Pearl Jam - Vs. (1993)

Tja, wat doe je als je PJ gaat zien op Pink Pop ? Hun muziek weer eens draaien. Ik heb Ten in de nineties echt grijs gedraaid omdat ik bij elke poging om hun nieuwer werk te luisteren steeds terug greep naar dat album. Maar ik moet bekennen dat meer dan 20 jaar later en een paar nieuwe luisterbeurten ik Vs. toch wel een lekker album vind. WMA is best aardig. Het is een poging tot wat anders en er had voor mij wel meer van deze stijl op gemogen. Ik luister uiteraard met voorkennis en Vs. bevat het typische geluid van PJ. Mogelijk dat WMA er daarom wel lekker binnenkomt. Zit overigens ook wel iets van Deep in. De rest van het album klinkt erg vertrouwd. De LP zou niet misstaan in mijn vinyl collectie.

Een heel goed album, maar ik kan me niet aan de indruk ontdoen dat de liveversies met meer bezieling worden gebracht. Ik heb de laatste tijd vooral naar het livewerk van PJ geluisterd en nu ik deze studioplaat weer eens op heb staan viel mij dat op. Van nummers als Daughter, Animal, Elderly Woman en vooral Rearviewmirror vind ik de studioversie wat tam. Hebben nog meer mensen dit of ben ik de enige?

'The shades go down, it’s in her head'

Was ooit mijn favoriete plaat van Pearl Jam, maar is blijkbaar later door mij op 3,5* gezet. Misschien was de verveling toegeslagen? Bij herbeluistering zou ik toch weer minimaal 4* geven.

In alle opzichten een waardige opvolger van het debuut. De grote gebaren en sloganeske refreinen worden (grotendeels) vervangen voor vuige funkrock en echte melodieën (soms zelfs tegelijkertijd). Het aansteker-in-de-lucht-gehalte is wellicht wat minder, maar de strakke ritmes en scherpe randjes doen de band goed.

Het suf getoerde Pearl Jam klinkt als een klok (uitstekend gemixt door nieuwe producer Brendan O’ Brien) en Vedder, steeds meer in de knoop met zijn nieuwe status als rockster, komt tot sommige van zijn meest aangrijpende momenten als vocalist.

'Go'
Dave Abbruzzese was alweer de derde drummer van Pearl Jam sinds hun oprichting, en ook hij zou het niet heel lang uithouden. Jammer? Ja, best wel, want hoewel het blijkbaar niet echt boterde tussen hem en met name Vedder, bracht Abbruzzese niet alleen een geweldige energie in het bandgeluid, hij schreef ook grotendeels de muziek voor -naar mijn mening- misschien wel de beste plaatopener van Pearl jam. Scheurende riffs en een manische Vedder doen de rest. Zelden is een rockplaat met zo’n oerschreeuw begonnen. Na al die jaren nog steeds kippenvel tot de laatste roffel van Abbruzzese.

'Animal'
Vedder impliceerde destijds dat dit nummer zo’n verschrikkelijk onderwerp had, dat hij er niet eens over wilde praten. De intensiteit van ‘Go’ wordt echter nét niet gehaald, maar een strakke band (weer met uitblinkende Abbruzzese) houdt het tempo er lekker in, en er wordt afgeklokt voordat je gaat vermoeden dat er veel geschreeuwd wordt, en weinig wol gesponnen.

'Daughter'
Ineens duiken we in de semi-akoestische sferen. Met zijn gevoelige arrangement, aandoenlijke tekst over mishandeling, en sterke refrein is ‘Daughter’ een duidelijke publieksfavoriet, één van de weinige liedjes die zich qua populariteit kan meten met de grootste hits van Ten. Terecht, al vind ik vier minuten misschien nét te lang om te blijven boeien over de koptelefoon.

'Glorified G'
En bam, we zijn alweer terug in de ronkende funkrock. Ironisch genoeg een soort ‘diss’ naar Abbruzzese: Vedder schreef de tekst nadat de drummer toegaf een geweer te bezitten (of eigenlijk twee).
Wat je ook van het wapendebat in Amerika vindt: echt sympathiek is het niet om een nummer te maken over dat je drummer een domme lul is. Desondanks mooi gitaarwerk, al is de meerwaarde beperkt, zo kort na de wervelstorm van de eerste twee tracks.

'Dissident'
De troostprijs voor mensen die hadden gehoopt op een tweede Ten. Het met vergelijkbare grote gebaren opgezette ‘Dissident’ kan zich best meten met de beste tracks op het debuut, met zijn geweldige melodie, vol passie gezongen door Vedder, en glansrol voor Mike McCready. Gek genoeg formeel gezien hun grootste hit in Nederland, al kwam dat vooral doordat er drie verschillende uitgaven op de markt kwamen met elk hun eigen bonustracks (ordinaire geldwolverij, hoewel te betwijfelen is of de band iets te maken had met die beslissing).

'W.M.A.'
Ja, ruim een kwarteeuw later komt de identificatie van Vedder met zijn zwarte ‘brothers’ een beetje aanmatigend over (om niet te spreken van die Afrikaanse drumritmes), maar goed: hoe veel andere witte rockbands van dit kaliber zongen in 1993 over politiegeweld tegen zwarten? Belangrijker is dat 'W.M.A.' eigenlijk nog steeds een geweldig nummer is, met een climax waarbij ik het moeilijk vind niet door de kamer te gaan stuiteren. Ze hebben daarna weinig gemaakt wat hiermee te vergelijken is.

'Blood'
Toe maar Eddie, gooi het eruit. De zanger schreeuwt al zijn frustratie eruit over… doorbreken als rockartiest? Hoe dan ook, als liedje geen hoogvlieger, maar de passie komt wel over en binnen drie minuten is het ook weer voorbij.

'Rearviewmirror'
Ik kan er grapjes over maken (zie vorige track), maar de waarheid is wel dat Vedder er tijdens het maken van deze plaat flink doorheen zat. De verafgoding en de kritiek die in vloedgolven over hem heen spoelden na het megasucces van Ten eisten hun tol op de jonge Vedder. Beter dan op het schreeuwerige ‘Blood’ laat hij hier horen wat er in hem omging, een solocompositie die overkookt van de pijn en spanning, met een tekst die onbeschaamd suïcidaal is. Later noemden ze zelfs hun ‘Best Of’ naar deze track . Hoort ook zeker thuis op elke Pearl Jam-verzamelaar.

'Rats'
Wordt gek genoeg zelden genoemd als favoriet Pearl Jam nummer, wellicht doordat het de ondankbare taak heeft direct na het monumentale ‘Rearviewmirror’ te komen. Desondanks zet ‘Rats’ de sterke lijn van het album door, met stevig, funky spel, monsterlijke gitaarriffs, een gepassioneerde Vedder, een catchy refrein en een fijne climax, waarin, gek genoeg, Michael Jackson wordt geciteerd (!).

'Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town'
Het rustigste nummer van de plaat, een akoestisch intermezzo dat de plaat goed kan gebruiken. Dat, en Vedders fijne, oprecht klinkende bromstem, laten het liedje wat beter lijken dan het in feite is, namelijk een redelijk sentimenteel niemendalletje met een refrein dat erin slaagt toch te gaan vervelen, hoewel het liedje maar drie minuten duurt.

'Leash'
We gaan weer raggen, maar Vedders passie en het retestrakke spel van de band (eigenlijk twee grote troeven van deze plaat) kunnen niet verhullen dat hier inhoudelijk toch wel erg weinig gebeurt. Minste nummer van de plaat?

'Indifference'
‘I’ll swallow poison/ until I grow immune/ I will scream my lungs out/ ‘till it fills this room’. Na al die jaren nog steeds lastig om naar te luisteren zonder een brok in mijn keel, hoe diep Vedder hier ook kukelt in de afgrond van het pathetische. Als zwartgallige puber had ik stukken van deze tekst op mijn slaapkamermuur gekalkt. Ik haalde daar veel troost uit, maar het moet mijn ouders zorgen gebaard hebben. Sorry, ma.

Dank voor de mooie review, ik heb het album maar weer eens aangeslingerd.

'Finally the shades are raised' (RVM)

Dat was een tijd geleden, veel te lang eigenlijk, dat ik deze LP draaide. Want wat is dit toch een fantastische plaat. Met ook veel nummers die live erg lekker klinken, zoals animal, daughter & glorified g. Meestal luistert het op het album iets rustiger, behalve dan blood & rearviewmirror. Die klinken alsof het live gespeeld wordt.

RIVM?

Ja het vlakt iets af dus hebben zij daar weer wat tijd voor andere dingen.

Tien keer beter dan Ten voor mij
Hun magnum opus.

Hier spreekt de echte fanboy.

Ook gelijk tien keer beter..

Voor mij net iets minder. Dat is ook waanzinnig goed!

Samen met Ten de enige Pearl Jam platen die ik in huis hebt. Hoewel ik echt gek ben op beide albums heb ik nooit de behoefte gehad om andere albums van Pearl Jam aan te schaffen.

Ten is in mijn ogen een prestatie die ze nooit meer konden evenaren, en hier kwamen ze nog het dichts bij. Heb dit album wel vaker op de speler gehad dan Ten. Ruim de helft op dit album behoort wat mij betreft tot het beste werk van hun oeuvre.

Heb je Vitalogy al eens geprobeerd? Die plaat sluit toch aardig aan op dit Vs.

Ken je de overige albums wel? Ik ben anders toch wel benieuwd hoe jij kan bepalen dat Ten niet meer overtroffen kan worden en dat ze met Vs. nog het dichtst bij kwamen.

Was ik je toch mooi een paar seconden voor Rogyros

Maximaal vijf, west!

Ten, Rogyros, Ten!

Hahah ja daar heb je me. Dus voor zover mijn kennis reikt....

Heb het er laatst nog met een kameraad over gehad. Gek genoeg heb ik dit bij geen enkele band waarvan de eerste 2 albums me (ontzettend) goed bevallen. Maar ik heb totaal geen interesse in het verdere werk van de band. Al heeft dit vaak ook te maken met het feit dat je van een 70's band sneller 2dehands lps voor een leuke prijs tegenkomt dan van een Pearl Jam. Ken overigens wel een flink aantal nummers van de verzamelaar Rearviewmirror.


west Als dat waar is, dan kan ik me er best wel aan wagen. Bedankt voor de tip.

Ja, je hebt hier met twee fans te maken, Dirruk.
Ik vind echt dat alle albums van Pearl Jam de moeite waard zijn, in meer of mindere mate uiteraard. En het leuke is dat ze echt veel verschillende muziek hebben gemaakt, verschillende stijlen en uitgangspunten. Maar toch blijft het Pearl Jam ten voeten uit. Onmiskenbaar herkenbaar en toch divers.

Vitalogy is wat mij betreft zelfs het beste album wat Pearl Jam heeft gemaakt. Je doet wat mij betreft jezelf echt tekort als je van deze superband zoveel laat liggen. Daag jezelf uit, zou ik zeggen! Pak de handschoen op!!

Ja waar ben ik al die tijd mee bezig geweest zeg. De rotatielijst is al een beetje aangepast. Bedankt voor de interventie heren!

Hahaha!! Goed bezig!!

Een album dat ik in eerste instantie niet zo goed op zijn waarde kon beoordelen. Vs. is beschouwender van aard dan zijn voorganger maar voelt ook wat afstandelijker zonder daarmee aan kracht in te boeten. De plaat opent met twee onstuimige rockers waarbij mijn voorkeur uitgaat naar Animal. Hierna neemt de afwisseling toe en lijken de nummers wat meer te 'ademen'. Dissident is fraai en had niet misstaan op Ten. De semi-akoestische nummers Daughter en Eldery Woman zorgen voor rustpunten en Eddie's stem vind ik het beste gedijen in een dergelijke setting. Een klein uitstapje in het funky aandoende Rats boeit mij maar ten dele, in Blood gaan de heren weer los en ook voor dit nummer geldt, de heren vliegen uit de bocht en dat is niet het sterkste punt van de band. Met het stemmige maar mooie Indifference sluit de plaat af. De 'moeilijke tweede' vormt met terugwerkende kracht een goede opvolger van Ten, maar de plaat geeft niet direct zijn geheimen prijs, het songmateriaal is gevarieerder dan zijn voorganger maar bij vlagen ook wisselvalliger. Desalniettemin staat er genoeg fraais op om te spreken van een prima worp.

Tussenstand:

1. Ten
2. Vs.

Vele malen beter dan het debuut.

Net de eerste twee tracks in remaster gehoord.
Dat hadden ze niet hoeven doen.
Nu opnieuw de oorspronkelijke versie opgezet.

Pearl Jam, iedereen loopt dan direct de polonaise wanneer ze over het album Ten beginnen, maar VS is ook een geweldig album met voor mij alleen maar topnummers. Een mix van Ten nummers en ook enkele rustige nummers.

Een prachtig album!

Ik heb dan toch de op 45 toeren af te spelen geremasterde 30th anniversary 2LP gekocht. Dit omdat ik er wel heel positieve geluiden over las en dan met name over het geluid. Nu ik ernaar luister kan ik alleen maar bevestigen dat deze versie werkelijk fantastisch klinkt. Dat het kan!

Dit is zo gelijk één van mijn best klinkende LP's. Momenteel trouwens betaalbaar op amazon.fr of .de

Verstand komt met de jaren. Gelukkig maar

Een prima opvolger van die debuut donderslag. Met de opmerking dat Pearl Jam zich toch vaak meer onderscheidt met de ballads ipv de rocknummers. Met deze plaat bevestigde Pearl Jam zijn status.

Absoluut mee eens. De wat ruigere tracks (Animal uitgezonderd) hebben mij nooit geboeid. Eddie die zich overschreeuwt, de band die flink wil uithalen met punk achtige exercities, nee hoor geef mij maar de 'andere' kant van de heren.
Ook Vs. telt een aantal heerlijke songs waarbij de muziek juist gedijt in een ingetogen setting.
Daughter, Dissident, Elderly Woman en Indifference vormen dergelijke voorbeelden voor mij.