menu

Dead Can Dance - Dionysus (2018)

mijn stem
3,61 (97)
97 stemmen

Australiƫ
Pop / Wereld
Label: [PIAS]

  1. ACT I : Sea Borne - Liberator of Minds - Dance of the Bacchantes (16:38)
  2. ACT II : The Mountain - the Invocation - the Forest - Psychopomp (19:26)
totale tijdsduur: 36:04
zoeken in:
4,0
Blijft mooie muziek...ook dit album

avatar van Rainmachine
Heb de CD vandaag besteld, ben benieuwd... Anastasis vond ik ERG goed. Ook nog gekeken voor kaartjes maar helaas pindakaas beide concerten zijn uitverkocht. Wel super natuurlijk voor de band Heb mezelf dan maar een plezier gedaan met kaartjes voor Brendan Perry solo op vrijdag , 1 maart 2019 om 19:45 uur | Tivoli / Vredenburg Utrecht. Daarvoor zijn nog kaartjes beschikbaar. Dat word in ieder geval een leuk Utrechts avondje

Bombus
Zoveel nieuwe muziek de laatste tijd en Dionysus is een beetje ondergesneeuwd hier. Gisteravond een luisterbeurt met koptelefoon en dat beviel me prima! PsychoPomp is een pareltje en vind de tweede helft zowieso het mooiste deel.

reptile71 schreef:
Goed, misschien is het niet helemaal eerlijk, maar ik heb met opzet Within the Realm of a Dying Sun, The Serpent's Egg en Aion achter elkaar geluisterd en daarna dit album opgezet. De eerst genoemde drie albums bevatten werkelijk muziek en zang die mij in sferen kunnen brengen, zo uniek, dat er nauwelijks andere muziek is te benoemen die me op die plekken kan brengen. Dead Can Dance bereikt daarmee iets unieks. Niet op zijn minst weet Lisa Gerrard dat met haar klanken te bereiken op de genoemde albums. Noem het door merg en been, noem het je ziel raken of whatever, het gaat gewoon heel diep. Dit voel je of je voelt het niet en dan luister je meestal geen Dead Can Dance. Ook Perry's stem is fabuleus, al bevindt hij zich in andere regionen, aardser, maar o zo warm en een streling voor je oren.

Dan nu Dionysus. Op zichzelf staand een heel aardig album, veel wereldmuziek met lekkere ritmes en oosterse klanken. Dead Can Dance kan dat als de beste. Maar ik mis wat en dat begint al direct op de A kant. ACT I is op wat ritueel inboorlingen geroep na vrijwel helemaal instrumentaal. Ja, lekker hoor de ritmes en klanken. Ik kan er prima naar luisteren en heb ook geen moeite zo nu en dan eens mee te bewegen, maar de diepgang op voornoemde albums wordt nergens bereikt. Met name de prachtige zang en de tripjes naar hogere sferen mis ik. Dat is namelijk wat Dead Can Dance voor mij zo uniek maakt. Het is dus lekkere muziek en heus ook mooi, maar het voelt wat meer als doorsnee wereldmuziek door het gemis.

ACT II is ietsje andere koek. We gaan in elk geval al iets meer de diepte in (of de hoogte, hoe je het ook wil noemen). The Mountain zou niet verkeerd hebben gestaan op Anastasis. Hier in elk geval niet alleen fijne muziek, maar ook mooie zang. De sfeer die op de genoemde magische drie wordt gehaald, wordt niet bereikt, maar enigszins erop wegzweven is mogelijk. Het is echter niet zo dat ik heel ACT II van dat niveau vindt. De zang in The Invocation raakt bij mij geen gevoelige snaar. The Forest luistert prima weg, maar blijft relatief toch vrij vlak en ook het laatste nummer kan mij niet pakken zoals ik dat het liefst zou willen.

Hiermee wil ik niet zeggen dat Dead Can Dance een slecht album heeft afgeleverd. Ik kan er nog steeds met plezier naar luisteren. Alleen hetgeen waar Dead Can Dance bij mij voor staat, maken ze niet waar op dit album. Daar waar ik op Anastasis nog wel volledig kan wegdromen, al is het album ook geheel niet te vergelijken met de drie waar ik dit review mee begon, maar op zijn eigen manier fantastisch, blijf ik met Dionysus met beide benen op de grond staan. Wat ik het meest mis blijven echt de schitterende onwereldse zangpartijen en hogere sferen.

Gelukkig weet ik dat ze live weer een fantastische set zullen neerzetten, dus ik kijk er niet minder door uit naar 13 mei 2019.



Eerlijk is het niet maar natuurlijk wel volkomen waar in mijn beleving.. Als je de eerste CD's opzet: werkelijk ware en vernieuwende muziek destijds (er ging een wereld voor me open toen ik de band live mocht aanschouwen in 1986). Compleet tijdloos met een heerlijke gloomy sfeer. Vergeet ook Spleen en ideal niet en de eerste CD.... Enfin.. dat waren muziekstukken die nog steeds staan als een huis. Ik zie de huidige projecten meer als een zwakke afspiegeling van een ooit grootse band.



avatar van Castle
3,5
Wat een mooie setlist, Nog een week

avatar van Chameleon Day
4,0
Setlist is idd heel mooi. Mesmerism en Indoctrination behoren tot mijn faves van Spleen.

avatar van Premonition
3,0
Labour of Love, geweldig dat ze deze ook speelden!
Avatar wordt in zijn 1984 jasje gespeeld, dus met galmende wave gitaar!

avatar van Chameleon Day
4,0
Labour of Love en Avatar worden prachtig uitgevoerd! Mesmerism had met wat meer pit en een wat hoger tempo gespeeld mogen worden. Ook zit de stem van Brendan - die nog steeds mooi van klank is - op momenten iets te veel voor in de mix. En echte strijkers voor de Promised Womb en, uiteraard, de Hurdy Gurdy voor Severance zou het helemaal een feest maken....maar goed ik klaag niet!

avatar van reptile71
Ik ga het nog niet luisteren, maar kijk zeker uit naar maandag. Volgens mij gaan er best een aantal van hier, he?


avatar van Chameleon Day
4,0
Zeker!!

avatar van Premonition
3,0
Helaas niet, maar hoor graag jullie ervaringen!

avatar van Chameleon Day
4,0
De registratie van het concert in Parijs van twee dagen terug is inmiddels ook op YT te vinden. Gerrard heeft een opgezwollen gezicht (zo lijkt het). Ziet er niet gezond uit (....en die jurk..).

avatar van reptile71
Chameleon Day schreef:
Gerrard heeft een opgezwollen gezicht (zo lijkt het). Ziet er niet gezond uit (....en die jurk..).

Ik ga het vanavond eens van dichtbij bekijken, zit Parterre 5de rij !

avatar van Premonition
3,0
Chameleon Day schreef:
Gerrard heeft een opgezwollen gezicht (zo lijkt het). Ziet er niet gezond uit (....en die jurk..).


De Botox bleek een Filler te zijn ?

avatar van frolunda
4,0
Mooie en sfeerrijke cd,al deed Dionysus me,vooral in het begin nogal eens aan Passion van Peter Gabriel denken.Later worden er ook andere muzikale invloeden aangeboord en krijgt dit negende Dead can dance album een wat meer oorspronkelijke en diverse sound.Naast de Oosterse muziek betekent dat Russische,Bulgaarse,Latijns Amerikaanse en middeleeuwse ingrediënten waarbij ook,de daar gebruikte en niet altijd even bekende instrumenten een rol toebedeelt krijgen.
Dat levert een prachtig resultaat op,al hadden de vocalen van Lisa Gerard,voor mij wel een wat grotere inbreng mogen hebben.
Nu is Dionysus een luisterplaat pur sang waarbij je heerlijk bij kan wegdromen,en eerlijk gezegd zulke albums kan je eigenlijk niet genoeg in huis hebben.

avatar van deric raven
4,0
De ontwikkeling van Dead Can Dance is bijna bovenaards te noemen. Als beginnende post-punk band met eigen karakter lieten ze al en sterke indruk achter met het voor mij onovertroffen In Power We Entrust the Love Advocated met Brendan Perry op zang. Al zal hiermee veel liefhebbers voor de kop gestoten worden, die meer hebben met de engelachtige zang, want zo moet dat wezen wel klinken, van Lisa Gerrard in het Magnus Opus genaamd The Host of Seraphim. De track maakte hier voornamelijk indruk bij het geslaagde einde van The Mist, eem film die verder tegenviel. Dead Can Dance die zich ondertussen verder ontwikkelde via een meer traditioneel Middeleeuws geluid en vervolgens kennis liet maken met de samenvlechting van meer Oosterse culturen tot weer een prachtig geheel. Na zestien jaar van stilte het geboortekaartje afleverde van een nakomeling genaamd Anastasis, behoorlijk broeierig, maar oh zo sfeervol.

Nu, weer ruim vijf jaar later is er dan vrij onverwachts Dionysus, die minder verrassend werkt, wat zeker met het volgende te maken heeft. Dead Can Dance maakte live veel indruk door de veelzijdigheid van instrumenten op het podium, hier weten ze dat geluid, duidelijk hoorbaar op een kunstmatige manier te produceren. Met behulp van drumcomputer, keyboard, synthesizer en andere elektronische hulpmiddelen. Van veel bands kan je dit prima hebben, maar bij een act als Dead Can Dance, waar de echtheid een grote rol speelde, heb ik hier veel meer moeite mee. Dionysus is een plaat die bestaat uit twee tracks, welke weer onderverdeeld zijn in meerdere stukken.

Dionysus is een mythische Griekse God met een behoorlijk menselijk karakter. De mengeling van zwakheid en moed, van weelderigheid en kracht komt vooral naar boven; gesymboliseerd in de druif. Net als bij Bacchus staan de door alcohol overheersende (wijn)feesten centraal. Niet alleen de positieve effecten van dit genotsmiddel staan komen aan bod, ook zijn er in zijn omzwervingen genoeg negatieve gevolgen bekend. Het uitbundige, bijna manische feestgevoel hoor je terug, maar ook is er genoeg ruimte voor de meer donkere kanten van zijn geschiedenis.

De puurheid zit gevangen in een gouden kooitje, en de kunstmatige vogelgeluiden werken niet in het voordeel. De keizer van het sprookje De Chinese Nachtegaal verlangde uiteindelijk ook naar het originele gefluit, en niet naar het mechanische blikken geluid. Bij het begin van Liberator Of Minds moet ik hier heel sterk aan denken, de tekstloze klaagzang van Gerrard roept een wanhopig sfeertje op, als rouwende vrouwen die treuren om hun stervende leider. Eigenlijk vat dit lied Dionysus het beste samen. De behoefte naar echtheid is sterk aanwezig, al is het verder een behoorlijke goede plaat. Je hoort wel alle genoemde invloeden hier in terug; het Oosterse sabeldans achtige, het meer statische Middeleeuwse theatrale, en zelfs het trieste zware post-punk.

Al snel tijdens opener Sea Born komt dit gemis pijnlijk naar boven drijven; het repeterende drumgeluid klinkt net niet krachtig genoeg, zelfs wat aan de vlakke kant, zonde, want verder heeft het een prima spannende opbouw. Ook de ondersteunende menselijke klanken lijken door de blender gehaald te zijn gevormd tot een smoothie in de nog experimentele fase; wel lekker, maar niet luchtig genoeg, te zoet, en er mist een onderscheidend ingrediënt, welke het net wat pittiger hoort te maken. Volgens mij zijn het allemaal bestaande sample fragmenten van andere songs, waar Gerrard haar kunsten laat horen. Na meerdere luisterbeurten pakt het mij wel, maar het blijft even wennen. Het einde is heerlijk duister en mysterieus.

Dance Of The Bacchantes zou gebruikt kunnen worden als dansbewegingen voor een inheemse gevechtssport, waar het eerbied hebben voor je tegenstander op de voorgrond staat. Een mix tussen tribal, trance en zelfs toegankelijke nineties industrial, door de vrolijke klanken is het allemaal een wat minder zwaar muzikaal hoogstandje. Tot hier toe de a-kant, Act 1 genaamd.

Was er daar nog sprake van het gevoel van een nazomer, bij Act 2 duiken we wel gelijk de deprimerende herfst in. The Mountain heeft een prachtige opbouw, maar echt warm van binnen wordt je toch pas als je Brendan Perry eindelijk hoort zingen. Vervolgens valt ook Lisa Gerrard in, maar je hoort dan dat ouderdom misschien wel de voorbede is voor meer wijsheid, ook hier hoor je slijtage in haar stem. Weg is het engelengeluid, daarvoor is het meer hulpeloze breekbare in de plaats gekomen. Even slikken, maar vervolgens heb je er wel vrede mee. Zo aards heeft ze nog nooit eerder geklonken, en opeens hebben we te maken met een medemens; en niet met een overkoepelende kracht, meer herkenning.

Bij The Invocation gaat ze daar mee door, maar hier klinkt het net allemaal wat meer Oost Europees, al is hier het zelfvertrouwen wel aanwezig. Eigenlijk heeft dit wel wat, ze domineert de achtergrondkoortjes, die nog jong en fris klinken; alsof er een betrouwbare oudere hogepriesteres ze langzaam in hypnose wiegt.

Als in een goed huwelijk worden de rollen gelijkwaardig verdeeld, dus bij The Forest wordt de microfoon weer overhandigd aan Perry, die wel nog net zo jeugdig klinkt als vijfendertig jaar geleden. Wat blijft het een genot om zijn rustgevende diepe stem te horen.

Afsluiter Psychopomp heeft net een te lang intro, en het duurt hierdoor een hele tijd voordat er echt wat gebeurd, zonder Perry zou het ook een heel stuk minder scoren bij mij. Ook hier geeft zijn geluid een warme mediterende werking, die je doet verlangen naar eenheid met lichaam en geest. Dit klinkt wat spiritueel, maar anders is het niet te verwoorden. Gerrard zit hier mooi verwerkt in de achtergrond, en rond het als in een cirkel perfect af.

Werd er bij de a-kant nog behoorlijk aan het fake gebeuren gestoord, bij de b-kant is dit gevoel echter totaal niet aanwezig. Het zal dan toch te maken hebben met de zang, die hier weer prominent aanwezig is. Dead Can Dance heeft twee zangers, met beide een eigenzinnig geluid. Gerrard moet haar beperkingen inzien en het een waarde oordeel geven en concluderen dat Perry beter past in zijn rol als leadzanger. Bij hem is nog steeds groei mogelijk, maar eerst moet dat zelfbeeld onder controle zijn, en de acceptatie er zijn van de muzikale partner.

Dead Can Dance - Dionysus | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 12:07 uur

geplaatst: vandaag om 12:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.