Suicidopolis schreef:
Heb hem ook al kunnen horen. Korte samenvatting: er staan een paar goede tot zeer goede nummers op (Complications, Stay In Touch, It Probably Matters), paar stevige missers (Flight of Fancy, Surveillance) en nummers die cava zijn zonder je daarom tegen de muur te smijten.
Maar aan 20x luisteren kom ik niet. Reden? De plaat klinkt WAL-GE-LIJK. Ik houd het gewoon niet vol. Na een paar nummers is mijn gehoor doodop, zelfs op laag volume. Om zot van te worden, is het. Het album verdient het om naast het afgrijselijke "4:13 Dream" van The Cure geplaatst te worden. Gewoon een ongedefinieerde brei lawaai waardoor je de nummers moet zien te zoeken.
Dat ze met dit soort klank naar buiten durven komen na het steengoede en bijzonder goed in het gehoor liggende "El Pintor", onbegrijpelijk... Dat was nu eens een plaat die mij bij de keel greep. Had echt niet verwacht dat Interpol met zo'n sterk materiaal naar buiten zou komen na het vertrek van Carlos D. En met Alan Moulder achter de knoppen loopt het ook zelden mis.
Kortom: gewoon negeren dat deze plaat bestaat... Of hopen dat de nummers live beter tot hun recht komen (zoals met "4:13 Dream" het geval was).
Zelf niet meer gehoord dan de twee singles maar lijkt me afgaande op die nummers een typisch door Dave Fridmann geproduceerde plaat te worden die in het verlengde ligt van zijn werk met The Flaming Lips, Spoon, Sleater-Kinney etc. Sound die gaat voor een combinatie van agressief en chaotisch en tegelijk Spartaans met een spontaan "live in the studio" gevoel. Hamvraag is in hoeverre de mayonaise pakt in combinatie met de Interpol sound.
Moet bekennen dat ik El Pintor een oerdegelijk album vond die zoals jij aangeeft erg makkelijk in het gehoor lag maar het was daardoor ook wel een beetje Interpol op zijn meest veilig en conservatief. Om in te schatten of de Fridmann touch goed uitpakt zou ik het volledige album moeten horen maar in theorie vind ik het niet zo slecht dat er wat aan de formule gemorreld wordt.