The Rolling Stones - Their Satanic Majesties Request (1967)

Eerder dat jaar kwam het uiterst succesvolle Sgt. Peppers uit en het lijkt wel alsof de Stones niet kon achterblijven. Er schuilt natuurlijk wel iets meer achter, want op de eerder genoemde plaat en deze Their Satanic Majesties Request wordt flink naar elkaar geknipoogd en er werd zelfs wederzijds een steentje bijgedragen.

Neemt niet weg dat het hier wel heel erg aanvoelt dat de heren proberen aan te sluiten bij een hype. De sprong van blues naar hard/poprock naar psychedelische rock is simpelweg vreemd. De band kan het eigenlijk ook niet voor de grootste deel van de tijd. Het vermoeden dat ik vooral heb is dat dit soort drugsplaten simpelweg geen goed idee was voor de band. Het is wel een leuk album. Het resultaat is erg vermakelijk, maar er zijn teveel momenten waarop je naar echt een kakofonie van geluiden zit te luisteren. Sing This All Together kent nauwelijks cohesie, maar ik zit voor mijn speakers wel vaak te grinniken.

Ik ben wel echt een liefhebber van dit genre. Veel geniale dingen gehoord en ook de Stones slaan wel eens raak, zoals op Gomper en 2000 Light Years From Home, maar verder merk je aan alles dat de Stones buiten hun comfortzones treden. In Another Land klinkt erg curieus. Heel interessant, maar tegelijkertijd zegt de titel veel over hoe de muzikanten zich vast gevoeld hebben tijdens de opnames. Met de juiste keyboards, trommeltjes en fluitjes kom je er wel. "Where's that joint?" hoor je in het begin Sing This All Together (See What Happens). Vooral die See What Happens zegt veel over dit nummer. Er zit geen enkel plan achter. Helaas wordt hier de plank wel flink misgeslagen.

Is dit een goed album? Absoluut niet. In een grote marijuanawolk denken Jagger en Richards dat Sgt. Peppers inderdaad een toffe plaat is, maar ze kunnen dat monument van de popmuziek bij lange na niet reproduceren. Het is wel een heel vermakelijk album en veel interessanter dan het meeste wat ik tot nu toe van deze band gehoord heb. Met wat geestverruimende middelen is dit album vast briljant.


Tussenstand:
1. 12x5
2. Their Satanic Majesties Request
3. Aftermath
4. The Rolling Stones
5. The Rolling Stones No. 2
6. Out Of Our Heads
7. Between The Buttons

Nou, ik heb hier echt totaal geen moeite mee. Sterker nog, ik vind dit tot nu toe het tofste Rolling Stones album dat ik voor mijn kiezen heb gekregen. Ja, de overeenkomsten met Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zijn overduidelijk en dit maakt het album een soort van rip-off, maar ik heb er ook het meeste plezier aan over gehouden.

Ik kende The Rolling Stones niet in deze hoedanigheid. Ik moet toegeven dat ik She's A Rainbow wel eerder heb gehoord, maar hier nooit de naam van deze band aan gekoppeld heb. De orkestrale (piano)partijen passen echter wel in de songs. Een nummer als Citadel vind ik ook nog best rauw klinken. In Another Land vind ik, mede door de afwisseling van zang (Wymann), een erg geslaagde psychedelische track. Qua sound eerder Are The Village Green Preservation Society (Kinks) dan The Beatles en met lekker stuwende gitaarpartijen en een mooie klavecimbel. 2000 Man heeft ook een Kinks-vibe en doet me wat aan Death Of A Clown denken. Sing This All Together (See What Happens) is niet compleet geslaagd, maar ergert ook niet, en 2000 Light Years from Home vind ik echt een hele sterke track. Wat mij betreft een ruwe diamond en het eerste Rolling Stones album dat ik ook echt actief wil aanschaffen!

Tussenstand:
1. Their Satanic Majesties Request
2. Aftermath
3. Between The Buttons
4. 12x5
5. Out Of Our Heads
6. The Rolling Stones No. 2
7. The Rolling Stones

Lange tijd is dit mijn minst favoriete Rolling Stones plaat geweest. De Stones die op de psychedelische toer gaan, geen producer of manager om ze in de hand te houden (dat was Andrew Oldham, maar die vertrok aan het begin van de opnames van deze plaat) en wagonladingen geestverruimende middelen. De hoes zegt, net als bij voorganger Between The Buttons, precies hoe de Stones eraan toe waren. Ze waren de connectie met de realiteit en daarmee hun wortels, de blues, volledig kwijt.
Sgt. Peppers was de nieuwe standaard in de popwereld en om bij te blijven dachten de Stones dat ze ook zoiets moesten maken. Maar waar de Beatles een heel duidelijk idee hadden van wat ze wilden toen ze de studio ingingen (of dat echt zo was weet ik niet, maar zo klinkt het eindproduct in elk geval wel) deden de Stones maar wat. Onder invloed van acid, paddo's en wat al niet meer namen ze bijna letterlijk elke scheet op (in elk geval gesnurk, aan het einde van In Another Land). Zonder producer of manager om ze een schop onder hun kont te geven werd al die onzin vervolgens doodleuk op de plaat gezet. Hoe kon in die puinhoop ooit een coherent album, of zelfs maar een coherent nummer, tot stand komen? Lange tijd heb ik dus gevonden dat dat niet kon. Their Satanic was het slechtste Stones-album en dus was er geen enkele reden om er nog naar te beluisteren.

Enkele jaren geleden besloot ik de plaat toch weer eens een kans te geven en er gebeurde iets opmerkelijks, ik vond het best een goed album. Sterker nog, met elke luisterbeurt begon ik het beter te vinden! Naarmate ik het album vaker luisterde kwam ik erachter dat er tussen alle psychedelische gekkigheid best veel goede nummers op dit album staan. Daarnaast hangt er een donkere, haast onheilspellende sfeer over dit album die ik erg aantrekkelijk vind. Eigenlijk bijna het tegenovergestelde van Sgt. Pepper, dat over het algemeen een positief album is. Als je bij het luisteren van dat album je ogen sluit, zie je allerlei zonnige en kleurrijke taferelen voor je. Als je bij Their Satanic je ogen sluit, zie je donkere en grimmige voorstellingen, die eigenlijk alleen even verdwijnen tijdens She's A Rainbow (dit nummer is totaal atypisch voor de Stones maar toch vind ik het geweldig, wellicht omdat het zo ontzettend niet is wat je verwacht van de Stones) en afsluiter On With The Show. Their Satanic is bijna als een slechte drugstrip op muziek.
Hoewel Sing This All Together en Sing This All Together (See What Happens) op zichzelf niet echt goede nummers zijn passen ze op de één of andere manier wel in het geheel en zou ik ze niet willen missen. Ze maken onderdeel uit van de trip die je met dit album maakt. Net als Gomper, dat begint als een goed nummer maar vervolgens ontaard in psychedelische gekkigheid, wat eigenlijk nooit op het album had mogen komen. Maar toch vind ik het niet vervelend. Daarnaast vind ik Citadel, 2000 Man, She's A Rainbow en natuurlijk 2000 Light Years From Home fantastische nummers. Vooral die laatste twee behoren tot de absolute klassiekers van de Stones.
On With The Show (veel te vrolijk/jolig, ik zie in gedachte de circusparade al voorbij trekken) is het enige nummer dat ik graag vervangen had gezien door bijvoorbeeld Dandelion of We Love You, twee nummers die ook tijdens de sessies voor dit album zijn opgenomen en beide vele malen beter dan On With The Show.

Hoewel het na dit album volstrekt duidelijk was dat de Stones zo niet verder konden, heeft deze collectieve breakdown in mijn ogen een bijzonder en goed album opgeleverd. Het heeft me decennia gekost tot deze conclusie te komen, dus vind jij Their Satanic helemaal niks, luister het nog een paar keer en misschien kom je tot dezelfde inzichten als ik. Of niet en dan zijn er gelukkig genoeg andere Stones-albums om van te genieten.

Tussenstand:
1. Aftermath: 4,5*
2. The Rolling Stones: 4*
3. Their Satanic Majesties Request: 4*
4. Out Of Our Heads US: 4*
5. The Rolling Stones Now!: 3,5*
6. 12 X 5: 3,5*
7. The Rolling Stones No. 2: 3*
8. Between The Buttons: 2,5*
9. December's Children (And Everybody's): 2,5*

Mooie omschrijving, hier ben ik het zeker ook mee eens!

Ik heb deze een tijdje terug op een platenbeurs op de kop getikt, enkel en alleen omdat ik daar een exemplaar met de holografische hoes tegenkwam.
Het is zeker niet mijn favoriete album, maar de hoes..betoverend.

Da's ook wat waard!

Ik heb ernaar zitten googelen maar ik kon het niet snel vinden. Waarschijnlijk weet iemand het hier. Het nummer sympathy for the devil op aankomend album hield indertijd de gemoederen flink bezig (ik was er niet bij,maar dat heb ik begrepen) De lyrics werden verkeerd geïnterpreteerd en er werd geroepen dat the stones aan duivel vereering of satanische promotie achtige gebeuren zouden doen. Niks van dat maar goed. Maar wat met de titel van dit album dan. Deze plaat komt uit , niks aan het handje. Een liedje op de volgende, paniek.

De titel is eigenlijk een geintje en een knipoog naar wat er -schijnbaar- in ieder Brits paspoort staat: "Her Britannic Majesty's Secretary of State requests and requires". Het is dus feitelijk een lange neus naar het establishment.

De plaat bevat verder geen enkel nummer wat als aanstotend gevend destijds zou kunnen zijn opgevat.

Dank je wel,een kort , helder en duidelijk antwoord op iets wat ik me al een lange tijd afvroeg . Daarom, zeer bedankt hiervoor

Ik heb dit album ooit helemaal beluisterd 25 jaar geleden bij mijn overbuurjongen dus ik mag een rating geven. Kan me echter niets meer van de muziek herinneren.

Een van de mooiere Stones nummers, She's a Rainbow, op misschien wel het onaantrekkelijkste album van ze. En dat komt dan vooral door het nummer Sing This All Together (See What Happens) dat bijna 8 minuten in beslag neemt. Het zal het in de tijdgeest van de psychedelica vast goed hebben gedaan, mij kan het niet bekoren. Ook Gemper is erg psychedelisch, maar bevalt me een stuk beter. Het nummer 2000 Light Years from Home is ook prachtig.
3* voor nummer 46 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 23 in Best Ever Albums 1967

Zeer interessante plaat van The Rolling Stones, eigenlijk een wat vreemde eend in hun sixties-bijt (en bij uitbreiding hun gehele oeuvre). De invloed van Sgt. Pepper's Broken Hearts Club Band lijkt me niet te ontkennen, maar de Stones geven er toch hun eigen draai aan, als je 't mij vraagt, met die onmiskenbare blues-invloeden (zij het miniem). Psychedelische muziek was destijds erg hip, en dat zal ook wel meegespeeld hebben bij het maken van dit album.

Met She's a Rainbow bevat dit album minstens één ronduit schitterende single, en het lange, experimentele Sing This All Together (See What Happens) is wat mij betreft een schot in de roos. De Stones slagen erin om de song, ondanks zijn lengte, boeiend te houden vanuit verschillende invalshoeken en ook een zekere eigenheid te behouden (of herkenbaarheid, zo je wil). Ook songs als The Lantern en 2000 Light Years from Home zijn erg boeiend.

3,5 sterren

Ik moest echt wennen aan dit album. Het klinkt surrealistisch, maar ik ben het eens met AOVV dat dit wel een curieuze, wat rommelige lp is, met enkele uitschieters zoals 2000 Light Years from Home. Je moet deze plaat gewoon wat meer draaien, dan ga je de songs meer waarderen, al word ik niet vrolijk van het openingsnummer. Vermakelijk, geen hoogvlieger.

Hier vliegen de Stones toch wel uit de bocht. Bij de eerste track denk ik nog dat de experimentele lijn van Between The Buttons wordt aangehouden maar ze schieten wat mij betreft vervolgens te ver door. Het is duidelijk dat de Rolling Stones andere bands uit deze periode proberen na te doen waardoor het geheel nogal gekunsteld over komt. Soms heb ik zelfs het idee met een parodie van doen te hebben, In Another Land is daar een goed voorbeeld van.
Positief is dat het album geen moment saai is, daardoor is het nergens een vervelende zit, maar voor de rest is dit toch een mindere Stones worp.

3*

Met deze plaat probeerden ze de trend van dat moment te volgen. Zoals Between the buttons behoorlijk geïnspireerd is op de Kinks zo heeft heeft hier het debuut van Pink Floyd als voorbeeld gediend zoals ik het hoor. Natuurlijk zie je ook wat stukjes stijlelementen van sgt Pepper voorbijkomen zoals de sitar maar verdere vergelijkingen gaan volledig mank. Er zitten helaas wat zwakke nummers tussen en komt het geheel soms krampachtig over.
Niettemin staan op elke Stones lp wel een paar nummers die er positief springen zoals in dit geval She's like a Rainbow, 2000 lightyears from home en Citadel die gewoon lekker psychedelisch klinken.
Onbegrijpelijk dat de single We love you/Dandelion uit diezelfde periode er niet bij gezet zijn. Dan had het best een goede lp geweest. Nu blijft het toch enigsinds een deels geslaagd uitstapje. Soms charmant, soms tenenkrommend. Ze zouden zich hierna geweldig revancheren.

Sinds vorig jaar is de, veel compactere en meer naar de "normale" Stoons klinkende, MONO mix als Japanse SHM CD verkrijgbaar. Dikke aanrader voor diegenen die wel van de Brian Jones era houden maar dit geen echte Stoons plaat vinden.