menu

Black Sabbath - Heaven and Hell (1980)

mijn stem
4,10 (371)
371 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Vertigo

  1. Neon Knights (3:51)
  2. Children of the Sea (5:33)
  3. Lady Evil (4:22)
  4. Heaven and Hell (6:57)
  5. Wishing Well (4:04)
  6. Die Young (4:42)
  7. Walk Away (4:23)
  8. Lonely Is the Word (5:50)
  9. Children of the Sea [Live, Single B-Side] * (6:24)
  10. Heaven and Hell [Live, Single B-Side] * (7:19)
  11. Lady Evil [Mono Edit, 7 * (3:54)
  12. Neon Nights [Live in Hartford, CN, U.S.A., 1980] * (4:49)
  13. Children of the Sea [Live in Hartford, CN, U.S.A., 1980] * (5:58)
  14. Heaven and Hell [Live in Hartford, CN, U.S.A., 1980, 12 * (12:34)
  15. Die Young [Live in Hartford, CN, U.S.A., 1980] * (4:36)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 39:42 (1:25:16)
zoeken in:
avatar van Double Deuce
5,0
Absoluut een album dat zich tot beste ooit mag rekenen als je het aan mij vraagt.

"Neon Knights" is zo herkenbaar en knalt er heerlijk op los; mijn favoriet op dit album maar de rest mag er ook zijn: "Die Young", "Heaven and Hell" en "Walk Away" doen het voor mij ook wel. Samen met "Mob Rules" het betere werk van Black Sabbath. Niet te veel over praten maar luisteren!

En waarom zou Ronnie James Dio zijn bandje destijds "Heaven and Hell" genoemd hebben? Vast niet omdat hij dit een waardeloos album vond

Wat ik nog wel kwijt wil is dat Dio in mijn optiek de absolute en enige "metalgod" was. Zijn stem is werkelijk ongevenaard en zeker ook op later leeftijd. Luister (en kijk) naar zijn performance op Wacken in 2009. Ik was erbij en OK, zo springen niet op dat podium zoals vroeger maar de sound is en was fantastisch Je zou denken dat er een mannetje van 30 staat de excelleren! Onvoorstelbaar dat je nog ZO kan zingen op die leeftijd; diep respect Maar het verhaal is bekend: hij is veel te vroeg heen gegaan......

Als je nu een Rob Halford bezig hoort.... pfff, niet om aan te horen. Ook Geoff Tate heeft betere tijden gekend en Bruce Dickinson haalt het hogere werk ook niet meer. Nee, de generatie van Dio en die van daarna, komt de laatste jaren niet meer zo lekker uit de verf. Men speelt wel de klassiekers maar het geluid is doorgaans vrij matig als het om de vocalen gaat en dat terwijl concertbezoek toch al niet zo goedkoop is. OK, dat is een andere discussie

Vijf sterren

avatar van gigage
5,0
Van begin tot eind bere sterke plaat. Dio hier en Ozzy zijn eigen band, win-win situatie. Helaas heeft de samenwerking toen niet lang geduurd. Ze hadden de naam gelijk naar Heaven & Hell moeten omdopen dan hadden we Iommi op Holy Diver horen spelen... If only

avatar van RuudC
5,0
Hoe dol ik ook ben op Black Sabbath's eerste periode met Ozzy en hoezeer ik dat ook beschouw als Black Sabbath in de puurste vorm, is het Heaven And Hell dat het beste album van de band is. Alles gaat goed hier. Iommi is in topvorm. De band heeft er zin in en Ronnie James Dio is op dit album in zijn allerbeste vorm. Walk Away is het enige nummer dat mindere momenten heeft, maar verder is het genieten geblazen. De productie is nagenoeg perfect en met Neon Knights en Heaven and Hell staan hier een paar van de allerbeste songs aller tijden op. Ik durf zelfs zo ver te gaan dat de titeltrack het metalvolkslied is. Iedere fan van het genre moet dit eigenlijk kennen en kunnen meezingen. Het couplet na de solo bezorgt me keer op keer kippevel. Black Sabbath klinkt hier ongelooflijk krachtig. Zo is Wishing Well ontzettend opbeurend en Lonely Is The Word juist meelevend. Alle emoties hoor ik terug in dit album, maar de euforie voert de boventoon. Terechte klassieker dit.

Tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Paranoid
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Masters Of Reality
6. Black Sabbath
7. Vol. 4
8. Technical Ecstacy
9. Never Say Die

avatar van lennert
5,0
En net op het moment dat ik heb besloten dat Ozzy als zanger echt niet zo verkeerd is, blaast Ronnie James Dio in het eerste couplet van Neon Knights eigenlijk al het zangwerk van de afgelopen discografie compleet weg. Hoe goed ik Sabotage ook vond (en vanzelfsprekend een hoop van de andere albums ook), de complete vervoering ervaar ik pas voor het eerst op dit album. Als ik de songs Black Sabbath en Heaven And Hell naast elkaar zet, hoor ik in het eerste geval een goed uitgepakte truc, maar in het tweede geval hoor ik een majestueus doordachte compositie met een zanger die als extra instrument werkt. Ozzy zingt mee met gitaarlijnen, Dio creëert pure magie. Zelfs 'mindere' nummers als Wishing Well en Walk Away (toch wel de mindere goden op het album) spetteren door de zang en geïnspireerde muziek.

De drie nummers waar ik het meeste mee heb verdienen extra aandacht. Children Of The Sea is een betoverende, epische reis die zijn weerga niet kent. Heaven And Hell is wat mij betreft een van de beste metal hymnes ooit. Prachtig dreigende sfeer en een prachtige tekst (They say that life's a carousel, spinning fast, you've got to ride it well. The world is full of Kings and Queens, who blind your eyes then steal your dreams: it's heaven and hell!') met een weergaloze solo-opbouw. Die Young geeft me daarnaast zo verdomd veel energie en ademt een betoverende sfeer met de toetseneffecten uit.

Het moge duidelijk zijn dat dit album van mij de absolute hoofdscore krijgt. Ik hoor hier muzikanten die er weer zin in hebben en vooral nog steeds relevant zijn (in de context van de opkomst van de NWOBHM in dit geval helemaal). Ik pink een traantje weg, terwijl ik me besef hoe hard ik Dio mis.

Voorlopige tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Master Of Reality
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Paranoid
6. Technical Ecstacy
7. Vol 4
8. Black Sabbath
9. Never Say Die

avatar van Sir Spamalot
4,5
Heaven and Hell is album nummer negen en het begin van een nieuwe doch korte episode in het Black Sabbath (Mk. II) tijdperk: een ander totaalgeluid, een nieuwe zanger want wij verwelkomen Ronnie James Dio en zijn insteek qua teksten alsook een legendarische producer in de persoon van Martin Birch (RIP). Dankzij een aantal volbloed krakers wordt dit een “comeback” van jewelste na het vertrek van Ozzy Osbourne, het zijn turbulente tijden maar...

De voorgeschiedenis van en randgebeurtenissen rond dit album met alle persoonlijke ups en downs kan iedereen lezen op diverse sites, maar zelf denk ik nog altijd aan parallellen tussen Heaven and Hell en Rising van, juist ja, Ritchie Blackmore's Rainbow. Hierop vind je een vergelijkbare mix van hoogtepunten en rustpunten, een verzameling contrasten die wonderwel bij elkaar blijven passen in de zoektocht naar dynamiek en variatie onder leiding van Tony Iommi die zich vanaf dan opwerpt als de enige constante factor in Black Sabbath in de vele, vele gedaantes nadien.

Hoogtepunten vind ik nog altijd de gedreven opener, het midtempo Children of the Sea, het epische titelnummer, mijn absolute favoriet het furieuze Die Young en de rustige afsluiter. Lady Evil en Walk Away beschouw ik als welgekomen rustpunten tussen het andere geweld door. In tegenstelling tot het Ozzy tijdperk zijn er minder persoonlijk getinte of levensbeschouwende teksten, Dio heeft het meer voor zijn vaak lacherig genoemde Dungeons and Dragons teksten maar één strofe ga ik nooit vergeten: “So live for today, tomorrow never comes”, een andere omschrijving van Carpe Diem, hoe toepasselijk vaak. Vergeet nooit te leven.

Hoewel dit album zijn veertigste verjaardag gevierd heeft, behoudt het qua geluid zijn verrukkelijke charmes, loodzwaar waar het kan, lichtvoetiger waar het moet maar altijd met een zekere dynamiek die recht doet aan de muziek, waarvoor dank aan vakman Martin Birch. De geweldig riffende Iommi is geen verrassing, de vaak spectaculaire en memorabele gitaarsolo's des te meer, voordien had ik zijn solo's niet zo hoog zitten. Geezer Butler op de bass is Geezer Butler, een meester in zijn vak.

Een jaartje later verschijnt album nummer tien Mob Rules, die qua opzet en sfeer weinig verschilt van Heaven and Hell maar mijn voorkeur gaat uit naar deze laatste als ik toch moet kiezen: de impact is anders, die voornoemde volbloed krakers blijven zo machtig. Tony Iommi had een zanger nodig, Ronnie James Dio een nieuwe groep na Rainbow, beiden vonden elkaar op dit album en brachten deze klassieker voort.

avatar van RonaldjK
5,0
Op een zaterdagavond in mei 1980 luisterde ik tussen 7 en 8 uur naar Elpee-Pop, een NCRV-programma van presentator Henk Mouwe. Een degelijke programmanaam met een nette presentatiestem. Het laatste kwartier echter klonken daar nogal eens harde gitaren.
Op die zonnige lenteavond werd ik omver geblazen door twee tracks van nieuw verschenen platen. In welke volgorde ze werden gedraaid weet ik niet meer, maar vanaf 10 voor 8 grepen Neon Knights van Black Sabbath en Motorcycle Man van Saxon mij liefdevol bij de keel. Wat was dit? Zulke massieve en tegelijkertijd meeslepende muziek had ik nooit eerder ervaren!
Het was het tweede liedje van Sabbath dat ik hoorde, na die ene hit die wekelijks bij Arbeidsvitaminen klonk en afgelopen kerstvakantie in Veronica Top 100 Aller Tijden.

Sparen voor die plaat! Ondertussen leerde ik de namen van de bandleden uit het hoofd. De hoes bekeek ik alvast in de winkel. Ik vond – en vind – die namelijk meer dan fraai, zowel voor- als achterzijde. Apart toch, hoe intens zulke indrukken een tienerbrein kunnen raken...
Vreemd genoeg laat mijn geheugen mij in de steek over de winkel en periode waarin ik Heaven and Hell kocht. Uiterlijk dat najaar, waarschijnlijk in die alternatieve platenzaak in het centrum van de Grote Stad. Doet er ook niet toe.

Blies de eerste kennismaking met Neon Knights mij al via een radiootje omver, nu gebeurde dat helemaal met de orkaan die uit grotere boxen knalde. Wát een gitaarriff, wát een basmuur, wát een stem! Binnen twintig seconden was ik opnieuw frontaal getroffen door iets wat me naar adem deed happen. Fe-no-me-naal.
De gitaarsolo kan ik uit mijn hoofd meezingen. Een lied in een lied, een raamvertelling gehuld in heldere sound. Aanvankelijk vrij langzaam en hoog, dan dalend naar laag. Vervolgens klimmend, enkele langere, jankende noten; dreigen, dréigen dat ie sneller gaat en dat vervolgens ook dóen: bizar snel, “pielen op de vierkante centimeter” omschreven journalisten het. Snarenracen met heel veel gevoel.

Vervolgens het getokkel van Children of the Sea, dat daarna zwaar verder gaat; de iets mindere compositie Lady Evil (maar hoe mooi gezongen en alweer een heerlijke solo!) en de titelsong: prachtige, slepende riff, op twee derde een versnelling en dan een akoestisch einde, waarin de akkoorden van de eerste riff zitten verscholen. Ademloos beluisterde ik die opbouw keer op keer, licht ontroerd door het slot.

Kant 2 opent met Wishing Well, een track die ik door de jaren heen meer en meer ben gaan waarderen. Uptempo, swingend gedrumd door Bill Ward, die zeker niet de vierkante drummer is waar velen hem voor houden. Sterker nog, hier klinken jazzinvloeden. Poëtische tekst van Ronnie James Dio; ik schreef de regels ‘Time is a never ending journey, love is a never ending smile’ met stift in sierletters op een breed stuk papier en liet dit jaren aan de muur van mijn zolderkamer hangen.
Dan alweer een magisch hoogtepunt: het begint met intrigerende synthesizerklanken, waarna Iommi met ijle klanken bijvalt. Nadat Die Young losbarst met in het intro een snelle gitaarsolo, volgt Dio met één van zijn sterkste partijen ooit; één van de beste composities van de groep.
Daarna Walk Away: niet de sterkste track, maar verre van onaardig. Leuk om te weten dat Dio hier de kennismaking met zijn echtgenote bezingt.
Afsluiter Lonely Is the Word is een groeibriljantje. Leunend op een megalogge riff in het eerste deel, volgt in het tweede deel een lange, ingetogen en meeslepende jazzy gitaarsolo. In die rust hoor je extra goed hoe bassist Geezer Butler er omheen danst. Daarna een vetter sologeluid, waarna nog éénmaal het refrein klinkt. Tenslotte wéér een solo, waarna ranke toetsen bijvallen en producer Martin Birch de plaat langzaam uitdooft. Oef.

Mijn hoofd is een muziekstad, gevuld met duizenden steegjes met liedjes en honderden straten met albums, waar mijn herinneringen doorheen wandelen. Voor dit album is een plein ingeruimd. Daarom kocht ik enkele jaren geleden de 2cd-special edition, met fraaie verhalen en bonussongs. De voorbije maanden kwam ik op internet de foto’s tegen waarop beide hoestekeningen zijn gebaseerd; leuk om al die lijntjes bij deze klassieker te ontdekken. Daarbij gaat de studie door: voor de Kerst ligt de biografie Rainbow in the Dark van Ronald Padovano klaar.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:20 uur

geplaatst: vandaag om 12:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.