deric raven schreef:
Ik heb ooit de film Groundhog Day gezien, daar beleefd de hoofdrolspeler steeds dezelfde dag, en komt hij geen steek verder.
Dat gevoel heb ik bij Egypt Station; Paul McCartney zit vast in een tijdmachine ergens begin jaren 70.
En hij heeft nog een handicap; hij beleeft deze dag ook nog in het lijf van zijn muzikale partner John Lennon.
Hij droomt dat hij pas bevrijd wordt als het hem lukt om achter de piano een nieuwe Imagine te schrijven.
Een soort van Repelsteeltje achtig verhaal; al veranderd bij deze artiest wel alles wat hij aanraakt in goud.
Het is allemaal teren op oude successen; Come on to Me heeft muzikaal veel weg van Sugarloafs Don’t Call Us, We’ll Call You [..]
De ironie, want de riff in 'Don't Call Us, We'll Call You' is Lennon/McCartney’s ‘I Feel Fine’… “Yeah, it sounds like John, Paul and George”.
Nee, wat jij hoort is gewoon heel erg typisch McCartney, juist die piano-stukken op die single bijvoorbeeld. Lennon was een matige pianist, dat wist hij zelf ook, zijn materiaal inclusief 'Imagine' (de titel-track, het album) heeft logge akkoorden. Dus liet hij het door Nicky Hopkins of Ken Ascher spelen, en werden het virtuoze, klassieke, bijna symfonische arrangementen. Geen van beide is van toepassing op het pianospel van McCartney hier, het is eerder zoals op zijn 'Lady Madonna', de Fats Domino-stijl, beetje honky tonk.