Nick Drake - Bryter Layter (1971)

Af en toe blije fluitmuziek, licht en frivool maar ondertussen. Als ik een Drake moet kiezen is het deze.

Same here Ik vind dit echt een heerlijke plaat. Fly en Northern Sky zijn momenteel favoriet.

Ben een tijdje geleden op basis van de MuMe recensies overstag gegaan en heb de trilogie van Nick tegelijk gekocht. Mooie remasters. Klinken als n klok. Enkele keren geluisterd, weer weggelegd en nog eens door de oren laten gaan. Moet zeggen dat ik zijn muziek en teksten erg sophisticated vind. Meteen op het web zijn levensverhaal gelezen. Bijzondere man, bijzonder mooie muziek die een bijzondere indruk achterlaat. Ik heb nog geen uitgesproken favoriet van de 3 albums. Met name de nummers waar de blazers (Poor Boy bv) op mee doen zijn erg mooi. Op naar zijn derde album. Neem er weer even de tijd voor.

Net op vinyl gekocht in een prachtige box. Wat een heerlijke albums heeft deze man toch gemaakt. 4 must-haves voor elke muziekkenner (om Made to love magic niet te vergeten ).

Vinylbox! Dat maakt me nieuwsgierig. Nieuwe release?

Jawel, heerlijk hebbedingetje. Van Pink Moon bestaat er ook één. Ik denk dan dat Five leaves left wel snel zal volgen!
Nick Drake / Bryter Layter vinyl box | superdeluxeedition

Ik vind hem nog behoorlijk aan de prijs.

T'is natuurlijk te zien waar je hem koopt en wat je ervoor wil betalen natuurlijk. Pink Moon was overal in België te koop (ik wist niet wat ik zag...). Deze zal waarschijnlijk iets minder zijn in oplage.
Sowieso had ik deze vinyl-versie nog niet in m'n collectie en vond dit dan een mooie gelegenheid om hem zo aan te schaffen. Northern sky klinkt hierdoor nog hemelser.

Ach, wat een gemis voor de muziek.

Thanx. Ik ga eens kijken of ik 'm ergens kan vinden voor een zacht prijsje.

Met veel plezier gedaan! Hopelijk vinden jullie er één aan een deftige prijs!

Er is nu ook een goedkope normale vinyl versie te koop

Very expensive...de 180 gr uitvoering. Oei

Deze is gisteren gereleased en dat zijn de betere prijzen

Wat een prachtig album blijft het. Apart vind ik wel dat 'Northern Sky' zo populair is, een mooie plaat maar ik vind hem een beetje ongelukkig geplaatst in de tracklist, vaak valt hij me niet zo op

Grappig, de cd liep bij mij af en ik dacht achteraf "heh, was dit nou een compleet instrumentale cd"..
Dus spoelde ik terug naar de eerste nummers om er achter te komen dat er wel degelijk gezongen wordt ook..

De cd luistert zo verdomd makkelijk weg.. Voor je het weet is het voorbij. Er is wel een behoorlijke ruimte voor instrumentale stukken gelaten, echter kan ik dit juist wel waarderen..

Het klinkt ook allemaal net iets minder bedroefd dan zijn debuut. Niet dat het nou direct erg blij klinkt, maar wel iets vrolijker, alsof Drake hier nog enigszins het licht had gezien..

Boris - Akuma No Uta (2003) Voor wie de volgende stap wil zetten in zijn ontdekkingstocht.

Interview met de zus van Nick Drake in The Guardian : Gabrielle Drake: ?I want to complicate the Nick Drake story? | Life and style | The Guardian - theguardian.com

Northern Sky was mijn eerste kennismaking met de muziek van Nick Drake. Was direct " overmeesterd" door de schoonheid van melancholie en perfectie. Als men vraagt wie is mijn favoriete artiest allertijden, dan geef ik liever geen antwoord. Tenslotte kun je geen appels met peren vergelijken en er is zoveel moois. Maar......... Nick Drake gaat mee naar een onbewoond eiland.

Eindelijk ook de derde van Drake binnen. Zowel Five Leaves Left als Pink Moon zijn me erg dierbaar. Ook hier druipt de kwaliteit weer van af. En hoewel ik onder de indruk ben, is het me wel duidelijk dat dit voor mij de minste van de drie zal blijven. Dat heeft slechts een reden en dat is de sax. Vraag me niet waarom maar die stoort me stevig, vooral in Poor Boy. Prachtige subtiele muziek wordt opeens cheesy late night tv. Soort soundtrack van Baantjer. Ik chargeer gigantisch natuurlijk, maar het moge duidelijk zijn dat ik baal van die sax. Vooral omdat het zo onnodig is. Enfin, er blijft genoeg over om van te genieten. Het blijft Drake natuurlijk .

Nick Drake's zijn beste nummer, althans voor mij, Northern Sky staat op dit mooie album!!

Releasedatum gewijzigd naar maart 1971.

Ik vind die datum terug op discogs en Wikipedia, hoewel beide bronnen zichzelf ook tegenspreken. Op pagina 2 van het boekje van de CD remaster kan je de master tape zien met daarop de datum 14/01/71. Dus 1970 (het jaar waarin de songs werden opgenomen) is misschien toch te vroeg.

Heb wel eens gelezen dat er in 1970 al promotie-exemplaren beschikbaar waren, maar dat het album pas in 1971 in de winkel lag. In het boekje in de vinyluitgave Fruit Tree lees ik overigens dat de releasedatum 1 september 1970 is.

Zie ook:
Nick Drake - Bryter Layter 1970 or 1971 release date? | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv

Mooie insteek van heartofsoul, dat verklaart de verwarring.

Ik denk dat we hier voor de commerciële releasedatum gaan, dus klopt 1971.

Nee dazzler,1971 klopt niet, werd officieel uitgebracht op 1 november 1970.

Bryter Layter - Wikipedia - nl.wikipedia.org
Bryter Layter - Nick Drake | Songs, Reviews, Credits | AllMusic

Zoals ikzelf al aangaf spreken Wikipedia en discogs zichzelf tegen.

We weten nu hoe dat komt.

Er is de promo release van november 1970 en de commerciële van maart 1971.

Kijk ook nog eens naar deze links.

Bryter Layter - Wikipedia - en.wikipedia.org
Nick Drake - Bryter Layter (Vinyl, LP, Album) at Discogs

Zie ook de datum 14/01/71 op de mastertape op afbeelding 7 in volgende link.
Nick Drake - Bryter Layter (CD, Album) at Discogs

Tjah, ik had reeds langer het vermoeden maar de onduidelijkheid inzake de release laat geen ruimte voor twijfel: dit album is des duivels. Het huidig aantal stemmen spreekt dan ook boekdelen.

The devil is a poor boy on sunday

Is dit Nick Drake?

Ik luister toch al een jaartje of 12 naar die andere twee platen. Deze vandaag maar eens gekocht op aanraden van de plantenboer die deze de beste vond. Toch wel even andere koek. Minder dromerig, minder één flow en daar komen we niet meer uit, meer upbeat.

Het kan twee kanten op. Nu vond ik bij de andere platen altijd 'iets' missen, maar of dit dat is....

Ook volgens David Hepworths boek 1971 echt wel maart 1971 commerciële en officieel release.
Wikipedia sowieso onbetrouwbaar.

bol.com | 1971 - Never a Dull Moment, David Hepworth | 9781784162061 | Boeken

Bryter Layter klinkt bij tijd en wijle zo liefelijk; laat je meevoeren met de vrolijke orkestratie en je waant je zo in pittoresk wereldje waar de zon altoos schijnt én zorgen niet lijken te bestaan. Des te opmerkelijker dat de schepper van dit album de mysterieuze Nick Drake is, wiens leven op het moment dat Bryter Layter werd uitgebracht al lang niet meer over rozen leek te gaan. En ja hoor, als je de teksten erbij pakt dan ontwaart zich al gauw de nodige zwartgalligheid en existentiële vertwijfeling. Daartegenover staat gelukkig wel dat Nick op Bryter Layter bij wijlen ook bemoedigende woorden laat vallen (“Do it for you, sure that you would do the same for me one day, so try to be true, even if it’s only in your hazey way” uit Hazey Jane I). De strekking van de meeste teksten zou ik dan ook niet als uitgesproken neerslachtig willen bestempelen. De albumtitel verwijst per slot van rekening naar een hoopvolle toekomst. Daarnaast zijn de teksten vaak in een waas van abstractie gehuld, waardoor het soms lastig – of zelfs schier onmogelijk – is om de betekenis van zijn woorden te achterhalen. En dat vind ik eerlijk gezegd wel intrigerend. Het is zelfs één van de aspecten die de artiest Nick Drake voor mij zo interessant maakt. Ik kan me dan ook niet onttrekken aan het idee dat hij gewoon te schuchter was om de wereld in onomwonden taal over zijn ontevredenheid te vertellen. Maar goed, Nick is één en al mysterie. In Patrick Humphrey’s biografie over Nick Drake komen bijvoorbeeld aardig wat ‘bekenden’ van hem aan het woord, maar geen van allen leek Nick echt te kunnen peilen. In zijn laatste paar levensjaren moet hij nogal gereserveerd en ongenaakbaar zijn geweest. Op een gegeven moment scheen de man zelfs nog amper te communiceren. Wat zijn precieze beweegredenen waren zullen we dan ook wel nooit te weten komen.

Afijn, de muziek die hij ons heeft nagelaten is wonderschoon en deze Bryter Layter is zelfs één van mijn favoriete albums allertijden. De sfeer, de tekstuele mystiek, het geweldige songmateriaal; al die elementen tezamen maken dit album voor mij een waar meesterwerk.

Het eerste hoogtepunt wordt gevormd door At The Chime Of A City Clock. Op de maat van een onheilspellend gitaarriedeltje neemt Nick ons mee naar een mistroostige stad waarin vooral de dissident en zonderling er bekaaid vanaf komen (“Stay indoors, beneath the floors, talk with neighbours only, the games you play make people say, you're either weird or lonely”). Grote kans dat Nick zichzelf ook onder deze groep schaarde en indirect dus vanuit eigen ervaring spreekt. We krijgen hier gelukkig niet louter kommer en kwel voorgeschoteld. Naar het einde van het nummer toe schetst Nick namelijk een tamelijk romantisch en hoopvol beeld met de volgende woorden: “In the light of a city square, find out the face that’s fair, keep it by your side, when the light of the city falls, you fly to the city walls, take off with your bride”. Qua instrumentatie is het eigenlijk alleen maar genieten geblazen; de strijkers en het saxofoonspel zijn om door een ringetje te halen en geven het nummer daarnaast de nodige body!

Twee nummers later volgt dan mijn favoriete Nick Drake-nummer: Hazey Jane I. Wie of wat Hazey Jane nou precies belichaamt is me niet helemaal duidelijk, maar mijn gok is dat het om vrouw gaat voor wie Nick nog steeds gevoelens heeft. Hij lijkt echter weinig van haar drijfveren te begrijpen, want Jane wordt door Nick aan een kritisch vragenvuur onderworpen. In die vragen zitten trouwens ook mooie taalkundige spitsvondigheden, zoals deze: “Do you feel like a remnant, of something that’s past, do you find things are moving, just a little too fast”. Misschien niet wereldschokkend, maar zeker knap bedacht! En wat de instrumentatie betreft, tja, die is echt wonderschoon. Vooral de wijze waarop de zang met die hemelse strijkpartijen mêleert; ontroerend mooi als je het mij vraagt!

Voordat ik doorga naar een volgend hoogtepunt wil ik eerst nog even twee tekstregels uit Hazey Jane I aanstippen, omdat deze naar mijn idee een belangrijke thema binnen het oeuvre van Nick Drake beroeren. De desbetreffende regels zijn “So try to be true” en “Hey slow Jane, live your lie”. Nick lijkt met deze woorden indirect aan te geven dat hij over inzichten beschikt waarmee hij het ware van het onware kan scheiden. Een kwaliteit die Hazey Jane klaarblijkelijk nog ontbeert. Met de regel “So try to be true” spreekt Nick tevens de hoop uit dat Jane uiteindelijk tot inkeer komt en net als hij de essentie der dingen doorziet. Nick is op zoek naar een zielsverwant die de wereld op een vergelijkbare manier als hij beschouwt. Alsof hij het zonderlinge bestaan zat is, maar toch weigert zich te conformeren aan de gangbare ideeën van de maatschappij én daarom Hazey Jane – of zelfs de luisteraar – probeert over te halen om ook naar ‘the true side’ te komen. Nick heeft zoals gezegd meerdere nummers met een dergelijke strekking; Place To Be van Pink Moon is daar een mooi voorbeeld van.

Het volgende nummer dat ik wil uitlichten is misschien wel het meest vertederende nummer uit zijn oeuvre: Northern Sky. Dit nummer is mijns inziens in meerdere opzichten uniek. Zelden klonk hij zo breekbaar. De timide Nick waagt zich in dit nummer zelfs aan een paar voorzichtige uithalen. Bovendien is Northern Sky één van de weinige overduidelijke ‘love songs’ die Nick schreef (gelukkig wordt het nergens klef of oppervlakkig). Daarnaast zou ik de instrumentatie echt met niets anders kunnen vergelijken, zelfs niet met een ander Nick Drake-nummer. Net alsof ze hebben geprobeerd om het noorderlicht een geluid te geven; glashelder en ijzingwekkend mooi (overigens heb ik dit natuurfenomeen zelf nog nooit in het echt aanschouwd, haha). De woorden waar Nick Northern Sky én tevens dit album mee besluit hebben uiteindelijk een hoopvolle connotatie: “But now you’re here, brighten my northern sky”. Mooi!

Bryter Layter is een album dat zo nu en dan bijna sprookjesachtig aandoet, maar achter die façade van vrolijkheid gaat een wereld schuil waar zwartgalligheid de boventoon voert. Toch probeert Nick ook lichtpuntjes te vinden door hier en daar een hoopgevende noot te plaatsen. Al die tegenstrijdigheden maken dit echt een razend interessant album. Bryter Layter is werkelijk waar een intrigerende rit! En je kan de rit zo nog een keer rijden, want dit album herbergt een immer ontluikende schoonheid.