Neil Young - Live at Massey Hall 1971 (2007)

Ander genre, die Sam Cooke is goed !

Bedoel je op On the Beach? Dat is geen orgel, maar een Wurlitzer piano.

Bedoel ik ja.
Klinkt anders op de live plaat maar de rillingen blijven hetzelfde.

Als ik diverse live platen heb afgespeeld en ik zet deze weer eens op dan heb ik bij de opening van dit album het kippevel over mijn hele lichaam staan. Wat een pracht acoustisch live album is dit. Ben al een tijdje in de ban van Bob Dylan, maar acoustisch gezien komt die beslist niet in de buurt van dit schitterende live plaatje. Het nadeel van deze is dan weer dat ik het na een nummer of 10/12 wel weer gehoord heb en hem uit de speler weghaal. En toch geef ik een 5* voor deze plaat, want zoveel gevoel en vakmanschap in combinatie met zo'n helder geluid op 1 en dezelfde plaat kom je echt nooit weer tegen.

Voor eens en altijd een dik verdiende 5*

Van dat laatste heb ik eerlijk gezegd ook last en het is alweer een tijdje geleden dat ik deze volledig heb opgezet. Vandaar dat ik een tijdje geleden ook gezakt ben. Zal hem binnenkort weer eens opzetten. Ook de DVD ben ik zeer benieuwd naar. Is het wat qua beeldkwaliteit?

daar moet je je niet teveel van voorstellen, het gaat om de audio kwaliteit.

Beeldkwaliteit zuigt zwaar. Alsof je naar een VHS tape zit te kijken die enkel bedoeld is voor een scherm van 20 bij 20 cm. Op sommige momenten zit je ipv een (een niet het, ook nog zoiets) concert naar een bandrecorder te kijken.

Tenzij je een goede home cinema set hebt zie ik eigenlijk geen reden om dit op dvd te bekijken.

Het beeldmateriaal is niet van dit concert, maar de audio is eronder geplaatst. Wat eenvoudig en saai beeldmateriaal, maar niet storend.

Gisteravond op de BBC, fantastisch concert!

Wat een held is deze man toch.
17 schitterende live songs die alleen met een piano/gitaar stevig overeind blijven sterker nog ik vind ze zelfs nog beter dan op de gewone platen. Dit is nu de vijfde plaat die ik een 5 geef dus deze komt sowieso mijn nieuwe Top 10 in.

Wat mij opvalt is het loepzuivere geluid en dat terwijl het gebeuren uit 1971 komt .

Het is dan ook uitgebracht in 2007. Enige digitale opsmuk zal er wel zijn geweest lijkt mij. Klinkt zeker kristalhelder. Overigens vind ik ome Neil ook echt geweldig goed bij stem tijdens dit concert.

Magistrale concertregistratie.

Euh, dat is niet dit concert. Dat is zijn concert voor de BBC. Dan mag je eigenlijk niet stemmen (had je kunnen weten, want hij speelt daar veel minder nummers. 'Heart of Gold' speelt 'ie bovendien op gitaar en 'Out on the Weekend' is nergens te bekennen op deze cd).

Ik verdenk Neil er ook van dit optreden nooit te hebben gegeven, en deze nummers in 2007 in een grote digitale studio te hebben laten inzingen door Milli Vanilli.

Stijn, mijn stem is uiteraard niet gebaseerd op het televisie optreden. Het herinnerde mij er alleen maar aan dat ik hier nog niet op had gestemd.....

Dan heb ik niets gezegd.

Dit was Young op zn best. Mn vader draait 'm vaak bij ons thuis. Dan luister ik vanuit de keuken en lijkt het net alsof hij een krukje verder zit.

Al een tijdje in de ban van Neil Young. Kende Harvest al wel, maar dat album deed me nooit zo heel veel. Toen dit live-album geluisterd, en wat een verschil! Zonder alle opsmuk van het studioalbum komen de nummers veel beter tot hun recht. Alle Young-albums die ik hierna nog heb beluisterd konden niet tippen aan deze, eigenlijk überhaubt geen album meer. Met alleen gitaar of piano en zijn fantastische stem weet hij een optreden neer te zetten waar de passie vanaf spat.

5* en op 1 in mijn top 10

Ik baseer mijn mening nu even op 1 filmpje dat ik op youtube zag (Cowgirl in the Sand) van deze DVD.
Het beeld is natuurlijk verschrikkelijk slecht. Je ziet een bleek gezicht en als je goed kijkt zie je wat haar hangen. Je ziet wat kleding en een gitaar. Het schudt aan alle kanten en het is ontzettend donker.

Zelfs vergeleken met andere live-beelden uit die tijd (en zelfs eerder) is het ontzettend slecht.
En tóch...... Ik vind het wel iets hebben.
Iets magisch, iets intiems. Iets knus, iets nostalgisch...

Voor mensen die geïnteresseerd zijn in de DVD,
Ik kom net de (bootleg?) DVD "Swing In Mit Neil Young" tegen.
Een Duitse concertregistratie van Neil Young in het Shakespeare Theatre, geregisseerd door een Hollander.
Het zijn de beelden van deze DVD die gebruikt zijn voor de Massey Hall-DVD.

Echter zijn deze beelden van betere kwaliteit. De setlist en de uitvoering verschilt echter wat van het Massey Hall-optreden.
Neil Young is goed bij stem, en speelt ook 'prima'. Tussen aanhalingstekens omdat het af en toe net iets anders klinkt dan de versies die ik gewend ben. Of dat nu bewust is, of dat hij het hele lied verpest weet ik niet. In geval van het tweede weet hij het heel goed te verbergen!

Deze DVD heeft twee versies van Heart Of Gold!
Een gitaarversie en de piano-versie (met A Man Needs A Maid).

David Briggs moet toendertijd welhaast gek geworden zijn, toen hij NY maar niet aan zijn verstand kon brengen, dat hij de registratie van dit concert meteen op plaat had moeten zetten en dit juweel in al zijn glorie uit had moeten brengen. Maar het liep anders, en NY heeft er met terugwerkende kracht alsnog behoorlijk spijt van, dat hij nooit naar hem heeft geluisterd.

Hoe groot zou het album geworden zijn wanneer hij dit net voor, of voor mijn part net na het studio album Harvest, had uitgebracht. We zullen het nooit weten, maar ik ben er tot op de dag van vandaag heilig van overtuigd dat dit album tot in lengte van jaren het best verkochte live album allertijden zou zijn geweest.

Commentaar op dit meesterwerk is volkomen overbodig, luister en je weet het. Het enige wat ik nog wil vermelden is dat het jammer is dat na zoveel jaren deze plaat geen fractie meer bereikt van het aantal mensen dat in de jaren 70 geboeid werden door deze unieke singer/songwriter.

Da's wel heel erg overdreven. Het zou denk ik wel meegelift hebben op zijn succes met CSNY en/of Harvest, maar ik betwijfel het of het de verkoop van Harvest zou kunnen evenaren. Neil Young verkoopt sowieso niet echt gigantische veel (natuurlijk ook weer niet weinig) en dit is ook wel erg kaal en intiem, en dat verkoopt vaak wat moeilijker.

Dat het terecht zou zijn als het wel zo was staat natuurlijk buiten discussie.

Ik zal misschien één van de weinigen zijn, maar de versies van Down by the river en Cowgirl in the sand die op Everybody Knows staan komen naar mijn mening niet in de buurt van akoestische die hier te vinden zijn. De eenzaamheid en de wanhoop die de akoestische versies uitademen - al helemaal, of juist vanwege de teksten - slokken je volledig op en laten je snakkend naar lucht achter.
Hoe betoverend verdriet toch kan zijn!

Práchtig concert van Neil Young, qua album maar ook wat betreft DVD om naar te kijken. De oude beelden zijn een lust voor het oog.

Geweldig van geluid, Neil Young is onwaarschijnlijk goed bij stem. En dan gaat het 'slechts' om een akoestisch concert van Neil Young, met gitaar of piano. Terwijl hij inmiddels een behoorlijke status had, als lid van CSN&Y.

Het is nog ruim voor al dat gedoe met Danny Whitten. Neil Young zit ook goed in zijn vel, het lijkt wel of hij een soort van opgelucht is dat hij weer terug is in Canada. Ook de oorspronkelijk met de elektrische gitaar gespeelde nummers, worden bekwaam van een akoestisch arrangement voorzien.

Het is een geweldige aanvulling op Rust never sleeps en Weld, waar je het hele spectrum van Young ziet verschuiven van akoestisch naar akoestisch/elektrisch en dan naar compleet elektrisch versterkt.
Een prima zijpad als A Treasure (met de Harvesters) nog even daargelaten.

Er wordt bij mij een innerlijke strijd gevoerd inzake Young. Aan de ene kant ben ik geneigd om te zeggen dat hij niet beter is geworden dan hier, in de Massey Hall.
Aan de andere kant vind ik het wat completer als hij mij van akoestisch en elektrisch sterke nummers voorziet van het niveau After the Goldrush.

Terwijl aan de andere kant een avondje met Crazy Horse mij ook in vervoering kan brengen. Je wordt er haast net zo tweeslachtig van als Young zelf.

Ik weet wel wat er bij mij niet doorgaat naar de volgende ronde: de country van Old ways en de treurnis op Tonight's the Night. Mocht er sowieso discussie zijn over de vocale kwaliteiten van Neil Young: beter dan op Live at Massey Hall heb ik ze in ieder geval niet meer gehoord. Dat wil voor studio albums zeggen tot en met Harvest. Dat laatste album, daar was Young net mee bezig en tijde van dit magistrale concert.

Ik heb als Neil Young fanaat in de jaren 70 ooit de bootleg" Neil Young live at the Los Angeles Music center Dorothy Chandler pavilion febr 1 1971" aangeschaft op het waterlooplein.

De setlist is vrijwel hetzelfde als deze,alleen ontbreken "bad fog of loneliness" en "there's a world", daarentegen staat er wel een ruim tien minuten durende versie op van "sugar mountain".


Na rust never sleeps is mijn interesse voor Neil wat verwaterd, maar door af en toe eens wat oud werk af te stoffen, weet hij toch zo nu en dan weer eens mijn platenkast in te duiken.

Wat een fantastische liveplaat is dit zeg.. De beste die ik tot nu toe heb gehoord (toegegeven, live-materiaal heb ik nooit veel geluisterd). Neil Young akoestisch, hij dringt binnen in hart en ziel met zijn liedjes. Ook zijn schuchtere, charmante humor zelfs, gooit hoge ogen. Vorige week op TV nog een concert van hem gekeken (dat was in de tijd van 'Prairie Wind'), en dat was ook echt fantastisch. Hij speelde vooral liedjes van zijn nieuwe plaat, maar ook enkele klassiekers. En dan is er dit 'Live at Massey Hall'.. De suite 'A Man Needs a Maid/Heart of Gold' is meesterlijk; 'Love in Mind' is een fantastisch ontroerend liedje dat ik blijkbaar nog niet kende (kan dat???), en de manier waarop hij het publiek opzweept in 'Dance Dance Dance' (de titel alleen al ) is ook erg mooi. Perfecte optreden? Zal er toch dicht tegenaan leunen.

'Love in Mind' is te vinden op Time Fades Away, maar werd voorheen ook al vaak live gespeeld.