Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

Maidens eerste plaat en de punkinvloeden zijn wel degelijk te horen.

Echter, de unieke Maiden sound is zeer kenmerkend voor deze plaat, luister maar eens 'Phantom of the Opera', dat de basis vormt voor de bands latere werk.

Paul Di'anno zingt goed op deze plaat en op Killers ,maar voor mij is Dickinson toch de zanger die het meest bij Maiden past.
Hierbij moet uiteraard wel gezegd worden dat de band een flinke verandering heeft ondergaan, te beginnen bij ' The Number of the Beast'

Een van de Maiden albums die net niet bij de klassiekers hoort, ( voor mij althans), maar toch zeker tot de betere werken van de band behoort.

Topnummers: Remember Tomorrow, Phantom of the Opera, Transylvania en Iron Maiden

Sinds het glorieuze begin op 8 februari 2009 doe ik mee aan de topic Het Metal Album van de Week (iedereen blijft welkom), er worden veelal “oudjes” van mij verwacht, glorieuze parels vanuit de jaren tachtig, fantastische jaren van geboorte en groei van wat we nu gemeenzaam Metal noemen. Niet zo evident. Mijn era. Zucht van zaligheid.

Zoek ik één van die oudjes dan keer ik terug naar 1986, wil ik nog vroeger terugkeren, dan lukt het moeilijker want dan was het nog zo “zwaar” niet, met enkele uitzonderingen. “Noem de vroegste echt heavy album”, vraagt iemand en ik antwoord spontaan de eerste en zeker de tweede van Mercyful Fate. Bedenking, dit album kwam uit in 1980 en had het! Hulde en eerbetoon aan “the twin axe assault”, de dubbele gitaarlijnen, zo kenmerkend voor de New Wave of British Heavy Metal. Onrechtstreeks zijn zij verantwoordelijk voor de vroege Speed Metal, samen met Judas Priest. In mijn gedachten zie ik de altijd bescheiden en zelfs schuchter gebleven Dave Murray glunderen met bolle kaakjes bij het spelen van sommige stukken.

Individuele nummers bespreken? Wat kan ik nog toevoegen? Phantom of the Opera met dat iconisch middenstuk, het goddelijke instrumentale Transylvania en Charlotte the Harlot zijn een begrip voor mij, onverslaanbaar en onverslijtbaar. De liefhebber kent deze nummers door en door, het is een hoofdstuk van onze bijbel en het begin van een ongelooflijke reeks fantastische albums. De beginnelingen zijn welkom om les bij mij of één van de Senior Colleagues te volgen maar je brengt zelf je pintjes mee . De koelkast kan het aan.

Number of the Beast was een paar (ok, 10) jaar geleden mijn kennismaking met Iron Maiden, en eigenlijk ben ik nooit écht verder gekomen dan Maidens albums uit de periode 1982-1992 plus A Matter of Life and Death. Vandaar dat dit album qua zang eerst even wennen was. Hoewel ik de stem van Bruce Dickinson herkenbaarder vind, zijn de vocalen van Paul Di’Anno veel minder vermoeiend om naar te luisteren. Welke zanger ik liever hoor, weet ik zo niet meteen.
Di’Anno past in ieder geval goed bij het wat simpeler en ruiger klinkende werk dat op dit album staat, zoals Running Free of Iron Maiden. Een nummer als Phantom of the Opera klinkt als een voorbode voor het soort nummers dat Maiden later zou gaan schrijven, net als Transylvania eigenlijk. Wat dat betreft is dit debuut een mengeling van simpeler nummers waar in de verte wat punkinvloeden doorheen schijnen en complexer nummers met veel ruimte voor gitaarspel. Plus dan zijn er nog twee ballads. Hoewel Edwynn een lijstje met Iron Maidenballads komt, is een ballad niet meteen iets wat ik op een Iron Maidenalbum verwacht aan te treffen. Twee is dan ook net een beetje teveel voor me.
Al met al werkt dit album toch best goed, hoewel Iron Maiden dit debuutablum later ruimschoots wist te overtreffen.

3.5*

mijn kennis met de band begon met een minnie disc in de tijd voor de cd's uit kwamen waren er nog gezellige winkels waar je gewoon zonder aankopen naar een of andere plaat kon luisteren of gewoon eens gaan kijken naar de platenzaak. dat was vroeger gewoon mijn bezigheid want kon je anders er was het zelfde als nu werkeloosheid de stempel en dus kon je gewoon langs de straaten lopen gelukkig waren er dan nog wat interessante winkels waar je gewoon kon binnen gaan. zo had ik twee platen zaken waar ik vaak ging en som platen kocht. de ene die is na een tijd weg gegaan zo ook de platen die was in de veldstraat en daar kon ik gewoon luisteren naar een plaat die ik wou horen zonder dat ik ze moet kopen. dan de gene die er langst geweest is van al de platenzaken in gent die was recht tegenover de vooruit.echt veel van hard rock was dat niet dat ik had dus toen ik ging de zaak binnen en vroeg om de minnie disc van iron maiden dat was women in uniform. en ik was meteen verkocht de 1980 die heb ik gewoon zonder iets of wat gekocht en ook die was meteen raak. ik werd geboren met een nieuwe muziek en ik gaf dan veel geld uit aan alles wat hard rock was ook al was mijn geld dan op. toen later de number of the beast uitkwam wist ik niet dat het een andere zanger was maar dank zei iron maiden dat ik opnieuw werd geboren in de muziek. mooie hereniging aan mijn jeugd

De eerste metalband die ik ooit bewust hoorde. Het was 2000, ik kwam per ongeluk op TMF's Wet & Wild terecht en de videoclip van The Wickerman kwam voorbij. Dit was andere koek dan de 'harde' bands waar ik toen naar luisterde als Bon Jovi, Deep Purple, Queen, Golden Earring en Guns N' Roses. Dat er nog veel meer hards bleek te bestaan kwam ik later nog wel achter, maar de impact van Bruce Dickinson's machtige vocalen, de gitaarduels en Steve Harris' meesterlijke baswerk is nooit weggegaan. En na de avantgardistische chaos van Oranssi Pazuzu had ik toch nu echt zin in een portie beter te behappen klassiekers van een van mijn favoriete bands ooit.

Iron Maiden's debuut wordt in 1980 wat mij betreft nog net voorbijgestreefd door Black Sabbath's Heaven And Hell, maar in vergelijking met de meer boerenlullen-metal/rock van Saxon's Wheels Of Steel of Judas Priest's British Steel, is het duidelijk dat deze jonge Britten een grootse toekomst tegemoet gaan. Het debuut is verre van mijn favoriete Maiden-album en ik kan een flink aantal minpunten noemen, maar het is tekenend dat zelfs de mindere goden van dit album alsnog 4 sterren van me zouden krijgen. De productie is niet ideaal, Paul Di'Anno is nog wat wankelend, liederen als Prowler/Running Free/Iron Maiden vallen echt compleet in het niet bij wat nog komen gaat, MAAR...

...verdomd als de pluspunten niet opwegen tegen de minpunten. Bandleider Steve Harris kleurt alle momenten wonderschoon in met zijn basgitaar en zorgt ervoor dat hij eigenlijk een derde sologitaristenpositie bekleedt. Van opzwepend rockend naar melodieus pingelend tot heftig solerend op het meesterwerk Phantom Of The Opera: Harris is samen met Geddy Lee (Rush) en Rinus Gerritsen (Golden Earring) de voornaamste reden dat ik de basgitaar een even cool instrument ben gaan vinden als de gitaar (en het ook ben gaan spelen). Phantom Of The Opera is het soort lied waar menig band alleen maar van kan dromen om te schrijven. Het is agressief, afwisselend, melodieus, spannend, opzwepend en grandioos in al zijn aspecten. Maanden heb ik geploeterd om het introstuk alleen al soepel te kunnen spelen. Vandaag de dag zou ik het weer op 75% snelheid moeten beginnen om het ergens op te laten lijken. Stairway To Heaven? Ga weg! Phantom Of The Opera zou al die top 100 allertijden lijsten eens moeten bekleden in de hoogste regionen.

Strange World is stiekem een van de andere favoriete songs van dit album. Vreemd, want de band lijkt er zelf weinig gecharmeerd van te zijn. Het is dromerig, psychedelisch en bluesy met een prachtige solo van Stratton (die liever dit soort dingen speelde dan de metalsongs zelf) en raakt helemaal de juiste snaar. Zelfs Di'Anno klinkt hier kwetsbaar en zuiver. Dat doet hij overigens ook op het dreigende Remember Tomorrow, maar voor het gros van de tijd lijkt hij zelf het lekkerste in zijn vel te zitten op de songs die mij het minste doen. Prowler, Running Wild en Iron Maiden zijn in dat opzicht gewoon te simpel in vergelijking met wat ik zo tof vind aan de band, maar ze werken nog steeds behoorlijk goed als lekkere energieke stampers.

Het wordt nog zoveel beter. De songs worden nog slimmer, de teksten worden nog beter en de zang zal ook allemaal nog flink gaan groeien. Maar die jeugdige energie en het spelplezier van deze jonge honden spat zo hard uit mijn speakers, dat ik toch niets anders dan liefde voor Iron Maiden's debuut kan opbrengen.

Een heerlijk debuut dat ik inmiddels wel kan dromen. Toch heeft het zijn verbeterpuntjes, want Prowler, Running Free, Charlotte The Harlot en Iron Maiden blijven toch ietwat knullige songs. Nog steeds wel goed materiaal, mede door het gave geluid dat Maiden hier neerzet. Productietechnisch nog wat dunnetjes, maar voor een debuut wordt hier al goede zaken gedaan. En dan zijn er natuurlijk die geweldige songs als Phantom Of The Opera en Sanctuary (op mijn oude cd'tje althans). Leuk om te horen dat de heren hier qua geluid nog wat zoekende zijn en zich ook begeven op het vlak van psychedelische metal. Een substroming die het helaas afgelegd heeft tegen enerzijds steeds harder wordende metal en anderzijds commercieele hair. Maiden volgt zijn eigen koers, maar brengt hier met Transylvania en vooral Remember Tomorrow twee psychedelische pareltjes. Heerlijk debuut! Ik mag de stem van Paul Di'anno ook graag horen hier.

Een heerlijk album van Iron Maiden. De nummers zijn hier nog niet zo sterk als op de rest van het jaren '80 werk van de band, maar de energie van de band is fantastisch vastgelegd. Het basspel van Steve Harris is van een ongekende klasse en geeft een enorme drive aan de nummers. Daar overheen zingt Paul DiAnno vol overgave. Het gitaarwerk is soms nog wat rommelig maar dat kan de pret nauwelijks drukken.

Score: 85/100

Behoorlijk positieve verrassing. Ik kende Iron Maiden natuurlijk wel van een paar latere singles, muzikaal niet echt mijn ding. Deze zette ik voor de grap eens op naar aanleiding van een lofzang door Kronos elders op het forum, en ik moet bekennen dat ik de plaat vrij geregeld draai momenteel.

Qua productie en bandgeluid is er nog niet helemaal die monsterlijke sound van hun hoogtijdagen. Hoewel je duidelijk niet naar beginners luistert, hoor je nog wel een band die vooral in kroegen en kleine zalen heeft gespeeld. Dat bedoel ik als compliment, al zijn de vocale beperkingen van Paul Di'anno wel duidelijk, en is het stilistisch een beetje 'all over the place'.

Niks erg, eigenlijk, lekker afwisselend wel zelfs. Veel beter dan 'The Prowler' kan rock 'n roll eigenlijk niet worden (behalve de nogal puberale tekst, waar helaas meer songs onder te lijden hebben), 'Strange World' is pure seventies-prog, en met rockopera 'The Phantom of the Opera' wordt al een voorschot genomen op een meer bombastische toekomst voor de band. Het staat allemaal precies op de juiste plek, zodat ik me geen moment verveel. Ondanks een paar domme teksten en wat andere kleine gebreken een voorbeeldige lp, eigenlijk. Ik ga Killers ook maar eens luisteren.

Nadat ik Killers uit de bieb had geleend, volgde spoedig het debuut op cassettebandje. Opgenomen door mijn muziekmaatje, die de elpee had gekocht en dagelijks wilde kunnen draaien. Hij wilde 'm wél voor me opnemen. Helemaal goed, zo ging dat in 1981.
Anders dan ik me anderhalve maand geleden herinnerde toen ik Killers beschreef, had ik de plaat (de hoes!) dus niet in huis. Dat scheelde enige beleving, maar de muziek... Hoe goed!

Op vrijdagmiddag uit school was er nog niemand thuis. Eerst draaide ik op de stereo van mijn ouders Rising van Rainbow, daarna dit bandje. Ik denk dat ik dat ritueel maanden heb herhaald.

Toen Martin Birch werd benaderd om Killers te produceren, vroeg hij waarom ze hem niet meteen voor dit debuut hadden gevraagd. De tweede leg klinkt inderdaad ietsjes beter, maar Wil Malone heeft wel degelijk een lekker volle sound vastgelegd.
Anders dan de opvolger kent het debuut twee mindere nummers: Running Free en de titelsong.

Resteren zes onvervalste krakers. Hoekig, snel, onverwachte tempowisselingen, onnavolgbaar gedrumd door Clive Burr die de boel heerlijk volmept. Hij doet mij in dit opzicht denken aan Phil Ehart van Kansas. Beiden drumden veel details en bewaarden tóch de groove, zoals Burr onder andere doet in Charlotte the Harlot en het instrumentale Transylvania.
Andere troefkaart is Paul Di'Anno's grommende zang, die perfect past bij het onstuimige Maiden van de eerste twee platen. Maar ook een semiballade als Strange World was hem op het lijf geschreven. Bij dit alles bovendien flitsend gitaarwerk, de ietwat vergeten Dennis Stratton rifft en soleert er met Dave Murray lustig op los.
Phantom of the Opera is voor mij het magnum opus van deze plaat. Alle kwaliteiten van de band duiken hier op, zelfs pizzicato gitaarstukken, alsof Stratton en Murray met de vingers op een viool tokkelen.

Van de verzamelaar Metalmania kende ik non-albumsingle Sanctuary, op mijn bandje node gemist; ik lees dat het juweeltje wel op de US-persing stond. En terecht. Maar waarom staat ie in 2022 dan niet op streaming? Koekenbakkers!

Glibberig.