David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Helemaal mee eens, maar de 1999 remaster heeft toch netjes die Bowie in jurk op de divan staan, daar ben ik in elk geval blij om.

Ik ga deze nog eens opzetten; is na Blackstar mijn meest recente ontdekking van hem.

Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Ik had eerst de "kick" hoes in bezit, die ik persoonlijk ook mooier vind, maar door aanschaf van de Five years box een paar maanden terug, nu in het bezit van de "jurk" hoes. Een mooi statement natuurlijk, maar toch vind ik het niet een bijzonder mooie hoes. Deze plaat heeft wat tijd nodig gehad om bij me binnen te komen, maar zoals het vaak een goede plaat betaamt, even rijpen, en dan de vruchten plukken.

1.The Width of a Circle (8:05)
De wat dreigende gitaar geeft een verkeerde indruk. Deze wordt snel opgevolgd door een redelijk relaxed stukje muziek. Wat me opvalt is dat vooral de bas een prominente rol speelt op dit nummer. Deze is nogal naar de voorgrond geduwd. Het geeft een bijzonder effect. Mooi basspel, dus niks mee. De gitaar solo gaat totaal tegen de muziek in, en vind ik wat storend in het nummer. De gitaar begleiding op de song doet me denken aan Black Sabbath, het neigt naar de zwaardere rock, niet zozeer de manier van spelen, maar de sound. Het past erg mooi. Het 2e deel van het nummer is het beste stuk! Mooie vocalen van Bowie!Een heerlijke start van een vroege Bowie plaat.

2.All the Madmen (5:38)
Een mooi begin met een jolig fluitje in het nummer. Al snel wordt het muzikaal een serieus nummer, en trekt het naar een rock song. Weer die zwaardere gitaar sound. Dat geeft een heerlijk geluid aan deze plaat. De drumpartij valt ook positief op. De climax zou met een harder gitaar geluid gewoon heavy metal geweest zijn! Het synt geluid verpest dat gevoel een beetje. Al past het wellicht wel goed bij de inhoud van de tekst.

3.Black Country Rock (3:34)
De metal touch blijft een thema op de plaat. Ook dit nummer heeft referenties. Weer vind ik de bas erg mooi. De bassist heeft echt een hoofdrol op de plaat. Mooi. Het nummer zelf houdt niet mijn aandacht vast. Zeker als Bowie als een "geit" gaat klinken. Het schijnt een hommage aan Marc Bolan te zijn. Ik vind het niet zo mooi.

4.After All (3:53)
Dit nummer heeft een wat duister karakter, mede veroorzaakt door het achtergrond koor. Het bevalt me goed! Ik herken het synth geluid uit Space oddity, leuk om dat te horen. Het nummer is werkelijk meeslepend, het hoeft niet te eindigen, maar helaas doet dat 't wel na een krappe 4 minuten.

5.Running Gun Blues (3:12)
Bowie zet hoog in, dat gaat maar net goed. "I can't control it" zingt hij in 't begin. Het zal vast niet over zijn stem gaan, maar het past wel. Ik vind het een valse start. Het hele nummer door gaat dat wat geforceerde hoog zingen door. Het maakt het geen prettige luister ervaring. Het eerste echt tegenvallende nummer wat mij betreft.

6.Saviour Machine (4:26)
De rock invloeden worden voortgezet op dit nummer. Bowie zingt op een erg mooie manier, zeker in het refrein. Wat enigszins achterhaald klinkt is toch weer de synth. Het zal in die tijd wel enorm modern geweest zijn, maar het haalt het rock karakter wat weg vind ik. Maar over het algemeen is dit nummer gewoon erg fijn, met een mooie climax.

7.She Shook Me Cold (4:13)
Het intro doet wat denken aan Jimi Hendrix. Al snel beland ik in (weer) een heavy metal achtig nummer. Zware gitaar, drukke drums. Toch wordt het nergens echt hard. Het refrein geeft me dan weer een Led Zeppelin gevoel. Bowie was duidelijk veel rock aan het luisteren tijdens deze periode.
Het nummer eindigt in een Jam achtige sessie, waar heel veel gebeurd. Voor mij is dat een kleine teleurstelling, want het breekt het nummer helaas wat af.

8.The Man Who Sold the World (3:12)
De titel track, die ik als eerste hoorde in de uitvoering van Nirvana. Dit is natuurlijk een prachtig uitgevoerde cover die heel erg dichtbij het origineel blijft. Toch viel de versie van Bowie mij niet tegen toen ik die voor het eerst hoorde. Doordat Nirvana het nummer zeer eerbiedig heeft uitgevoerd, is het origineel waarschijnlijk ook erg goed te beluisteren. Ook Bowie's versie maakt dus indruk. Al vind ik het effect wat op zijn stem is gezet wat jammer. Ik zou graag een versie horen zonder dat rare effect.

9.The Supermen (3:39)
Weer een wat occulte sfeer in deze track, wederom door het koor op de achtergrond. Bowie zingt de leads wat overspannen, en de muziek klinkt alsof er onweer op komst is. Ik weet niet zo goed wat ik met dit nummer aan moet. Vooral de koortjes zijn de onderdelen waarik van geniet op dit nummer.

Eigenlijk is dit Bowie's metal plaat, ook al wordt het nooit echt keihard, de invloeden zijn duidelijk te horen. Het is een boeiend album met heel af en toe wat momenten waar ik moeilijk doorheen kom. Maar met elke luisterbeurt wordt het beter, dus wie weet komt het ook nog goed met die wat moeilijkere stukken. Ik hang tussen 3,5 en 4 sterren, maar ik hou 't voorlopig op 3,5.

Ik kom terug op 'lelijk'. Als je 'm in je handen hebt, dan is de zware kartonnen hoes met deze vrij absurde tekening toch zeker echt bijzonder. De achterkant blijkt geel te zijn, met daarop de teksten en ook drie figuren die: 'Oh by jingo' roepen in een tekstballon. Op de witte binnenhoes staat aan één kant de titel nog eens getekend met WORLD in een (wereld-)bol. En het zware vinyl uit 1970 klinkt prima. Je begrijpt het al: ik kwam 'm voor een zeer aanvaardbaar prijsje tegen (de bofkont).

Over Bowie's hoogtijdagen ('75-'80) is men het in het algemeen wel eens. Moeilijker te duiden zijn zijn nadagen. Voor velen die Bowie sindsdien links hadden laten liggen werd zijn creatieve piek pas weer met zijn zwanenzang ('Blackstar') opgepikt. Daarmee kijken ze dan over zijn late meesterwerk '1.Outside' ('95) heen. Ook over wanneer de 'echte' Bowie opstond is men minder eensgezind. Was dit met "Hunky Dory" ('71) of met "Ziggy Stardust" ('72)? Wat mij betreft was dat met deze schijf. Inderdaad een plaat die meer 'rockt' dan zijn opvolger. Wat mij opvalt is dat hij behoorlijk tijdloos is. Ik vind dat hij hier vocaal goed bezig is, hier en daar theatraal zoals hij in zijn personages kruipt, maar de geknepen zang die hij later soms bezigde is hier afwezig.

Alhoewel Bowie hier nog niet helemaa is waar hij wezen moet, is dit al een plaat met een uniek geluid.
Hele sympatieke plaat met een rockvibe.
Fijn gitaarwerk en met composorische aparte wendingen.
Afgezien van de memorabele titeltrack, staan er geen echte klassiekers op, al zijn er ook geen zwakke plekken.
Je hoort tevens dat zijn stem nog wat aan de dunne kant is, maar dat kwam helemaal goed uiteindelijk.
De opstap naar Hunky Dory.

Een te magere beoordeling naar mijn mening van deze prachtplaat beste bikkel2: ik hou het bij 20x opdrukken.

Pfffff..... Gelukkig. 50 is niet meer aan bij besteed.

Kom op: je bent jonger dan ik!

Niet al te beste rechterknie west.

Behoorlijk te verduren gehad tijdens mijn voetbalperiode.

Balen van je knie! Maar om eerlijk te zijn red ik de 50 ook niet meer.

Opdrukken sucks.

Nee, dan nog liever een paar rondjes joggen.

Weet je zeker dat het geen bootleg is, de US wordt nu en toen zelfs al flink gebootlegd, vooral omdat er toen ookal niet echt aan te komen was.

Nee hij is echt. Gekocht bij een platenwinkel en Bowie fan waar ik al lang kom. Ook heb ik alles gecheckt op Discogs.

http://www.bowie-collection...
Dit vond ik wel een interessante site, een beetje naar beneden scrollen voor deze plaat

Ja zeg, hoe kwam ik gisteren nou bij echt (dat had ik toch eerder niet geschreven?). Ik had het inderdaad toen gelijk uitgezocht en het is de unofficial release van vlak na 1972 die er exact op lijkt, maar hand-scratched matrix nummers heeft en 2 seconden mist op All The Madmen. Toch was en ben ik er blij mee, omdat de geluidskwaliteit erg goed is (4.37 beoordeeld op Discogs) en mijn LP NM- is.

Het is dus een echte oude counterfeit....

Ook moet je hier weer opletten, want ik zie op Discogs dat een Nederlandse winkel er doodleuk een nieuwe uitgave bij zet. Dat klopt dus ook weer niet. Je hebt de eerste oude counterfeit en nieuwere, allemaal in verschillende kwaliteit.

Leuk om te lezen!

Bedankt.
Ik vond de site een paar jaar geleden omdat ik destijds ook een versie met de originele cover kocht. Bij mij is het wel vreemd, mijn hoes lijkt geen 'counterfeit' te zijn, terwijl mijn plaat wel hand-scretched is. De conditie is wel niet erg fris meer, al speelt de plaat wel af zonder skips ofzo, alleen heeft ze wellicht ergens in een uitstalraam in de zon gehangen vermoed ik waardoor de naald 'danst' en dat hoor je (een dooddoener bij veel van die zeldzaamheden, men hangt dat op om de winkel te promoten).
Ik las destijds een verhaal dat het een medewerker van de platenmaatschappij of zelfs van de perserij zou zijn die zelf een hoop platen perste omdat hij zo in de muziek van Bowie geloofde, dit op nagenoeg hetzelfde moment van de originele persingen en dat een deel van de fake persingen daaruit komen. Nu, dat verhaal kan ik niet meer terugvinden, het is misschien ook maar uitgevonden.

Ooit had ik ook een betaalbare Duitse persing in handen met de mooie rode fold-out hoes. Omdat ik die dag al goed wat geld had uitgegeven, liet ik ze liggen maar 5 minuten later ging ik ervoor terug en stond er een andere mee aan de kassa te pronken. Daar had ik altijd spijt van maar ik zag een tijdje geleden dat die ook een 10tal jaar later gekopieerd is, dus zal dat zo wel één geweest zijn, de originele kan zo'n 1.400 euro kosten. Er is begin dit jaar nog een picture-LP verschenen met die rode tekening bij Record Store Day.

Een plaat met een heel verhaal achter dus, ook opvallend dat ze pas 5 maanden later in de UK verscheen na deze US-release, met een andere hoes dan nog en de naam Tonny Visconti verkeerd geschreven. Dat zijn mooie randverhalen, net zoals die vroege counterfeits wel hun charme hebben.Veel plezier ermee.

Maar dat klopt van die hoes. Ik begreep dat de oudste counterfeit wel de goede hoes heeft: die heb ik ook. Net als overigens de picture-LP van RSD van de Duitse hoes. Jij ook veel plezier ermee.

Ik vind dit een geweldige plaat van Bowie, vooral de opener is genieten geblazen. De rest mag er trouwens ook zeker zijn.

Heerlijk album van Bowie met een lekker gitaargeluid van Ronson.
De opener is is met zijn proggeluid direct het 8 minuten lang durende hoogtepunt van de plaat.
Het is hier en daar wel wat wisselvallig.
She Shook Me Cold is met dat heerlijke Hendrix geluid mijn andere favoriete track.
Het titelnummer kende ik in eerste instantie van de respectvolle en magnifieke uitvoering van Nirvana. Die is m.i. ook beter dan het origineel met name omdat Bowie er voor mij iets teveel geluiden ingooit, terwijl het eigenlijk kaal mooier is.
Al met al een heerlijke gitaarplaat van Bowie.

Een idd fijne rock plaat,met een lekkere gitaar sound.
Uit de voor mij favoriete bowie periode.
Zijn volgende plaat hunky dory mijn favoriete bowie plaat.
Maar ook deze plaat is top, en rockt heerlijk.
Heb hem nu op de draaitafel liggen.
Topper dit .

De plaat begint erg veelbelovend. Het 8 minuten durende the width of a circle met een lekker schurend gitaarpartijtje gaat erin als koek. Maar t jeukt alweer als de blokfluitjes de madmen aankondigen. Gelukkig maakt Ronson er nog wel iets van. Blackcountry rock is een Allman Brothers song? Verre van origineel maar ach. Op de theatrale rock track Saviour Machine wordt mijn aandacht wel weer vastgehouden. Bij de volgende track bekruipt me het gevoel dat ik naar een live album aan het luisteren ben. De psychidelische rock is best aardig maar past beter op een een podium. Is die soms als laatste toegevoegd of was er wat tijdgebrek?
Dan de titeltrack, sterk geproduceerd en uitgemixt (5 years editie) en hier is de balans tussen het typische stemgeluid van Bowie met de rest van de band en compositie wel in evenwicht. Het album eindigt wel weer redelijk sterk.
Afijn, leuke gitaarplaat met wat productieflaws en compositorisch niet bovengemiddeld. Opener en titeltrack zijn mijn album picks.

Blijft natuurlijk een vreemde tekening op de hoes, maar wat ik nog niet wist - en nu wel - is dat het niet zomaar een gebouw is, maar het Cane Hill Hospital in Coulsdon. Een (voormalige) psychiatrische instelling waar Bowie's halfbroer Terry in de tijd van uitkomen van deze plaat regelmatig verbleef.

Opener van dit album is natuurlijk enorm sterk. De gitaar komt je ergens bekend voor ook al heb je het nog nooit eerder gehoord. Lekker lang en stevig lied dat nooit verveelt omdat het ook wordt onderverdeeld in twee of drie delen. All The Madman is ook een favoriet van mij. Eerst denk je dat het een soort mislukte Fool On The Hill gaat worden met dat gefluit maar het komt wel allemaal naar een lekkere climax. Tekstueel ook zeer mooi.

Black Country Rock hoeft niet speciaal te zijn en is erg solide. Rockt stevig door. After All is een rustiger nummer maar meteen ook weer een van de betere op deze plaat. Blijft ook na het luisteren wat nazinderen door de Oh By Jingo.

Dan komt er de periode waar ik wat met mijn voeten zit te wiegen omdat het album me niet meer zo pakt als met de eerste vier songs. Running Gun Blues wordt in een veel te hoge stem gezongen maar is gelukkig kort, Saviour Machine klinkt wel als een nummer met potentie maar het komt er niet uit en She Shook Me Cold is veel te druk voor mij.

Dan komt uiteraard het hoogtepunt en ook de enige song op deze plaat dat niet zo knullig klinkt. The Man Who Sold The World is lekker gelikt maar toch creatief mede door de huiverige stem van Bowie, vooral in de verzen. Blijft een topnummer. The Supermen is dik ok. Beetje Led Zep-achtig begin en wat te veel geschreeuw maar lekker stevig.

Beter dan de vorige plaat maar nog steeds op momenten heel knullig en laat ik nu toch geen fan zijn van Bowie in een HARD ROCK jasje. 3,5*

Ik luister dit album nu weer, voor het eerst sinds lange tijd. Totaal anders dan de latere albums, maar je hoort hier voor het eerst wat voor een grote artiest hij zou worden.

Ik lees hierboven passende "Led-Zep"-referenties. She Shook Me Cold is natuurlijk verplicht voer voor Led Zeppelin-fans.

In november wordt dit album 50 jaar, ik hoop op een uitgebreide speciale re-release.

Prettige plaat. Vooral een stuk consistenter dan voorganger Space Oddity. Lekker lome Glamrock met hier en daar een hardrocktintje en een uitstapje naar meer psychedelische wateren. Het titelnummer is het bekendste nummer en is het een aantal maal fenomenaal gecovered (met name door Midge Ure). Lievelingsnummer op deze plaat is All the Madmen. Die fluit

Mijn eerste bewuste in aanraking komen met David Bowie was met Rebel Rebel in Toppop. En sindsdien is Bowie er altijd geweest voor me...heb hem wel ook periode's verwaarloosd mede ook omdat in de jaren 80 ik ook afhaakte, het moment eigenlijk waarop Bowie transformeerde van trendsetter naar trendvolger.
Nu had hij meer transformatie's achter de rug maar die heb ik wel kunnen waarderen. Zijn gehele jaren 70 werk vind ik gewoonweg goed. En ja, het begon natuurlijk al met de single, Space Oddity, nog van zijn vorige album, maar die is voor de rest nog behoorlijk zwak. Dit album is al een stuk beter. En het rockt ook behoorlijk maar er zit toch al die Bowie touch aan, wat het toch anders maakte als de hard rock acts van toen. En natuurlijk de stem van Bowie en Bowie is ook (gelukkig) geen Ozzy. En The Man Who Sold The World is natuurlijk onvertroffen in de uitvoering van Bowie zelf.

Da's een hard oordeel - en imo onnodig: Letter to Hermione, en Memory of Free Festival zou ik iig niet als behoorlijk zwak willen typeren; de laatste vertoont bij de stijlkenmerken (refrein e.d) die Bowie lang zouden typeren. En deze cover zou ik willen aanraden; Michael Stipe - The Man Who Sold the World - YouTube

Dit moet in 1970 toch wel als een behoorlijk hard en heavy album ontvangen zijn, eerder in de hoek van Led Zeppelin en Black Sabbath dan The Beatles en The Stones, invloeden die op latere albums prominenter aanwezig waren. Vandaag weer eens in de auto geluisterd; Prima, zelfverzekerde, hard rockende plaat met louter hoogtepunten. Een artiest op weg naar wereldfaam. Ben benieuwd of men dat destijds ook door had.