David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

De jaren '70; de Bowie-jaren. Hij begint de jaren '70 met dit uitstekende album, dat een stuk duisterder en rauwer klinkt dan het meeste andere werk van de man (hoewel hij vanaf de jaren '90 ook wel weer wat duistere muziek ging maken, met bijvoorbeeld Outside). De komst van Mick Ronson is een echte aanwinst. Die twee zijn een ijzersterk duo. Later zouden ze meer hun draai vinden in glamrock met het alterego Ziggy Stardust (and the Spiders from Mars) maar dit stuk hardere rockalbum is nog even een fijn voorgerecht. Fantastische songs, met als hoogtepunten de titeltrack, The Supermen, All The Madmen en After All. Maar ook alle andere songs klinken geweldig, en soms wel wat creepy. Alleen bij Running Gun Blues heb ik wat moeite met z'n stem. Het eerste meesterwerk van David Bowie (en Mick Ronson).

De ouverture van Bowie met zijn backingband The Spiders from Mars, voorheen The Hype (eerste wapenfeit was een uitvoering van I’m Waiting for the Man van The Velvet Underground). De composities komen hier voor een groot deel op het conto van Mick Ronson en Tony Visconti daar waar Bowie zijn handen vol had aan Angie. Visconti zou later echter, ondanks David’s preoccupatie, The Man Who Sold The World als één van zijn hoogtepunten roemen in zijn samenwerking met Bowie. Tekstueel komen de invloeden van litteraire schrijvers zoals Aleister Crowley, Franz Kafka and Friedrich Nietzsche. Muzikaal liggen deze bij de Hardrock die toen erg populair was. Toch doet Bowie het allemaal net weer even anders gezien de oosterse invloeden die in het titelnummer te horen zijn. Geen persoonlijke Bowie favoriet al is The Width of a Circle natuurlijk machtig te noemen. Ook erg de moeite in de live-uitvoering Hammersmith Odeon 1973.

Het is alleen wel jammer dat Bowie Visconti soms wat respectloos behandelde. De twee voelden elkaar blind aan, maar Bowie liet zich soms blind door z'n muze leiden. Vooral de keuze van producer voor Let's Dance verliep onbeschoft: Visconti en Bowie hadden de plannen voor de productie van de plaat al in kannen en kruiken totdat Visconti Bowie's management belde in december 1982 om te horen dat Bowie al met Nile Rodgers in de studio zat en hij niet nodig was. Dat nadat Tony vanaf Diamond Dogs min of meer steevast aan Bowie's zijde stond.

Ook met name in de fameuze dagen van 'the pure white experience', het diëet van cocaïne, melk en rode pepers dat Bowie tot zich nam zo rond 1975/1976. Blijkbaar hebben ze het weer bij kunnen leggen gezien Visconti's betrokkenheid bij zijn laatste twee releases Heathen en Reality. Interessante informatie, Kaztor. Heb je dit uit de biografie van David Buckley of elders?

Uit Nicholas Pegg's The Complete David Bowie. Een vuistdik boek met werkelijk álle informatie over alle songs. Elk album, elke tour en elke (concert)film krijgen een aantal pagina's de ruimte en verhaalt over opnames, persoonlijke ervaringen en/of problemen, anecdotes van (ex)-bandleden, producers alsmede Bowie's kritische blik. Ook alle compilaties en soundtracks krijgen alle nodige ruimte. Alles wat je wilt weten over welke Bowie-periode ook komt uitvoerig aan bod, het is een echte aanrader!

M'n lieve vrouwtje gaf het aan me!

The Complete David Bowie - teenagewildlife.com

Nu jullie zo over biografieën bezig zijn, ik ben heel hard geïnteresseerd in alles wat met David Bowie te maken heeft en ik zou graag een werk willen lezen over zijn leven. Welk zou ik het beste nemen, ik las dat die van David Buckley, Strange Fascination, de beste zou zijn. Dit is ook degene die James Douglas aanhaalt 2 berichten geleden. Of beter die van Nicholas Pegg (kaztor), maar deze zou niet echt een biografie zijn? Of nog een andere? Zijn er mensen die tevreden zijn over een welbepaalde biografie en mij tips kunnen geven?

Vanaf dit album begint er een opeenvolging van een aantal staaltjes van genialiteit in bowie's repertoire. Dit gaat wel effe door tot we dan opeens in de commerciële tweede helft van de jaren 80 zitten met alles erop en eraan, Tina Turner niet ontbrekend.
Op deze magnifieke langspeelplaat is geen enkel zwak nummer te bespeuren. Je zou kunnen zeggen dat dit een hardrock-plaat is, hierna zal hij een beetje naar het 'Space Oddity'-geluid terugkeren (ik heb het dan over de plaat) met het wel vele gedurfdere Hunky Dory, maar daar zijn we nog niet. De absolute uitschieter voor mij is het magnifieke titelnummer, dat ook later door Nirvana schitterend gecoverd is op het geweldige MTV Unplugged album. Bij dit album kan je alleen maar met superlatieven spreken.
The Width of the Circle geeft de muzikale groei die David Bowie heeft doorgemaakt al mooi weer. Het nummer is veel steviger en experimenteler en spint helemaal uit tot zelfs 8 minuten. Met al die tempoveranderingen vind ik het ook één van de beste liedjes op de cd. Black Country Rock, The Supermen,.. , allemaal goede nummers.
Misschien is deze plaat zo wat minder bekend onder de mensen maar ze kan zeker mee met de topplaten van David Bowie. Deze kan je gewoon blind kopen als je de rest van het werk van David Bowie goed vindt.
Niets minder en niets meer, 5 sterren!

Je bent wel erg enthousiast bart1989.
Dit is zeker een erg goed album maar in Bowie's ouvre vind je toch wel een aantal betere.
Vooral She Shook Me Cold en Running Gun Blues steken nogal af bij de rest van dit puike album. Daarom vind ik dit geen 5* waard omdat niet alles even super is.
Dat je zegt dat je dit blind kunt kopen als je de rest van Bowie's werk goed vindt is niet helemaal waar, dit album kun je nergens mee vergelijken.
Dit is gewoon pure hard/bluesrock en weer een compleet andere stijl dan andere (meester)werken van meneer Bowie.

Ja, tis hoe da je et bekijkt natuurlijk
Ik hoor wel een soort van continuïteit in de seventies albums van David, ook al zijn ze zo verschillend, er zit een bepaalde vertrouwde evolutie in.. Bij mij werken ze allemaal maar dit zal waarschijnlijk niet voor iedereen zijn, iedereen heeft ten slotte zijn eigen smaak dus daar heb je wel gelijk met dat blindkopen. Maar al bij al zou ik het raar vinden dat iemand die Hunky Dory echt goed vindt, deze slecht zou vinden..
Die twee nummers zijn in mijn oren ook toch echt lekker hoor, maar daar kun je niets aan doen he..
Soms is het raar te begrijpen dat iemand anders een nummer totaal anders ervaart, misschien moet ik dan maar meer op mijn overenthousiaste uitspraken letten maar dit is tenslotte mijn ultieme held, David Bowie met alweer een geniaal album..

Het boek van Nicolas Pegg is geen biografie, maar een bodemloze put vol informatie over al z'n songs, z'n werk, z'n live-optredens/tours, z'n films, z'n video-clips en z'n verschijningen op tv. Kortom: Alle informatie over alles wat ie ooit deed. Je krijgt er ook voldoende informatie over z'n persoonlijke leven mee, maar dat andere door jouw genoemde boek wordt zelfs door Nicolas zelf aangeprezen als 'de' biografie, dus ik denk dat beiden het aanschaffen waard zijn.

cava! Ik heb die van David Buckley al gevonden op ebay, dat van Nicolas Pegg heb ik nog niet gevonden maar wil ik zeker dan ook eens lezen

Het is onuitputtelijk. Na de uitvoerige albumbesprekingen zit ik nu bij de tournees (De song-sectie sla ik talloze keren na) en ik ben er nog lang niet.

The Man Who Sold The World is een verassend goed rock album van David Bowie. De tracks en muziek zijn onheilspellend, en ook de donkere songteksten sluiten daar perfect bij aan.
In de prachtige biografie : Een Ster Die Op Aarde Viel (dat boek kan ik iedere Bowie fan aanraden!) zegt de zanger vele jaren later over The Supermen : 'De tekst is stom... en komt van vele late avonden met een boek van Nietzsche... zonder het ooit open te slaan'.

Prachtig album : the saviour machine, all the madmen, the width of the circle zijn mijn favorieten, maar ook de rest van het album kan zich moeiteloos meten met latere platen zoals ziggy of station to station

De Power-Bowie. Na de accoustische psychedelica van 'Space Oddity' gaat Bowie nu voor de harde gitaarrock. Het lijkt wel of hij eerst de diepte van verschillende stijlen wil verkennen, voordat hij zijn geluid verder kan perfectioneren. Alhoewel, hij is natuuurlijk altijd blijven experimenteren. Dit album vind ik ik een aardige stijloefening. Een paar keer hoor je zijn sterke oor voor een goede riff, zoals in 'Saviour Machine' of zijn karakteristieke stem die door de songs heen dwarrelt. Lekkere plaat, maar het beste moest nog komen.

Vreemd dat hier nog steeds niet de cover van de eerste release stond. Bij deze aangepast.

Sterke plaat.
Savior machine vind ik het beste nummer vanwege de onheilspellende sfeer en de tekst natuurlijk.
President Joe once had a dream
Geweldig zoals dat binnenkomt

Deze cover heb ik nog nooit gezien.

Ik ook niet. Jammer dat erbij dit soort correcties meestal geen toelichting wordt gepost.

Ik wel,
Sterker nog, het was het eerste exemplaar dat ik van deze plaat hoorde.
Het is de uitgave op Mercury.
Het is inderdaad vreemd. Ik herinner me dat de plaat vreselijk slecht klonk. Veel ruis.
Het gaf in combinatie met de hoes echt het idee dat je een bootleg in handen had maar Mercury is een legaal label.
Mijn eigen exemplaar is de 1972 reissue op RCA en die is verder in orde.

Ik vond dit over de verschillende releases:
The Man Who Sold The World

Dit is blijkbaar de eerste Amerikaanse uitgave...

Volgens de link van Ton kwam 'ie daar een half jaar eerder uit, dus dan klopt het wel.

Het is wel een enorm lelijke hoes.

Het is een afschuwelijke hoes. Terwijl de overbekende hoes veel mooier is én de sfeer van de muziek veel beter weergeeft.

Precies, alles beter als deze hoes.
Hoe kunnen we dat corrigeren Herman ? Of is het letterlijk dat de eerste release geldt ?

De eerste release geldt, dus dit is de correcte hoes. Wel apart dat niemand daar echt van op de hoogte was blijkbaar (ik ook niet).

Ik vind dat laatste een goed teken.
Het betekent dat hier muziekliefhebbers aanwezig zijn en geen verzamelaars.

De U.S. hoes staat ook binnen in het boekje van de 1999 remaster weergegeven. Ik zou zeggen hou de cover voor de eerste Europese release aan, maar ja...

Die was dus later, pas in 1971, dan zou je het jaartal ook moeten aanpassen. Er waren ook een Duitse en een latere release die ook in de eerste CD persingen als voorkant gekozen konden worden. Ik vind ze allevier lelijk, maar als je als site de regel hebt de eerste hoes aan te houden vind ik het prima zo.

Mijn vader heeft deze versie al zeer lang in zijn bezit en ik kwam hem eind vorig jaar dus nog eens tegen - de plaat, niet mijn vader -, vandaar. Schijnt behoorlijk zeldzaam te zijn .

Twee klassiekers: Width of a Circle en het titelnummer [met dank aan Kurt Cobain, en Lulu natuurlijk ]
Drie heerlijke, duistere pop-rock nummers: All the Madmen, After All, The Supermen
Een prima rocker: Saviour Machine
En twee degelijke, maar duidelijk minder interessante rockers: Running Gun blues en She shook Me cold

De 4 bonustracks bij de 1991 release zijn leuke toevoegingen.

Oftewel, een prima, maar toch een beetje wisselvallig album met een unieke sound dat het begin vormt van een grootse periode in Bowie's cariiere.