Rainbow - Rising (1976)

Een beest van een cd, tijdloos en monumentaal, from the beginning till the end.

Stargazer is een juweel, maar Light In The Black schijnt pas echt en passeert Stargazer in genialitizme. Misschien is het de drank......

Na tijden weer eens uit de kast gehaald.
Wat is dit toch een briljant album.
Het weergaloze stemgeluid van Ronnie James Dio gedragen door briljante muziek.
Hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm, lekker !!!

Stargazer en Tarot woman zijn prachtig voor dit overigens qua tijd nu een cd single is.
33 minuten vullen is tegenwoordig met cd's van over de 70 minuten niet zo moeilijk.

Als ik daar naar kijk naar, kunnen ze wel 2 cd's op 1 uitbrengen is het ook wat aantrekkelijker te kopen.

De kleine man met de grote stem, Dio, is een van de allerbeste rockzangers aller tijden!
Stargazer.....

Tijdloze hardrock van een super line-up! Alles klopt aan dit album. Sfeervol en meeslepend met alleen de allerbeste muzikanten op de instrumenten; Ronnie James Dio, Richie Blackmore, Cozy Powell (R.I.P.), Tony Carey en Jimmy Bain! Er kwamen nog een live dubbelalbum en een studioalbum achteraan voordat Richie weer kortsluiting in het hoofd kreeg en de Amerikaanse markt trachtte te veroveren met radiovriendelijke Efteling pop-rock. Koester dit document!

De vroege Rainbow is toch één van de meest ondergewaardeerde formaties geweest in de hardrock/metalgeschiedenis. Het commerciële met Bonnet en Turner vind ik ondanks haar grotere hitsingles (Since you've been gone, all night long) minder dan het minder gelikte stemgeluid van Ronnie James Dio. A light in the black en Stargazer springen er naar mijn idee uit maar voor de rest zijn er op Rising ook geen zwakke nummers te vinden.

Kortom: het beste album dat Rainbow gekend heeft!

5*

Nou dat valt wel wat mee hoor. Blackmores band trok vanaf het begin volle zalen, alleen Amerika viel niet massaal voor de vroege Rainbow. En met een stemgemiddelde van 3,93* heeft dit album ook aan waardering niets te klagen lijkt mij.

Hmm tsja als je het over hardrock/metal in de jaren zeventig praat, heeft men het of over de vroege jaren zeventig Led Zep, Deep Purple, Sabbath of over de opleving van de metal Queen, Judas Priest, Alice Cooper, Def Leppard, Motorhead en Iron Maiden. Ik heb het over relatieve mainstream acceptatie. Dat wij als music-meterfanatici dit wel kunnen waarderen en dat Rainbow een vaste fanbasis heeft opgebouwd vind ik wat anders. Trouwens, acceptatie in de VS is toch een belangrijke voorwaarde voor toetreding tot het mainstream.

OK nu begin je opeens over mainstream maar daar heeft deze plaat natuurlijk niets mee van doen. Het is pure hardrock en in dat genre wordt het zeker wel als een klassieker gezien.

Rainbow was minstens net zo groot als Judas Priest en Iron Maiden. Bands die jij noemde als Queen en Zeppelin lieten een veel commercieler geluid horen, daar moet je ze niet mee vergelijken.

Deze kost tegenwoordig zo'n € 8,-- , is toch niets te duur toch.

Ik heb een hekel aan dual discs, en de geremasterde uitvoeringen kosten inderdaad rond de € 8,--.

Ondergewaardeerd is de Dio periode wel op de radio, daar hoor je hoogstens de jaren '80 hits en in alle top zoveels aller tijden is het al net hetzelfde...

Op deze plaat staan nu net twee nummers die in geen enkele top 1.000 or whatever mogen ontbreken: Stargazer en Light In The Black.

Radar Love? Show Me The Way? Surrender? Hahahaha!

Aan goede albums geef ik meestal vier of vierenhalf. Als ik werkelijk geen enkele reden kan bedenken om "het" niet te doen, dan beloon ik met de volle vijf. Dit album heeft mijn vijf in alle opzichten verdiend.

Ik heb ook liever de originele versies: dus ook geen dual discs, extra nummers en wat weet ik nog allemaal. Meestal doet dat tekort aan het oorspronkelijke album. Kun je je bijvoorbeeld Reign In Blood van Slayer voorstellen met extra nummers? De power zou er zo uit zijn. Dit is ook zo met dit album. Wat dan nog als hij te kort is: leg hem gewoon nog eens op en geniet twee maal in een uur van klasse!

1 Van de betere Rainbow Albums die ik gehoord heb
Lekkere jaren 70 rock zoals jaren 70 rock hoord te zijn.. Ronnie James Dio als de perfecte zanger.. Ritchie Blackmore als de perfecte gitarist En natuurlijk Cozy Powell als de perfecte drummer! jammer genoeg is hij nietzo oud geworden
Nummers als Stargazer.. Starstruck.. En natuurlijk Light in the Black
Zijn nummers die als echte klassiekers kunnen gezien worden.. daar kunnen heel veel bands van tegenwoordig nog geen eens in de schaduw van staan..
4,5 sterren.. en natuurlijk.. een plaats in mijn top 10! tijdloze muziek

Het beste album met de beste hoes. Dit Rainbow is onovertroffen. Draai 'A Light In The Black' op oorbloedend volume en je weet wat ik bedoel.

Dat valt inderdaad wel mee. Ik neem u allen weer eens terug in de tijd, naar het jaar 1976, toen ondergetekende als prepubertje het Betonuur ontdekte. Deep Purple was wijlen, Uriah Heep was David Byron kwijt en beiden verzonken in vergetelheid, Led Zeppelin was in een creatieve crisis geraakt en Black Sabbath zwijmelde in drugs en alcohol.
Toen kwamen de Sex Pistols en allerlei enthousiastelingen voorspelden al het einde van die opgeblazen, egotrippende, oorbeschadigende herriemakers die hardrock produceerden (spelen durfde zij het niet te noemen). Misschien herinnert iemand zich nog mensen als Elly de Waard en die druif van de Telegraaf.
Zij hadden het mis. Inderdaad, een tijdje kwam er geen hardrock meer in de top 30's (Toppop) en top 40's (Veronica). Rainbow en Dio stonden daar nooit in. Maar iedereen, ook zij die wegliepen met new wave spul als Blondie, Joe Jackson en Elvis Costello kenden liedjes als Man on the silver Mountain en Long live Rock'n'roll heel goed. In ieder geval tot 1981, toen ik de popmuziek tijdelijk de rug toekeerde (ik werd 18 en dacht beter te weten), kwam Rainbow ook met Dio regelmatig op de radio. Ik heb het wel altijd gek gevonden dat Rising werd genegeerd. Toen ik het kocht ging ik puur op de hoes af; na één keer luisteren was ik verkocht. Alleen die luizige 33 minuten ....

De van Rising afkomstige single *Starstruck* kreeg in '76 toch anders behoorlijke airplay van vooral Frits Spits in de Avondspits en haalde zelfs de hitlijsten. Het album was bij de progressieve omroepen een regelrechte sensatie en kwam in het beton- en LP uur regelmatig voorbij. De tweede single *Do You Close Your Eyes* werd eveneens gepromoot zij het met minder resultaat. Ik weet het nog goed maar was dan ook al een echte puber met mn 16 jaar.

wat is stargazer toch een gaaf nummer

Deze plaat begint goed, en hij eindigt goed...met alleen maar goede nummers er tussenin!
Ik ben Rising nu aan het luisteren . Leukleukleuk. Waren alle cd's maar zo.

Het enige nadeel is de lengte: 33 minuten is aan de korte kant.

Je kan ook gewoon op het internet op zoek gaan naar een exemplaar uit 'the first pressing', zoals ik deed.
Perfecte staat, 4 euro;

mooie muziek. niet erg bijzonder maar goed uitgewerkt. slechts mijn eerste indruk

Dit album is één van mijn favoriete hardrockplaten uit de 70's.

Geweldig album. Word ook vaak genoemd als de voorloper van de Power Metal. Kan ik me wel in vinden ja. Mijn favoriete nummers zijn de twee laatste, lange en fantastische nummers. Met onovertroffen zang, en sfeervolle instrumentale passages.

4.5*

Twee opmerkingen bij het bericht van BlauweVla:
1. Rising is een geweldig ROCK album. Inderdaad jammer dat de speelduur zo kort is (krap 34 minuten). Of "Rising (1976)" het ultieme Rainbow album is weet ik niet. Het debuut album, "Ritchie Blackmore's Rainbow", vind ik nl. ook weergaloos goed.
2. Waarom het bij Deep Purple misgaat als Blackmore niet meespeelt wordt bij het horen van "Rising (1976)" wel duidelijk. Het venijn ontbreekt als Ritchie niet van de partij is.

Ik sluit mij aan bij de woorden van Bluebird. Rising is een weergaloos goed Rock album. Zo worden ze tegenwoordig zelden meer gemaakt, helaas. Enige minpuntje is inderdaad de korte speelduur. Een album als Rising mag wat mij betreft 79 minuten duren.

Goed hardrock-album waar geweldige muzikanten op spelen (Ritchie Blackmore, Ronnie James Dio, Cozy Powell (geweldig hoe hij drumt op Stargazer)), maar ik vind het niet echt bijzonder. Ik ben ook niet zo weg van Run With The Wolf (vind ik te blij klinken) en Light In The Black (het nummer begint goed, maar ik wordt niet wild van de solo-orgie in het nummer). Niet dat het slechte nummers zijn (integendeel), maar ik vind ze toch minder dan de andere vier nummers (waarvan met name Starstruck en Stargazer mijn favorieten zijn).
Al met al is dit gewoon een fijn hardrock-album om naar te luisteren.

Ik vind A Light in the Black juist het hoogtepunt van dit album! 8 minuten voluit ervoor gaan, een complete adrenalinestoot die je er zin in heeft het nog 'ns te beluisteren! Eveneens heel sterk zijn het epische en enigzins bombastische, maar toch bevredigende Stargazer en Tarot Woman, met een prachtig spacerock-achtig begin dat voor mij heel wat weg heeft van iets wat op een album van Pink Floyd had kunnen staan.

De solo's zijn hier gewoon uitmuntend, met dank aan Blackmore, Powell laat zich wederom sterk gaan op de drums -getuige o.a. de laatste 2 nummers weer-, Dio is natuurlijk weer heel sterk bij stem en het keyboard werk geeft het hier en daar wat surreële effecten die wat ik het [i]regenboog-effect[i] noem, ondersteunen. Als je sommige stukken van de nummers beluistert en daarbij naar de cover kijkt, denk je: "Dit past gewoon!"

Naast de 3 langste nummers kan Starstruck me ook nog goed bekoren en Run With the Wolf vind ik zeker niet slecht, maar het kan niet tippen aan het niveau van de bovenstaande 3. Do You Close Your Eyes is meer iets dat ik zou zien passen op een Whitesnake-album, eerlijk gezegd. Moesten ze de andere 3 nummers nu ook meer een concept gegeven hebben als bij Stargazer of A Light in the Black, zou deze zeer zeker een kans hebben gehad om in mijn top 10 te belanden! Nu geef ik deze, nog steeds met plezier, een 4*.

Mooi 'stukkie' en ik kan me wat mijn gevoel betreft ook wel behoorlijk vinden in je mening; één van de beste/mooiste hardrockalbums.