Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

"niet zo fijn om naar te luisteren" klinkt me anders in de oren dan "erg irritant zingen"...
"lelijk" als manier van zingen, dat kan natuurlijk, als een soort van classificatie. Als je dat zo bij Bruce ook bedoeld hebt, dan snap ik dat ook beter - maar kon ik er eerst niet uit halen.

P.s. Andy Deris ken ik geloof ik niet, maar dat geeft niet(?).

Helloween toch gewoon? Of heb ik de naam fout onthouden?

Bruce is, vind ik, geen slechte zanger, maar kan mij wel irriteren (misschien die vibrato?) Ik denk een studioplaat zo eens in de zoveel tijd, dat is gewoon prima, maar ik zal geen uren achtereen naar Bruce kunnen luisteren.

Kan hoor, ik herinner me alleen Kiske, later heb ik de band niet gevolgd.
Ik ben ook geen echte Bruce fan, maar wat betreft een 'Run to the Hills' toch weer echt wél.
Verder heb ik een tijdje terug nog weer een flink aantal titels geluisterd, en alles t/m 'Seventh...' op een nette 8 staan.
'Run...', net als het nummer 'Ace...' van Motörhead zijn exceptionele tracks binnen op zich prima tot zeer prima oeuvres .

Ik heb alles gerate tussen de 3,5 en 4 (rapportcijfers 7 en , dus dat zit wel snor. No Prayer kreeg een 3 (een zesje).

Over deze plaat: ik was 12, liep een krantenwijk en had deze op cassettebandje. Dus ik heb ook een nostalgisch gevorl bij deze plaat.

Zoiets heb ik hier niet mee, maar snap ik helemaal.

Nochtans heeft hij Running Free en de titelsong zelf geschreven.

Wat ik schrijf heb ik gelezen op wikipedia. Ik zie ook een discrepantie tussen de afkeer jegens punk(rock) en toch de tempo's van punk hanteren. Maar het zal wel een 1980-ding zijn, wat ik niet snap.

Nochtans had Dianno een aardig grote hand in de punkfeel van Running Free. Hij schreef de beat (geïnspireerd door de Gary Glitter song Rock and Roll Part 2) en de jonge honden tekst.

Van dat snerpende gitaartje aan het begin tot het klotsbad zweet waar je in drijft aan het eind, dit is een heavy metal natte droom.

Enthousiast en heerlijk eerste album van Maiden. Vooral de nummers "Remember Tomorrow" en "Phantom of the Opera" zijn voor mij de toppers van dit album.

Glibberig.

Hun rauwste en puurste album en tezamen met de songsterkte voor mij het beste album van Iron Maiden.

Op Transylvania klinken wat echo's door van Thin Lizzies Emerald. En......das helemaal niet erg

Ik had vandaag opeens zin in de melancholie van Strange World en Prodigal Son. Lees ik na beluistering dat gekke Paultje dood is.

Ik ga ze zo nog maar eens opzetten denk ik. En Remember Tomorrow. En Twilight Zone. En..

Bijna drie jaar geleden beschreef ik dit album uitgebreid en waardeerde het met vier sterren. Nu ben ik hier kort terug, omdat ik één van de nummers van dit titelloze debuut van Iron Maiden in mijn afspeellijst met 'new wave & co' heb gezet. De reden: anders dan bij metalen tijd- annex genregenoten als Saxon, Def Leppard en Tygers of Pan Tang klinken bij Maiden punkinvloeden. Dat beleefde ik als jong pubertje en dat beleef ik nog zo.

Het zit 'm vooral in de zangstijl van Paul Di'Anno, de felle drumpartijen van Clive Burr en de ietwat springerige riffs. Wellicht heeft Di'Anno's punkerige rattenkapsel op z'n Sid Vicious' ook wel geholpen dat ik destijds de associatie legde, maar het zat hem vooral in de zang.
Ik weet dat Steve Harris zich altijd afzette tegen punk, maar opvallend is dat zijn groep de notie 'punkinvloeden' regelmatig kreeg toegeworpen, in tegenstelling tot de andere kompanen binnen de New wave of British heavy metal. Hij wilde - terecht! - niet dat zijn groep voor een drieakkoordengroep doorging.
Vanaf The Number of the Beast was dat voorbij: de zangstijl van Bruce Dickinson is geheel anders en de composities werden conservatiever, minder fel-springerig met minder tempowisselingen. Nog steeds goed, echter wel degelijk anders.

Van dit album staat Charlotte the Harlot op mijn afspeellijst, voorafgegaan door High Fidelity van Elvis Costello en gevolgd door respectievelijk Brand New Age van U.K. Subs, Soulkitchen van X en Computerstaat van Abwärts. In dit rijtje is niet Iron Maiden maar Elvis Costello de vreemde eend in de bijt. Probeer het maar eens!

Op reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave en aanverwanten ben ik in april 1980. Vorige halte was het titelloze album van Sue Saad and the Next. Omdat ik de albums van U.K. Subs (Brand New Age) en X (Los Angeles) al beschreef, is het volgende station de EP Computerstaat van Abwärts, die twee weken na deze Maiden verscheen.