Dream Theater - Distance Over Time (2019)

Dit klinkt toch grotendeels wel erg lekker zeg!
Alhoewel Untethered Angel, Paralyzed en Out Of Reach matig zijn, is het overgrote deel toch wel erg geslaagd. Ik hoor mooie melodielijnen (bijv. in Barstool Warrior, At Wit's End en het al eerder genoemde Fall Into the Light) die, totaal niet erg, lekker in je hoofd blijven hangen.
Verder zijn er een aantal pakkende grooves, rare ritmes en lijkt Mangini eindelijk een beetje zijn plek te hebben gevonden, alhoewel ik me af toe nog wel stoor aan een beetje monotoon drumgeluid denk ik.
Natuurlijk staat/stond Portnoy bekend om zijn overgebruik aan drumfills (wat ik persoonlijk weer genieten vind) en is Mangini nou eenmaal niet zo en blijf ik dat missen, maar gelukkig hebben we daar dan weer The Neal Morse Band voor

Voor nu 4*!

Na de ettelijke rondjes die dit album hier inmiddels gedraaid heeft, concludeer ik helaas dat ik de over het algemeen optimistische consensus rond dit album een tikkeltje overdreven vind. De positieve sfeer rond dit album lijkt me vooral een reactie op het matig ontvangen The Astonishing. D.O.T. is zeker niet slecht maar ik word zelden naar het puntje van mijn stoel getrokken.

Dat geldt ook voor James LaBrie volgens mij. Zijn zanglijnen klinken bij tijden wel erg plichtmatig en worden wel erg vaak gedubbeld. De man kan uitstekend zingen (al weet hij dat op Out Of Reach goed te verbergen ), maar zijn meest interessante bijdragen laat hij de laatste jaren vooral horen als gastzanger in andere projecten.

The Astonishing is als geheel misschien niet geslaagd te noemen, maar daagde de luisteraar tenminste uit. Dat mis ik hier een beetje. Desondanks luister het album prima weg.

Het vertrouwde geluid is weer terug na het erg matige The Astonishing, net als de kwaliteit. Het materiaal verrast eigenlijk nergens, maar vrijwel alle songs zijn behoorlijk goed. Het spelplezier is daarnaast optimaal aanwezig en James LaBrie is uitstekend bij stem. Het beste wordt voor het laatst bewaard- Pale Blue Dot is een prachtig nummer dat oude tijden doet herleven. Had ook nog wel wat langer mogen duren, wat mij betreft.

Met de gebruikersnaam Dream Theater kun je wel zeggen dat ik fan ben van de muziek van deze Amerikaanse Progressieve Metal band. Vanaf hun eerste cd was ik verkocht en heb alles wat ze uit uitbrachten verzameld. Het vertrek van Mike Portnoy vond ik bijzonder spijtig want hij was toch een smaakmaker en belangrijk lid van de band en bovenal een fantastische drummer. Na zijn vertrek werd de kwaliteit van de muziek mijn inzien minder maar zeker nog te pruimen, totdat het gedrocht The Asthonishing verscheen. Wat was dat een teleurstellend product en mijn interesse voor de band verdween als sneeuw voor de zon. Een tijdje geleden verscheen Untethered Angel geen slecht nummer maar ik was nog niet overtuigd. Fall into the Light maakte mij wel erg enthousiast, in dit nummer zat weer pit en ik kon eindelijk weer eens genieten van ouderwets Dream Theater geweld. Ik ben wel een fan van de hardere kant van de band dus met deze cd kom ik echt aan mijn trekken. Ik heb nu enkele malen dit nieuwe werkje beluisterd en begin steeds enthousiaster te worden! Niet dat de band hun oude niveau van platen als Awake laat staan Train of Thought of mijn favoriet Scenes From A Memory haald maar toch ik kan weer van hun muziek genieten. Favorieten op dit moment Fall into the Light, S2N en At Withs End. Mannen welkom terug!

Ik heb Distance over time nu welgeteld zeven keer gedraaid, maar al bij de derde keer had ik niet meer het gevoel dat ik nog nieuwe dingen ten opzichte van de tweede keer hoorde, noch in compositorisch opzicht noch qua arrangementen noch qua emotionele impact. Ik ben altijd een fan gebleven, en dat Dream Theater niet meer als vernieuwend wordt gezien maakt me niet uit (zeker niet wanneer ze nog altijd opereren in een muzikaal idioom dat zo totaal niet-mainstream is), maar ik hoor hier gewoon te weinig echt goede composities, memorabele melodieën en pakkende arrangementen. Over de teksten ("I was once too blind to see", "Show me what I cannot find", "Don't leave me now") laat ik me niet uit.
        Aan de pluskant klinkt het allemaal uitstekend, het energie-niveau is hoog zoals altijd bij deze band, ze hebben wel eens slechtere ballades dan Out of reach geschreven, en Jordan Rudess haalt z'n jengel-synthesizer gelukkig iets minder vaak tevoorschijn dan voorheen. Bovendien zijn de solo's van John Petrucci nog altijd geweldig, maar als ze niet in een goede compositie of een spannende muzikale ondergrond gebed zijn maken ze niet zo veel indruk. Er zitten een paar hoogtepunten bij (Untethered angel en S2N hebben allebei sterke refreinen, en Pale blue dot is af en toe best spannend), maar als geheel is dit een plaat die maar zelden vlam vat en waar ik gewoon niet warm voor kan lopen.