Rihanna - Good Girl Gone Bad (2007)

Deze dame scoort hit na hit met de meest simpele popliedjes. Gemaakt en gegeten door de massa. Na haar bijzonder teleurstellende 2e album toch deze ook maar eens geprobeerd. Hier gaat ze toch weer de weg omhoog inzetten, als vind ik haar 1e cd nog steeds het leukst. Laat haar aub geen ballas meer zingen, daar is haar stem te dun voor.

Hmm, ik sta wel redelijk alleen als ´oudere´ voor mijn positief oordeel over deze plaat. Ik vind de meeste nummers van deze best goed. Rihanna mag dan wat traditionele bezieling missen, en dan is het natuurlijk geen beste als je het beluistert als soul.
Wat ik hierin mooi vind is dan ook iets anders. Rihanna heeft iets zalig decadents over zich, een eigen impressie van een nieuw soort ´femme fatale´, met composities die weliswaar kitscherig zijn maar ook met een mooie drive erin, effectief strak. Ik vind dat mooi bij elkaar passen. Voor mij krijgt dat eenzelfde aantrekkingskracht als sommige oude witte disco (zoals Poussez of Musique). Meer dan alleen hitparade R&B voor mij.

In een moment van zwakte probeerde ik deze plaat, ik dacht bij mezelf misschien is deze Rihanna toch nog niet zo slecht als ik dacht. Ze blijkt de rijzende ster te zijn aan het pop firmament en dat was Madonna ook ooit dus ik zou ze toch wel eens moeten proberen. Zo gezegt zo gedaan, maar ik ben toch duidelijk van een kale reis thuis gekomen.

De plaat bestaat duidelijk uit 2 delen, het eerste deel zit vol met hits en is dus ook makkelijk uit te luisteren (aloewel er toch echt slechte songs tussen zitten zoals Breaking Dishes), het tweede deel staan er geen hits op en dat maakt het echt moeilijk om aan te horen. Niet alleen heb je nergens het gevoel dat je wil bewegen gezijn ook gewoon argie slechte songs met Question Existing als slechte pop song ooit gehoord.

Nuja duidelijk is ook dat deze Rihanna eigenlijk gewoon een marketingobject is. Ze kan helemaal niet zingen, ze doet mij eigenlijk enkel maar denken aan een mekkerende schaap. Wel een mekkerend schaap die ondersteund word door niet de minste producers. Nuja als de inhoud niet goed is helpt de verpakking ook niet zo beister veel, dat moeten die marketeers toch ook ooit eens doorhebben.

Nuja deze Rihanna-uitstap heeft mij maar meer overtuigt in mijn mening. Je moet de dag van vandaag niet zo bijster veel talent hebben om een plaat te maken en daarmee succes te hebben, de looks zijn veel belangrijker. Nuja soit gelukkig heb ik Mule Variations van Tom Waits dicht bij mij in de buurt van mij liggen dat zal mijn wel weer verblijen.

Niet helemaal waardeloos, Rehab kan er nog door, Please Don't Stop The Music hebben ze al reeds een paar keer teveel op de radio gedraaid...

Good Girl Gone Bad.

Ik moet eerlijk zijn; haar debuut heb ik niet helemaal geluisterd, maar de nummers die ik ervan ken zijn in ieder geval te pruimen. Ze waren, ondanks het veel te grote tienermeisjeslatenhuilen-gehalte, redelijk afwisselend en echte R&B. Maar het duurde niet lang, of grote boze platenmaatschappij zou komen en haar transformatie naar schreeuwerige aandachtsprostituee - de Good Girl Gone Bad - zou beginnen.

En wat er daarna is uitgekomen, maakt me toch een beetje verdrietig.
Op Good Girl Gone Bad is ze totaal veranderd. Haar lieve, schattige nummers zijn weg en vervangen door zielloze, grijze clubstampers waar ze ongeïnteresseerd doorheen jankt.
Voor de rustige nummers zijn grote, stoere rappers of zeikerige kwijleballen uitgenodigd die eens lekker het feestje, voor zover dat al mogelijk was, verder verpesten.
En om het lekker af te maken, is die walgelijke auto-tune erbij gekomen om Rihanna nog wat minder spannend te laten klinken.

Neem nou een ''ballad'' als Hate That I Love You. Als we het thema even vergeten (Ik houd van je, maar je bent onbereikbaar. Hoe origineel..) is dit nummer één en al geliktheid.
Eenmaal geopend met een zwak gitaartje dat het enige non-elektrische instrument wordt tijdens het hele nummer en bovendien de hele tijd alleen maar vier slappe akoordjes speelt, wordt het nergens ook maar een heel klein beetje spannend of vernieuwend.
Een refreintje dat bijna het hele nummer beslaat en daartussen het gezeik van glijgans Ne-Yo - waar we overigens bijna niets meer van horen - en de saaie zang van Rihanna. Maar nergens overtuigt het maar ook een beetje, want dit zou waarschijnlijk ten koste gaan van de catchyness. Het is allemaal zo gemaakt en zielloos dat ik er echt hopeloos van word.

Zielloos, dat is ook het sleutelwoord voor de hele plaat. Alles is zo gefilterd van enige spanning, enige diepgang of enige afwisseling, dat het echt zwaar op mijn zenuwen, maar geweldig op de hersentjes van 12-jarige meisjes werkt. Rihanna wordt hier puur gebruikt als lustobject met een mooie stem. En hierna zou dit niet beter worden. Of, zoals Rihanna het zelf zingt in het titelnummer: Cause once a good girl goes bad/We done forever/We gone forever.

1 ster voor het bonusnummer Disturbia, dat op een bizarre manier nog een guilty pleasure is. In ieder geval is de tekst niet zo dramatisch op dit nummer.

Blijft toch met STIP het beste album van Rihanna! Kan dit album nog steeds met plezier luisteren, hopende dat er weer eens een album zoals deze zal komen.. Maar dat betwijfel ik, zolang dat niet gebeurd zal ik deze met vrolijkheid uit de kast blijven halen!