Black Sabbath - Heaven and Hell (1980)

Hmmm nooit op die manier beluisterd, maar nu je het zegt, het had idd best op bijv. Long Live RNR kunnen staan. Mee eens dat het qua compositie iets minder is. Je zou ook kunnen stellen dat de andere nummers zo enorm goed zijn dat het wat minder opvalt.

Hoe dol ik ook ben op Black Sabbath's eerste periode met Ozzy en hoezeer ik dat ook beschouw als Black Sabbath in de puurste vorm, is het Heaven And Hell dat het beste album van de band is. Alles gaat goed hier. Iommi is in topvorm. De band heeft er zin in en Ronnie James Dio is op dit album in zijn allerbeste vorm. Walk Away is het enige nummer dat mindere momenten heeft, maar verder is het genieten geblazen. De productie is nagenoeg perfect en met Neon Knights en Heaven and Hell staan hier een paar van de allerbeste songs aller tijden op. Ik durf zelfs zo ver te gaan dat de titeltrack het metalvolkslied is. Iedere fan van het genre moet dit eigenlijk kennen en kunnen meezingen. Het couplet na de solo bezorgt me keer op keer kippevel. Black Sabbath klinkt hier ongelooflijk krachtig. Zo is Wishing Well ontzettend opbeurend en Lonely Is The Word juist meelevend. Alle emoties hoor ik terug in dit album, maar de euforie voert de boventoon. Terechte klassieker dit.

Tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Paranoid
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Masters Of Reality
6. Black Sabbath
7. Vol. 4
8. Technical Ecstacy
9. Never Say Die

En net op het moment dat ik heb besloten dat Ozzy als zanger echt niet zo verkeerd is, blaast Ronnie James Dio in het eerste couplet van Neon Knights eigenlijk al het zangwerk van de afgelopen discografie compleet weg. Hoe goed ik Sabotage ook vond (en vanzelfsprekend een hoop van de andere albums ook), de complete vervoering ervaar ik pas voor het eerst op dit album. Als ik de songs Black Sabbath en Heaven And Hell naast elkaar zet, hoor ik in het eerste geval een goed uitgepakte truc, maar in het tweede geval hoor ik een majestueus doordachte compositie met een zanger die als extra instrument werkt. Ozzy zingt mee met gitaarlijnen, Dio creëert pure magie. Zelfs 'mindere' nummers als Wishing Well en Walk Away (toch wel de mindere goden op het album) spetteren door de zang en geïnspireerde muziek.

De drie nummers waar ik het meeste mee heb verdienen extra aandacht. Children Of The Sea is een betoverende, epische reis die zijn weerga niet kent. Heaven And Hell is wat mij betreft een van de beste metal hymnes ooit. Prachtig dreigende sfeer en een prachtige tekst (They say that life's a carousel, spinning fast, you've got to ride it well. The world is full of Kings and Queens, who blind your eyes then steal your dreams: it's heaven and hell!') met een weergaloze solo-opbouw. Die Young geeft me daarnaast zo verdomd veel energie en ademt een betoverende sfeer met de toetseneffecten uit.

Het moge duidelijk zijn dat dit album van mij de absolute hoofdscore krijgt. Ik hoor hier muzikanten die er weer zin in hebben en vooral nog steeds relevant zijn (in de context van de opkomst van de NWOBHM in dit geval helemaal). Ik pink een traantje weg, terwijl ik me besef hoe hard ik Dio mis.

Voorlopige tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Master Of Reality
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Paranoid
6. Technical Ecstacy
7. Vol 4
8. Black Sabbath
9. Never Say Die

Mijn favoriet op dit album is altijd Die Young geweest. Wat een energie! Helaas is niet alles even geweldig. De nummers Lady Evil en Walk Away stellen weinig voor. Maar dankzij de fenomenale zang van Ronnie James Dio is dat geen groot minpunt. Heaven and Hell is en blijft een van de grootste klassiekers van de band.

92/100

Een prachtig album van Black Sabbath. Vanaf het eerste nummer is het al feest. Natuurlijk is Dio hier de blikvanger, het album is geweldig ingezongen, puur genieten. Maar het geeft ook nieuwe energie aan de rest van de band. Het klinkt allemaal weer lekker fris en energiek na Never say Die!. Fenomenaal album!

Ronnie nam de plek van Ozzy in nadat de heren op elkaar uit gekeken waren. Wat een verschil en wat een power heeft de beste man. Er is ook vrij weinig aan te merken op dit plaatje. Weg is de experimenteerdrift van de laatste paar albums, geen psychedelische effecten maar beuken met die hap. Hoewel het geen enorme zware plaat is schiet men met scherp. Neon Knights is uitstekend, Children of the Sea vormt een iets stemmiger compositie maar is ook prima. Lady Evil is degelijk, de zang van Ronnie is gruizig en lekker ruig, het nummer kan wat mij betreft echter niet tippen aan de voorgaande 2 songs. Dat doet het titelnummer van de plaat echter wel, wat een ritme en wat meesterlijk gezongen door Ronnie. De laatste paar songs zijn goed maar kunnen niet tippen aan de eerste paar tracks. Zo is dit Black Sabbath 2.0 en blijf ik het lastig vergelijken vinden. Heaven and Hell is een uitstekende plaat en doet niet onder voor de beginperiode van Sabbath, echter het materiaal met Ozzy vind ik net wat aparter, bevat wat meer experimenten en variatie.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Master of Reality
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Paranoid
5. Heaven and Hell
6. Volume. 4
7. Sabotage
8. Never Say Die!
9. Technical Ecstasy

Daarmee doe je het schitterende Lonely Is the Word m.i. toch aanzienlijk tekort. Eén van de beste gitaarsolo's ooit wat mij betreft. Dat het hier in de voorkeursstemmen 4 andere nummers moet laten voorgaan, zegt veel over de kwaliteit van deze plaat. Die Young bouwt ook meesterlijk op naar een intens slotstuk waar de groep helemaal los gaat. Voor mij staan de sterretjes bij deze twee nummers.

(Nummers 3, 5 en 7 beklijven dan weer duidelijk minder dan de andere vijf wat mij betreft, maar dit terzijde.)

Die Young is inderdaad meesterlijk. Wat een drive zit er in dat nummer!

Zagato, dit vind ik nog altijd de mooiste versie: Heaven and Hell - Die Young (Wacken Festival 2009) HD - YouTube. Iedere keer opnieuw staat het haar recht op mijn armen.

Heaven and Hell is album nummer negen en het begin van een nieuwe doch korte episode in het Black Sabbath (Mk. II) tijdperk: een ander totaalgeluid, een nieuwe zanger want wij verwelkomen Ronnie James Dio en zijn insteek qua teksten alsook een legendarische producer in de persoon van Martin Birch (RIP). Dankzij een aantal volbloed krakers wordt dit een “comeback” van jewelste na het vertrek van Ozzy Osbourne, het zijn turbulente tijden maar...

De voorgeschiedenis van en randgebeurtenissen rond dit album met alle persoonlijke ups en downs kan iedereen lezen op diverse sites, maar zelf denk ik nog altijd aan parallellen tussen Heaven and Hell en Rising van, juist ja, Ritchie Blackmore's Rainbow. Hierop vind je een vergelijkbare mix van hoogtepunten en rustpunten, een verzameling contrasten die wonderwel bij elkaar blijven passen in de zoektocht naar dynamiek en variatie onder leiding van Tony Iommi die zich vanaf dan opwerpt als de enige constante factor in Black Sabbath in de vele, vele gedaantes nadien.

Hoogtepunten vind ik nog altijd de gedreven opener, het midtempo Children of the Sea, het epische titelnummer, mijn absolute favoriet het furieuze Die Young en de rustige afsluiter. Lady Evil en Walk Away beschouw ik als welgekomen rustpunten tussen het andere geweld door. In tegenstelling tot het Ozzy tijdperk zijn er minder persoonlijk getinte of levensbeschouwende teksten, Dio heeft het meer voor zijn vaak lacherig genoemde Dungeons and Dragons teksten maar één strofe ga ik nooit vergeten: “So live for today, tomorrow never comes”, een andere omschrijving van Carpe Diem, hoe toepasselijk vaak. Vergeet nooit te leven.

Hoewel dit album zijn veertigste verjaardag gevierd heeft, behoudt het qua geluid zijn verrukkelijke charmes, loodzwaar waar het kan, lichtvoetiger waar het moet maar altijd met een zekere dynamiek die recht doet aan de muziek, waarvoor dank aan vakman Martin Birch. De geweldig riffende Iommi is geen verrassing, de vaak spectaculaire en memorabele gitaarsolo's des te meer, voordien had ik zijn solo's niet zo hoog zitten. Geezer Butler op de bass is Geezer Butler, een meester in zijn vak.

Een jaartje later verschijnt album nummer tien Mob Rules, die qua opzet en sfeer weinig verschilt van Heaven and Hell maar mijn voorkeur gaat uit naar deze laatste als ik toch moet kiezen: de impact is anders, die voornoemde volbloed krakers blijven zo machtig. Tony Iommi had een zanger nodig, Ronnie James Dio een nieuwe groep na Rainbow, beiden vonden elkaar op dit album en brachten deze klassieker voort.

Dank aan Sir Spamalot!
Was deze albums ‘een beetje’ vergeten, ga dat morgen in orde maken door beide albums eer aan te doen door de volumeknop naar rechts te draaien. Vroeger zong ik dan uit volle borst mee, dat laat ik inmiddels achterwege.

Omdat?

Keeltje is niet meer wat het was...zeggen ze thuis

Een eigen kamer(tje) in huize vanwijk is dè oplossing. In huize Brouwer is dat in ieder geval zo geregeld. Zo kan ik met mijn valse, hese, schorre stem uit volle borst blijven meezingen met de albums die mij dierbaar zijn....

Dank Hans, daar wordt inderdaad aan bewerkt, een last resort is under construction met niet alleen de gelegenheid “uit volle borst” mee te zingen maar ook in alle rust te kunnen lezen.
Hebben wij het hier over een eigen ManCave potverdikke? Je zou er niet dood gevonden willen worden maar tevens heerlijk.
Neemt niet weg dat Neon Knights de ochtend openbreekt! Wat een plaat...wat een dag!

Te gek album. Maar het heeft meer zwakke momenten dan Mob Rules. Walk Away, bijvoorbeeld. Lonely Is The Word vind ik ook niet zo bijzonder. Maar de albums ontlopen elkaar weinig in kwaliteit, en vormen een onbetwist hoogtepunt in de catalogus van Sabbath.

Lonely Is the Word vind ik precies zo gepast op dit album, ik houd wel van een rustige afsluiter, om die overbodige adrenaline af te tappen. Hierop speelt Tony Iommi ook een geweldige én gevoelige solo. Het is een album en op een album luister ik altijd naar het "totaalconcept", de "flow" en hier is die buitenaards.

"Lonely Is the Word" vind ik ook zeer goed en mooi als afsluiter inderdaad.

Het is maar een matige song met een lekkere solo.

Wel leuk om eens te horen wat voor nummers ze hebben weggegooid destijds. Klinkt een beetje als een early version van Walk Away. De tekst lijkt op zijn breuk met Blackmore te slaan.

Na de vele bezettingswisselingen nadat Osbourne vertrekken was was ik het spoor min of meer bijster en liet ik de band (onterecht) links liggen en ontdekte ik pas velen jaar later dat ze met een andere zanger een frisse start hebben gemaakt en dat was voor mij al snel duidelijk dat Dio qua zang deze groep geheel nieuw leven wist in te blazen. Een vergeten klassiekertje dat ik pas weer geleden naar ruim 25 jaar niet meer gehoord te hebben weer met groot plezier en goede herinneringen in mij oren liet klinken.

Score 4,5

Tussenstand

Jaren '70

Paranoid
Sabbath Bloody Sabbath
Master Of Reality
Black Sabbath

Jaren '80

Heaven And Hell
Mob Rules
Seventh Star

Nadat ik de eerste 2 maanden van dit jaar mezelf voor het eerst heb verdiept in alle 70s Black Sabbath albums, was het in maart tijd voor de eerste Dio.
En man, dat was bijna net zoveel genieten.
Lady Evil, Heaven and Hell en Wishing Well zijn stuk voor stuk knallers, maar Neon Knights schiet echt ver naar boven in de beste allertijden, wat een heerlijk nummer.

1980

1. Heaven and Hell - Black Sabbath 4.0*
2. Angel Witch - Angel Witch 3.0*

Doordat Ozzy Osbourne de band had verlaten en ik eigenlijk al vanaf Sabbath Bloody Sabbath de band er op achteruit vond gaan bleef Black Sabbath van 1980 voor mij een gesloten boek.
Ook Heaven and Hell trok niet mijn aandacht. Nu had ik in 1980 de hardrock en metal ook in zijn algemeenheid enigszins de rug toegekeerd dus zo vreemd is dat niet.
Maar nu ik tijd heb om dit album toch wat uitgebreider te beluisteren valt het me alleszins mee. Afgezet tegen de metal zoals die tegenwoordig wordt gemaakt klinkt de hardrock van 1980 natuurlijk ook een stuk tammer. Wel vind ik het nog steeds lastig om een Black Sabbath album zonder Ozzy Osbourne als een echt BS album te zien.
Dit is gewoon een erg fijn album waarvan vooral de afsluiter Lonely Is the Word mij goed bevalt. Het scoort ook een 46e plaats in de 100 Greatest Albums of 1980 en zelfs een 15e positie in de huidige jaarlijst over 1980 van best ever albums.
4*

In 1980 was ik meer in de ban van new wave en ging dit album aan mij voorbij temeer omdat ik Black Sabbath destijds aan Ozzy Osbourne koppelde (en ik zag ook Black Sabbath als een jaren '70-band). Maar dit album viel heel goed mee, Ronny James Dio blijkt een prima opvolger te zijn en de composities zijn allemaal uitstekend. Black Sabbath heeft hiermee een doorstart genomen ook al omdat ze prima past in de New wave of British metal-lichting. Wellicht het beste Ozzy-loze Black Sabbath-album.

De eerste 4 nummers en Die Young zijn de nummers die hier een goede plaat van maken, de rest doet mij een stuk minder.

Ik ken niet alle BS albums van voor naar achteren, maar dit is voor mij wel de beste uit het post Ozzy tijdperk. Echt een geweldig album, Dio klinkt als een klok, na de eerste klanken Neon Knights weet je wat dat betreft genoeg.
Maar hoe geweldig ook, dit is voor mij een geweldig hardrock/metal album, maar minder uniek dan de eerste BS platen. Klassiekers als War Pigs en Iron Man blijven de ultieme BS nummers, en dat kan echt alleen met het typische stemgeluid van Ozzy. Ik vind een vergelijking op technische zangkwaliteiten dan ook niet zo relevant en daarmee doe je Ozzy tekort in mijn ogen. Dio is uiteraard een veel betere zanger, maar alleen Ozzy geeft Black Sabbath de totaal eigen smoel.

Hoor graag met welke platen je Heaven and Hell zou kunnen vergelijken dan. Dan ga ik daar eens even heerlijk van genieten.

Heaven and Hell is een prima schijf met het titelnummer als klapstuk of blikvanger. Met de introductie van Ronnie als zanger en sterk songmateriaal bogen de heren de neerwaartse spiraal van de laatste jaren om. An sich zijn Technical Ecstacy en Never Say Die niet eens zo slecht maar de fut was eruit, de band was murw gebeukt door alle verboden snoepjes, poedertjes en alcoholische versnaperingen. Dio bracht nieuw elan en de mannen kozen een duidelijke koers. Desalniettemin blijven de platen met brulboei Ronnie altijd in de hoes, zo ook Heaven and Hell. Het gebodene is prima maar ik mis de boertige Ozzy op zang en waar zijn die typische vreemde en weirde instrumentale stukken gebleven. Ward en Butler leggen een zware basis op de mat maar de heren kwamen voorheen nog wel eens swingend en haast funky uit de hoek, ook dat ontbreekt grotendeels. Natuurlijk zijn de vocalen van Dio uitstekend en is er weinig aan te merken op het songmateriaal van deze plaat, de Sabbath ingrediënten uit de jaren 70 maken echter dat dit decennium mij meer lief is dan de periodes met Ronnie, hoe sterk die platen ook zijn. Kortom, een solide schijf maar de plaat blijft stof happen hier in huis, terwijl er niks mis mee is. Wellicht was Sabbath volwassen geworden en was de tijd van experimenteren, akoestische tussenstukken met psychedelische details en vreemde ingevingen voorbij en dat is niet onlogisch. Maar juist die aspecten maken voor mij Sabbath tot de band die het was.

Voor mij is het simpelweg niet zo direct identificeerbaar en herkenbaar als BS met Ozzy.
Dat unieke geluid en sfeer vind ik in de combi met Dio minder.
Waarmee is dus niet zeg dat dit 13 in een dozijn album is. Integendeel, het is denk ik het BS album dat ik het vaakst draai.