matthijs schreef:
(quote)
Erik, je geeft een algemeen oordeel vooral gebaseerd op wat "men" van de plaat vindt, en . Ik begrijp dat je heel positief bent, 4,5 ster en je bent "happy" maarre... ik lees graag waarom je zelf de plaat goed vindt! De site heet weliswaar "musicMETER" maar ik vind de site vooral leuk omdat het vaak over meer dan cijfers en oordelen van anderen gaat.
Ik ben zelf onder de indruk van de nieuwe stijl van synths en elektronische beats. Het vertrek van Mel Gaynor (drums) en Andy Gillespie (keys) was wat mij betreft niet nodig maar deze nieuwe stijl is best lekker, verfrissend, energiek.
Matthijs, ik volg volledig je enthousiasme over de 5x5 concerten. Dat was voor mij het concert dat ik qua periode als tiener had willen bijgewoond hebben en in 2012 werd dit gek genoeg zoveel jaren later werkelijkheid. Was wat mij betreft het beste concert van hun tot nu toe; met werk van hun beste muzikale periode én gebracht vol vuur en passie.
Wat betreft wat ik van WBW denk of liever waarom ik dit wel goed vind. Ik denk dat het een album is dat diverse stijlen brengt en als een geheel - vreemd genoeg - toch zeer goed aan elkaar hangt.
De keyboards klinken bvb. fris en bij momenten niets wat we tot nu toe qua stijl kenden. Utopia krijg ik kippevel van en Jim klinkt hier geweldig (vanaf 1:06). De liedjes zijn vol leven; gevarieerd met heel wat diepte waarbij je nu en dan nog iets nieuws ontdekt. Premonition vindt dit nogal geplamuurd klinken - geen enkel probleem met zijn mening en ik kan hem wel snappen, hoor - maar dit stoort mij hier totaal niet.
Je voelt ook dat ze proberen hun grenzen te herleggen. Ook hoe ze Celtic Strings herwerken en een meer dan duidelijke kwinkslag geven naar Alive and Kicking in Sense of Discovery. Niet risicoloos allemaal; moet je de ballen voor hebben want daar komt potentieel kritiek van en toch klinkt het meer dan geslaagd. Cherisse doet het prima met haar aanstekelijke energie. Noot: Mel heeft wel op 9 liedjes meegespeeld en komt - hoop ik - terug als een feniks uit het as en gebeten om zich te bewijzen
. Geen grote fan van Sarah maar deze keer komt ze doorgaans wel goed uit de verf. En Charlie ... Je kijkt er al naar uit bij elk liedje en hij ontgoocheld je nooit. Ook super dat hij in Barrowland Star de registers opentrekt en gaat tot op de bodem van het vat. En Jim klinkt gewoon prima; niet evident want toch al 58, hé ?
De mayonnaise op deze cd pakt voor mij; ook met de andere muzikanten. Het valt mij ook op dat ik spontaan met plezier blijf teruggrijpen naar dit nieuwe werk en dat is persoonlijk mijn grootste waardemeter. Het is ooit anders geweest. Besluit: Happy days.