Dream Theater - Distance Over Time (2019)

Die cover van NY Times Magazine ziet er nog goedkoper uit en verscheen pas nadat het DT album officieel was voorgesteld. Lijkt me inderdaad een rip off.

Het is nogal een saaie compositie. Saai kleurgebruik ook. Maar het idee spreekt wel tot de verbeelding.

Hey , jij weet toch wel dat jij niet de echte Neal Peart bent

Drummer blijf je toch voor altijd ipv geweest ?

Nou irriteren zou ik het dan ook weer niet willen noemen, ik vind de discussie alleen zo zinloos en ieder album wordt deze weer opgestart.

Dream Theater heeft ook een beetje pech met de fanschare. Het is soms te soft voor metalfans en weer te stevig voor AOR liefhebbers. Tel daarbij op de groep die het nog steeds niet kan verteren dat Portnoy vertrokken is en de epicliefhebbers die dit album met angst en beven tegemoet zagen omdat er geen songs van 10+ minuten op staan (???). Op pagina 1 hier zat er zelfs eentje die dacht aan het artwork en lengte van de songs te kunnen zien dat het een Falling to Infinity 2 zou worden. Dat is toch compleet doorgeslagen? Dat soort dingen lees ik nergens anders behalve in een Dream Theater topic. Het is nooit goed eigenlijk. Dream Theater is niet vernieuwend zegt men en zijn ze een keer vernieuwend (en dat was The Astonishing toch echt wel!!) dan is het ook weer niet goed. Ironisch genoeg was het Portnoy die daar ooit een tekst over schreef (Never Enough). Goed om te weten dat er misschien in 2020 een Liquid Tension Experiment reünie aan zit te komen met wellicht nieuwe muziek (vertelde Portnoy en passant in een recent interview). Kunnen we tegen die tijd naar harte lust vergelijken.

Ik zou DoT bijna vergeten te benoemen. Fijn album hoor. Vernieuwend? Nope en dat interesseerd me ook geen reet eigenlijk. De productie klinkt fris en modern en dat het in lengte een kort album is vind ik eigenlijk ook wel eens lekker, het doet wat mij betreft geen afbreuk op de songs. Favorieten tot nu toe zijn Fall into the Light, Barstool Warrior en At Wit’ s End. Of het album in de toekomst de volle mep van me krijgt zal de tijd leren.

The Astonishing zou ik toch echt niet vernieuwend willen noemen. Het is anders voor DT begrippen, ja, maar vernieuwend niet. Afgezien daarvan is de kwaliteit van dat album ook gewoon verschrikkelijk.


Punt is dat Portnoy sind zijn vertrek gewoon erg gemist wordt. Bij mij zelf ook. En dat is dan ook een reden om dat elke keer weer aan te halen. Ik probeer het zelf zo min mogelijk te doen, maar met de geschiedenis van de band ontkom ik (en andere) er niet aan om die vergelijking te trekken. Daarnaast waardeer ik het drumwerk van Portnoy ook gewoon meer dan Mangini. En het feit dat Portnoy ook veel meer deed dan alleen het drumwerk telt ook mee.

Moet zeggen dit het eerste album is waar ik Portnoy niet mis trouwens. En als ik daar een reden voor moet geven denk ik dat het komt omdat dit de eerste is waar het klinkt alsof iedereen er plezier in heeft en het niet een verplicht nummertje is. Het klinkt fris en is to the point, iets wat DT niet vaak doet. Misschien toch een stukje vernieuwing in dit album .

Laat ik eens proberen een verklaring te vinden voor het feit dat de band het al lange tijd niet meer echt goed kan doen bij de fans.

Dream Theater liet bij zijn doorbraak in 1992 een verfrissend nieuw metalgeluid horen in het progressieve genre. Bovendien was de muziek van de band destijds echt vernieuwend, evenals verfrissend en verrassend. De band was een soort Rush on steroids, gemaakt door muzikanten die zonder uitzondering technisch zeer goed onderlegd waren. De band was er in zijn eentje in geslaagd een nieuw genre te lanceren of op zijn minst groot te maken en de grenzen van de metal te verleggen.

Na verloop van tijd bleek Dream Theater, dat zowel technisch als creatief op een haast buitenaards hoog niveau acteerde, vooral de som der delen. Het ontwikkelde een eigen sound die zich met de jaren steeds verder uitkristalliseerde. Het gevolg daarvan was dat de muziek steeds minder progressief werd. Dream Theater was van echt vooruitstrevend een voorspelbare band geworden die, gevangen binnen het genre progressieve metal, nooit meer echt vernieuwend was.

Wie luistert naar de laatste zes of zeven Dream Theater-albums hoort dan ook vooral een herhaling van zetten. Het klinkt allemaal wel lekker, het klinkt professioneel en er wordt nog steeds op een hoog niveau gemusiceerd, maar vernieuwend is het allang niet meer. De recentere muziek van Dream Theater lijkt het product van een trucje geworden, een gimmick met een aantal vaste elementen.

Daarmee blijkt Dream Theater toch niet zo buitenaards goed zoals het zich bij zijn doorbraak aan de wereld had getoond. De band blijkt vooral gewoon menselijk. Dat is bij veel fans van het eerste uur een teleurstelling die tot op de dag van vandaag moeilijk te verkroppen is.

Goed verhaal Shredder!!!

Helaas, ik heb hem nu een aantal keer beluisterd maar dit album is het weer net niet voor mij.
Het klinkt allemaal wel lekker, maar er is tot nu toe geen enkel nummer dat enigszins blijft hangen, wat ik tot en met A Dramatic Turn of Events wel met bijna ieder album had.

Wat een gemiddelde Heb het album al bijna 2 weken klaarstaan om te draaien maar durf er niet goed aan te beginnen. Toch maar doen? Anders weet ik het nooit he

Gewoon doen hoor! Was ze al een tijdje uit het oor ? verloren. Maar ik vind dit album toch wel weer zeer prettig!

Deze plaat valt bij mij toch wel goed
nu al 2 weken op repeat
Goeie sound en de nummers spreken mij meer aan dan de laatste 5 albums

Uitstekend album inderdaad. De zang van James LaBrie klinkt eindelijk weer echt goed. Nog opvallender zijn de prachtige melodieën die John Petrucci uit zijn gitaar tovert. In combinatie met tien sterke nummers levert dat een vol uur luisterplezier op.

Ik heb hem ook onverwachts vaak op de draaitafel liggen. Toch nog aangestoken door het enthousiasme.

Ik heb Distance over time nu welgeteld zeven keer gedraaid, maar al bij de derde keer had ik niet meer het gevoel dat ik nog nieuwe dingen ten opzichte van de tweede keer hoorde, noch in compositorisch opzicht noch qua arrangementen noch qua emotionele impact. Ik ben altijd een fan gebleven, en dat Dream Theater niet meer als vernieuwend wordt gezien maakt me niet uit (zeker niet wanneer ze nog altijd opereren in een muzikaal idioom dat zo totaal niet-mainstream is), maar ik hoor hier gewoon te weinig echt goede composities, memorabele melodieën en pakkende arrangementen. Over de teksten ("I was once too blind to see", "Show me what I cannot find", "Don't leave me now") laat ik me niet uit.
        Aan de pluskant klinkt het allemaal uitstekend, het energie-niveau is hoog zoals altijd bij deze band, ze hebben wel eens slechtere ballades dan Out of reach geschreven, en Jordan Rudess haalt z'n jengel-synthesizer gelukkig iets minder vaak tevoorschijn dan voorheen. Bovendien zijn de solo's van John Petrucci nog altijd geweldig, maar als ze niet in een goede compositie of een spannende muzikale ondergrond gebed zijn maken ze niet zo veel indruk. Er zitten een paar hoogtepunten bij (Untethered angel en S2N hebben allebei sterke refreinen, en Pale blue dot is af en toe best spannend), maar als geheel is dit een plaat die maar zelden vlam vat en waar ik gewoon niet warm voor kan lopen.

Oh jij verlangt terug naar Awake? ( kan ik mij iets bij voorstellen)

Nee hoor, ik verlang nergens naar terug, en zeker niet naar Awake. Ik zou gewoon liever een betere nieuwe DT-plaat horen.

Tijdens het luisteren met koptelefoon naar S2N hoorde ik ineens iets geks. Het is zacht, maar op 4:01 hoorde ik ineens een stem 'well' zeggen. Het zit vlak na de instrumentale break halverwege het nummer. Luister maar. Curieus.

Eindelijk weer eens prima DT album... Misschien nog net iets sterker dan A Dramatic Turn Of Events dat ik ook erg hoog had zitten. Qua productie klinkt deze een stuk vetter en man wat kan Petrucci nog steeds spelen.. Pale Blue Dot en At Wit's End zijn fenomenaal en bewijst dat DT het nog steeds heeft. Mangini of Portnoy, het maakt me allemaal niet zoveel uit zolang de muziek maar goed blijft. Als groot liefhebber van Portnoy ben ik blij dat er zoiets als 'The Neal Morse Band' bestaat... Eens kijken of de nummers van Distance Over Time live NOG beter klinken dan op het album op 15 juni a.s.

Viel me de eerste keer al op, zitten trouwens meer van zulke uhm easter eggs in, ook iets te horen in Viper King.
Wordt trouwens 'wow' gezegd ipv 'well'

"De heren van Dream Theater worden oud". Tenminste dat was het eerste dat in mij opkwam toen ik dit album beluisterde. Er is dikwijls een moment waar een band accepteert dat ze niet meer tot de voorhoede van een bepaald genre behoren en dat een focus op ervaring en vaardigheid meer oplevert dan geforceerde vernieuwingsdrift. Op "Distance over Time' horen we niks wat we niet eerder hebben gehoord. Niettemin tref ik hier weer spelplezier aan, hetgeen zich vertaalt in een overvloed aan aangename melodieën, beklijvende klanken en composities zonder al te veel pretentie.

Het resultaat is het beste album van Dream Theater sinds Octavarium. Een positieve verrassing! Mijn waardering zweeft ergens tussen de 3.5* en de 4*.

Sorry maar AWAKE is natuurlijk één van hun betere albums

Misschien bedoelt hij het anders, in de zin dat Awake intussen wel erg lang geleden is. Waarom zou je terugverlangen naar muziek van 25 jaar geleden? Want daar praten we over, Awake verscheen in 1994.

Heb de jubelstemming rond IAW en Awake eigenlijk nooit zo begrepen. Slecht is het allerminst maar de muziek spreekt me gewoon niet zo aan. Het is allemaal zo gepolijst en weinig spannend. Ik vind Dream Theater pas echt interessant worden na de Kevin Moore periode. Zeker vanaf SFAM is de band echt op stoom om tot en met Octavarium dijken van en kwalitatief hele goede albums uit te brengen. Daarna is de band weinig vernieuwend meer met wat mij betreft als dieptepunt BCASL. Na het vertrek van Portnoy herpakt de band zich sterk. Met als absoluut hoogtepunt dit laatste werk dat zich zachtjes aan in mijn top 3 DT albums begint te nestellen.

Tien jaar geleden hoorde ik voor het laatst een Dream Theater-album. Naar mijn idee is de band geen haar veranderd, oftewel: nog even voorspelbaar en saai. Ik denk dat ik er maar permanent vanaf blijf.

Geweldig album, niks vernieuwends ofzo, maar gewoon 10 (ja ook Viper King) uitstekende nummers die weer eens bevestigen waarom DT al 29 jaar mijn favoriete band is.

Op een of andere manier is Dream Theatre the klinisch voor me. Het doet me allemaal niet zo veel, ook al past het genre perfect in mijn laan. Dit album luistert heel goed weg, maar de vonk wil niet overslaan.

Hoewel dit laatste album mij op punten weer kan bekoren sluit ik me aan bij de vele reacties hieronder, vernieuwend of meeslepend is DT al een tijdje niet meer. Nee om weer eens echt geraakt te worden zoals toen ik voor het eerst albums als Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999), Gazpacho - Night (2007), Zero Hour - The Towers of Avarice (2001), Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray (1997), Syzygy - The Allegory of Light (2003), Symphony X - V - the New Mythology Suite (2000), Spock's Beard - Beware of Darkness (1996) en wellicht hét progressieve album bij uitstek: Echolyn - As the World (1995) hoorde zou ik willen zeggen 'surf eens een rondje op het net en koop het debuut van Artificial Silence - Negative Space (2018), iedere rechtgeaarde proghead zal begrijpen wat ik bedoel - man wat een debuut is dat zeg, die plaat komt al weken niet uit de speler.'

In december werd de tour toch echt aangekondigd als Metropolis p2. Maar daar is de band op teruggekomen en nu staat het weer onder deze titel. De voorverkoop begon echter in ? Juist. Ik vond het al zo'n vreemde keuze zo vlak voor de release.

Aanzienlijk beter dan het afgrijselijke, slaapwekkende Astonishing. Zo hoor ik ze graag, echter is het niveau stagnerend en weten ze geen nieuwe richting in te kunnen slaan. Inderdaad grovonion .. Dat probleem heb ik dus ook. het is gerust in orde, maar niks blijft hangen.

Mooi dat John Petrucci nu de Sena Performers European Guitar Award (SEGA) heeft gewonnen. Hij verdient 'm al lang natuurlijk maar op dit album blinkt hij echt uit.