Gazpacho - Night (2007)

Night at Loreley of London? De eerste vind ik geluidstechnisch een drama.

Ik heb/ken alleen London. Night at Loreley nog nooit gehoord. Als ik je commentaar lees kan ik dat maar beter zo laten.

Ben de afgelopen week de albums van Gazpacho opnieuw aan het luisteren. Voor mij begon het met deze Night waar ik als een blok voor ben gevallen. En nog steeds. Er wordt echt ontzettend goed gemusiceerd door de band. De productie is top en de songs zitten onberispelijk in elkaar. Night heeft iets "magisch" over zich. Dat laat de band overigens in haar latere werk ook horen. Mooie spanningsopbouw in de songs en vaak ondersteund met instrumenten die je niet zo snel in progbands hoort. Toch sla ik sinds enige tijd Tick Tock iets hoger aan. Iets meer rock en nog gevarieerder in songs. Ik ben razend benieuwd naar het nieuwe werk wat is aangekondigd. Ik hoop dat ze de lijn doortrekken en de kwaliteit weten te handhaven. Dan is elke Gazpacho een aanwinst voor de liefhebber van dit genre. Wellicht overbodig voor de echte fan maar vind je dit goed...luister ook eens naar de band Airbag. Zelfde land van herkomst, iets andere stijl maar zeker zo goed.

Bij tijd en wijle erg mooi maar vaak ook iets te zweverig voor mijn smaak.Van de zang ben ik trouwens ook niet echt kapot.

Sinds 2009, met de release van Tick Tock, weet ik van het bestaan van Gazpacho. Ik vond Tick Tock een geweldig mysterieus en melodieus album. De prachtige, zweverige stem van de zanger maar vooral ook het voortkabbelende. Veel herhaling zonder ook maar één moment te vervelen.

Tijdens het verdiepen in de rest van het werk van Gazpacho stuitte ik op Night. Het album met verreweg de hoogste score uit de discografie van de band. Na een aantal luisterbeurten wist dit album me echter niet te pakken. Hetgeen wat in Tick Tock tot in de perfectie was uitgewerkt werd in Night domweg nog eens een paar maal overdreven. Ik vond de nummers in Night allemaal net iets té, waardoor ze niet bleven hangen, ook niet na - laten we zeggen - tien luisterbeurten. Vervolgens ben ik me in de rest van de discografie gaan verdiepen en na werkelijk verslaafd te zijn geweest aan de recentere albums Missa Atropos en March of Ghosts ben ik een aantal weken geleden weer teruggevallen op Night.

En raad eens, nu heeft Night me wél bij de tang. Men zegt wel eens dat hoe meer moeite er nodig is des te groter de beloning is, en dat is hier het geval. Ik heb nog nooit zoveel moeite moeten doen om een album te begrijpen en waarderen, maar de beloning is groots, groter dan ik ooit had kunnen hopen.

Wat zet Gazpacho hier een prachtig album neer. Nog steeds zie ik het wel als Tick Tock in het kwadraat. Nóg melodieuzer en vooral ook nóg mysterieuzer. Alleen nu vind ik het geen nadeel meer maar juist een voordeel. Dit album is over de gehele linie een tikkeltje rustiger en experimenteler dan zijn opvolger en dat bevalt me (inmiddels) wel.

De opener is vooralsnog (met Chequered Light Buildings op een welverdiende tweede plaats) mijn favoriete nummer. De eindeloze herhaling werkt hypnotiserend. De opbouw is tergend langzaam, maar de betoverende stem (vooral tijdens het refrein?) is oh zo mooi. Wanneer de uiteindelijke climax - voor zover je van een climax kunt spreken - op ongeveer tweederde van het nummer aanbreekt voelt dat aan als een bevrijding. Je wist dat het moment ooit zou gaan komen, maar omdat het zó lang duurt is de bevrediging alleen maar groter.

Dat is dan ook meteen het geniale aan Gazpacho. De heerlijke manier waarop zij hun nummers opbouwen, rustig aan, geen haast. De prachtige drums zijn daar naar mijn idee het fundament van. Nog nooit heb ik andere bands gehoord die dit zo goed in de vingers hebben als Gazpacho.

In het voorjaar (maart?) voor de tweede keer live zien en ik ben heel erg benieuwd hoe ik een eventueel nummer van Night dan ervaar, want de vorige keer vlogen die enigszins langs me heen, helaas.

Night staat nog niet in mijn Top 10 maar dringt zeker aan. Zal hem zo nog maar eens opzetten om het uiteindelijke oordeel te vellen.

11 en 12 april resp. in Uden (Pul, waar anders) en Zoetermeer (Boerderij, waar anders)
Ze spelen sowieso één lied van Night (wat ze me bevestigden, na nadrukkelijk vragen), laat maar weten als je wil weten welk

Vorig jaar Night ontdekt dankzij positieve reacties hier en vermelding in allerlei jaar- en toplijsten.
Eerlijk gezegd was ik niet meteen gecharmeerd. Bij elke luisterbeurt leek het de eerste keer te zijn. Ik had maar weinig houvast en herkenningspunten. En opeens viel het kwartje en begon ik de muziek te herkennen en ook te waarderen. Er kwam steeds meer pracht aan de oppervlakte. Nu is het keer op keer genieten. Dus als resultaat 5 sterren en een plaatsje in mijn top 10!

Heel herkenbaar. Echt van ongekende schoonheid dit album. Toevallig vandaag een kaartje gekocht voor later dit jaar. Hopelijk spelen ze ook wat ouder materiaal.

ik heb besloten om GAZPACHO eens te verkennen en begin bij de remastered versie van NIGHT. Nu kan er veel rechtgetrokken worden wat scheef was bij herwerkingen maar nuances kunnen evengoed verloren gaan dus ik vraag ik mij af of er veel verschil is tussen beide versies. Iemand die ze beiden kent en er iets over kan zeggen?

In de geremasterde versie zijn alle drumpartijen opnieuw ingespeeld door een andere drummer. Zeker een hoorbaar verschil. Voor de rest vind ik dat bij de geremasterde versie Dream of Stone wat minder dromerig en sfeervol klinkt dan de originele, maar dat is een persoonlijke mening natuurlijk.

Oke, ik ga beide versies van dream of stone eens proberen, bedankt Hedser

Bullshit
De 'nieuwe' drummer speelt op de live bonus cd. Het verschil in stijl tussen beiden is enorm.

(Moest even de namen opzoeken) Robert Johansen is de zeer krachtige strakke drummer, Lars Erik Asp is de veelzijdige creatieve drummer.

Gazpacho’s Night is een MuMe-klassieker. Ik denk dat de meeste mensen deze Noren hebben leren kennen door dit album. Altijd leuk dat een tot dan toe redelijk anoniem bandje opeens een groter publiek weet aan te spreken. Een album dat enorm indruk maakte toen ik er voor de eerste keer mee in aanraking kwam. De laatste keer dat ik Night beluisterde is echter al weer een hele tijd geleden. Ik besloot het album weer eens de revue te laten passeren.
-
Als “Dream of Stone” een ding uitdraagt, dan is het wel zelfvertrouwen. Een sterke riff krijgt alle kans om op te bouwen. De dromerige zang zorgt voor een zeker soort spanning . De synthesizers zorgen vervolgens voor variatie. Na 8 minuten breekt het fresco open! Het repeterende van dit nummer zorgt voor een welhaast trance-achtig effect. Je wordt het album ingezogen. De melodielijn verplaatst zich naar de achtergrond, terwijl er ruimte wordt gegeven voor een ronduit beeldschone pianosolo. De conclusie wordt gevonden in exploderend gitaarwerk. Met 17 minuten is het nummer wat aan de lange kant, maar vervelen doe ik me allerminst.
-
“Chequered Light Buildings” begint wat slepend, maar halverwege wordt het wandeltempo opgevoerd tot een jogtempo. De tonen worden wat dreigender, maar desondanks wordt de dromerige sfeer behouden. Een goed nummer, maar wel de minst interessante op dit album. “Upside Down” vind ik daarentegen juist weer het beste nummer van dit album. Alleen al door die prachtige, melancholische sfeer, maar vooral door<pause for dramatic effect> die stem. De zanglijntjes zijn behoorlijk dromerig, maar elke keer worden weer precies de juiste noten gehaald. De interactie met de andere instrumenten is dan ook erg sterk. “Valerie’s friends” wisselt een akoestisch sfeertje af met rockende climaxen. Een prima nummer, hoewel het qua kwaliteit enigszins wegvalt tegen de rest van het album.
-.
Het album eindigt weer met een lang nummer: Massive Illusion. Het rondedansje op dit nummer is perfect gekozen en is echt een prachtig gelukzalig momentje. Al was het maar omdat handig gebruikt gemaakt wordt van de mellotron. Hoewel ik meestal van de meer dreigende muziek ben vind ik zo’n ronduit hoopvolle en warme conclusie ook zeer prettig. Het album wordt dan nog afgesloten met een emotioneel duet tussen de viool en de piano. Kippenvel.
-
Dit album is duidelijk een conceptalbum. Dit is te merken aan de terugkerende melodietjes en de overgangen tussen de nummers. Dit soort dingen kunnen nog wel eens heel pretentieus en kazig overkomen, maar hier werkt het bijzonder goed. Het geeft het album een bepaalde eenheid.
-
Kortom, een prachtig album met een winters, fantasierijk sfeertje. De stem van Ohme is samen met de viool een van de grootste troeven van dit album. Hier en daar zijn er wat minuscule pijnpunten. De opener is iets aan de lange kant en een aantal nummers(Upside down, Massive Illusion) zijn net iets sterker dan de rest. Desondanks kan ik hier echt wel een ruime 4.5* aan kwijt.

Ik heb me voorgenomen om eens wat vaker berichten te typen bij albums. Dan kan ik niet anders dan beginnen bij mijn persoonlijke top 10 albums. Waar dit album van Gazpacho op 1 staat. Mijn favoriete album aller tijden!

Toen ik dit album voor het eerst hoorde begin 2008 was ik direct verkocht. Aangenaam geluid, mooie composities en prachtige zang van Jan Henrik Ohme.

Met terug werkende kracht toen ook het eerdere werk van deze band beluisterd. Wat ik ook goed vond, maar absoluut niet aan dit werk kon tippen.

Na dit album heeft Gazpacho ook enkele mooie andere albums uitgebracht. Waarvan, wat mij betreft, het niveau van het album Tick Tock het dichtste bij dit album in de buurt komt.

Ik heb de band inmiddels een aantal keer live in Nederland mogen zien, een waar feest!

Prachtige plaat, maar af en toe ook wel wat veel van het goede: die lang aangehouden drie-akkoorden-reeks in het openingsnummer gaat voor mij bijvoorbeeld wel wat èrg lang door. Dat is natuurlijk ook precies de bedoeling, en het trance-effect onderken ik ook wel, maar op een gegeven moment schiet het voor mij zijn doel voorbij en zijn de vloeiende overgangen in het arrangement niet meer voldoende om de volle zeventien minuten boeiend te houden, zeker in combinatie met de soms overdadig dramatische stem van de zanger (het compactere Valerie's friend bijvoorbeeld spreekt mij veel meer aan). Een mooie plaat vol fraaie sfeerstukken waarvan ik de klasse zeker zie, maar waar voor mij persoonlijk te weinig beweging in zit.

Ik sluit mij in eerste instantie aan bij de bespreking hierboven. Nogal veel drama en met name de zang trek ik niet zo meteen. Maar wel interessante plaat die idd een bezwerend/hypnotisch effect heeft,en 'catchy' is op een totaal onconventionele manier. Nog wat kansen geven.

Dit album zal integraal worden gespeeld tijdens het IO-pages festival op 12 november in de DRU Cultuurfabriek in Ulft. Dat is wel iets om naar uit te kijken.

Ik had nog niets bij deze formatie geschreven, is het niet? Het is in ieder geval mooie en toch ook aparte muziek, waarvoor je in de stemming moet zijn. Toch is dat niet de reden waarom ik maar heel weinig Gazpacho's beluister en dit komt voornamelijk door de zang of beter gezegd door de manier waarop deze jongeman zijn stem gebruikt. Ik heb dat wel bij meerdere bands. De een wat meer dan de ander. Ik kan er natuurlijk allerlei termen op loslaten, doch het is zo persoonlijk allemaal. Ik vind hem in elk geval niet mooi zingen.

Ondertussen voor het eerst de remastered edition eens beluisterd, maar echt beter wordt het niet. Het geluid komt wat scherper over en sommige instrumenten zijn bij vlagen duidelijker te horen. Maar het dromerige is grotendeels verdwenen. Ik houd het lekker bij het origineel.

Nu maar eens kijken of de Remastered edition van Tick Toch wel de moeite waard is.

Eigenlijk nooit de tijd genomen om naar deze band te luisteren. Gisteren begonnen met hun laatste CD en nu aan het luisteren naar 'night'. Het bevalt me eigenlijk wel. Ik zal vast iemand tegen de schenen schoppen maar ik moet eigenlijk denken aan Muse alleen heb ik Muse al een tijdje geleden opgegeven

Ben benieuwd hoe de andere CD's klinken.

Au

Solly

Naar aanleiding van dit topic luisterde ik naar dit album.

Eigenlijk was ik bij het eerste nummer de weg al een beetje kwijt en dat ging als volgt: ‘onheilspellend, sfeervol begin en dan een VROUW!? Ik had er eigenlijk een mannenstem verwacht eigenlijk. Een diepe mannenstem. Die stem van de vrouw past wel goed bij het sfeertje zeg. Of is het wel een man? Want als ik afbeeldingen op zoek van de band dan zie ik alleen maar mannen.’
Maar ja, sfeervol opgezette muziek dus met de nodige stevige gitaren en drums. Die zijn naar mijn idee wel in dienst van de muziek. Waar ik soms bands vind rammen om het rammen lijkt het hier bij Gazpacho wat beter op elkaar afgestemd en staat het gehele plaatje in dienst van de instrumentatie. Daarbij vind ik de toevoegingen van de meer klassieke muziek ook wel prettig in deze opzet. Kijk, echt een groot liefhebber van gitaargedreven muziek zal ik nooit worden, maar als het smaakvol opgediend wordt zoals hier vind ik het best.

Gazpacho was de ontdekking voor mij in de progladder van vorig jaar. Hoewel ik Tick Tock heel regelmatig draai ben ik om een of andere reden niet echt aan de andere albums van Gazpacho toegekomen. Ik ga daar deze week maar eens verandering in brengen!

De hoge waardering voor deze plaat is geheel terecht. Gazpacho is meester in opbouw van hun nummers. Hun muziek heeft iets mysterieus en sleept je mee in hun wereldje.
Nog steeds de band niet live gezien. Moet ik eens werk van maken.