menu

Depeche Mode - Spirit (2017)

mijn stem
3,53 (194)
194 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Columbia

  1. Going Backwards (5:42)
  2. Where's the Revolution (4:59)
  3. The Worst Crime (3:48)
  4. Scum (3:14)
  5. You Move (3:49)
  6. Cover Me (4:51)
  7. Eternal (2:24)
  8. Poison Heart (3:17)
  9. So Much Love (4:29)
  10. Poorman (4:25)
  11. No More (This Is the Last Time) (3:13)
  12. Fail (5:07)
  13. Cover Me [Alt Out] * (4:26)
  14. Scum [Frenetic Mix] * (5:26)
  15. Poison Heart [Tripped Mix] * (4:16)
  16. Fail [Cinematic Cut] * (5:37)
  17. So Much Love [Machine Mix] * (7:19)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 49:18 (1:16:22)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Als groot Depeche Mode fan sinds de jaren '80 wordt het steeds moeilijker om een neutraal oordeel te geven.
Het is een band die me eigenlijk nooit teleurstelt en ik heb een enorm zwak voor ze.

Maar zijn ze nog steeds even opwindend en spannend als een aantal albums terug? Ervaar ik nog steeds die verhoogde adrenaline als er zo'n kneiter van een nummer voorbijkomt?
Het antwoord is heel simpel: nee.

Toch luister ik nog steeds graag naar hun nieuwe albums, ook al verrassen die nergens meer. De ene keer ietsje donkerder dan de andere keer, en dat zijn dan lichte accentverschillen. De laatste albums liggen telkens behoorlijk in elkaars verlengde en dat is met Spirit al niet anders.

Single Where's the Revolution wil niet heel erg aanslaan bij mij, maar opener Going Backwards pakt gelijk al prima. Het is een nummer met net even een iets luchtiger toon. Geen Just Can't Get Enough of zo, maar het is een vrij makkelijk in het gehoor liggende compositie. Dat valt al heel helemaal op als Where's the Revolution daar achterna komt.
Op The Worst Crime nemen de mannen al weer flink gas terug om vervolgens op Scum het pedaal weer ietsje in te trappen. Er wordt een wat gruizig geluid gecreëerd, maar ik ben er nog niet uit of ik dat nu echt mooi vind of juist niet.
You Move heeft dan weer iets kils (en doet me een beetje aan Exciter denken, ook al is dat niet helemaal terecht denk ik), dat gevoel blijf ik houden bij Cover Me, maar daar vind ik het naar het einde toe eigenlijk best wel een gaaf nummer worden.

En zo gaat Depeche Mode in een vrij traag en tempo het hele album door. Echt opbeurend klinkt het allemaal niet. Een nummer als Eternal is ook zeker niet het nieuwe Somebody.
De nummers klinken kil en donker. Het zijn zeker geen pakkende melodieën waar je gelijk van in de sfeer raakt.

Spirit sluit zoals gezegd goed aan bij het rijtje voorgangers. Het is in elk geval geen hitmachine geworden. De donkere kant is zeer zeker nog niet in de ban gedaan, en daarbij is het ook niet echt een warm album geworden.
Depeche Mode is zeker geen feestband. Ook geen good old back to the 80's. Ze zijn een instituut geworden. Dat is niet erg, maar ik hoor het wel af aan Spirit. Het heeft iets geforceerds. Ik volg mijn oude jeugdhelden desondanks toch wel. Maar Spirit is geen makkelijke kost en het zal nog wel even duren eer ik er in ga komen vrees ik. Niet een album dat ik 'even makkelijk voor mijn plezier zal gaan opzetten'. Hopelijk ga ik nog een hoop moois ontdekken, maar tot nu toe geef ik toe dat dit waarschijnlijk niet tot mijn favoriete Depeche Mode albums zal gaan behoren; het is mij te traag en log. De tijd zal leren of ik deze mening blijf behouden........ met deze band weet je maar nooit. Albums als Playing the Angel en Exciter hebben me ook meer tijd gekost voor ik die op waarde kon schatten.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Ik houdt wel van deze donkere sound. Vrolijkheid is ver te zoeken en dat is voor mij goed nieuws.
Gelukkig een mindere poppy kant die ik vreesde na de voorgaande albums.
Toen ik dit de eerste keer beluisterd had, wist ik dat het goed zat, vandaar 4 sterren, en dat hebben de voorgaande albums niet gehaald.
Ook hier You Move en So Much Love de favoriet samen met Where's the Revolution.

avatar van james_cameron
3,5
Degelijk maar weinig verrassend en niet bepaald vernieuwend. Zoals de vorige paar albums ook waren. De band blijft kwaliteit leveren maar verzandt meer dan eens in traag, stemmig maar nogal saai songmateriaal, dat de vaart flink uit het album haalt. De meer uptempo songs zijn dan ook het meest interessant. Echt memorabele tracks ontbreken echter helaas ook nu weer.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Depeche Mode - Spirit - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Op deze BLOG is tot dusver nog geen enkele plaat van Depeche Mode besproken, maar de band wordt wel een keer of dertig aangehaald als belangrijke inspiratiebron of vergelijkingsmateriaal.

Met de twee Depeche Mode platen die tijdens het bestaan van deze BLOG zijn verschenen (Sounds Of The Universe uit 2009 en Delta Machine uit 2013) had ik echter niet zo heel veel, maar alles dat de band tussen 1981 en 1993 maakte heb ik hoog zitten. Heel hoog zelfs.

Speak & Spell, A Broken Frame, Construction Time Again, Some Great Reward, Black Celebration, Music For The Masses, Violator en Songs Of Faith And Devotion zijn allemaal platen waarmee de Britse band zich wist te onderscheiden van de concurrentie. Eerst door buiten de lijntjes van de elektronische muziek uit de jaren 80 te kleuren en later door deze elektronische muziek juist te verrijken met gitaren en andere invloeden uit de rockmuziek.

Depeche Mode ontwikkelde zich sindsdien tot een van de betere live bands (waar in haar eerste jaren alles met de automatische piloot werd gedaan), maar de studioplaten deden me veel minder. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen bij de eerste beluistering van Spirit, maar wat is het een overtuigende plaat geworden.

Depeche Mode kijkt op Spirit naar de wereld en ziet dat het niet goed is. Trump, Brexit, de opkomst van populisme, de gelatenheid waarmee jongeren de wereld bekijken; het zijn maar een paar van de zaken waar Depeche Mode op Spirit stevig naar uithaalt. Het geeft de muziek van de band kracht en urgentie.

In muzikaal opzicht heeft de band op haar nieuwe plaat een evenwicht gevonden tussen de synthpop waarmee het ooit groot werd, de donkere rockmuziek waarmee het uit het synthpop hokje brak en de zwaar aangezette industriële klanken van de laatste platen. Invloeden uit de hedendaagse elektronische dansmuziek verrijken het geluid van Depeche Mode nog wat meer.

Producer James Ford (Simian Mobile Disco, Arctic Monkeys, Florence & The Machine) heeft Spirit voorzien van een machtig geluid waarin de ritmes vaak zwaar zijn aangezet, de synths luchtig mogen rondzweven en af en toe een vervormde gitaar opduikt. Op dit machtige geluid gedijen de opvallend sterke vocalen van Dave Gahan en Martin Gore uitstekend.

Op Spirit serveert Depeche Mode zeker geen eenheidsworst. In iedere track imponeert de fraaie instrumentatie en hoewel Spirit er af en toe stevig inhakt, zijn er ook ruim voldoende rustpunten op de plaat te vinden en bevat de plaat verder flink wat passages waarin stevig geëxperimenteerd wordt.

In muzikaal opzicht wist Depeche Mode ook op haar vorige platen wel te overtuigen, maar de songs op deze platen vond ik niet zo aansprekend als in het verleden. Op Spirit zijn de songs weer van hoog niveau. Dat heeft voor een deel te maken met de urgentie die spreekt uit de politieke stellingname, maar Depeche Mode vindt op Spirit ook een fraai evenwicht tussen aanstekelijke songs en songs vol avontuur.

Depeche Mode bestaat inmiddels al ruim 37 jaar, wat het frisse Spirit alleen maar extra glans geeft. Deze glans leek de afgelopen jaren op de plaat wat verdwenen, maar Spirit glimt en blinkt en komt ook nog eens verassend stevig binnen. Erwin Zijleman

avatar van frolunda
3,5
Een weinig verrassend album maar Depeche mode levert wel weer gewoon degelijke kwaliteit.Het songmateriaal is ook allemaal weer bovengemiddeld met Going Backwards,Cover me en So much love als voorlopige uitschieters.
Daarnaast mag ook de productie er weer wezen,een machtig,krachtig geluid.
Daarnaast vind ik de vertwijfeling die ik af en toe in de stem van Dave Gahan meen te horen opvallend en een meerwaarde.
Spirit is alles bij elkaar toch weer een geslaagd Depeche mode album geworden en de tijd zal leren hoe het verhoudt tot de rest van het oeuvre.
Ik ben daar niet pessimistisch over.

avatar van Alicia
3,5
Vannacht Spirit nog eens uitvoerig beluisterd. Met koptelefoon! De ervaring leert namelijk dat in het donker bij het zachte licht van de straatlantaarn - de kap is een beetje vies - de muziek meestal veel en veel beter binnenkomt. Helaas wil dit experiment bij de laatste telg van Depeche Mode maar niet lukken. Alleen Cover Me kon mij echt wakker houden. Misschien later eens. Voor nu halfje eraf!

avatar van dazzler
3,0
SPIRIT 2017

Spirit is in hetzelfde bedje ziek als Delta Machine. DM is de voeling met haar eigen muzikale wortels kwijt. Misschien is dat een bewuste keuze. Maar sinds Playing The Angel is het met een vergrootglas zoeken naar nummers die blijven hangen. Dat Dave Gahan een soulzanger is geworden, lijkt nu wel een feit. DM is al een aantal albums een duo. En daar zal de betreurde dood van Fletcher weinig aan veranderen. Op de tandem Gahan - Gore zit Dave duidelijk aan het stuur. En het zint me niet. Meer. Ik overwoog zelfs twee sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:01 uur

geplaatst: vandaag om 12:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.