Wilco - Sky Blue Sky (2007)

Minder spannend aan het einde? Wat te denken van de afsluiter?

On and on and On heb ik ook aan gevinkt.

Ik ook.
Maar er staan wel een aantal mindere goden naar het einde toe. Vooral What Light is wat mij betreft een dieptepunt, één van de zwakkere nummers uit hun ganse repertoire voor mij.

Ach ja What light, dit liedje krijgt hier op de site ook de minste voorkeurstemmen.
Als je What light er uit haalt en los luistert, stel het ook niet zoveel voor (kampvuur liedje).
Het is geloof ik ook nog single geweest.
Echter in aanloop naar on and on and on ,( wat die spanning wel heeft en onder de huid kruipt) is het luchtige van what light best functioneel.

niks aan toe te voegen

Mooie Lyrics... Check;
Mooie Instrumentatie... Check;
Mooie vocals... Check;

Maar toch doet dit album mij weinig. Ik hoor de kwaliteit waarvan ik en Sky Blue Sky elkaar zouden moeten omhelzen en verzoenen tot in een eeuwige liefde. Maar hoevaak ik dit ook luister, met meer dan de helft van de nummers kan ik totaal niks.

Een 2,5*

Hier vind ik me helemaal in.

Ik heb het nu net voor de zoveelste keer geprobeerd, maar het gaat duidelijk niets worden tussen mij en deze.

Er is iets vreemds aan de hand met de stem en manier van zingen van Tweedy. Tweedy klinkt soms als Lennon, soms als Jagger, soms als Keith Richards en soms als Jerry Garcia. Grappig. De muziek is ook een mengelmoes, van The Beatles, The Rolling Stones, Clapton, The Band en The Grateful Dead. Erg briljant.

Ze werden eens omschreven als een postmillenial Buffalo Springfield, dat vind ik wel redelijk treffend.

Dit blijft mijn Wilco-fave. Wilco heeft alle opsmuk eigenlijk niet nodig, en lijkt hier goed te hebben geluisterd naar Jerry Garcia en Neil Young. Het leadgitaarwerk spreekt me hier meer aan dan op andere albums. Het is alleen jammer dat er toch een paar mindere stukken op staan, zoals 'Shake it Off'.

Ik blijf dit het beste album vinden van na 2000, samen met Daisies of the galaxy van Eels. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Blinking lights and other revelations hoort hier trouwens ook bij.

Na het geweldige YHF en A Ghost is Born komt Wilco met Sky Blue Sky. Iets lichtvoetiger, in het verlengde van Summerteeth. Net iets minder goed dan de voorgangers maar de kwaliteit blijft constant. Impossible Germany is mijn favoriet maar nummers als Hate it Here (die me aan The Beatles doet denken) en Side with the Seeds zijn echte uitblinkers op dit album. 4*.

Side with the Seeds, waar Neil Young en David Gilmour de gitaarpartijen doen.

Verder prachtig album, makkelijker dan YHF en zeker makkelijker dan mijn favoriet AGIB, heerlijk voor de pre-Kerst zondag

Dit album was in m'n herinnering moeilijker te doorgronden dan andere albums die ik van Wilco in bezit heb (dat zijn er geloof ik 5 of 6). De voorbije weken heb ik hem regelmatig in de auto gespeeld en eigenlijk blijkt die herinnering niet helemaal te kloppen.

Integendeel. Hier en daar is het instrumentaal behoorlijk rijk en kan het misschien daardoor iets moeilijker te doorgronden zijn, maar verder staan er ook een hoop nummers op die je kan categoriseren als 'popliedjes met dat tikkeltje meer'. Typisch Wilco, wat mij betreft.

Heerlijk plaatje om op een zonnige dag in de auto te luisteren.

Favorieten zijn de 4 eerste nummers en het slotnummer. 1, 3 en 4 heb ik op dit moment aangevinkt, al kan dat mogelijk wijzigen.

4*

Wat is het openingsnummer van deze plaat toch onbeschrijflijk mooi in al zijn eenvoud. Ook de rest van het album is prachtig, al is de eerste helft beduidend beter dan de tweede helft. Op het prachtige 'On and on and On' na zakt het een beetje in.

De 2de helft bevat wat lichter werk met Walken en Hate it here maar heeft met Leave me like u found me, What Light en idd On and on and on wel 3 absolute hoogtepunten voor mij

Beginnen met Either Way, You are my face en Impossible Germany is de lat natuurlijk verschrikkelijk hoog leggen ook

Blijft een indrukwekkende plaat. "Impossible Germany " springt er echt wel uit. Man man die gitaarsolo is zo geweldig.