Dream Theater - Distance Over Time (2019)

Dream Theater herstelt zich hiermee van de voorganger, die echt te cheesy was. Distance Over Time klinkt mij als het hoogst haalbare wat de band anno 2019 te bieden heeft. De productie klinkt fris en actueel en de songs zijn zeer herkenbaar Dream Theater. Waar de band bijna 30 jaar geleden aan de wieg stond van een heel genre, luister ik liever naar bands die meer artistieke risico's durven te nemen. De gehele CD klinkt me iets te vertrouwd, maar desondanks wel geïnspireerd.

Door dit fantastische album kijk ik nu al met smart uit naar het volgende album.Dat zal dream theater kennende wel 2021 worden

Wat is At Wit's End toch een geweldig mooi nummer, deze plaat heeft mij sowieso te pakken de laatste weken. Voor mij de beste na het vertrek van Portnoy.

Vaker luisteren

Hoop dat ze met de trends meegaan. Meer achter de schermen footage, betrokkenheid met fans via social media versterken, etc.

halfje verhoogd. Zijn gewoon weer back in town

Wat is deze band toch slecht geworden na hun eerste albums. Het ramt er maar op los zonder rust momenten en met wat synthesizers ertussen door. Sfeer is weg, veel nummers zijn hetzelfde. Blijkbaar is er een markt voor. Jammer, zeker het feit dat de stem van Labrie monotoner klinkt en minder op de voorgrond aanwezig is.

Ze zijn al bezig met album nummer 15 ik kan niet wachten

You're Going to Freak Out When You Hear the New Dream theater album zegt Jordan rudess nou dat maakt mij nog nieuwsgieriger ik hoop dat het een mix wordt van dit album the astonising en octavarium

Zeggen ze dat niet bij elk nieuw album? Eerst maar eens horen waar ze mee komen.

Vind ik juist een sterk element aan dit album. Zeer onheilspellend, duister, het moet wringen.

Heb stiekem toch gewoon de cd inclusief blue ray weer gekocht.
Het is bij mij met DT net als met de ouwe Pieta Pitamientje reclame van de Calve pindakaas: ik vind het gewoon lekker!

Of het nou Portnoy is of Mangini, feit is echter wel dat er een ander tijdperk aanbreekt met een andere drummer. Die tijdperken van Portnoy en Mangini moet je niet met elkaar vergelijken. De albums met Mangini klinken anders maar niet echt minder dan met Portnoy. Ben het ook wel eens dat Mangini wat te statisch drumt ,maar als het zijn stijl is so what??. Het gaat om het totaalplaatje, Neal Peart de (helaas) legendarische drummer van Rush kan je ook niet vergelijken met Mike Portnoy en Mike Mangini. AC/DC is een uitzondering op die regel, Phil Rudd is daar de drummer maar z'n opvolgers Simon Wright en vooral Chris Slade doen niet onder voor Phil Rudd, dit terzijde. Ook de Awake discussie, okay toegegeven Awake behoort ook tot mijn favorieten, maar Falling into infinity ook en de vraag is wat heeft Awake wat Falling into infinity niet heeft???. Zoals bekend heeft Portnoy niet stil gezeten naast Sons of Apollo heeft hij ook een gelegenheidsformatie opgericht naast Portnoy is dat Derek Sherinian, Billy Sheehan en Tony Macalpine, Top muzikanten dus die alleen maar instrumentale muziek speelden van o.a. Dream Theater. Tot slot over Mike Portnoy heb ik aangenaam nieuws : sinds 2023 is hij terug bij Dream Theater en op 7 februari 2025 komt Parasomnia album uit met Mike Portnoy weer op de drums. Ik ben benieuwd of ze weer een beetje naar de sound terug gaan van de nineties. Het Distance over time album heb ik nog niet beluistert, ga dat zeker eens doen en dat zal ook met meerdere luisterbeurten gaan.

Om welke nummers van Images and words gaat het dan?? Pull me under en Metropolis-part1 "The miracle and the sleeper" vind ik het drumwerk naar mijn mening niet digitale typemachinegetik. Wel een leuk woord overigens!!!

Ben blij dat Portnoy weer terug is. Dat nieuwe nummer van 9 min. staat als een huis