Ik krijg steeds meer het gevoel dat Vol. 4, Sabbath Bloody Sabbath en Sabotage voor mij de drie ultieme Sabbath albums zijn. Ze voelen ook wel een beetje aan als een soort drie eenheid. Op Vol. 4 begon het experimenteren met complexere songstructuren en hoewel dat in mijn ogen tot een behoorlijk geniaal album leidde, was het ook nog behoorlijk onevenwichtig. Op Sabbath Bloody Sabbath is die onevenwichtigheid weg. Elk nummer is hier ongenadig raak. Voor het eerst spelen toetsten een grote rol in de muziek van Sabbath. Tegelijk klinkt de gitaar van Iommi iets minder massief. Maar dat is op geen enkele manier een probleem, want de sinistere sfeer die Sabbath zo uniek en geniaal maakt hangt hier meer dan op welk ander Sabbath album dan ook.
Opvolger Sabotage zou vooral de experimenteerdrift nog een stapje verder doorvoeren. Dat leidde wederom tot een klassier, maar voor nu heeft Sabbath Bloody Sabbath net een streepje voor mij mij.