menu

Balthazar - Fever (2019)

mijn stem
3,90 (378)
378 stemmen

Belgiƫ
Pop / Rock
Label: [PIAS]

  1. Fever (6:05)
  2. Changes (3:46)
  3. Wrong Faces (3:57)
  4. Whatchu Doin' (3:44)
  5. Phone Number (4:51)
  6. Entertainment (3:08)
  7. I'm Never Gonna Let You Down Again (3:37)
  8. Grapefruit (4:56)
  9. Wrong Vibration (2:45)
  10. Roller Coaster (2:47)
  11. You're So Real (4:07)
totale tijdsduur: 43:43
zoeken in:
avatar van Zwaagje
4,0
Aangename eerste kennismaking met de band. Ik kende ze wel van naam, maar niet van muziek en ga er dus onbevooroordeeld in. Stem volgt ongetwijfeld

avatar van deef.
4,0
Ik had de band-naam uiteraard al onnoemelijk enorm vaak & dikwijls voorbij zien komen maar bleek toch nooit voldoende geprikkeld om hun muziek eens goed onder de loep te nemen. Zo gaat dat wel vaker. Nu dan, na een korte doch gedegen YouTube-sight seeing de cd (jawel, ik koop nog steeds cd's) binnen gehengeld via Sounds. Hopelijk komt hij morgen binnen want wat er online staat smaakt naar meer

avatar van RadioMad
Ik moet Fever nog wat vaker beluisteren voordat ik een cijfer geef. Op zich een prima album, en Balthazar is een goede band, maar net als bij de vorige platen blijft ook Fever eigenlijk weer niet hangen als geheel.
Als je de allerbeste tracks van Balthazar bundelt op een Best Of met 11 tracks, dan heb je een meesterwerk. Ik wacht nog steeds op een regulier album van dat kaliber.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Prima plaat wel springen de 3 singles er duidelijk uit voor mij.

avatar van Mausie
4,0
Mausie (crew)
De eerste 4,5* van het jaar voor mij. Heerlijk swingende plaat zeg. Ik hoor overal dat dit zo'n zomers geluid heeft, maar hij doet het nu anders ook erg lekker. Juist door die erg aanwezige baslijnen vind ik het ook wel een avondplaat. Favorieten zijn de eerste 3 singles en Grapefruit.

avatar van sillus
3,0
Hmmz. Wel een aardige band. Echter ik heb geen zin om verder te luisteren. Het kabbelt zo wat voort. Lekkere buslijnen. Maar gewoon voor mij niet interessant genoeg om verder te luisteren. Het album klinkt alsof het al een keer door iemand anders is gemaakt. Het is allemaal zeker niet slecht. Maar niet voor mij..

avatar van Vinck
4,0
sillus schreef:
Lekkere buslijnen.


Zo lekker is het openbaar vervoer in België nu ook weer niet hoor

avatar van Johnny Marr
4,0
sillus schreef:
Lekkere buslijnen.

Verspreking van het jaar

avatar van Cor
3,5
Cor
Aardig, aangenaam, maar niet omver geblazen. De heren maken nog steeds een lekker moppie muziek, met een herkenbare stijl van catchy en groevende liedjes. Maar op het puntje van mijn stoel zitten, dat doe ik ook weer niet. Misschien in de zomer nog eens een kans geven? Seizoensplaat?

avatar van sillus
3,0
Haha ja ik heb een nieuwe telefoon en moet nog wennen aan dit toetsenbord. Wat betreft de plaat.. zeker een groeiplaat. De bus blijft op de prettige lijn rijden.

3,0
Kan zich helaas niet meten met hun beste werk

avatar van west
4,5
pixie66 schreef:
Kan zich helaas niet meten met hun beste werk

Vind dit net (net beter dan Rats) hun beste werk.

avatar van mattman
3,0
De magie die over de eerste drie platen hangt, ontbreekt hier wat. Dit klinkt meer als iets wat veel andere acts ook doen. Slecht wordt het nergens, daar niet van.

Maar ik ben best verbaasd over het redelijk hoge gemiddelde.

avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse Popcorn-nieuwsbrief over de beste nieuwe album, singles en clips (aanmelden kan hier):

De Belgische band Balthazar bracht de afgelopen maanden een aantal geweldige singles uit: Entertainment met vrolijk fluitdeuntje, het muzikaal spannende Fever, I’m Never Gonna Let You Down met een gitaar die aan je oren kietelt en het ook al zo sterke Wrong Vibration. Mijn verwachtingen voor het nieuwe album waren hierdoor zo hooggespannen dat Fever mij in eerste instantie wat tegenviel.

Gelukkig was ik iets te snel in mijn oordeel. Andere tracks zijn misschien net iets minder pakkend, maar als je wat meer de tijd neemt valt er genoeg moois te ontdekken. Zo dansen bliepjes vrolijk rond in Changes, heeft Wrong Face een fantastische baslijn en het wat dromerige Phone Number weet je in alle rust te verleiden. Fever is een knappe, broeierige plaat, waarmee Balthazar weer heel wat concertzalen en festivals gaat veroveren.

avatar van repelstefan
4,5
En weer een halfje erbij, deze blijft maar in de lift zitten. Er staat geen zwakke schakel op en er komt steeds meer moois bovendrijven. Op dit moment zijn de favorieten Phone Number, Wrong Vibration en Roller Coaster maar dit wil nog wel eens veranderen. En dat zegt iets over de klasse van dit album.

4,5
Prachtig, langverwacht album van Balthazar. Het beste wat België op rockgebied te bieden heeft tegenwoordig.. Heel fijn gebruik van bas, de oosters aandoende elementen zijn een leuke extra.. Van de zang ( ook de achtergrondkoren ) ben ik helemaal weg.. Favorieten: Fever, wrong faces, Roller coaster en de wat melancholische ( mooi gebruik van de saxofoon ) afsluiter You're so real.

3,0
west schreef:
(quote)

Vind dit net (net beter dan Rats) hun beste werk.


Dat is het mooie aan muziek. Ik vind na deze Rats juist de minste. Zo zie je maar

avatar van Grecio
4,5
Album gaat nog een goeie worp doen voor album van 2019 voor mij. Heerlijke bassloopjes en achtergrondkoortjes. You're So Real is echt de perfecte afsluiter, prachtig.

avatar van Mjuman
Eigenlijk had ik als header willen schrijven: "eet echte loempia's" of "ga zelf loempia's" maken (met rijstvellen, vulling bedenk je naar keuze).

Waarom dan wel? Nou het beeld: je staat bij een Oriëntaalse traiteur en je ziet bapao, pangsit, perkadel of loempia liggen en de tijd van de dag is voor den vetten beck. Je bestelt een loempia en wat gebeurt er tot je ontzetting - itt wat je verwachtte - de verse loempia wordt niet in 't frituurvet gepleurd, maar de getoonde in de magnetron . Waar is die goeie ouwe tijd van de getoonde waren zijn niet geschikt voor consumptie gebleven

Aan die loempia deed deze muziek denken, ja ik herkende de stem van Warhaus, dat me meer deed dan dit, maar dit is zo onstellend appellig, zonder ballen; gelukkig wordt het iets beter in de tweede helft.

"Meest gedraaid op musicmeter" zal wel, maar ik vind het slappe hap.

avatar van Rick T
2,5
Vanmorgen geluisterd tijdens een lang autoritje. Het album 2x kunnen afspelen, en ik vind het cijfer hier op MM wel iets teveel van het goede. Na 3 nummers worden de bass'jes wel erg monotoon, en de stem (inclusief accent) kan me ook niet echt bekoren. Fever en het Black-Keys-achtige Entertainment zijn prima nummers, de rest vind ik persoonlijk ondermaats.

avatar van ArthurDZ
4,0
Off-topic bericht verwijderd.

avatar van Appels123
3,5
Voor mij toch wel het minste Balthazar album. Staan zeker wat prima nummers op, maar de magie die de eerste twee albums en momenten van het derde album hadden vind ik hier niet in terug. Wel is het drieluik Entertainment, I'm Never Gonna Let You Down Again en Grape Fruit best lekker.

avatar van Julian McArthur
5,0
deze shit is magistraal

avatar van Morning Glory
Wrong Vibration is zo goed.

avatar van jordidj1
4,0
Ja, dit is een lekker plaatje hoor. Gaat nog vaak voorbij komen.

avatar van VanDeGriend
4,0
Plaat al een tijdje in huis maar hoor m nu voor het eerst. Best geinig. Beetje The Whitest Boy Alive vibe.

avatar van harencoor
4,0
Mooi album hoor maar Rats blijft mijn favo Balthazar plaat.

avatar van frolunda
3,5
Alweer hun vierde album maar eerlijk gezegd zei de naam me niets,zal me niet echt aangesproken hebben of ik heb Balthazar op de één of andere manier al die jaren over het hoofd gezien.
Nu al een paar dagen Fever opstaan en eigenlijk bevalt dat best goed,het album bevat elf nummers die ik nog het beste zou kunnen omschrijven als mooie,gecultiveerde pop die ook nog behoorlijk swingt.Verder vind ik de zang best goed,bevat behoorlijk wat soul en is lekker ontspannen en ook de prominent aanwezige baspartijen mogen er zijn.De volle productie doet de rest.
Zelf luister ik voornamelijk naar andere genres maar van een band als Balthazar kan ik op zijn tijd ook best genieten.Vooral Grapefruit,Wrong faces en het titelnummer vind ik erg sterk.
Aangename eerste kennismaking en zodoende een goed album.

avatar van Rvdz
3,0
De show op Down The Rabbit Hole was magistraal, dus daarna deze plaat nog maar eens een kans gegeven, maar ik blijf het toch een vrij futloos gebeuren vinden. Er zijn zeker een paar hoogtepunten - Fever is heerlijk, Wrong Vibration had van mij best twee keer zo lang mogen duren - maar daar staat dan een nummer als Phone Number tegenover, dat echt niet vooruit te branden is. Ik mis eigenlijk vooral nog iets van een energiestoot á la Fifteen Floors of I Looked For You, nu trapt de band voor mijn smaak iets te vaak op de rem.

avatar van dreambrotherjb
5,0
Ik heb deze band (als Belg dan nog) 10 jaar lang schaamtelijk over het hoofd gezien!
Ik had hier en daar wel eens vaag wat gehoord, maar behalve af en toe een luisterbeurt van een live-versie van 'Then what' passeerde Balthazar nooit mijn playlist en ik voelde er ook geen verdere behoefte toe.

Vreemd. Heel vreemd besef ik nu. Want eenmaal ik eens écht de tijd heb genomen om hun albums te ontdekken, werden ze plots mijn veruit meest geluisterde band in de daaropvolgende weken (maanden zelfs). Dat gebeurde via Fever (het nummer) en dan Fever (het album). En dan van de ene song op youtube naar de andere springend. En dan bij de overige albums in hun geheel uitkomen...
"Wow, staat dat en dat en dat nummer allemaal op dezelfde plaat?! En die en die en die song op dat andere?" En plots zette ik hele dagen Balthazar-albums op. En bedolven worden onder de sterke nummers, die toch voldoende divers waren ("ohja, die was er ook nog, en heerlijk toch dat of dat lied, en wat dan te zeggen van die of die, was ik al bijna vergeten"). De schatkist aan goeie songs leek plots bodemloos. Hoe had ik zo lang zodanig naast deze band kunnen kijken. Maar wat was ik blij dat dat nu voorgoed voorbij was.

Hoeveel bands deden het hun voor om achter elkaar 4 van dié kwaliteitsvolle kleppers van albums af te leveren? En hoeveel doen het hun nog na? Veel zullen het er niet zijn. Heerlijk ook hoe elk album zeer kenmerkend een Balthazar-sound draagt (nog voor de zang wordt ingezet herken je hun stijl al), maar hoe er toch ook in elk album duidelijk een volgende stap doorklinkt. Niet per sé een stap als in 'nog beter dan het vorige', want ik plaats alle albums ongeveer op gelijke hoogte, maar misschien wel als in 'volwassenheid' (wat dat ook moge betekenen). Elk album blijven ze zichzelf, maar het grootste verschil ligt hem misschien wel in de wat meer funky vibe doorheen dit album ten opzichte van de vorigen. Ze blijven zichzelf (binnen hun kenmerkende sound en genre) dus ook heruitvinden, dat is met Fever ontegensprekelijk bewezen.

Enig minpuntje dat me toch van het hart moet bij deze fantastische band zijn ... hun teksten. Dat Engels niet hun moedertaal is blijkt wel uit de zinsconstructies (meer dan eens een beetje stroef te noemen op z'n minst), of gewoon uit de lyrics als op zichzelf staand gegeven.
Als daar zijn:
Next man who's in line
Better knows what lies behind
That kind smile of yours
Is everything else runs its course
Baby, where is your remorse?

(om maar eentje te noemen)

Of
Girl, you say you'll never ask for more
But watch out just what you are wishing for
There's a place, there's a place you've been dreaming of
But that place is in front of you, baby love


Nou ja...

De teksten op zich halen wat mij betreft dus nooit hetzelfde niveau als de muziek, maar gelukkig gaat het nooit storen en begrijp me niet verkeerd, er zou geen tekst beter hebben kunnen passen dan dewelke in elk nummer werd gebruikt. Het bekt heerlijk weg bij de muziek die eronder (of ernaast) ligt. En dat is ook een kwaliteit, natuurlijk.

Wat ook een kwaliteit is: Dit is zo'n zeldzame band die geen enkel slecht of minder nummer heeft voortgebracht. Ik kan zelfs geen 'gemiddeld' nummer bedenken. Wat mij betreft gaat het enkel van goed tot zeer goed en nog ver daarboven.

Ik vraag me af of ze hun streak nog straffer kunnen maken met later een vijfde album aan hetzelfde niveau, maar ergens ben ik daar wel vrij gerust in.

Balthazar, mijn buiging hebben jullie.

avatar van deric raven
4,5
Het dwarse karakter van de Belgische muziekscene blijft boeiend. Sinds ze zichzelf halverwege de jaren negentig op de kaart hebben gezet, hebben ze zich vervolgens op een passende manier weten los te koppelen van wat er verder in de wereld gebeurt. Niet meer afhankelijk van het Verenigd Koninkrijk of wat er in de Verenigde Staten plaats vindt. België heeft iets bruisends, en avontuurlijks. Het is niet eens vreemd dat er in eenzelfde song ruimte is voor disco naast jazz. Daar gebeurt dat gewoon. Ondertussen heeft Brussel zich ontwikkeld tot multiculturele hoofdstad van Europa, en ook de verschillende gebruiken en tradities hebben zich ondertussen duidelijk vermengd in het straatbeeld van onze zuiderburen. Het uit Kortdijk en Gent afkomstige Balthazar wist in 2010 met het debuut Applause al gelijk het grote publiek voor zich te winnen, maar het succes kwam niet zo maar uit de lucht vallen. Na als jong volwassenen in 2004 de Kunstbende te winnen en twee jaar later een soortgelijke prijs te behalen bij Humo’s Rock Rally, duurde het toch nog vier jaar voordat er een volwaardige plaat verscheen. Na deze muzikale handtekening werd er vervolgens een flinke mooie krul aan toegevoegd met opvolger Rats . Ook Thin Walls weet het hoge niveau gemakkelijk te vervolgen, en het nu verschenen vierde album Fever heeft nog steeds die lekkere jeugdige onbevangenheid, waar ze al vanaf 2010 indruk mee weten te maken.

Met een langzaam gespeelde funky baspartij weet Fever naam te maken. Stroperig en slepend wordt een koortsige hitte gecreëerd. De temperatuur overstijgt de koele junglegeluiden om stapvoets te vervolgen in een discobeat. Hierbij zou een warme zachte stem het beste tot zijn recht komen. Maarten Devoldere heeft het geluk dit in huis te hebben, en met het typerende jaren tachtig backing koortje krijgt hij de beste ondersteuning die deze track verdient. We zijn bevoorrecht dit in meerdere nummers op de plaat terug te horen. Dat er niet voor de gemakkelijkste weg gekozen wordt blijkt uit de overige onverwachte wendingen die vervolgens onderweg nog toegevoegd worden. De aandacht is alweer opgeroepen. Bij Changes is er absoluut sprake van een verandering van het geluid. Bij vrouwen weet je dat ze het vermogen hebben om sensueel te zingen, ook Devoldere kan dit bijna croonend bereiken. Een aanstekelijke popsong met de nodige exotische tribal begeleiding. Zo opzwepend hoort een klasse commercieel deuntje te klinken. Een lastige opgave, maar wel uitnodigend om te bewegen.

Nog dominerender en meer op de voorgrond geeft de bas van Simon Casier aan dat er met Wrong Faces nog dieper in de popgeschiedenis wordt gewroet met een jaren zeventig getint zwoel filmisch stuk. Vergelijkbaar met de basis waarmee menigeen Franse jaren negentig house act mee ging experimenteren. Alleen ontbreekt hier het gedateerde, simpelweg omdat alles zelf ingespeeld wordt. Dat is niet helemaal het geval bij Whatchu Doin’. De elektronische beat lijkt daar als een dub bewerkt te zijn. De kwaliteit van veel Belgische acts, zorgvuldig bekijken welke aanpak een track nodig heeft, en dit dan schaamteloos toe passen. Slome vocalen roepen het zomerse gevoel op van onverschillige Britse zangers uit de nineties, waar houding en uitstraling belangrijker hoort te zijn dan het bereiken van het publiek. Balthazar brengt het zonder arrogantie, het is puur feitelijk de benadering.

Phone Number sluit hier goed op aan, het is de soul van de achtergrondzang, welke het net weer een andere wending heeft. Maar om er op de voorgrond een Devoldere te hebben staan die de aandacht volledig tot zich kan trekken, is uiteraard een pre. De Madchester sound waarmee eind jaren tachtig de dansvloer veroverd werd van de door producers opgeëiste kunstmatig opgezette hitmachines geeft een flow aan het swingende Entertainment. Vermaken doen we ons zeker, en of ze nog gedoe krijgen met het van Sympathy For The Devil geleende woo-woo kan hier niet boeien. Muziek bestaat als basis uit goed gejatte ideeën waar zorgvuldig een eigen draai aan wordt gegeven. Dat was vroeger al zo, en dit zal ook in de toekomst niet veranderen. De jazzy blazers heb ik ook zeker eerder al gehoord, hier geven ze de vocalist tijd om op adem te komen. Heel eventjes lijkt zich een klein dipje te openbaren bij het zwakkere zoete begin van I’m Never Gonna Let You Down Again. De sterke ritmische percussie trekt het een heel stuk op, maar ondanks het zwoele prachtige gitaarspel van Jinte Deprez moet het hier als minste nummer van Fever beschouwd worden.

Meer dan ooit hoor je de strakke disco terug in Grapefruit. Flink wordt er vastgebeten in de sappige chique elitaire dancesound zonder platvloers over te komen. Twijfel je nog enigszins, dan heb je als smaakmaker nog wat oosterse invloeden als extra ingrediënten. Tijd om te rocken is er in Wrong Vibration, wat alles in zich heeft wat een heerlijke single hoort te hebben. Pakkend refrein, goede beat, eenvoudige woordloze backing en een overtuigende zanglijn. Verwikkeld in kleurig muzikaal inpakpapier. Dat Simon Casier te weinig van zijn kunnen heeft laten zien kan vervolgens wel geconcludeerd worden. Wat is hij een meester in het bespelen van zijn instrument. De bas kronkelt zich al slappend en plukkend een vluchtweg door het hitsige opgejaagde Roller Coaster. Ruimtelijk wordt het recht getrokken door het sfeervolle Aziatisch vervolg waar de grens tussen China en Arabië lijkt te vervagen. You’re So Real heeft iets achterhaald futuristisch. New Romantics die met glamrock-invloeden een mooiere toekomst proberen neer te zetten in een door kilte omgeven steeds kleiner wordende westerse wereld. Zelfs de saxofonist die als sollicitant vaak werd binnen gehaald mag niet ontbreken.

Balthazar weet het weer te flikken. Weinige acts houden vier albums lang het constante hoogwaardige niveau vast, zonder de neiging te hebben om op de automatische piloot te spelen. Blijkbaar is er nog genoeg kneedbaarheid en rek om te blijven overtuigen.

Balthazar - Fever | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

4,0
Zo hey. Wat een topplaat.

Wat is dit eigenlijk qua genre? Een soort van Jim Morrison meets Gorrilaz of zo. Zeer eigen en moeilijk plaatsbaar. Instrumentatie heerlijk spannend en overtuigend met overal de bas als leider, overtuigende preaches die het moet hebben van sfeer en niet zozeer zang of tekst. Overal weer simpele doch spannende en prikkelende ideeen.

Aankomende tijd de rest van hun werk doorploegen dan maar.

Ga niet moeilijk doen en geef het een 4 vanwege het eigene en enthousiasme waarmee het in elkaar gezet is.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:21 uur

geplaatst: vandaag om 12:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.