David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Beetje domme opmerking. Ziggy kwam niet uit het niets ofzo he, het is gewoon het logische vervolg op wat hij tot dan toe had geproduceerd.

Zo kun je alles overal wel aan linken natuurlijk.

Een daadwerkelijk argument zou op zijn plaats zijn.

Op deze plaat vind ik de muziek nogal uiteenlopen. Op ziggy was er duidelijk sprake van 1 stijl en op de latere albums ook. Op deze plaat hoor je Bowie nog zoeken naar de juiste richting.

Juist. Bij deze plaat koos Bowie voor het rock geluid....ik heb het hem horen zeggen. Hij zocht iets wat aansprak bij het publiek. Het rock geluid dus..... 1 stijl wat mij betreft. (Bijna) alle nummers zijn voorzien van electrische gitaar...de piano de deur uit van Hunky Dory. Conclusie: Hij was juist KLAAR met zoeken, want hij had de rock gevonden met deze plaat. Ook vind ik het wel een erg vage uitspraak dat deze plaat meerdere stijlen heeft en bv. Ziggy maar 1. Bewijs het maar eens.....onmogelijk dus. Beide zijn zowel zo verschillend als stijl alswel hetzelfde als stijl. Appels en peren.

Om even door te gaan.... Ziggy heeft zowel rocknummers als ook ballads, pure rock n' Roll EN glitterpop......niet bepaalt 1 stijl nee.

Het is een argument. Meer zelfs het is een feit. Zonder deze plaat geen Ziggy. Zonder Hunky Dory geen Ziggy. Dat zijn de feiten.

Ik moet dus niet bewijzen dat het er iets mee te maken heeft, het ligt aan jou om te bewijzen dat het er NIETS ( )mee te maken heeft (waarvan je natuurlijk zeer goed weet dat het niet waar is - als er één plaat dicht bij de glamrockperiode van Bowie staat, dan is het toch wel uitgerekend deze).

Ik zie nog steeds geen argument bij je berichten.....Jammer, want zo kom je niet bepaalt overtuigend over.

Pfft man, wete, de leute.

Wel gek dat Hunky Dory ná deze plaat uitkwam. Je verhaal klopt dus niet.

Yep nou zie ik het ook, bedankt dat je me er op attent maakt.

Mijn kennismaking destijds met Bowie was in 1983..Let's dance. Wat daarna kwam valt m.i niet in zijn beste periode.
Nee, dit dan! De gehele jaren zeventig! Die man is een icoon!
Mijn vrouw bracht met ons trouwen een ruime collectie oude Bowie lp's mee, dus ben ik hem aan het herontdekken. Natuurlijk de bekendste nummers ken ik ondertussen wel, maar dit is pre-Status Quo licks en doet een flinke duit in de hardrock sound van de jaren die nog komen gingen.

Wat de psyche van David betreft, geeft hij zelf aan dat hij in de beginfase angsten had dat hij zelf een psychiatrisch patient zou worden, zoals dat ook in zijn familie voor kwam. Dit was o.a een van de redenen dat hij zo'n chameleon was en zich achter meerdere persoonlijkheden verschuilde....gelukkig maar...voor ons. Wat heeft die man een erfenis achter gelaten zeg.

Wat dit album betreft, ken ik de hoes niet, die van de lp is zwart met in witte schijnen Bowie afgebeeld.

Kant A begint zeer sterk met The Width of the Circle en All the Madmen. Verder staan er sterke rocknummers op, die de aanvang van het nieuwe deccennium prima weergeven.

Mooie voorbode voor de sterke staaltjes die nog gingen komen.

De zwartwit hoes is een rerelease van dit album nadat Ziggy populair werd, vandaar ook een foto van Bowie als Ziggy op de voorkant. Zelfde verhaal met Space Oddity.

Kijk daar kan ik wat mee. Bedankt voor de info Sater

Voor zijn eerste album in het nieuwe decennium gooide Bowie het over een hele andere boeg. Hij verzamelde een getalenteerde band om zich heen met Mick Ronson als gitarist, Mick Woodmansey als drummer en Tony Visconti als producer en tijdelijke bassist. Dit zou de eerste aanzet zijn naar Bowies bekende begeleidingsband The Spiders of Mars. De akoestische gitaar werd ingeruild voor het zwaardere elektrische geluid van Mick Ronson.

Bowie was op dit moment in zijn leven vooral bezig met zijn nieuwe vrouw Angie. Hij schreef weliswaar alle nummers op het album, maar ze werden door Ronson en Visconti uitgewerkt tot volwaardige songs. Het geluid van de plaat is redelijk conventionele hardrock, zoals er wel meer werd gemaakt in die tijd. Bowie had eens rondgekeken wat er gebeurde in de muziekwereld en zag dat bands als Led Zeppelin en Deep Purple populair waren. Ronson was een begenadigd gitarist (hij werd verkozen tot 64e beste ooit door het blad Rolling Stone), waardoor het technisch lastige geluid van deze bands kon worden gekopieerd.

Het beste voorbeeld hiervan is de openingstrack The Width Of A Circle. Dit acht minuten durende hardrock monster laat precies zien waartoe Ronson in staat was. Een rustig zwierende gitaar introduceert de hoofdriff, waarna de drums het geheel ondersteunen. Na ongeveer vier minuten slaat het nummer om en wordt het tempo naar beneden geschroefd. Het nummer krijgt een meer R&B-achtige sfeer en Bowie zingt over hoe hij geniet van een seksuele ontmoeting met een goddelijk wezen. Een fantastische manier om een album te beginnen.

All The Madman is een rocker over de schizofrene halfbroer van David, Terry. Het is een erg stevige track, al klinken de synthesizers misschien ietwat gedateerd. Black Country Rock is een prettig niemendalletje dat in vergelijking met de rest van het album wat opgewekter is. Bowie werd voor het nummer geïnspireerd door het geluid wat Marc Bolan en zijn band T. Rex op dat moment hadden. Bolan zou uiteindelijk de uitvinder blijken te zijn van glam rock. Een stroming waarmee Bowie een jaar later zijn grote doorbraak zou krijgen.

Het nummer After All besluit de A-kant van de originele LP. Het is een dramatisch nummer met een Bowie die erg donker klinkt. Het middenstuk bevat een halve minuut aan circusachtige geluiden die de sfeer alleen maar grimmiger maken. Bowie wist toen al waar Stephen King iets later achter kwam: clowns zijn hele enge creaties. Het nummer is een grote inspiratiebron geweest voor de gothic-scène die begin jaren tachtig onder aanvoering van The Cure op kwam zetten. Running Gun Blues is een aardig rocknummer geschreven vanuit het perspectief van een soldaat die vertelt over zijn vele slachtpartijen tijdens gevechten: ‘I’ll slash them cold, I’ll kill them dead I’ll break them gooks, I’ll crack their heads’, bepaald niet subtiel. Daarna komt Bowie met een dwingend nummer in de vorm van Saviour Machine. Ook hier de wat misplaatste synthesizers die ervoor zorgen dat dit niet helemaal de tand des tijds heeft doorstaan. Gelukkig is het drumwerk erg dwingend, waardoor je het gevoel krijgt mee te moeten gaan in de muziek.

She Took Me Cold is misschien wel het hardste nummer op het album. Het geluid wat de gitaar van Ronson produceert is erg te vergelijken met tijdgenoot Jimmy Page van Led Zeppelin: zompig en dik. De titeltrack is waarschijnlijk veel bekender door de cover die Nirvana in 1993 opnam voor hun MTV Unplugged. Dat is natuurlijk vreselijk onterecht, want het origineel is veel beter. Bowie was er zelf ook niet blij mee. “After that cover kids would come up afterwards and say, 'It's cool you're doing a Nirvana song.’ And I think: Fuck you, you little tosser'" Het album wordt afgesloten met het nummer The Superman. Net als veel andere nummers op het album refereert de tekst naar de filosoof Friedrich Nietschze. Het is weer een lekkere rocker met een wat andere zang van Bowie. Hij zingt een octaaf hoger en haalt af en toe flink uit met zijn stem.

The Man Who Sold The World is een goed rockalbum van een muzikant die nog niet helemaal zijn weg had gevonden. Het album heeft veel invloeden van de op dat moment populaire hardrock muziek. Mick Ronson is hier voor een groot gedeelte verantwoordelijk voor. Hij zou ook na dit album nog een paar jaar met Bowie samenwerken en daarmee ook het geluid sterk beïnvloeden.

Mooie recensie en uitleg gemaster, thankx.

Zeker een mooie recensie. Ga je de rest van Bowie ook zo bespreken?

Top Gemaster .

Jep. Heb op dit moment al van 10 andere albums een recensie. Heb voor mijn opleiding een stuk over Bowie moeten maken en dat heb ik in de vorm van verschillende recensies gegoten. Ik zal niet alles er gelijk opgooien, anders wordt het wat teveel. Vandaag of morgen komt Hunky Dory.

En dank voor de positieve berichtjes

The Man Who Sold The World, het nummer is mooi, ik vind hem beter dan de Nirvana cover, die ik overigens eerder kende.

De arabische sfeer in het nummer komt goed tot zijn recht.

'Saviour Machine' ! Hysterisch én geweldig.

Net weer tweemaal achter elkaar beluisterd. Hoogtepunt van het album. Heb altijd de neiging als ik het gehoord direct nogmaals te draaien. En doe dat dan ook gewoon

De schoonheid van 'The Supermen' drong pas tot me door na een prachtige versie die op "Bowie at the Beeb" te vinden is.

Dankzij de Pain Teens-cover van She Shook Me Cold weer in de aandacht.

Ik dacht: te lang niet gehoord, deze plaat...

Onlangs de LP op de kop getikt en sindsdien meteen ook in de herwaardering.

Scoort op dit moment bij mij hoger dan Ziggy & Hunky...

deze moet ik ook nog eens aanschaffen, alleen al voor het fantastische 'The Man Who Sold The World'

@ Gemaster: Heel Mooi!!

Verder snap ik de terughoudendheid niet van veel mensen die deze lp kennen niet.
Het zou ook best aan mij kunnen liggen maar ik vind het een dijk van een LP.
Dit is zeker een van mijn meest gedraaide platen. Hij moet inmiddels worden vervangen voor een nieuwe vinyl uitvoering. De cd draai in bijna nooit.
Ook hier is de LP weer mooier dan de CD.

Sterke plaat, maar heeft naar mijn mening niet de kwaliteit die Hunky Dory en Low wel hebben. Voor The Man Who Sold the World ga ik toch voor Nirvana's versie op Outcesticide II.

Het minpuntje van deze plaat is dat het hier en daar vrij geforceerd overkomt. Dit is in #6 en #7 te merken. De andere nummers krijgen van mij echter een glansrijke 10.



Haha, schitterende opmerking!
Mee eens trouwens over het origineel.

Ik vind het zo'n teleurstelling na Space Oddity :/ "Geforceerd" kwam ook in me op tijdens en na het beluisteren van The Man Who Sold The World. Niet omdat ik het zwaarder sfeertje niet bij Bowie vind passen (waarom werkte hij anders goed samen met Reed en Iggy?), maar omdat de liedjes tamelijk euh sloom overkomen. Er mocht wat meer vuur in zitten dus, ondanks de hardrock. Geen applaus.

Vind het juist mooi als niet-hardrockmuzikanten een typisch hardrockalbum (voor die tijd dan) afleveren.
Die zwartgallige sfeer erin is dan helemaal mooi, wat Black Sabbath kon qua sfeer kan Bowie ook maar dan muzikaler en afwisselender.

Niet Bowie's beste maar is nog steeds een goeie klassieker. Hij draait ook makkelijk bij mij weg.

Bowie 4 president!

Bij zijn 3e studioalbum moet toch al duidelijk zijn geweest dat Bowie een supertalent was (is). Dit album is vrij ontoegankelijk maar wel erg goed. Er staan 3 juweeltjes op (2, 4 en 9), 3 erg goede nummers (1, 3 en 5) en 3 wat mindere tracks. Van laatstgenoemde 3 valt mij op dat de zangmelodielijn van She Shook Me Cold wel wat weg heeft van Rod Stewarts Crazy About Her, blijkbaar heeft Bowie ook op hele gro namen nogal wat invloed gehad!

Beter dan de twee voorgangers, maar nog niet echt top voor mij. De opvolger Hunky Dory zou dat beslist wèl gaan worden...
Dit laat een nog te veel zoekende Bowie horen, het toont een zanger die beslist kan zingen, maar nog niet echt het supermateriaal heeft, de prima songs om een klassieker van een plaat mee te maken.
The Width of the Circle, Black Country Rock, After All en uiteraard de titelsong, die grijpen me nog het meest.
Maar zoals gezegd, hierna zou het pas echt loslopen met de prachtplaten van deze eigenwijze supergetalenteerde man.