Jelle78 schreef:
Meteen bij de eerste klanken van Sad Sad Sad hoor ik iets dat ik op heel Dirty Work niet heb gehoord: spelplezier! Hier staat een band te musiceren die het daadwerkelijk fijn vinden om met elkaar te spelen. Dat is meteen ook een grote verdienste van Steel Wheels: heb bewijst dat Jagger en Richards zich over hun meningsverschillen en ruzies heen kunnen zetten en weer doen waar ze het beste in zijn: samen muziek maken.
Resulteert dat, behalve een plaat waarop het spelplezier weer aanwezig is, ook in een goede plaat? Best wel eigenlijk. Eén van de beste dingen aan dit album is de ritmesectie van Bill Wyman en Charlie Watts. Zij dragen bijna alle nummers met hun solide, swingende samenspel. Zelfs van een matige track als Hearts For Sale weten zij nog een swingend geheel te maken.
Ook op één van de beste nummers van de plaat, Terrifying, springt de ritmesectie eruit. Een heerlijk swingend nummer met lekker gitaarwerk en een heerlijk schmierende Jagger (ik zie hem al heupwiegend met zijn verwijfde trekjes achter de microfoon staan).
Het tweede hoogtepunt van het album is Almost Heard You Sigh. Vooral Jagger en Watts vallen hier in positieve zin op. Jagger zingt heerlijk en Watts legt een swingende solide basis waarover Keith en Ronnie hun smaakvolle licks kunnen draperen. Een heerlijk sensueel nummer met een Jagger in topvorm.
En dan komen we zonder twijfel bij het meest bijzondere nummer van het album: Continental Drift. Een heerlijk mysterieuze sfeer met allerlei exotische (percussie)instrumenten, bespeeld door de Master Musicains Of Joujouka. Deze Marokkaanse groep muzikanten heeft samen met Brian Jones gespeeld op zijn enige solo album en zijn daardoor voor altijd gelinkt aan de Stones. Wat ook bijzonder is, is dat deze traditionele instrumenten moeiteloos samengaan met de ook prominent aanwezige elektronische klanken op dit nummer.
Vanaf 3:00 volgt er een opbouw naar de climax van het nummer, waarvan iedereen die bij de Steel Wheels/ Urban Jungle tour was ongetwijfeld kippenvel zal krijgen: dit was de intromuziek die bij elk concert gebruikt werd. Helaas was ik nog net te jong om in 1990 in de Kuip aanwezig te zijn maar ook ik krijg er kippenvel van, omdat ik destijds vele malen het live album Flashpoint heb geluisterd, dat werd opgenomen tijdens deze tour.
Onder de streep blijft er een album over met 3 topsongs en verder een aantal prima uptempo rockers (naast Sad Sad Sad moeten ook Rock And A hard Place en Can't Be Seen genoemd worden) en enkele mindere nummers. Vanwege het duidelijk aanwezige spelplezier kan ik altijd wel genieten van dit album. De 4 sterren die Lennert geeft vind ik wel iets teveel van het goede, maar een ruime 3,5 ster zijn zeker op z'n plaats.
Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. Black And Blue: 4,5*
7. The Rolling Stones: 4*
8. Their Satanic Majesties Request: 4*
9. Tattoo You: 4*
10. Out Of Our Heads US: 4*
11. Steel Wheels: 3,5*
12. Some Girls: 3,5*
13. The Rolling Stones Now!: 3,5*
14. 12 X 5: 3,5*
15. It's Only Rock 'N Roll: 3,5*
16. Goats Head Soup: 3*
17. The Rolling Stones No. 2: 3*
18. Undercover: 3*
19. Between The Buttons: 2,5*
20. Emotional Rescue: 2,5*
21. December's Children (And Everybody's): 2,5*
22. Dirty Work: 2*