Prefab Sprout - Steve McQueen (1985)

Tweede album van songsmid Paddy McAloon, sorry Prefab Sprout. Nou ja, het is wel duidelijk dat de band vooral om hem draait. Mooi geproduceerd door Thomas Dolby levert Prefab Sprout 1 van de poppareltjes van de jaren '80 af. De eerste 4 nummers zijn 5 sterren, daarna wordt het ietsje minder. Al zou ieder andere band al blij zijn als ze zo'n nummer kunnen schrijven. De leadzang van Paddy gaat heel mooi samen met de tweede stem van Wendy Smith. Bonny en When Love Breaks Down staan al jaren in mijn bijdrage voor de Top 2000. Eenzame klasse!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Prefab Sprout - Steve McQueen (1985) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Prefab Sprout - Steve McQueen (1985)
Paddy McAloon wordt inmiddels door de critici geschaard onder de grote songwriters uit de muziekgeschiedenis en dat hoor je al op Steve McQueen, het in 1985 verschenen doorbraakalbum van Prefab Sprout

Als ik een lijstje moet maken met mijn favoriete albums uit de jaren 80, zit Steve McQueen van Prefab Sprout daar zeker tussen. Het tweede album van de Britse band is met de kennis van nu nog veel beter dan destijds, want wat zijn de songs van Paddy McAloon mooi en bijzonder en wat klinkt de instrumentatie rijk en veelzijdig. De songs op het album zijn nog even mooi en tijdloos als ruim 35 jaar geleden en hebben de afgelopen decennia eigenlijk alleen maar aan kracht gewonnen. Prefab Sprout zou na Steve McQueen verder bouwen aan een klein maar wonderschoon oeuvre, maar het tweede album blijft toch mijn favoriete album van de band rond de geniale Paddy McAloon.

Met toegankelijke popliedjes als When Love Breaks Down, Appetite en Bonny kon de Britse band Prefab Sprout zich gedurende de jaren 80 nog wel verschuilen tussen alle andere bands die het decennium in muzikaal opzicht kleur gaven en vervolgens snel werden vergeten, maar met de kennis van nu hoor je direct dat de band uit totaal ander hout was gesneden.

De band rond singer-songwriter en multi-instrumentalist Paddy McAloon werd al in 1977 geformeerd, maar debuteerde pas in 1984 met het album Swoon. Het was een album dat destijds niet heel breed werd opgepikt en dat ook minder goed is dan de albums die zouden volgen, maar zo af en toe laat Swoon zeker de belofte van Prefab Sprout horen.

Die belofte kwam er helemaal uit op het in 1985 verschenen Steve McQueen (dat in de Verenigde Staten vanwege een conflict met de erven Steve McQueen werd uitgebracht als Two Wheels Good). Prefab Sprout bestond op dat moment, naast Paddy McAloon, uit zijn broer Martin McAloon, uit fan van het eerste uur Wendy Smith en uit drummer Neil Conti. Voor de productie van Steve McQueen werd de op dat moment zeer gewilde muzikant en producer Thomas Dolby gerekruteerd.

Steve McQueen van Prefab Sprout hoort zeker niet bij de best verkochte albums uit de jaren 80, maar in artistiek opzicht zijn er maar weinig betere albums verschenen in het decennium en ook op een lijst met de beste albums aller tijden misstaat het album wat mij betreft niet. Veel muziek uit de jaren 80 klinkt inmiddels behoorlijk gedateerd, maar het doorbraakalbum van Prefab Sprout klinkt ruim 35 jaar na de release misschien zelfs nog wel frisser dan op de dag van de release.

Steve McQueen laat meerdere dingen horen. Allereerst hoor je dat Paddy McAloon een geniaal songwriter is, die onweerstaanbaar aanstekelijke popliedjes kan schrijven, maar ook popliedjes die diep graven. Ook in muzikaal opzicht was Prefab Sprout in 1985 een stuk verder dan de meeste van haar concurrenten, wat de houdbaarheid van het album flink heeft vergroot. Steve McQueen is, in de originele versie, elf songs en drie kwartier lang van een bijzonder hoog niveau.

Prefab Sprout musiceert op haar tweede album niet alleen op een hoog niveau, maar is ook een stuk veelzijdiger dan de meeste van haar soortgenoten van destijds, door invloeden uit meerdere genres te verwerken en door ook ver buiten de grenzen van het Verenigd Koninkrijk te kijken en deze invloeden vervolgens op geheel eigen wijze te verwerken.

Ik heb de afgelopen jaren vooral de akoestische versie van Steve McQueen, die een paar jaar geleden verscheen ter ere van Record Store Day, vaak beluisterd, maar de originele versie is veel mooier. Het is een versie die in 2007 is geremasterd en is verrijkt met veel bonusmateriaal, waaronder de later apart uitgebrachte akoestische versies, wat het album nog wat interessanter maakt.

Prefab Sprout zou op de opvolger van Steve McQueen, het in 1988 verschenen From Langley Park To Memphis wat opschuiven richting muziek uit de Verenigde Staten en zou haar beperkte maar unieke oeuvre vervolgens nog verrijken met Protest Songs (1989), Jordan: The Comeback (1990), Andromeda Heights (1997), The Gunman And Other Stories (2001), Let's Change The World With Music (2009) en Crimson/Red (2013).

Het zijn stuk voor stuk prachtige albums, maar Steve McQueen steekt er wat mij betreft bovenuit, al is het maar omdat dit het eerste album is waarop het unieke en wonderschone Prefab Sprout geluid is te horen. Het is nog altijd een fantastisch album, maar Steve McQueen laat zich ook prima beluisteren als de soundtrack van een mooie en hopelijk zorgeloze zomer. Erwin Zijleman

Wat veel mensen niet (meer?) weten is dat het vroeger vaak voorkwam dat er op de B-kant van (maxi)singles nummers stonden die niet op de uiteindelijke plaat kwamen omdat ze door de band of het label niet goed genoeg werden gevonden. Daar stonden soms echte pareltjes tussen, het was bij mij zelfs zo dat ik in de jaren 70/80 een band welke ik goed vond al categoriseerde als zeer goed als hun singles mooie onbekende nummers bevatten. Dit was voor mij een teken dat het een creatieve band was met veel potentie.

Er waren natuurlijk ook (maxi)singles en singles waarvan de B-kant gevuld werd met een slappe remix/instrumentale versie van het nummer op de A-kant. Die singles liet ik altijd links liggen. Ik heb hier nog steeds honderden 7 en 12" singles liggen met fantastische bonustracks die ik af en toe ook nog draai. Veel van die B-kantjes zijn later natuurlijk toegevoegd aan de CD reissues en dus niet meer zo zeldzaam als wat ze destijds waren.

Volgens veel mensen de beste plaat van de Sprouts, ik weet niet of ik die mening deel maar het staat zeker in mijn persoonlijke PS top 3. Een heel ander geluid dan het debuut Swoon en daar worden meteen de vruchten van geplukt. Het heeft dezelfde typische Sprout sound maar is veel coherenter met een veel betere track volgorde. De productie van Thomas Dolby gooit daar ook nog een behoorlijke duit bij in het zakje. When Love Breaks Down is natuurlijk een gigantische klassieker. Prachtig nummer en de schoonheid van het nummer zit ook mede in de gelaagdheid van het nummer.

Draai dit op een goede stereo set of koptelefoon en je blijft met je mond open zitten van verbazing hoe mooi dit opgenomen is. Ook de rest van het album is van grote klasse en dit album hoor je eigenlijk ook in zijn geheel tot je te nemen. Net als een goede 3 gangen maaltijd met een goed glas wijn, waarbij alles op elkaar afgestemd is. Dit album is in zijn geheel een beleving en mag eigenlijk in geen enkele serieuze muziekverzameling ontbreken. Ik moet ook nog steeds lachen om de typische Engels humor van Paddy met teksten als: "I hear you've got a new girlfriend. How's the wife taking it?" van Moving The River.

Ik ga binnenkort de 2019 remaster nog aanschaffen, ik draai op dit moment de originele 1985 vinyl versie. Ben benieuwd of de remaster beter klinkt.

Hier ga ik eerst eens heel lang over nadenken de komende week...

Ik weet niet meer precies wat ik van de single When Love Breaks Down moest denken in 1985. Lang geleden en wat ik wel weet is dat ik nooit de behoefte heb gevoeld om dit album te checken, laat staan de vervolgalbums.
Wellicht was het mij wat te zoet of werd het overschaduwt door Marillion's Misplaced Childhood uit hetzelfde jaar. Die plaat domineerde voor mij nogal.
Het nuttige van playlijstjes maken op Spotify, is dat je vergeten liedjes tegen komt en je als het ware teruggeworpen wordt naar een tijd dat of je smaak anders was, of dat je het domweg verder vergat door wat voor reden dan ook.
Wat betreft deze 2e en tevens doorbraak van Prefab Sprout is het best wel jammer dat ik deze nooit eerder gecheckt heb.
Prima plaat met uitstekende popliedjes die geraffineerd zijn uitgewerkt en geproduceerd (Thomas Dolby).
Voor een plaat uit 1985 klinkt ie ook opmerkelijk warm.
Feitelijk geen computer gestuurde drums en drukke synths, maar een erg fijne, dynamische sound, waar vooral geen plaats is voor volproppen. Ik houd van dat soort muzikale inzichten.
Paddy McAloon is de man natuurlijk; heeft een mooie stem die boeit en is de main componist.
Steve McQueen kent geen zwakke plekken, maar de hits Bonny en Love Breaks Down (is het kwartje toch gevallen), zijn voor mij wel hoogtepunten.
Op één of andere manier hoor ik ook wat Deacon Blue vibes. Ik vind het enigzins vergelijkbaar, ook qua zang.

Mooie plaat en het nodigt zeker uit het verdere oevre eens uit te diepen.

Zou je in dit geval zeker adviseren om de rest van hun oeuvre te checken Michel.
Absoluut de moeite waard hoewel deze Steve McQueen hun mooiste plaat is en ik in de gelukkige omstandigheid verkeer dit album al vanaf 1985 in de kast te hebben staan.
Vooral de eerste 5 nummers van deze plaat vind ik het beste wat de band ooit gemaakt heeft en is mijn inziens nooit meer overtroffen.

Bedankt Frank. Ga ik zeker doen!

Mooier dan Bonny en When Love Breaks Down wordt het toch niet snel. Prachtig