David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Wat is dit nou weer voor hoes

De originele, zie een aantal berichten terug.

Ok, even niet zo gauw aan gedacht. Ik was totaal verrast rn krnnrlijk niet alleen daarin. Ik was zo verankerd aan de bekende hoes. Ik vind 'm vreselijk by the way, het album zelf zeker niet.

Eigenlijk is dit album met deze hoes alleen maar in de VS uitgekomen op Mercury. Daarna kwam de hoes met de jurk op Mercury in 1971 en daarna op RCA de zwarte hoes met de schoppende Bowie. De laatste is de hoes die je het meest zal tegenkomen.

Blijf het een belachelijke hoes vinden - die andere twee heb ik gehad, deze daarentegen nooit ook maar gezien. Vind deze vervuiling eigenlijk wel iets voor de milieupolitie

Ik ken eigenlijk uit winkels enkel de zwarte RCA hoes, er is nog een Duitse hoes ook spuuglelijk.

Deze hoes is een hebbedingetje voor de fans, maar gelukkig is het niet bij deze gebleven. De Bowie in jurk hoes vind ik het mooist.

Deze per toeval in de Kringloopzaak in nieuwstaat tegen aan gelopen, samen met Alddin Sane ook in in nieuwstaat. Uiteraard de vinyl versie.

Geweldig!!

Dat zijn de betere kringloopwinkels.

Wat is hunky dory toch overrated vergeleken met dit album, hier luister ik veel liever naar. De liedjes zijn bijzonderder en het rockt meer.

Denk dat Hunky Dory niet overrated is maar deze zeker underrated

Ok, dit album komt niet zo lekker binnen bij de 1e luisterbeurten.

Ik hoor Bowie zelfs als Yoko Ono zingen op After All

De titelsong is ook wel een vreemde eend op dit album. En dat vind ik het beste nummer van de plaat, dus dat zegt veel over hoe ik de rest ervaar. Het is een beetje een rare (typische) Bowie plaat.

Misschien heb ik nog wat meer luisterbeurten nodig. Ik ga mijn best doen.

Vind ik juist een prachtig en zeer mooi gezongen nummer. Het album staat misschien een beetje in de schaduw van de fantastische albums die nog zouden komen :Hunky Dory en Ziggy Stardust. Zelf heb ik het heel snel in mijn hart gesloten, vanwege de aparte sfeer, en de gitaarpartijen van Mick Ronson. Ben benieuwd of het nog voor je gaat groeien, lennon.

Ik bedoel zijn zang een beetje op t einde van het nummer. Wat ik nu vooral ervaar is een rommelig en onrustig album. Heeft wellicht ook met de tijdsgeest te maken, maar soms valt t kwartje wat later. Wie weet komt t nog goed

Ik heb hem

Ik heb ook een exemplaar, alleen er zijn meer counterfeits hiervan in omloop dan echte. Ik heb een counterfeit. Ik heb deze: David Bowie - The Man Who Sold The World (Vinyl, LP) at Discogs

Het eerste hoogtepunt? Voor mij wel. Wat is dit een heerlijk geweldig album. Aanvankelijk had ik schrik dat enkel het nummer `The Man Who Sold The World` (nog steeds een van mijn favoriete Bowie songs) het album befaamd ging maken maar eens je de eerste noten van The Width Of A Circle hebt gehoord (wat heeft Bowie toch met ijzersterke openers?) heb je als luisteraar toch een waar album te pakken. Geen enkele luttele seconde verveelt dit ijzersterk en lang nummer vol met afwisseling en toch herkenning.

Maar hier blijft het niet bij. Bowie verrast me hier echt positief door Rock te mixen met een psychedelische en leutige vibe. Eerlijk toegegeven vond ik All The Madman de eerste keer maar een vreemd nummer, maar eenmaal je de klik maakt is dit een steengoed nummer. Vervolgens hebben we een lekkere standaard rocker, niks mis mee. Met After All wordt er dan even een adempauze ingelast (alweer een zeer goed nummer).

De twee nummers waar ik momenteel het minst mee heb zijn Running Gun Blues en She Shook me Cold. Deze nummers zijn helemaal niet slecht, maar ze klinken wat standaard in het gehoor. Nu nog eventjes drie toppertjes bespreken. Saviour Machine kan zo op een Muse album staan, wat kan die man toch lekker uithalen. Ik hoef niet al te veel kwijt bij The Man Who Sold The World , maar toch alweer benadrukken dat dit keer (net als in het vorige album) het eindnummer van onberispelijk leuk en Led Zeppelin niveau is.

Wat een klassieker is me dit. Misschien ben ik iets te euforisch in mijn score maar de stijl van dit album ligt me echt heel goed. Topplaat van Bowie en vlug naar de volgende ... maar eerst deze nog een keer beluisteren.

4,5*

Ik had dit album op 3 sterren staan. Kon er moeilijk door komen. Vandaag de plaat nog eens aandachtig beluisterd op een goede koptelefoon, en het kwartje viel..

Ineens vond ik 'm niet meer moeilijk, maar gewoon goed. Het zal niet mijn favoriete Bowie plaat worden, maar slecht is ie zeker niet.

Dus naar 3,5 ster. Een uitgebreide review zal later volgen.

Tjonge wat waren die vroegste albumtitels van Bowie toch fenomenaal.
Hoe moderner hoe duffer de albumtitels later luidden.
Voor alles is een eerste keer. You know what they say: you never forget your first. Een zoveelste album van een artiest die al decennia mee gaat dat er tegenwoordig dan weer uitkomt is way different van 'toen', toen alles begon en albums als deze uitkwamen, of in mijn geval: het album in de kast stond van een oudere broer van een klasgenoot, jaren later.
Staat in de wachtlijst van de rotatielijst, die opgeschoond moet. De dagen worden ook korter.

Overigens: Blackstar is wel iets om naar uit te kijken. Misschien heeft de oude vos het nog niet verleerd en weet hij vriend en vijand te verrassen, te overrompelen.

Echt verleerd heeft hij het wat mij betreft nooit maar overrompelend is hij al jaren niet meer, 1.outside is de laatste plaat die daarbij in de buurt kwam, wat daarna volgde waren goede maar weinig opzienbarende platen. Blackstar lijkt ineens een heel ander verhaal, het titelnummer is misschien wel zijn meest freaky song ooit, hoe ouder hoe gekker, fantastisch. Maar of het zo'n indruk maakt als The man who sold the world? Ik denk het niet, maar 2016 begint muzikaal helemaal goed.

Stiekem ben ik nog best wel blij dat ik nog steeds albums moet ontdekken bij Bowie. Dit album ben ik pas sinds een paar weken eens goed voor gaan zitten. En ik ben er nog niet helemaal uit, want dit heeft weer heel veel lagen. En heel veel tekst.......

Op het eerste gezicht hoor ik in elk geval een Bowie in ietwat sinistere modus, begeleid door een furieuze Mick Ronson en dito band. Heerlijk gitaarwerk dat dit keer meer tegen hardrock/heavy metal aanleunt, lekkere sound.

The Width Of A Circle, All The Madmen, het titelnummer en de afsluiter The Supermen springen er voor mij wel uit.

Ik wacht nog even met stemmen en uitgebreid verhaal, maar ik ben nu al blij dat ik überhaupt nog wat te ontdekken heb bij Bowie...

Tussen haakjes: Die Tony Visconti kan toch lekker bassen hoor. Ik vind sowieso dat hier heel lekker en losjes gemusiceerd wordt..

Ja, dat heb ik nou ook. Dit album straalt al zoveel meer zelfvertrouwen uit. Je voelt het meesterwerk dat hierna zal komen bij wijze van al borrelen. Dat heb ik bij de beide David Bowie's hiervoor echt nog niet.

Je voelde je aangesproken Tony ?

Sorry, kon het niet laten. Maar klopt inderdaad wat je zegt, en om die reden vind ik hem ook beter dan de voorganger. Muzikaal, en zeker veel gitaarpartijen, is dit een heel goede plaat vind ik. Maar hierna kwamen de toppers...

Nee, jammerlijke persoonsverwarring Robertus, ik ben die Tony van Tony's theme, Pixies....
Nog ooit jammerlijk door David Bowie gecoverd, Pixies, maar dat is een heel ander verhaal.

De titelsong is een klassieker die later succesvol door Nirvana gecoverd werd, The Width of a Circle is ook uitstekend. De overige songs zijn behoorlijk zonder inzakkers maar kan ik niet tot de hoogtepunten in Bowie's oeuvre rekenen. Hier gaat David Bowie meer de stevige rocktoer, je zou kunnen zeggen dat dit album het begin is van zijn glamrockperiode dat met Ziggy Stardust een hoogtepunt kende. Ik ken tenslotte 4* toe vanwege de (duistere) sfeer en toch wel inventieve songs die een sterk geheel vormen.
Overigens staat hier de Amerikaanse gecensureerde hoes. Op de oorspronkelijke (Britse) hoes hult David Bowie zich in vrouwenkleren.

Volgens de Bowie-tentoonstelling was de hoes van de UK-versie te controversieel voor de Amerikanen... Ik vind het wel vaag dat het album in de VS een half jaar eerder uitkwam dan in de UK. Bowie zelfde woonde destijds nota bene nog in de UK.

Vanmorgen nog op het werk beluisterd. Gewoonweg meesterlijk album dit. De bonustracks doen er niets voor onder.

De RCA is de zogenaamde 'kick'-cover en die vind ik ongelofelijk vet. Dat is mijn keuze bij m'n EMI(Ryko)-cd waarbij je uit de 4 covers kan kiezen.

Precies ja: die eerste UK hoes met Bowie in jurk op de divan is het originele hoes ontwerp. Die wilde ik dan ook hebben als LP. De 'kick-cover' is eigenlijk ook weer een vorm van censuur. De Amerikaanse cover die hier staat slaat eigenlijk nergens op en is ook nog eens lelijk, vind ik.