New Order - Movement (1981)

Ik had dit kunnen schrijven….

Hier kan ik het mee eens zijn behalve dan dat New Order pas in de jaren '90 een "leuke" band werd.
In albums als PC&L en LL zit nog voldoende magie en zielenpijn al is hun sound inderdaad veranderd.

Het euvel van dit album vind ik toch de erbarmelijke productie van Hannett. Dit had zoveel beter gekund. Vooral ook een stuk warmer. Mijn 4* zitten vooral in de bonustracks. En het summum van de vroege NO was m.i. Factus 8.

Dit is goud: Taras Shevchenko

Welnee, productie is (over the) top!

Vooral LL is ook een fantastische plaat hoor, je zal me niet het tegendeel horen beweren. Om het punt te staven dat ik maak; vergelijk de Peel sessions versie van We All Stand eens met de uiteindelijke versie op PC&L. Wat zeer vroege New Order voor mij uniek maakt is de gave om met enkele noten die crescendo gaan die aparte ruimtelijke sfeer neer te zetten. Met drie/vier noten kunnen ze echt iets oproepen. Dit gecombineerd met de echo op de bas van Hook, de typische '81 soundscapes (je hoort deze ook op OMD's A&M), de mysterieuze achtergrond vocals van Gillian etc. En op/vanaf PC&L lijken deze elementen verdwenen of weggemixt bij de productie. Dat ruimtelijke/minimalistische/introspectieve is er gewoon niet meer.

Neem nu Turn The Heater On & Too Late; dat zijn typisch nummers waarin wat ik hierboven schrijf op de voorgrond treedt. Heater kan wat mij betreft 24 uur blijven doorgaan.

Ik ken ook geen andere band die dat gelijkaardige effect met een aantal subtiel gekozen noten kon/kan bereiken. Misschien een vreemde vergelijking, maar The XX had die gave deels ook (helaas een band met tenenkrommende teksten en dito zang waardoor hun werk niet overeind is gebleven).

Ik begrijp je punt volkomen. Toch vind ik Movement net iets meer atmosfeer dan songs. De songs op de twee volgende albums zijn beter. De symbiose tussen beats, synths en snaren is op PC&L gewoon subliem. Voorbeeld bij uitstek is Ultraviolence dat voortdurend balanceert tussen dance track en rock song. Op LL maakt die symbiose plaats voor meer diversiteit tussen de songs onderling: van Sunrise tot Elegy zeg maar. Daarom is de volgorde voor mij PC&L, LL en dan M. Maar zonder twijfel een memorabel podium.

En wat de link met OMD betreft: kijk ook eens naar de ontwerpgelijkenis
tussen de hoes van Movement en Architecure & Morality (beide Peter Saville).

Het zou goed kunnen dat ik dit debuut van New Order nog vóór de twee “voorgangers” hoorde, het tweetal albums van Joy Division. Movement kwam ik waarschijnlijk als eerste in de dorpsfonotheek tegen, realiseer ik me nu.
Deze puber worstelde met puistjes, onzekerheid en verlegenheid, maar maakte een begin met het vinden van zijn weg naar volwassenheid. Muziek was daarbij mijn therapie en uitlaatklep, met teksten waarin ik mij regelmatig herkende en waarmee ik gelijktijdig mijn matige begrip van de Engelse taal verbeterde. Qua genres hield ik het vooral bij metal en new wave; in de ogen van velen waren dat tegenpolen, maar ze raakten mijn persoon.

Met Movement kon ik echter niet veel. Weinig gitaarwave en al helemaal niet scheurend; veel synthesizers en bovendien drumcomputers. Ik vond de zware gitaren van voorheen mooier. De hoes vond ik ronduit lelijk, al was het dan wel bijzonder dat het in dik karton was geperst, de muziek in dik vinyl geklonken. Met non-figuratieve kunst had ik echter niks.
New Order was qua sfeer weliswaar duidelijk een voortzetting van Joy Division, zo merkte ik, maar met de digitale geluiden en de stem van Bernard Sumner hoorde ik vooral een lichte versie van hetgeen ze voorheen deden. Geen enkel nummer zette ik op cassette.
Jammer dat ik niet via een tijdreis naar mijn zolderkamer kan reizen. Ik zou mij eerst uitleggen hoe hij kan genieten van de melodieuze baspartijen van Peter Hook en dat ik daarin gelijkenissen met het werk van Jean-Jacques Burnel bij The Stranglers hoorde. Daarna zou ik hem op de overeenkomsten met andere synthesizerbands wijzen, om vervolgens te benadrukken dat New Order daar zijn eigen ding mee deed. ‘Draai die plaat vaker, hij wordt beter bij elke draaibeurt!’ zou ik Puistenronald voorhouden.

Dreams Never End ontstond kort na de dood van frontman Ian Curtis, het was het enige nummer dat ik kon waarderen. Nu geniet ik van veel meer. In Truth ontmoeten een scheurende gitaar en drumcomputer elkaar, in Senses en Chosen Time horen we in de drumcomputers voorbodes van house in combinatie met de nodige gitaar- en digitale effecten.
Op de B-zijde is in ICB een fijne hoofdrol voor de bas van Hook. Na het ingetogen The Him en het sferische Doubts Even Here waarop naast Sumner de stem van nieuw bandlid Gilian GIlbert klinkt, sluit het uptempo en van een rammelgitaar voorziene Denial de plaat af.

Het zou hun laatste album zijn met producer Martin Hannet, die uiteindelijk tijdens de opnamen van non-albumsingle Everything’s Gone Green vertrok. Sumner in de biografie Confusion (2007) van David Nolan: “Fact he walked out halfway through the mix because Hooky and me asked him to turn the drums up." Sinds 2008 ook verkrijgbaar in een speciale 2cd-versie met nuttige extra tracks.

Wat een details miste ik in de winter van ‘81/’82… En ook al houd ik nog steeds niet van abstracte kunst, de balken en stippen op de hoes passen naadloos bij de sfeer, waar nog altijd recessie en uitzichtloosheid klinken, mét de constatering dat kunst een uitweg biedt.
Sumners stem verveelt mij sneller dan die van Curtis, maar smelt hier wonderwel samen met de muziek; eigenlijk zou ik de twee zangers niet moeten vergelijken, maar als tijdgenoot ontkom ik daar niet aan…

Muziek was ook hun therapie en de ontwikkeling die de groep hier doormaakte, bewees dat de resterende bandleden niet in verdriet waren gestold. Wellicht mede doordat een dame hen nu vergezelde, van wie een andere uitstraling moet zijn uitgegaan dan van Curtis.

Gek genoeg vond ik dit indertijd eerder goed (en dus beter) dan Joy Division. Nou, ja, gek, er is op zich niets mis met deze plaat, en ik kon toen beter overweg met de naar achteren gemixte en daardoor subtielere zang van Bernard Sumner dan de in-your-face-somberheid van Ian Curtis die op mij wat te gemaakt overkwam. Geen flauw idee waarom ik toentertijd niet gevoelig voor JD was, of het moet iets te maken hebben gehad met het feit dat veel mensen waar ik totaal geen klik mee had opeens met Unknown pleasures wegliepen. Hoe dan ook, inmiddels ben ik wat Joy Division betreft helemaal óm, maar het debuutalbum van New Order ben ik daardoor gelukkig niet minder gaan waarderen, want het blijft een knappe plaat waarop het geluid van Joy Division niet is losgelaten maar wel verrijkt met wat anders gebruikte synths èn doordat het geheel een iets zwaarder fundament lijkt te hebben gekregen. Het aanstekelijke duister van met name de twee hoogtepunten Truth en Dreams never end werkt nog altijd goed, en als ik nu Chosen time hoor is de stap naar wat hierna kwam niet eens zo héél groot (en in ieder geval kleiner dan hoe ik het toen ervoer, want vanaf Blue Monday en Power corruption and lies was de lol er voor mij meteen helemaal af).
        Indertijd gekocht in wat vermoedelijk de allereerste CD-versie was. Ik heb het altijd jammer gevonden dat daar niet de twee kanten van de Ceremony-12" op stonden, want tjonge jonge wat heb ik de briljante B-kant daarvan In a lonely place veel gedraaid. Als die twee nummers er bij waren geperst was dat misschien nog wel een compensatie geweest voor het feit dat op mijn CD de allereerste seconde van Senses ontbreekt, zodat je heel vervelend middenin de eerste maat valt. Schurft!

Ik heb dat opgelost door mijn eigen versie te maken.

FILE 1

01. Dreams Never End
02. Truth
03. Senses
04. Chosen Time
-
05. I C B
06. The Him
07. Doubts Even Here
08. Denial
+
09. Cemerony - single
10. In A Lonely Place - b-side
11. Temptation - single
12. Hurt - b-side

FILE II

01. Ceremony I
02. In A Lonely Place I
+
03. Procession
04. Everything's Gone Green
05. Cries And Whispers
06. Mesh
+
07. Temptation
08. Hurt
+
09. Truth - Peel session I
10. Senses - Peel session I
11. I C B - Peel session I
12. Dreams Never End - Peel session I

Voor mij is dit nog steeds de beste New Order plaat. Ongetwijfeld uit hun meest donkerste periode als een band na het verlies van Curtis. De albums P, C & L, Low-Life en Technique die na Movement kwamen doen het veel minder voor me ondanks hun status. Ik zie New Order nog steeds als een band die geweldige singles uitbracht gedurende de jaren 80. En of ze geweldige singles uitbrachten! Denk maar aan Procession, Temptation, The Perfect Kiss, Blue Monday/The Beach en Bizarre Love Triangle om er een paar op te noemen. En Ceremony hebben ze op een eervolle wijze heruitgebracht.

Klein meesterwerkje. New order op hun donkerst, daarna werd het allemaal wat luchtiger. Ook nog goed maar dit album is toch hun beste na power corruption and lies.
ICB is een prachtug eerbetoon aan ian curtis.

op een of ander manier ligt dit album voor mij in het verlengde van Bowie's Heroes en Iggy Pop uit die tijd. Eind jaren 70, desolaat, compromisloos. Heel Joy Division zit ertussen natuurlijk. Dit lijkt een soort afsluiter uit die tijd.