Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

Paul heeft nooit echt indruk op me gemaakt, gelukkig zijn de meeste songs echt classic Maiden.
Prowler is een goeie opener, Phantom een klassiekertje en Running Free en Charlotte heerlijke meezingers.
Dikke prima dit debuut dus.

Close, but no cigar... In de studio laat Steve zijn nagels wat langer om iets meer hoog in zijn geluid te krijgen, niet zozeer om het percussieve geluid te krijgen. Tijdens tours houdt hij z'n nagels kort om redenen die Edwynn al noemde.



Het percussieve geluid komt inderdaad doordat Steve een erg lage actie speelt. Zijn aanslag is daarentegen juist helemaal niet hard. In tegendeel, dankzij zijn lichte aanslag lukt het hem om ontspannen genoeg te spelen voor het hoge tempo dat hij kan halen. Daarbij ' slaat' hij wat meer op de snaar in plaats van plukken, waardoor de snaren op de frets kletteren. Ter compensatie van zijn zachte aanslag draait hij de gain van z'n pre-amp ver open en gebruikt hij een compressor.

Behoorlijk positieve verrassing. Ik kende Iron Maiden natuurlijk wel van een paar latere singles, muzikaal niet echt mijn ding. Deze zette ik voor de grap eens op naar aanleiding van een lofzang door Kronos elders op het forum, en ik moet bekennen dat ik de plaat vrij geregeld draai momenteel.

Qua productie en bandgeluid is er nog niet helemaal die monsterlijke sound van hun hoogtijdagen. Hoewel je duidelijk niet naar beginners luistert, hoor je nog wel een band die vooral in kroegen en kleine zalen heeft gespeeld. Dat bedoel ik als compliment, al zijn de vocale beperkingen van Paul Di'anno wel duidelijk, en is het stilistisch een beetje 'all over the place'.

Niks erg, eigenlijk, lekker afwisselend wel zelfs. Veel beter dan 'The Prowler' kan rock 'n roll eigenlijk niet worden (behalve de nogal puberale tekst, waar helaas meer songs onder te lijden hebben), 'Strange World' is pure seventies-prog, en met rockopera 'The Phantom of the Opera' wordt al een voorschot genomen op een meer bombastische toekomst voor de band. Het staat allemaal precies op de juiste plek, zodat ik me geen moment verveel. Ondanks een paar domme teksten en wat andere kleine gebreken een voorbeeldige lp, eigenlijk. Ik ga Killers ook maar eens luisteren.

Ben benieuwd! Persoonlijk zet ik Killers nog weer net even boven het debuut.

Wat klinkt dit debuut eigenlijk oudbollig, zeker als je Killers erna luistert die een stuk vlotter, sneller, energieker en puntiger klinkt. Niet dat ik deze niet ok vind, maar als deze afgelopen is maar snel Killers er weer in, en die kan ik wel 3x achterelkaaraan horen

Ik heb het omgekeerde: ik vind het debuut nog een heel stuk beter dan het ook al erg goede Killers.

Ik kies liever niet. Maar als het een wedstrijd wordt dan wint Killers het nipt. Niet omdat het debuut oubollig zou klinken (wat een onzin) maar omdat Phantom of the Opera me niet de hele speelduur boeit en het nummer Iron Maiden me net iets te simpel is. Wat het aantal memorabele nummers betreft overtreft het debuut Killers dan weer.

Van alle Iron Maiden albums vanaf deze tot en met Seventh Son bevalt deze mij het minste, vind het jaren 70 gehalte wat te hoog, al hoor je natuurlijk soms bij vlagen wel het Iron Maiden geluid wat vanaf de opvolger goed te horen is. Vind deze een beetje het Deep Purple gevoel oproepen, vind Heaven And Hell van Black Sabbath een stuk moderner klinken uit hetzelfde jaar dan deze. Of b.v het debuut album van Van Halen vind ik ook veel frisser en moderner klinken dan deze. Maar ze moeten ergens beginnen natuurlijk, maar heb moeite om deze helemaal uit te zitten, terwijl ik Killers wel 3x achterelkaar kan horen. Mijn Iron Maiden lijst tot en met seventh Son.

1. Somehere in Time 5.0*
2. Killers 5.0*
3. The Number of the Beast 5.0*
4. Piece of Mind 5.0*
5. Seventh Son of Seventh Son 4.5*
6. Met die tempel 4.0*
7. Iron Maiden 3.0*

Het is maar wat je fris en modern noemt. Geen van de bands/albums die je noemt hebben de rauwe punkdrive in combinatie met heavy metal zoals dit debuut van Iron Maiden. En juist dat vormt de blauwdruk van zo ongeveer alle moderne metal.

Ik weet dat dit album heel erg belangrijk geweest is en een trendzetter was. Ik heb de leeftijd dat ik deze vanaf het begin zou hebben kunnen meemaken, maar dat is niet zo, ik kwam er bij Number of the Beast een beetje in. Deze heb ik echt jaren later leren kennen. Ik wil deze ook niet diskwalificeren vanwege zijn waarde, maar wat hij mij nu op dit moment doet. Slecht vind ik deze niet, maar zo heftig en furieus als ze klonken op Killers klonken ze nooit weer.

Ik vind deze qua songs juist veel sterker dan killers. Alle nummers op deze plaat vind ik sterker dan alle nummers op killers. Killers is trouwens ook een heerlijk album, vroeger vond ik hem ook beter dan het debuut, tegenwoordig zet ik altijd het debuut op als ik een Di’Anno plaat wil horen.

Gelukkig hebben we veel keuze qua Iron Maiden met de eerste 2 D'Ianno platen. The Number of the Beast tot en met de Powerslave albums. De gitaarsynthersizer albums Somewhere in Time en Seventh Son. En natuurlijk de albums vanaf 2000. En heel veel live spul natuurlijk

piramide

Wat mij betreft is deze de beste van de band. Ik ga hun platen hierna niet afzeiken, maar ik vind juist de sound en benadering van het metalgenre op deze plaat het beste gelukt

Ik heb ook meer moeite met de stem van Bruce en het drumspel van Nicko.

Daarbij is deze de enige plaat (cassette) die ik echt heb stukgedraaid. Ik vind zelfs Eddie het beste gelukt (en op Killers is hij het engst/gevaarlijkst).

Wat mij betreft is deze plaat het rauwst en is elke song gewoon in de roos.

Ik snap wat er bedoeld word met deze t.o.v Killers. Deze heeft meer variatie en met Strange World zelfs een heuse ballad. Deze heeft gewoon meer variatie, en Killers beukt maar door van begin tot eind. Misschien dat ik in een andere stemming deze weer meer waardeer dan Killers, maar voorlopig bevalt het puberale en de rebelsheid van Killers mij beter!

Ik vind Prodigal Son anders ook voor de nodige variatie zorgen. Voor mij is dat net zo goed een ballad te noemen. Murders in the Rue Morgue begint ook heel rustig en zwelt dan langzaam aan. Of wat dacht je van Twilight Zone (staat helaas niet op elke versie) die is ook wat meer laid back. Nee, Killers heeft qua dynamiek net zo goed veel variatie hoor.

hallo allemaal ,

ben net nieuw hier op deze site en begrijp nog niet goed wat de bedoeling is !?
ik heb zojuist een 50 + aantal albums ingevoerd en van daaruit kwam ik hier terecht ,

bij het album waar metal bij mij persoonlijk allemaal begon samen met metallica's kill em all album !

ik geloof dat de sfeer hier positief is , het laatste wat ik wil is iemand anders vertellen wat die leuk zou moeten vinden of daarvan proberen te overtuigen ,

tegenwoordig ben ik meer gefocused op andere muziekstromingen zoals drumnbass / dub / dark ambient , maar metal was en is & zal altijd mijn eerste liefde blijven , uhh ,

ik was een beetje aan het lezen en wilde gewoon ff kwijt dat hier voor mij de twee minste (running free / iron maiden) en de twee beste iron maiden tracks staan (strange world / remember tomorrow)

voor wat het waard is , maar als we het er dan toch over hebben ,..

Welkom CULTAPE! Volgens mij heb je de bedoeling wel ongeveer begrepen, check anders vooral de MusicMeterWiki even voor meer info.

Welkom! Altijd leuk om nieuwe users met zo'n brede muzieksmaak te begroeten.
Als je het leuk vindt is hier ook een topic waar je je kunt voorstellen.

ga ik nog doen / dank u

Nadat ik Killers uit de bieb had geleend, volgde spoedig het debuut op cassettebandje. Opgenomen door mijn muziekmaatje, die de elpee had gekocht en dagelijks wilde kunnen draaien. Hij wilde 'm wél voor me opnemen. Helemaal goed, zo ging dat in 1981.
Anders dan ik me anderhalve maand geleden herinnerde toen ik Killers beschreef, had ik de plaat (de hoes!) dus niet in huis. Dat scheelde enige beleving, maar de muziek... Hoe goed!

Op vrijdagmiddag uit school was er nog niemand thuis. Eerst draaide ik op de stereo van mijn ouders Rising van Rainbow, daarna dit bandje. Ik denk dat ik dat ritueel maanden heb herhaald.

Toen Martin Birch werd benaderd om Killers te produceren, vroeg hij waarom ze hem niet meteen voor dit debuut hadden gevraagd. De tweede leg klinkt inderdaad ietsjes beter, maar Wil Malone heeft wel degelijk een lekker volle sound vastgelegd.
Anders dan de opvolger kent het debuut twee mindere nummers: Running Free en de titelsong.

Resteren zes onvervalste krakers. Hoekig, snel, onverwachte tempowisselingen, onnavolgbaar gedrumd door Clive Burr die de boel heerlijk volmept. Hij doet mij in dit opzicht denken aan Phil Ehart van Kansas. Beiden drumden veel details en bewaarden tóch de groove, zoals Burr onder andere doet in Charlotte the Harlot en het instrumentale Transylvania.
Andere troefkaart is Paul Di'Anno's grommende zang, die perfect past bij het onstuimige Maiden van de eerste twee platen. Maar ook een semiballade als Strange World was hem op het lijf geschreven. Bij dit alles bovendien flitsend gitaarwerk, de ietwat vergeten Dennis Stratton rifft en soleert er met Dave Murray lustig op los.
Phantom of the Opera is voor mij het magnum opus van deze plaat. Alle kwaliteiten van de band duiken hier op, zelfs pizzicato gitaarstukken, alsof Stratton en Murray met de vingers op een viool tokkelen.

Van de verzamelaar Metalmania kende ik non-albumsingle Sanctuary, op mijn bandje node gemist; ik lees dat het juweeltje wel op de US-persing stond. En terecht. Maar waarom staat ie in 2022 dan niet op streaming? Koekenbakkers!

De eerste de beste! Ja beste muziekliefhebbers, Iron Maiden levert met hun gelijknamige album een weergaloze debuut af. Een super staalkaart van technisch spelvernuft, een superstrakke en swingende ritmesectie, een gitaartandem en dito spel om je vingers bij af te likken, een collectie van topnummers en de productie? Nou, die loopt niet mee in de pas maar dat doet verder niets af aan dit onweerstaanbare hardrock album. Zelfs Paul Di'Anno zingt weergaloos.

Ik vind deze eerste plaat de beste van de band. Het beste gedrumd, het beste ingezongen. En ook al vindt de band zelf dat de productie niet goed is, ik vind de productie juist erg goed.

Iron Maiden heeft (vind ik) niet de beste muzikanten in hun gelederen, en dan is zo een rauwe productie juist wat ze nodig hebben.

Daar waar ik Bruce ook erg irritant vind zingen en hij mij ook wat ergert, heb ik dat bij Paul Di'Anno niet. Ook vind ik de drums van de eerste drummer zoveel malen strakker en beukender dan wat Nicko McBrain doet.

Hier klinkt Maiden ook erg jaren '70 (Wishbone Ash, Budgie, Rainbow etc.) en nog niet jaren 80 heavy metal. Het schijnt dat Stratton ook echt een softere rocker was die wat meer richting Queen en Wishbone Ash zou willen. De reden denk ik ook dat hij uit de band werd gezet, want Maiden wilde juist harder.

Verder vind ik alle platen tot en met Fear of the Dark redelijk tot goed, maar deze eerste plaat vind ik gewoon hun fijnste. Running Free en Iron Maiden (titelsong) vind ik dan toch weer te punkrock, maar dan weer niet helemaal.

Ik vind de Eddie op de hoes ook de leukste Eddie. Ook een beetje punk, maar dat mag niet van Harris, want hij heeft een hekel aan punk.

De productie is juist zo goed omdat ie niet zo goed is, ik bedoel dat geeft deze plaat een beetje en underground feel. Dat hoort een beetje bij een debuut LP vind ik.
Dit album geeft je nog niet het gevoel dat je naar een band luistert die commercieel gezien alles op orde heeft, maar op zich is daar natuurlijk niets op tegen.
De produktionele onvolkomenheden waren op "Killers" weg en ze kwamen toen muzikaal gezien met hun meest gevarieerde plaat.

Ikzelf vind TNOTB het beste maar draai "Piece Of Mind" nog het vaakst want die verveelt mij nooit.
Van de recentste Maidens heb ik een zwak voor The Final Frontier, wat daarna kwam is hard werken om songs er tussen uit te halen die me bijblijven.

Voor metal begrippen heeft Iron Maiden technisch gezien prima muzikanten in hun gelederen, is nog het best te horen op "Killers".

Dan ga ik Killers maar eens draaien weer, want dat is toch de minst gedraaide plaat voor mij. Ik geloof dat ik Somewhere in Time hun beste vind.

Ik durf duidelijk taal te vragen: welke vind je nou het beste?

Allebei dan. Dit is in elk geval hun beste debuut.

Somewhere in Time hun beste met Bruce, dan?

Ga nu maar luisteren naar hun beste tweede.

Okay, maar dan snap ik deze niet: ?

Dat is toch heel goed mogelijk? Ik vind Bruce meestal niet zo fijn om naar te luisteren, maar Powerslave t/m Seventh Son heb ik best sterke platen gevonden.

Ik vind Andy Deris ook vaak erg lelijk zingen, maar vind Better Than Raw bijvoorbeeld ijzersterk.