menu

Whispering Sons - Image (2018)

mijn stem
3,84 (252)
252 stemmen

Belgiƫ
Rock
Label: [PIAS]

  1. Stalemate (3:52)
  2. Got a Light (5:20)
  3. Alone (3:56)
  4. Skin (4:20)
  5. No Time (5:23)
  6. Fragments (4:10)
  7. Hollow (4:22)
  8. Waste (4:26)
  9. Dense (3:10)
  10. No Image (5:43)
totale tijdsduur: 44:42
zoeken in:
avatar van blur8
5,0
De grootste uitdaging voor Fenne en haar mannen was natuurlijk om diversiteit in het album te krijgen. Omdat de dreigende synths en stuwende gitaarrifs als valkuil eentonigheid in zich hebben. Nauw daar zijn ze bijzonder goed in geslaagd, door het maximaal inzetten van het geheime wapen van de Sons. Ze zingt meer dan ooit, ook ingetogen om de echte demonische uithalen goed in te bedden. Daarnaast zijn er gelukkig veel tempi wisselingen in de 10 songs die stuk voor stuk niet voor elkaar onder doen. Het lange wachten is rijk beloond.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Dit is een band die langzaam steeds meer terrein wint. Na het erg fijne Endless Party is Image het bewijs dat dit genre nog steeds nieuwe helden brengt. Of heldin moet ik eigenlijk zeggen. Een eenvoudige zangeres zonder Poeha (sorry Freek) met een geweldige stem die een hele kerk moeiteloos omturnt in een gotische kathedraal. Vergelijking met Simple Minds old school hoor ik ook. Aanrader.

Nog steeds een tip voor Best kept Secret

avatar van otherfool
3,5
Een vrouw

Verder ook wel een aangename verrassing dankzij de onvolprezen MuMeRotatielijst. Lijntjes met Cure en Joy Division, sure, maar wat maakt het uit: niet minder dan tien fijne songs met een hoop dreiging. Toppers in dezen zijn ongetwijfeld Got a Light en het duo No Time en Fragments. Maar, en dat is allicht nog opvallender, er staat werkelijk geen één misser op.

Staan volgende maand ook op Eurosonic, dan mogen ze de vierde ster volspelen

avatar van daviddalemans
5,0
Voor mij het beste Belgische album van 2018! En live een heuse uppercut! Ga dat zien ga dat zien. Ter info: ze staan al vier weken #1 in De Afrekening (de wekelijkse top30 gestemd door de luisteraars van Studio Brussel). Muzikale groeten uit België

Live een weergaloze band,heb ze op Grauzone gezien.Dit album vind ik heerlijk en dat het klinkt als vroeger klopt ook wel,daar zijn ze door beinvloed. The Sound,Joy Division,Sisters of Mercy etc etc,allemaal bands waar zij door beinvloed zijn.Best knap gezien zij deze tijd niet bewust hebben meegemaakt.Luister eens op bandcamp hun oudere werk en bovenal als je de kans hebt om ze live te zien,doen!!

avatar van Rick T
2,0
Voor mij begon dit album erg zwak. Ik was far from impressed door het drumwerk. Dat leek wel op een computer ingetekend. De zang vond ik ook best wel slecht. Toen las ik hier vervolgens dat het om een vrouw ging en dat zorgde psychologisch bij mij niet voor een verbeterpunt. Sinds ik dat weet, krijg ik de hele tijd het gevoel dat het een soort van South-Park-impersonatie is van een vrouw die laag zingt.

Ook qua gitaarwerk kon het me de eerste tracks niet grijpen. Ik zat dus klaar om het 1,5 of 2 sterren te geven. Maar toen kwam Skin en dat vond ik echt een geniaal nummer. Op de zang na dan, want daar kom ik bij alle nummers gewoon niet overheen. No Time vond ik instrumentaal ook netjes in orde, maar de zangeres verkloot het voor mij persoonlijk weer.

Fragments begint, ik ben helemaal pumped up door de synths, en dan begint dat weer te zingen. Krijg er een soort van plaatsvervangende schaamte van, zoals vroeger bij Kane. En dat is jammer, want dit nummer zit echt keigoed in elkaar. Vanaf nu ga ik elke dag bidden voor instrumentale versies van deze nummers. Er zit gewoon 0 emotie in die stem. Het klinkt als een preset in een text-to-speech-app.

Vanaf dit punt zit ik dus in een paradox, want ik vind het muzikaal nu goed. De drums klinken nog altijd ingetekend in Fruity Loops, maar het geheel klinkt gewoon prima. En dan komt er weer dat emotieloze gebrabbel doorheen.

Ik ben dus maar gestopt, want ik blijf mezelf wijsmaken dat ik het volgende nummer wel vet ga vinden. Maar zolang er deze zang doorheen zit, gaat het nooit iets voor mij worden. Het is mijn eerste kennismaking met Whispering Sons, en dat blijkt een treffende naam, want het gehele album stel ik me voor hoeveel beter dit was geweest wanneer de zang ingefluisterd zou zijn. Door een zoon. Een random zoon.

Ik ga dus toch gewoon voor 2 sterren. En dat waren er minimaal 4 geweest met een andere zanger(es).

avatar van deric raven
3,5
Het uit Brussel afkomstige Whispering Sons won bijna twee jaar geleden de 20ste editie van de Humo’s Rock Rally. Een gedroomde start, maar ook met de terechte zware druk om aan het verwachtingspatroon van het publiek te voldoen met een overrompelend debuut.

De band bracht reeds 2 indrukwekkende EP’s uit (Whispering Sons en Endless Party) maar voor het debuutalbum is gekozen voor allemaal gloednieuwe songs. Er wordt dus duidelijk vooruit gekeken, de drang om zich verder te ontwikkelen is groter dan het vasthouden aan al gecreëerde kleine successen.

Veel raakvlakken met de post-punk uit begin jaren 80, maar ook vooral invloeden van de Darkwave zijn aanwezigen. Hierdoor passen ze wel tussen acts als Deine Lakaien en Pink Turns Blue, al ontbreekt gelukkig de Duitse kenmerkende tongval, wat toen zijn charme had, maar wat hedendaags wat gebrekkig over komt. Voegt Image nog iets nieuws toe, of is het vooral een mooie aanvulling op het voornamelijk eind vorige eeuw ontstaande repertoire? Helaas neigt mijn gevoel net iets teveel naar het laatste.

Vernieuwend is het dus niet te noemen, het onderscheid zit zich voornamelijk in het meer uptempo gerichte karakter van Whispering Sons. Werd er voorheen voornamelijk gebruik gemaakt van een drumcomputer, hier is het wel de echte slagwerker Sander Pelsmaekers die je hoort, in Got A Light opgefokt en versneld, bij Alone in een old school U2 achtige roffel. Niet voor niets gekozen als single; inclusief hete shocking clip.

Gitarist Kobe Lijnen klinkt als Robert Smith, maar dan niet zoals bij The Cure, maar juist zoals hij speelde in de te hulp schietende rol bij Siouxsie and the Banshees. Ook is er een prominente rol weg gelegd voor bassist Tuur Vandeborne, door dit klinkt het net wat minder klinisch, hij grijpt wel duidelijk terug naar de post-punk van Joy Division. De synths van Sander Hermans kleuren het geheel net wat minder grijs in, weids opgezet waken ze over de soundscapes, niet overheersend, maar eerder in ondersteunende rol.

Wat mij heel erg bevalt bij Whispering Sons is de zang van Fenne Kuppens, het heeft iets lugubers, wat ook terug te horen is bij de jaren 90 albums van Scott Walker, ze zou een kleindochter van hem kunnen zijn, maar echt angstaanjagend komt Fenne niet over. De grootste verrassing is waarschijnlijk wel dat we hier te maken hebben met een zangeres, en dat hoor je niet terug in het diepere geluid. Ondertussen verschillende live opnames gehoord, en dan verraad ze zichzelf wel in de gespeelde kwaadheid.

Whispering Sons is binnen het genre een prettige aanvulling, maar of dit een blijvertje zal zijn, moeten we nog afwachten. De release valt mooi net in de Halloween periode, dus de stoffige vleermuisjurkjes mogen weer van zolder worden gehaald.

Whispering Sons - Image | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 06:25 uur

geplaatst: vandaag om 06:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.