Nick Drake - Five Leaves Left (1969)

Elliott Smith is duidelijk beïnvloed door Nick Drake. Een album dat ik ook pas lang na verschijning kende en mede dankzij MuMe kocht. Dit album viel destijds in het bijzonder sterke muziekjaar 1969 tussen de plooien maar wordt terecht nu hoog gewaardeerd. Gevoelig, relaxt en volkomen tijdloos, wat mij betreft de ideale laatavondplaat.

Zo is het maar net LucM.

Te breekbaar voor mij. In pracht zoek ik vergeefs dekking in rock ‘ n’ roll om onderuit te gaan in zijn rake observaties van mijn onkunde om te schuilen in de zekerheid van mijn gelijk.

Wat mij betreft het mooiste album van Nick Drake. Alleen het slotnummer heb ik wat minder mee. Voor het overige een perfecte zanger met een perfecte begeleiding van gitaar, viool en piano.
Alles over het album is hierboven al geschreven. Met dank aan een oud collega die mij jaren geleden deze CD heeft geleend. Ik was direct verkocht en het blijft elke keer weer een feestje.
26 (en dat is te laag!) in de 100 Greatest Albums of 1969. De 7e plaats in de Best Ever Albums lijst over dat jaar lijkt me meer gerechtvaardigd.
5* blijft 5*

Wablief?!? Een van de mooiste afsluiters ooit wat mij betreft, komt keihard binnen. Een bitterzoet einde van de plaat.

Wonderlijk wat de tijd met je smaak en beoordeling doet. Toch maar een halfje erbij voor deze prachtige plaat.

Hopelijk niet nog eens 11 jaar wachten op dat laatste zetje richting de volle mep, Cor

Een album die ik koester, het is zo goed dat ik hem weinig draai. Vanmiddag wilde ik naar een rustig album luisteren die ik in geen tijden heb gehoord. Five Leaves Left dus. De titel is afkomstig van een fabrikant die in de verpakking vloeitjes behorende bij shag de gebruiker erop wil wijzen dat er nog 5 resterende zijn.

Over Nick Drake en zijn te korte leven is al zo veel geschreven dat ik me beperk tot zijn muziek, die is tijdloos goed en van een ongekende schoonheid. Een magistraal album. Eigenlijk zijn 5 sterren nog te weinig.

Ik heb Nick Drake pas recentelijk ontdekt. Vaak vind ik dit soort sobere muziek te eentonig om echt te kunnen boeien (Carrie & Lowell van Sufjan Stevens bijvoorbeeld), maar dit kwam meteen de eerste luisterbeurt hard binnen. De stem van Nick Drake zijn omhelst je als een warme deken. Als een geliefde die je omhelst en geruststelt als je het even lastig hebt. Vul dat aan met zijn prachtige gitaarspel en sobere, doch doeltreffende arrangementen en uiteraard de prachtige composities en je hebt een terechte klassieker. Ik ben heel benieuwd hoe deze plaat zich bij mij gaat ontwikkelen: luister ik hier over een aantal jaar nog steeds naar, of wordt het een tijdelijke liefde?

Nee, dit zal een blijvertje blijken!

Ik luister sinds halverwege jaren zeventig geregeld naar de muziek van Nick Drake, verveelt nooit.

Jelle78, ik was een jaar of zes geleden onder de indruk van de documentaire A Skin Too Few, waarin zijn zus en producer veel over Drakes jeugd en de muziekjaren erna vertellen. Sterker nog, ik kijk 'm denk ik iedere twee jaar, want ook nog eens gratis op YouTube te vinden!
Moet zijn albums maar eens gaan herbeluisteren, mooie muziek voor herfstige avonden...

Toen mijn partner en ik ruim 40 jaar geleden gingen trouwen hebben we voor deze gebeurtenis samen een aantal songs uitgezocht. We kozen zelfs voor twee nummers van dit album. En dat is niet voor niets. Wat blijft zijn muziek toch onwaarschijnlijk mooi!

En dat vinden velen met mij, want zijn 3 legendarische albums zitten qua score alledrie ruim boven de 4.
Dat is weinigen gegeven. De enige die ik ken en daar bij in de buurt komt is Sam Baker. Van diens 5 albums zitten er 4 boven de 4 sterren, en eentje daar nèt onder.