Nick Drake - Five Leaves Left (1969)

Mee oneens!

Ik kende Nick Drake dus niet eens, behalve dat ik de naam wel vrij vaak voorbij heb zien komen op Last.fm bijvoorbeeld. Ik ging geheel blanco de cd beluisteren en vond het fantastisch, geniaal en ging vervolgens op MM om mijn mening te uiten, geheel niet beïnvloed door wat men hier of waar dan ook ooit over hem heeft geschreven.

Ofwel, mijn onafhankelijke mening concludeerde dat dit, voor mij, ook een geniaal stuk werk is. Ik zou dus niet zo snel het lof over deze plaat in twijfel trekken, want ik denk dat dit voor meer mensen wel kan gelden (dit wil niet zeggen dat er natuurlijk geen mensen zijn die slechts meegaan met 'de hype'.. maar ik denk dat dit werkelijk een kwalitatief uitmuntende plaat is).

Bedankt voor het compliment. Ik zal het schrijven van reviews niet staken

Hij beschouwde zelf anders Bryter layter als zijn beste album (ik ook trouwens). Het uitblijven van het commerciële succes van dat album was een grote domper voor hem. De rest van zijn levensgeschiedenis kennen we. Wat je zo gelikt aan Bryter layter vindt is me trouwens een raadsel. Dat de inbreng van de producer groot is geweest, waag ik te betwijfelen, daar was hij veel te eigenzinnig voor.

Drake was misschien wel eigenzinnig maar niet echt assertief. Joe Boyd vond zelf ( achteraf ) dat hij te ver gegaan was en er een speeltuintje van gemaakt had voor muzikanten die hij zag zitten en die uit hun dak gingen van Drake's komposities. Volgens Boyd liet Drake het allemaal zonder boe of bah gebeuren en zijn enige vorm van protest ( zover Boyd kon bedenken ) was dat hij opeens 2 instrumentale nummers op de plaat wou hebben. Om zichzelf ( en Drake ) in bescherming te nemen gaf hij de produktie van Pink Moon uit handen aan ( techneut ) John Wood.

Daar heb ik hele andere dingen over gehoord, alhoewel het best kan zijn dat je hierover beter ingelicht bent dan ik. Naar wat ik gehoord heb vond Nick dat de producers zijn nummers op Bryter Layter soms te veel polijstte, maar had hij er vertrouwen in dat ze wel wisten wat ze deden en dat het zou resulteren in commercieel succes. De simpele instrumentatie van Pink Moon was Drakes reactie op een commercieel gefaald en over-gepolijst Bryter Layter.

Hoewel er op Bryter Layter ook prachtige nummers staan, zal ik het denk ik altijd zijn minste album blijven vinden. Over Bryter Layter zal ik nog wel een review gaan schrijven, zodat precies te lezen is waarom ik dit vind en waarom ik vind dat Bryter Layter overgeproduceerd en te gelikt is.

Hij was totaal gedesillusioneerd door het uitblijven van het commerciële succes van Bryter layter, wat voor een groot gedeelte ook de schuld van de platenmaatschappij was. Zij weigerden namelijk een begeleidingsband te financieren. Hij had namelijk een grote hekel om alleen op een podium te staan.

Opgeschoond en wat berichten verplaatst naar Nick Drake

Ik raad iedereen aan de documentaire 'A Skin Too Few' eens te bekijken. Een prachtig document over het leven van Nick Drake met medewerking van zijn zus Gabrielle Drake.

Als ze mij zouden vragen welke muziek mij het meest geraakt heeft is het de 3 albums die Nick Drake heeft gemaakt. Natuurlijk is het zo dat ik van een generatie ben die veel van zijn favoriete albums vind in de sixties en seventies.

En zo zit je 3,5 jaar alweer van een 2,5* naar een 4,0*. Prachtig melodieus, maar tegelijkertijd ietwat neerslachtig, album. Perfect voor het druilerige herfstweer van november.

Geef mij maar Pink Moon; deze vind ik de minste van zijn albums, maar niet slecht natuurlijk.

Wat een pracht plaat met mooie verstilde songs, vol met verlangen, hoop, angst en troost. Alleen Nick Drake kan zo overtuigend overkomen. Een van de beste singer-songwriters die de geschiedenis heeft gekend.

'Five Leaves Left' krijgt van mij de volle mep. Wat ik ben blij dat ik deze parel heb ontdekt. Mooie kleine liedjes, met poëtische teksten. Eenvoud heeft de meest kracht, Nick Drake zorgt voor de bevestiging.
Hoogtepunten: River Man, Fruit tree en Day is Done. Eigenlijk bevat deze plaat alleen maar hoogtepunten... ik ga deze plaat ook even flink promoten bij de rest van mijn generatie. Iedereen moet het horen!

Ik zie dat je dichter bent, dan moet je zeker ook zijn twee andere albums gaan beluisteren! Northern sky is volgens mij het mooiste liefdesliedje wat ooit is geschreven en dat vind ik al meer dan veertig jaar : Northern Sky lyrics - nickdrake.com
Ook misschien interessant om eens te gaan luisteren, John Martyn. Hij schreef een liedje over zijn goede vriend Nick Drake, getiteld Solid Air : Solid Air - The Official John Martyn Website | The Official John Martyn Website - johnmartyn.com
Ook misschien interessant voor jou als dichter, John Cooper Clarke : John Cooper Clarke - Snap, Crackle & Bop (1980)

Bedankt Lura!

Wellicht heb ik nog meer mooie tips voor je, maar die stuur ik je dan wel met een PM.

Er was ooit een droom.

Ik zou schrijver worden. Mijn dichtbundels zouden dijken breken.
Helaas helaas. Hier zit ik dan. Klein schattig opdondertje te wezen en nietszeggende berichtjes te posten bij albums die mij in ieder opzicht overtreffen.

Wanneer ik dit onvergelijkbaar debuut beluister geloof ik niet dat dit album '1969' als referentiepunt kent. Dit overstijgt de tijd. Zelfs de grootste idioot zou dit erkennen.

Zoals Nick Drake zijn gitaar doorheen het ontbloeiend loofboos leidt, vergezeld door nimfenlyrics. Tjah, het is mij niet gegeven. Maar ik durf wel te stellen dat ik kwaliteit herken wanneer mijn blikveld ze ontwaart.

Geen noot is teveel op Five Leaves Left. Zo ook geen woord.

Dit is 1 van de beste albums ooit. Wie dit niet ziet is wat mij betreft ieder besef van realiteitszin kwijt.

Nick Drake maakte de keuze om nooit meer te hoeven dromen Franck Maudit.
Van mij mag je blijven dromen.

Franck Mauditzegt:
Er was een tijd dat dit het best bewaarde geheim was. Ik had John Martyn net ontdekt en las hierover in Oors popencyclopedie (zo'n prima vroege editie). Maar in heel West-Friesland was dit niet te krijgen. Eén platenboer in Hoorn wilde hem wel bestellen in Engeland. Hoorn was een heel eind fietsen, het duurde maanden en ik moest de platenboer veelvuldig herinneren aan zijn belofte/bestelling, voor ik hem dan eindelijk mee naar huis kon nemen. Inmiddels waren mijn verwachtingen torenhoog gerezen. En die wist dit album moeiteloos te overtreffen. De niet begrijpende blikken in de ogen van mijn vrienden, bij het afspelen van 'River man', terwijl ik het meest fundamentele strijkarrangement ooit met mijn handen mee visualiseerde. We dachten dat zoiets alleen in de hemel kon, maar waren er nu als gewone stervelingen deelgenoot van. Dankzij producer Joe Boyd die bij Island eiste dat dit album -schamele verkoopcijfers ten spijt- in de handel bleef. De rest is bekend.