Yes - Drama (1980)

Gelukkig komt het het (naar mijn mening onterecht) lage scoregemiddelde hier ten goede. Jullie hebben een goede invloed uitgeoefend op de Yes-fanatici hier.

Helaas! Tussen mij en deze Yes komt het nooit meer goed...

Uitzonderingen daargelaten Alicia, Lennert en Ruud kunnen dan ook niet iederéén van het verkeerde pad behoeden...

En dat is maar goed ook...

Ijzersterke plaat, vooral het openingsnummer is een echte kraker. Helaas erg ondergewaardeerd in de tijd dat hij uitkwam, daar de tijdgeest van de vroege jaren 80 bepaald niet gericht was op de symfo reuzen van weleer, zoals Yes.
Geoff Downes is een waanzinnig goede componist en toetsenist, zoals hij later bij Asia liet zien. Howe blijft een gitaarheld. Wat een klasse in Machine Messiah en wat een prachtige overgangen naar de rustiger passages.
Enige minpuntje vind ik de zang, die wat geforceerd aandoet in een poging het hoge geluid van Jon Anderson te doen herleven. Maar verder, ook na 43 jaar, absolute wereldklasse. Vijf sterren.

Deze heb ik indertijd helemaal gemist, om de eenvoudige reden dat de vriend van wie ik al het Yes-vinyl had overgenomen bij Tormato was opgehouden, dus ik wist niet eens dat dit de eerste Anderson-loze Yes-plaat is. De zang van Trevor Horn hoorde ik zelf kortgeleden voor het eerst via de Return trip-versie van Fly from here uit 2018, en daar beviel zijn stem me eigenlijk onverwachts goed, met name op de prachtige titelnummer-suite. Drama begint eveneens uitstekend met het knallende Machine Messiah, maar daarmee zeg ik weinig controversieels aangezien dat bij de Favorieten afgetekend bovenaan staat. Daarna wordt het eigenlijk alleen maar minder, met composities van nogal doorsnee-kwaliteit en zang die eigenlijk verrassend vlak is, en met de ongelooflijk irritante zanglijn van Run through the night (“I ask my love to give me she-he-he-he-helter”) als dieptepunt. Het laatste nummer is dan een tweede hoogtepunt met die lekkere baspartij, en sowieso doen Squire en Howe hun stinkende best om de muziek die ouderwetseYes-vibe mee te geven, maar zoals gezegd doen een paar vrij matige composities hen te vaak de das om. (Overigens mooi dat dit album ook in de Rhino-reissue-serie zit: boekje en geluid zijn weer piekfijn in orde, en de hoeveelheid bonustracks is gul [met langere speelduur dan het album zelf!], inclusief de drie nummers van de "Paris sessions" met Anderson en Wakeman.)

Nog immer zet ik dit album regelmatig op. Gewoon een zeer sterk album (al dan niet echt YES)

Te gekke plaat.

Lekker hoor... Geen typische Trevor Horn-sound (dat zou pas bij 90125 komen) maar wel duidelijk zijn invloed. Heel afwisselend.

Die basouttro in Does It Really Happen....

Drama is is niet wat de titel suggereert al waren Jon Anderson en Rick Wakeman niet bij dit album betrokken. Uit een interview in Oor had ik begrepen dat Chris Squire, Alan White en Steve Howe bezig waren met lekker zwaar en opwindend materiaal, iets waar Anderson en Wakeman niet echt enthousiast over waren. En waarschijnlijk even uitgeblust na het Tormato album. Exit dus en enter Buggles, dus Trevor Horn en Geoff Downes. Een frisse start met inderdaad lekker opzwepende rock. De critici vonden de albumtitel profetisch en alhoewel de fans redelijk enthousiast waren was het na dit album toch echt even over en uit met Yes. Niet dat het lang duurde want binnen 3 jaar was daar 90125. Maar dat is weer een verhaal op zich.

Drama behoort wat mij betreft tot het beste van Yes. Machine Messiah, Does It Really Happen en Tempus Fugit zijn gewoonweg fantastisch. En dat baswerk van The Fish, fenomenaal!

The Fish staat toch op Fragile?

Chris Squire was ook bekend als Fish. Vandaar. Dat "The" hoort er dan weer niet bij.

"Drama' , als je een album zo noemt als twee belangrijke leden de groep hebben verlaten (of er uit zijn gezet ??) en er twee nieuwe leden inkomen die enkel een hit hebben gehad (Buggles : video killed the radiostar), dat is natuurlijk voor veel fans en recensenten scoren voor open doel.
Het was natuurlijk voor veel fans moeilijk te verkroppen dat Jon Anderson en Rick Wakeman de groep verlieten. Jon Anderson, toch het brein achter veel teksten en denk ook wel de koers van de groep, Rick Wakeman toch een tovenaar achter de toetsen. En hun vervangers: Trevor Horne en Geoff Downes. Dat kon niet anders dan een drama worden.
Wel positief was de terugkomst van Roger Dean voor de hoes en Eddie Offord als producer.

En dan nu toch proberen zonder oordeel te luisteren naar dit album. Wat valt direct op ? Trevor Horne probeert heel erg Jon Anderson te imiteren en dat lukt hem eigenlijk best wel aardig. Verder lijken de drie overgebleven leden duidelijk hun invloed op het album te zetten. Steve Howe rockt als nooit tevoren maar zeker de bas van Chris Squire is weer alom aanwezig. En de energie spat van het album af.
Zeker in vergelijking met Tormado. Komt ook door de veel betere, stevige productie van Eddie Offord. Geoff Downes is geen Rick Wakeman, maar doet weer dingen die Wakeman niet zou doen.
"Machine Messiah" is eigenlijk een klassieker, een uitstekend nummer in de Yes traditie. Een ongemeen krachtige song boordevol variatie: de imposante sound, zo nu en dan doorbroken door akoestische passages, de instrumentale hoogstandjes van alle bandleden…tja, net meer dan tien minuten symfo/prog van de bovenste plank.
Dan even wat rustiger met 'White Car', maar daarna gaat het weer op volle snelheid. 'Into the lens' is een wat vreemd nummer, maar zit wel razend knap in elkaar. Het is een mooi compromis tussen wat pop mainstrean en prog. De 2 nieuwe leden van Yes hebben het als the Buggles nog als 'I am the camera' de hitlijsten in gestuurd.
'Run through the light' is wat minder vind ik (Trevor Horne lijkt daar meer op Sting van Police) , Temous Fight is daarentegen een redelijk waardige afsluiter met wat meer complexiteit.

De afwezigheid van Anderson en Wakeman is minder dramatisch verlopen dan gedacht en verwacht. Er ontstaat een meer dan verdienstelijk album van de 'nieuwe' Yes. Natuurlijk tekstueel is het soms wat armoediger, Anderson had natuurlijk een geheel eigen stijl hierin. Maar vooral opvallend is de energie die het album in zich heeft, of een stel jonge honden aan de gang zijn.

Maar...deze samenstelling van Yes duurde maar één album. Live bleek Trevor Horne absoluut niet de charismatische voorman te zijn die Jon Anderson wel was. Dus de groep stopte en Chris Squire en Alan White startten een nieuwe groep, namelijk Cinema. Gitarist was een zekere Trevor Rabin. Een oudgediende van Yes Tonny Kaye werd de toetsenist en toen nog op zoek naar een zanger. En dat werd....Jon Anderson. Trevor Horne zong niet meer, maar bleef als producent. Cinema werd uiteindelijk toch weer Yes en Trevor Horne wist precies hoe je een progroep succesvol kon maken in de jaren 80 !