Nick Drake - Five Leaves Left (1969)

Mee oneens!

Ik kende Nick Drake dus niet eens, behalve dat ik de naam wel vrij vaak voorbij heb zien komen op Last.fm bijvoorbeeld. Ik ging geheel blanco de cd beluisteren en vond het fantastisch, geniaal en ging vervolgens op MM om mijn mening te uiten, geheel niet beïnvloed door wat men hier of waar dan ook ooit over hem heeft geschreven.

Ofwel, mijn onafhankelijke mening concludeerde dat dit, voor mij, ook een geniaal stuk werk is. Ik zou dus niet zo snel het lof over deze plaat in twijfel trekken, want ik denk dat dit voor meer mensen wel kan gelden (dit wil niet zeggen dat er natuurlijk geen mensen zijn die slechts meegaan met 'de hype'.. maar ik denk dat dit werkelijk een kwalitatief uitmuntende plaat is).

Bedankt voor het compliment. Ik zal het schrijven van reviews niet staken

Hij beschouwde zelf anders Bryter layter als zijn beste album (ik ook trouwens). Het uitblijven van het commerciële succes van dat album was een grote domper voor hem. De rest van zijn levensgeschiedenis kennen we. Wat je zo gelikt aan Bryter layter vindt is me trouwens een raadsel. Dat de inbreng van de producer groot is geweest, waag ik te betwijfelen, daar was hij veel te eigenzinnig voor.

Drake was misschien wel eigenzinnig maar niet echt assertief. Joe Boyd vond zelf ( achteraf ) dat hij te ver gegaan was en er een speeltuintje van gemaakt had voor muzikanten die hij zag zitten en die uit hun dak gingen van Drake's komposities. Volgens Boyd liet Drake het allemaal zonder boe of bah gebeuren en zijn enige vorm van protest ( zover Boyd kon bedenken ) was dat hij opeens 2 instrumentale nummers op de plaat wou hebben. Om zichzelf ( en Drake ) in bescherming te nemen gaf hij de produktie van Pink Moon uit handen aan ( techneut ) John Wood.

Daar heb ik hele andere dingen over gehoord, alhoewel het best kan zijn dat je hierover beter ingelicht bent dan ik. Naar wat ik gehoord heb vond Nick dat de producers zijn nummers op Bryter Layter soms te veel polijstte, maar had hij er vertrouwen in dat ze wel wisten wat ze deden en dat het zou resulteren in commercieel succes. De simpele instrumentatie van Pink Moon was Drakes reactie op een commercieel gefaald en over-gepolijst Bryter Layter.

Hoewel er op Bryter Layter ook prachtige nummers staan, zal ik het denk ik altijd zijn minste album blijven vinden. Over Bryter Layter zal ik nog wel een review gaan schrijven, zodat precies te lezen is waarom ik dit vind en waarom ik vind dat Bryter Layter overgeproduceerd en te gelikt is.

Hij was totaal gedesillusioneerd door het uitblijven van het commerciële succes van Bryter layter, wat voor een groot gedeelte ook de schuld van de platenmaatschappij was. Zij weigerden namelijk een begeleidingsband te financieren. Hij had namelijk een grote hekel om alleen op een podium te staan.

Opgeschoond en wat berichten verplaatst naar Nick Drake

Ik raad iedereen aan de documentaire 'A Skin Too Few' eens te bekijken. Een prachtig document over het leven van Nick Drake met medewerking van zijn zus Gabrielle Drake.

Als ze mij zouden vragen welke muziek mij het meest geraakt heeft is het de 3 albums die Nick Drake heeft gemaakt. Natuurlijk is het zo dat ik van een generatie ben die veel van zijn favoriete albums vind in de sixties en seventies.

En zo zit je 3,5 jaar alweer van een 2,5* naar een 4,0*. Prachtig melodieus, maar tegelijkertijd ietwat neerslachtig, album. Perfect voor het druilerige herfstweer van november.

Geef mij maar Pink Moon; deze vind ik de minste van zijn albums, maar niet slecht natuurlijk.

Wat een pracht plaat met mooie verstilde songs, vol met verlangen, hoop, angst en troost. Alleen Nick Drake kan zo overtuigend overkomen. Een van de beste singer-songwriters die de geschiedenis heeft gekend.

'Five Leaves Left' krijgt van mij de volle mep. Wat ik ben blij dat ik deze parel heb ontdekt. Mooie kleine liedjes, met poëtische teksten. Eenvoud heeft de meest kracht, Nick Drake zorgt voor de bevestiging.
Hoogtepunten: River Man, Fruit tree en Day is Done. Eigenlijk bevat deze plaat alleen maar hoogtepunten... ik ga deze plaat ook even flink promoten bij de rest van mijn generatie. Iedereen moet het horen!

Ik zie dat je dichter bent, dan moet je zeker ook zijn twee andere albums gaan beluisteren! Northern sky is volgens mij het mooiste liefdesliedje wat ooit is geschreven en dat vind ik al meer dan veertig jaar : Northern Sky lyrics - nickdrake.com
Ook misschien interessant om eens te gaan luisteren, John Martyn. Hij schreef een liedje over zijn goede vriend Nick Drake, getiteld Solid Air : Solid Air - The Official John Martyn Website | The Official John Martyn Website - johnmartyn.com
Ook misschien interessant voor jou als dichter, John Cooper Clarke : John Cooper Clarke - Snap, Crackle & Bop (1980)

Bedankt Lura!

Wellicht heb ik nog meer mooie tips voor je, maar die stuur ik je dan wel met een PM.

Er was ooit een droom.

Ik zou schrijver worden. Mijn dichtbundels zouden dijken breken.
Helaas helaas. Hier zit ik dan. Klein schattig opdondertje te wezen en nietszeggende berichtjes te posten bij albums die mij in ieder opzicht overtreffen.

Wanneer ik dit onvergelijkbaar debuut beluister geloof ik niet dat dit album '1969' als referentiepunt kent. Dit overstijgt de tijd. Zelfs de grootste idioot zou dit erkennen.

Zoals Nick Drake zijn gitaar doorheen het ontbloeiend loofboos leidt, vergezeld door nimfenlyrics. Tjah, het is mij niet gegeven. Maar ik durf wel te stellen dat ik kwaliteit herken wanneer mijn blikveld ze ontwaart.

Geen noot is teveel op Five Leaves Left. Zo ook geen woord.

Dit is 1 van de beste albums ooit. Wie dit niet ziet is wat mij betreft ieder besef van realiteitszin kwijt.

Nick Drake maakte de keuze om nooit meer te hoeven dromen Franck Maudit.
Van mij mag je blijven dromen.

Franck Mauditzegt:
Er was een tijd dat dit het best bewaarde geheim was. Ik had John Martyn net ontdekt en las hierover in Oors popencyclopedie (zo'n prima vroege editie). Maar in heel West-Friesland was dit niet te krijgen. Eén platenboer in Hoorn wilde hem wel bestellen in Engeland. Hoorn was een heel eind fietsen, het duurde maanden en ik moest de platenboer veelvuldig herinneren aan zijn belofte/bestelling, voor ik hem dan eindelijk mee naar huis kon nemen. Inmiddels waren mijn verwachtingen torenhoog gerezen. En die wist dit album moeiteloos te overtreffen. De niet begrijpende blikken in de ogen van mijn vrienden, bij het afspelen van 'River man', terwijl ik het meest fundamentele strijkarrangement ooit met mijn handen mee visualiseerde. We dachten dat zoiets alleen in de hemel kon, maar waren er nu als gewone stervelingen deelgenoot van. Dankzij producer Joe Boyd die bij Island eiste dat dit album -schamele verkoopcijfers ten spijt- in de handel bleef. De rest is bekend.

"Fruit Tree", pure pracht..

Een geweldige, nog altijd onderschatte plaat. Tijdloos!

Nou, dat valt nu toch heus wel mee hoor... Nummer 62 in de top 250 nota bene

Na jaren meermaals Pink Moon een kans gegeven te hebben, heb ik vorige week besloten dat die plaat gewoon m'n ding niet is. Op de vraag of Five Leaves Left anders is en ik die dus een kans moest geven, zeiden ArthurDZ en Johnny Marr allebei volmondig ja, omwille van de rijkere instrumentatie.

Dus de voorbije week heb ik me hier maar eens op gestort. En terecht, zo blijkt! Door de rijkere instrumentatie bevalt deze plaat me een stuk beter dan Pink Moon. Dat is eigenlijk wel een beetje onverwacht, omdat ik bij andere artiesten vaak net het tegenovergestelde heb.

Als ik op dit moment een top 20 van Nick Drake zou maken, zou de top 10 wellicht gevuld zijn met deze plaat en vervolgd worden door alles wat op Pink Moon staat.

Wel moet ik zeggen dat ik hem voorlopig wel nog niet dezelfde geniale status geef die hij hier bij de meeste andere users wel lijkt te hebben. Goede plaat, zeker niet minder, maar op dit moment ook nog niet meer dan dat.

Als favorieten heb ik op dit moment de opener en de slottrack aangeduid.

3,5*

In het boek Remembered for a while van Gabrielle Drake wordt 3 juli 1969 als releasedatum genoemd, hier 1 september, heeft iemand hier enig idee wat de bron is voor 1 september?! 3 juli lijkt me betrouwbaarder, aangezien dat Gabrielle als oudere zus van Nick dicht bij het vuur zat.

Saturday Sun Veel mooiere afsluiters bestaan er niet. Onbegrijpelijk dat dit nummer zo weinig stemmen heeft.

Mijn stem heeft hij,

Uitgaande van het feit dat Gabrielle Drake het bij het rechte einde heeft in haar boek “Remembered for a while”, is het vandaag precies vijftig jaar geleden dat Nick Drake’s debuutalbum Five Leaves Left verscheen.

Een release die toen amper aandacht kreeg en verscheen in een beperkte oplage van slechts vierduizend exemplaren. Op het allerlaatste moment werd besloten om de volgorde te veranderen, de b-kant van de lp werd de a-kant. Overigens was men al begonnen met het fabriceren van cassettebandjes, die nu een waar collector’s item vormen.

Over volgorde gesproken, zelf leerde ik zijn albums halverwege jaren zeventig in omgekeerde chronologische volgorde per toeval kennen. In die jaren luisterde ik naast progrock en rock ook veel naar singer-songwriters, waaronder John Martyn. Diens album Solid Air, waarvan het titelnummer over Nick Drake gaat, bracht mij op het spoor.

De titel Five Leaves Left is ontleend aan het vloeipapier van Rizla (en Mascotte), waarbij de roker gewaarschuwd werd op het einde van het pakje, dat men dringend toe was aan een nieuw.

De opnames begonnen in juli 1968 in de achtsporenstudio Sound Techniques in Chelsea, Londen en namen een heel jaar in beslag. Producer van dienst was Joe Boyd, die toen al succes geboekt had met debuutsingle Arnold Layne van Pink Floyd.

De strijkers spelen een belangrijke rol, oorspronkelijk zou de arrangeur van Apple, Richard Hewson, dat voor zijn rekening nemen. De eigenzinnige Drake koos echter voor Robert Kirby, een goede vriend uit Cambridge, zonder noemenswaardige ervaring op het gebied van arrangeren. Het bleek echter een gouden greep.

Zelfs na vijftig jaar doen zijn teksten vaak mysterieus en ondoorgrondelijk aan. Met name op het eind van zijn leven kreeg niemand echt hoogte wat er precies in zijn hoofd afspeelde. Overigens had Drake een zeer normale jeugd in een middenklasse gezin.

Zijn stem vind ik niet bijzonder in tegenstelling tot zijn gitaarspel. Drake was een buitengewoon goed gitarist, die praktisch alle opnames in een take opnam. Grotere bekendheid kreeg Drake dankzij het nummer Pink Moon, wat in 1999 gebruikt werd voor een Volkswagenreclame. In 2001 stond datzelfde nummer op de cd, die men toen bij aankoop van een Volkswagen kreeg.

Anno 2019 is zijn bekendheid nog steeds groeiende en dat is meer dan terecht, want zijn muziek is tijdloos.

Dank, Lura. Toch weer een paar nieuwe feiten geleerd over mijn favoriete album.

De plaat die me bijstond tijdens een minder gelukkige periode in mijn leven is een halve eeuw oud. Het stemt me weemoedig. Maar ook dankbaar voor de wonderschone muziek die Nick Drake ons heeft nagelaten.

Eerst vond ik deze plaat te soft en te lief, nu vind ik het prachtig, gevoelig en breekbaar. Nick Drake neemt je mee in zijn melancholie. Geweldige gitarist ook met een prachtstem. Zeer ontspannen vibe, zweven door lieflijke oorden.

Met Pink Moon begonnen en zo kom ik terug bij het debuut.
De tragiek van Nick Drake is helaas dat hij verkoos om niet langer op deze wereld te verblijven. Drie albums verder, onbegrepen, depressief en pas echt bejubelt toen hij al enige tijd overleden was. Zoals het vaak gaat.
Maar wat een prachtige debuutplaat. Van begin tot eind één en al schoonheid. Wat meer heb je nodig dan een acoustische gitaar, een sporadische fluit, wat strijkers en een stem die zo relax is en precies past bij de composities. Wat mij betreft zijn beste plaat.
Drake weet echt te raken en emoties op te roepen. Dat gevoel zal bij een ieder verschillend zijn, maar als dit bij mij gebeurt weet ik dat het goed zit. Niet elke singer/songwriter krijgt dit voor elkaar.
De ene melodie en zanglijn nog mooier dan de ander, en het kabbelende is hier een zegen.
Eeuwig zonde dat hij in 1973 afscheid nam van alles.
Net als een Elliott Smith bijvoorbeeld.
Gepijnigde zielen met veel talent. Het kan kennelijk niet goed gaan.

Elliott Smith is duidelijk beïnvloed door Nick Drake. Een album dat ik ook pas lang na verschijning kende en mede dankzij MuMe kocht. Dit album viel destijds in het bijzonder sterke muziekjaar 1969 tussen de plooien maar wordt terecht nu hoog gewaardeerd. Gevoelig, relaxt en volkomen tijdloos, wat mij betreft de ideale laatavondplaat.

Zo is het maar net LucM.