Nick Drake - Bryter Layter (1971)

Is dit dezelfde Nick Drake als de man van Pink Moon?

Ik vind dit niet goed. Verre van goed, zelfs. Overgeproduceerde, gladde muzakkerige cocktailjazz, met een zanger die moeite heeft boven de arrangementen uit te komen. Alsof de muziek en de zang niet bij elkaar horen en door een dj op elkaar zijn geplakt (mash-up). De stem verzuipt in de strijkertjes en andere zoetigheid.

Dieptepunt is de faux-bossanova van Poor Boy met de valse achtergrondzang en het ongeïnspireerde offkey pianospel. Nick lijkt er zelf helemaal geen energie in te stoppen, alsof hij gedwongen in de studio zijn partijtjes moet opnemen. Arme man.

Naar ik heb begrepen (gelezen) vond Nick Drake dit zelf ook niks. Ik zet Pink Moon nog maar op om deze nare smaak weg te spoelen. De plaat verkocht ook niet. Ik snap dan ook echt oprecht niet waarom men hier zo euforisch over is.

Luister nog eens naar "Northern Sky", "Fly" en "One of These Things First", en niet alleen met je oren, maar met je hart. Glad, muzakkerig? Cocktailjazz?

Ik weet wel wat ik goed en niet goed vind.
Deze plaat vind ik echt niet goed. Ik vermoed ook dat ik het nooit goed ga vinden. Daarom onthoud ik me ook van stemmen.

Pink Moon, die kwam gelijk bij mij binnen. Bryter Layter moest ik echt afzetten na Pool Boy. Mijn vriendin luistert het al decennia en vindt ook alleen Pink Moon de moeite waard, maar ik wilde per sé de rest ook horen.

Ah, dan snap ik het al beter, je hebt zo het allermooiste nummer van de plaat, en van Nick Drake's kleine maar fijne oeuvre, gemist.

Northern Sky, prachtig nummer met een pijnlijk mooie tekst, ook voorzien van de nodige toeters en bellen maar dat hadden de debuten van Leonard Cohen en Tim Hardin ook en daar hoor je vrijwel nooit iemand over klagen. Misschien is Northern Sky zelfs de sleutel tot het begrijpen van deze plaat, het is vol geproduceerd maar de liedjes en emoties zijn zo mooi en oprecht. En Nick zelf blijft met zijn broze stem en spartaanse gitaarspel het sobere middelpunt van dit album.

Je ziet maar wat je doet met deze info he

Ik ken Leonard Cohen en Tim Hardin ook niet. Dus ik heb dat referentiekader niet. Maar ik zal dan waarschijnlijk hetzelfde gevoel hebben als deze plaat.

Mijn punt is in ieder geval dat een slecht of verkeerd arrangement een liedje om zeep kan helpen. In dit geval een hele plaat lang. Dan ga ik niet zitten wachten op een lichtpuntje. Dan vind ik de plaat gewoon niet goed. En 700 users met een 5*rating gaan mij niet van gedachten doen veranderen.

Ik had wel verwacht dat ik tegengas zou krijgen, dus vind het niet erg. Zolang er maar niet getwijfeld wordt aan mijn oprechtheid ??

Ik had eigenlijk gehoopt dat je nu meteen Northern Sky zou gaan opzetten en als een blok zou vallen voor dat nummer, en het daarna toch nog goed zou komen tussen jou en deze prachtplaat. Verdorie, ik had in mijn vorige bericht die laatste zin er niet bij mogen zetten

Vreemd, toch wel...de aanbidding van zo'n artiest. Ik ben er onbevoordeeld in gerold, want ik kende Nick Drake alleen maar van naam, en wist verder niets van hem. Nu ik dit album een paar keer beluisterd heb moet ik eerlijk bekennen dat het wel aardig klinkt, maar zeker niet meer dan dat. Ik vind de stem van Nick apart, niet waar ik echt van hou. De nummers klinken verder wel aardig, maar ik vind het niets bijzonders..

Nick Drake's 2e worp. Minder droefgeestig muzikaal.
Heeft een wat jazzy/easy listening feel en luistert wat mij betreft heerlijk weg.
Nick's dromerige rustgevende stem tilt het gebodende omhoog. Jammer eigenlijk van de instrumentaaltjes. Zal een overwogen keus geweest zijn. Maar heeft hij eigenlijk niet nodig. Hij had genoeg te melden.
Pink Moon vind ik wel interessanter. Daar hoor ik echt een singer/songwriter met minimale middelen overrompelen.
Deze heeft dat wel minder, maar kwalitatief een heel behoorlijke plaat.

Wat zijn de hoogtepunten hier weer hoog, met het wonderschone Fly als stralende piek. Alleen jammer van de duidelijke minpunten. De instrumentals zijn wat mij betreft echt wegwerptracks en op Hazey Jane II en Poor Boy vliegen de zoete arrangementen uit de bocht, waarbij die laatste ook nog is voorzien van totaal misplaatste achtergrondvocalen.

Maar goed, At the Chime of a City Clock, Northern Sky, Hazey Jane I, One of These Things First.. prachtig, prachtig. Als geheel verbleekt deze voor mij echter toch bij de de voorganger en opvolger.

Ik zal maar open kaart spelen: ik vind deze het mooist. Juist vanwege de diversiteit en gematigde onbevangenheid.

Damn, deze akoestische versie van Fly klinkt echt zo prachtig breekbaar!

Nou was dit toch al een nummer waarin Nick zijn ingehouden en van geprononceerde emoties gestripte stemgeluid opvallend veel liet vieren, maar hier doet hij er nog een schepje bovenop. En hoewel ik dat verhullende van zijn vocalen absoluut een bijzonder aspect van zijn muziek vind, zou ik op basis van deze opname bijna durven uit te spreken dat hij zich qua zang misschien wel iets minder vaak had mogen inhouden

Mooi album weer van Nick Drake. Erg jammer dat hij maar 3 albums heeft uitgebracht. Het luisteren naar One of These Things First is een klein feestje. Een feestje dat met Hazey Jane I nog even door gaat. En zeker in deze beide nummers vind ik de begeleiding heerlijk.
Dat feestgevoel geldt wat minder voor het titelnummer Bryter Layter. Een wat overbodig instrumentaaltje. Fly is zo'n nummer dat nooit verveelt.
Jammer dat in Poor Boy de begeleiding helaas wel een storende factor is. Hier staat de muziek niet meer ten dienste van de zanger, maar is het bijna andersom. Vreselijk die scheurende trompet en dat achtergrondkoortje. Maar gelukkig hebben we Northern Sky nog. Een verademing na het voorgaande.
Sunday tenslotte is weer een onnodige toegift wat mij betreft.
Hoe prachtig sommige nummers ook zijn. Over het gehele album toch drie minpuntjes. Elke een halve * aftrek, maakt 3,5*
Op 29 in de 100 Greatest Albums of 1970 en op 12 in de Best Ever Albums over dat jaar.