menu

Michael Kiwanuka - Kiwanuka (2019)

mijn stem
4,03 (469)
469 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Rock
Label: Polydor

  1. You Ain't the Problem (4:09)
  2. Rolling (2:51)
  3. I've Been Dazed (4:25)
  4. Piano Joint (This Kind of Love) [Intro] (2:18)
  5. Piano Joint (This Kind of Love) (3:52)
  6. Another Human Being (1:51)
  7. Living in Denial (3:31)
  8. Hero [Intro] (1:20)
  9. Hero (3:19)
  10. Hard to Say Goodbye (7:05)
  11. Final Days (4:10)
  12. Interlude (Loving the People) (2:42)
  13. Solid Ground (3:53)
  14. Light (5:48)
totale tijdsduur: 51:14
zoeken in:
avatar van Minneapolis
4,5
In tegenstelling tot veel anderen hier, als ik de berichten zo lees, is soul wel mijn favoriete genre.
Of het een platgetreden genre is weet ik niet, maar feit is dat interessante nieuwe releases best schaars zijn, en de hoogtijdagen toch in de jaren 60 en 70 lagen. Een enkele artiest slaagt er in om iets waardevols toe te voegen in dezelfde traditie (zoals Sharon Jones dat deed).
Maar de juiste balans tussen herkenbare muzikaliteit en vernieuwing kan ook goed werken. D'Angelo vond de funk opnieuw uit door er rock en electronica elementen aan toe te voegen. Nou ja.. als Prince dat hem niet voor had gedaan. En zoals D'Angelo er in slaagde om met een verassend R&B/ Funk album te komen, zo wist Kiwanuka (met flink wat hulp van Danger Mouse) dat te doen met een soul album dat heel anders klonk dan zijn traditonelere debuut. Ook hier kwamen wat andere stijlen om de hoek waardoor ik een totaal onverwachte associatie als Pink Floyd kreeg bij de lange opener Love & Hate. Live helemaal met een geweldige gitarist Michael Jablonka, zoals basis Pino Palladino de show stal bij D'Angelo's optredens. Na Kiwanuka's eerste plaat had ik nooit verwacht later zo te genieten van dergelijke elektrische gitaar klanken (en dan bedoel anders dan bluesy) tijdens zijn shows.

Ik was erg benieuwd wat album 3 zou brengen. Wat mij betreft was de koek nog lang niet op met het experimenteler geluid (een jaren 70 vibe met een cocktail aan invloeden), dus een nieuwe samenwerking met Danger Mouse vond ik alleen maar positief nieuws. Zeker na Karen O's album.

Na 2,5 luisterbeurten ben ik toenemend positief. De producties klonken gelijk erg mooi, maar aanvankelijk miste ik vooral sterke composities. Toch is "You Ain't the Problem" wel wat gegroeid ondanks dat ik het wat simpel vond. De 70's aandoende koortjes klinken inmiddels als een bekend maar niet uitgewerkt recept. "Rolling" heeft een basloopje en ritme dat gelijk doet denken aan Curtis Mayfield. De overige wat vervreemdende geluiden, ongetwijfeld uit de doos van Danger Mouse, geven het een psychedelisch randje. "I've been dazed" moet nog landen hier. Vooralsnog vind ik het erg saai.
"Piano Joint intro" vind ik wel degelijk sfeerverhogend (doet met sterk aan Marvin Gaye denken), en het nummer zelf is erg mooi in z'n eenvoud. Ook "Another human being", met de frisse harp tonen, vind ik erg goed passen in de totale trip.
Dan zijn er weer die bekende koortjes direct bij de start van "Living in denial". Fijn nummer dat erg in het verlengde ligt van Love & Hate.
"Hero" was ook al bekend. Ook dit nummer vind ik iets gegroeid na een eerste teleurstelling omdat ik het iets te simpel vond. En die gitaar solo maakt het sowieso al goed!
"Hard to say goodbye" biedt door de lengte ruimte voor wat avontuur. Mooi nummer met een mooie opbouw, al is dat echoënde gitaar thema wel iets te veel als een herhaling van zetten voor mij. "Final days" (subtiele fijne drum) en het ingetogen "Solid Ground" vind ik prima maar niet heel verassend, en de interlude er tussen in haalt inderdaad het tempo er wat uit.
"Light" is weer zo'n mooie Danger Mouse productie; de gitaar in de tweede helft is genieten.

Al met al een mooi nieuw album. Of het gaat groeien omdat de nummers me meer gaan pakken zoals bij de inmiddels bekende nummers, of juist gaat vervelen door de toch wat bekend klinkende productie (hoe knap ook, vooral de tweede helft van het album vind ik veel richting Love & Hate gaan), dat gaat de komende tijd uitwijzen.. Voor nu heb ik nog even meer lol van de andere fijne uitgave van vandaag: Gang Starr. Mooie muziek dag vandaag.

avatar van Poepie34
4,5
Aangenaam verrast, had ik niet verwacht. Dit is een geweldig album, eindigt in de top van dit jaar.

avatar van VladTheImpaler
4,5
Pfoe, mijn (hoge) verwachtingen worden zeker weten ingelost, en dat al na pas twee luisterbeurten.

avatar van erwinz
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Michael Kiwanuka - Kiwanuka - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Michael Kiwanuka - Kiwanuka
Michael Kiwanuka gaat samen met Danger Mouse verder waar het geweldige Love & Hate drie jaar geleden ophield maar vergeet niet om een volgende stap te zetten

Ik ben normaal gesproken niet zo gek op het woord luistertrip, maar Kiwanuka van Michael Kiwanuka is er zeker een. De Britse muzikant laat zich op zijn nieuwe album nadrukkelijk beïnvloeden door de soul en psychedelica uit de jaren 60 en 70, maar slaat ook een brug naar het heden. Waar Love & Hate zich liet beluisteren als een vergeten klassieker uit de 60s en 70s soul, is Kiwanuka een eigentijdse soulklassieker vol invloeden uit het verleden. Het een van de meest aansprekende producties van Danger Mouse tot dusver, waardoor je maar nieuwe dingen blijft ontdekken bij beluistering van dit fascinerende album, maar ook in vocaal opzicht is het smullen.

Michael Kiwanuka debuteerde in het voorjaar van 2012 met het aangenaam klinkende Home Again. De Britse singer-songwriter met Ugandese roots leverde samen met de van de band The Bees bekende producer Paul Butler een heerlijk zwoel soulalbum af, dat het vooral later op de avond goed deed.

Home Again was een erg lekker album, maar heel bijzonder vond ik het album uiteindelijk niet. Michael Kiwanuka kleurde op zijn debuut wel erg netjes binnen de lijntjes, waardoor het album uiteindelijk niet zoveel toevoegde aan alles dat er al was.

Het in de zomer van 2016 verschenen Love & Hate klonk flink anders. Naast Paul Butler was dit keer ook Danger Mouse ingeschakeld voor de productie, wat een zeer opwindend album opleverde. Op zijn tweede album verruilde Michael Kiwanuka de zwoele en lome soul voor de kleine uurtjes voor een psychedelisch soulgeluid dat je onmiddellijk de jaren 70 in sleepte en deed denken aan de grote albums van Marvin Gaye, Isaac Hayes en vooral Curtis Mayfield. In muzikaal en productioneel opzicht was Love & Hate een grootste plaat, maar ook in vocaal opzicht en qua songs zette Michael Kiwanuka op zijn tweede album grote stappen.

Ruim drie jaar later is ook album nummer drie verschenen. Kiwanuka zet minder grote stappen dan zijn voorganger, want het derde album van de Britse soulzanger borduurt nadrukkelijk voort op zijn terecht bejubelde voorganger. Ook voor Kiwanuka werd een beroep gedaan op de productionele vaardigheden van Danger Mouse en die heeft een waar kunststukje afgeleverd.

Het nieuwe album van Michael Kiwanuka is volgestopt met instrumenten en geluiden en heeft vaak een beeldend karakter. De indrukwekkende productie van Danger Mouse sleurt je direct vanaf de eerste noten de jaren 60 en 70 in. Het werk van Curtis Mayfield blijkt ook dit keer een belangrijke inspiratiebron, maar Michael Kiwanuka drukt ook zelf zijn stempel op zijn nieuwe album, dat niet voor niets Kiwanuka heeft. Het geluid op het nieuwe album van de Britse soulzanger is rijk, veelkleurig en indrukwekkend, maar ook de zang van Michael Kiwanuka springt er dit keer in zeer positieve zin uit.

Kiwanuka put stevig uit de archieven van de 60s en 70s soul, maar is ook voorzien van een stevige psychedelische injectie en flirt bovendien met rock en filmmuziek. Het maakt van het derde album van Michael Kiwanuka een fascinerende luistertrip waarin steeds weer nieuwe dingen opduiken.

De Britse kwaliteitskrant The Guardian positioneert Kiwanuka ergens tussen Marvin Gaye’s What’s Going On en Primal Scream’s Screamadelica. Invloeden van het legendarische album van Marvin Gaye hoor ik duidelijker dan invloeden van Prima Scream, maar Kiwanuka put zeker niet alleen uit de archieven van de jaren 60 en 70. Michael Kiwanuka incorporeert immers ook invloeden uit de hedendaagse soulmuziek in zijn geluid, waardoor Kiwanuka iets toevoegt aan de klassiekers van Marvin Gaye en de al eerder genoemde Curtis Mayfield.

Zeker wanneer Danger Mouse alle registers open trekt klinkt Kiwanuka hier en daar eclectisch, maar het album heeft ook een aantal fraaie rustmomenten, waarin alles draait om de geweldige zang van de Britse muzikant. Kiwanuka maakt na een paar keer horen diepe indruk, maar ik heb het idee dat dit album nog heel lang door gaat groeien en de zo indrukwekkende jaarlijstjesplaat Love & Hate van drie jaar geleden uiteindelijk makkelijk gaat overtreffen. Erwin Zijleman

avatar van Zwaagje
5,0
dj24 schreef:
Michael Kiwanuka overtreft zichzelf: Album van het Jaar?!

Ik ga voor het gele vinyl.

avatar van Minneapolis
4,5
Oké, op naar 4,5*
Ik vond Lana erg mooi, terwijl ik nooit eerder de behoefte had een album van haar te kopen, maar deze Kiwanuka is onverwacht toch mijn favoriet van 2019. Kiwanuka en de muis hebben er iets heel moois van gemaakt.

avatar van west
5,0
Zwaagje schreef:
(quote)

Ik ga voor het gele vinyl.

Er is ook nog een roze vinyl versie + 7" (met extra nummer) alleen verkrijgbaar (nu nog) op de website van Michael Kiwanuka...

avatar van Minneapolis
4,5
west schreef:
(quote)

Er is ook nog een roze vinyl versie + 7" (met extra nummer) alleen verkrijgbaar (nu nog) op de website van Michael Kiwanuka...

Leuk en aardig, maar wat vind je van het album West?

4,0
Nu tweemaal beluisterd en vooralsnog gaat dit Love and Hate voor mij niet overtreffen, al kan dat naar 7 luisterbeurten nog best anders uitpakken. Door de lawine aan nieuwe platen neem ik rustig mijn tijd.

avatar van west
5,0
Minneapolis schreef:
(quote)

Leuk en aardig, maar wat vind je van het album West?

Ik vind het weer een geweldige plaat. Zeker van het hoge niveau van Love & Hate. Eén van de beste platen van dit jaar zeg ik, terwijl ik 'm pas twee keer gehoord heb. Fijn dat er nog steeds zulke goede soulplaten worden gemaakt.

Edit: heeft iemand nog een kaartje voor zijn concert in Afas Live van deze albumtour voor mij?

avatar van vinylbeleving
4,5
Op het eerste gehoor weer een knappe soul plaat met een weelderige en volle productie. Toch vind ik dat ook meteen (net als bij Love & Hate) het manko van Kiwanuka. Hier en daar zijn de koortjes en strijkers zo aanwezig dat het de liedjes in de weg zit, of blijven de liedjes ondanks die toevoegingen soms wat vlak. Daarnaast vind ik de interludes de vaart uit het album halen. Toch zijn er ook genoeg mooie momenten. Zo'n liedje als I've Been Dazed, daar gebeurt productioneel veel maar de productie staat daar wel in dienst van het liedje. De conclusie is dat ik nog flink wat luisteruren nodig zal hebben om Kiwanuka te doorgronden!

avatar van overmars89
4,0
Prachtige plaat. Altijd al groot fan geweest van Danger Mouse en ook nu weet hij hier weer een heerlijk sfeertje te creeren. Enig minpunt voor mij tot nu toe zijn ook de interludes. Vooral die interlude van "Hero" vind ik niet zoveel toevoegen. Terwijl "Hero" denk wel mijn favo nummer van het album is. Elke keer moet ik mijn enthousiasme temperen wanneer ik de interlude hoor.

avatar van overmars89
4,0
Enne "Final Days" + Solid Ground zijn prachtig!

avatar van Mastroianni
4,0
Voor mij is Michael Kiwanuka een beetje hit & miss. Af en toe prachtig en dan juist weer irritant lelijk. Soms binnen een en hetzelfde nummer.

avatar van dafit
4,5
Een meesterwerk (later meer), maar na flink wat draaibeurten stoor ik me wel aan alle intro’s en interludes (ben ik de enige?!). Ze smeden het album tot een geheel, maar halen ook de vaart eruit. Dus maar een Spotify-playlist gemaakt met het album zonder interludes, intro’s en het harpintermezzo van Another Human Being.

avatar van blur8
3,5
precies de rede waarom het voor mij niet aanvoelt als een meesterwerk. ongeveer 10 minuten pauze klanken is simpel te veel. daar tegenover staan wel erg goed gekeurde songs. totaalplaatje is het net niet.
Mn gevoel zegt dat productie op randje van te bedacht zit, waarbij het meer een DangerM. product lijkt dan van MichaelK.. Vervolgens is erg wel veel te genieten. Hele fijne Herfstplaat.

avatar van Mausie
4,5
Mausie (crew)
Heel erg sterk album zeg! Vorige plaat vond ik al erg goed, maar deze gaat daar overheen wat mij betreft. Ik hoor deze keer eigenlijk geen missers. Echter zie ik ook nog niet de meerwaarde van de vier interludes. Ik ga het album ook eens zonder de interludes draaien, kijken of dat de plaat ten goede komt. Of wellicht blijkt het wel een toevoeging dat de vaart eruit gehaald wordt door die interludes. Michael Kiwanuka zingt in ieder geval weer prachtig en de productie/instrumentatie is om door een ringetje te halen.

avatar van Zwaagje
5,0
Ik ga voor de volle mep; wat een album! Het is voor mij het totaal plaatje. Ik heb het album op vinyl en luister per kant en elke kant heeft zijn sfeer; die intro's storen mij dus niet. Het geeft juist wat extra sfeer. Daarnaast zijn de songs sterk, mooie stem en puike productie. Genieten!!

avatar van Minneapolis
4,5
Zwaagje schreef:
die intro's storen mij dus niet. Het geeft juist wat extra sfeer.

Ik ben dus toch niet de enige? Het zijn muzikale intermezzo's. Het argument van tempo er uit halen begrijp ik best bij die tal van platen met geinig bedoelde stukjes tussendoor, maar hier vind ik het inderdaad wel sfeervol en passend.
Black Puma's vind ik niet veel minder dan deze plaat.

avatar van fish
4,5
Bestaat er al zoiets als progsoul? Zo niet, dan bij deze. Wat een geweldig album. Is een totaalbeleving geworden. Klasse opvolger van Love&Hate.

5,0
Progsoul, zoals hierboven vermeld, dekt wel de lading denk ik. Ik kan hier niet een mooi geïsoleerd nummer aanduiden én toch is het een meesterwerk. Een beetje zoals bij het debuutalbum van Alan Parsons of een werkje van Oldfield. Het statement, zijn pijn, valt direct aan de afbeelding van de hoes te zien. Een immer heikel en chronisch actueel thema.

avatar van VladTheImpaler
4,5
Ik vind de interludes juist ook positief bijdragen aan de sfeer van het album als geheel.

avatar van SirChenque
4,5
Supersound, erg fraaie composities, dijk van een stem: met stip binnen als één van de beste albums van 2019 wat mij bertreft!

avatar van Silky & Smooth
4,5
Fantastisch album! Met Home Again maakt hij al prachtige, ouderwetse soul en nu laat hij toch ook een andere, nieuwere sound horen. De invloed van Danger Mouse is ook duidelijk te horen. Veel koortjes die mij soms zelfs wat doen denken aan Demon Dayz van Gorillaz. Ook de balans op dit album vind ik fijn en daarom stoor ik mij ook absoluut niet aan de intro's. Ze halen wat mij betreft juist niet het tempo uit het album, maar zorgen voor evenwicht. Een moment om even op adem te komen, waardoor de wat krachtigere stukken beter hun recht komen. De kracht van dit album is dat het één geheel is. Ik vond Solid Ground bijvoorbeeld op de radio niet direct geweldig, maar binnen dit album past het perfect en is het één van de beste nummers.

avatar van dafit
4,5
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Het venijn van popjaar 2019 zit in de staart. Na de indrukwekkende platen van Lana del Rey, Angel Olsen en Nick Cave is Michael Kiwanuka’s derde album het volgende meesterwerk dat zich aandient.

Op KIWANUKA overtreft de Britse soulzanger met gemak zijn debuutalbum Home Again (2012) en het succesvolle Love & Hate (2016). Een instant klassieker als Cold Little Heart, die zelfs de hoogste regionen van de top 2000 haalde, ontbreekt misschien, maar dit is zijn eerste plaat die van begin tot einde blijft boeien.

Dat is deels te danken aan de productie van Danger Mouse, die de nummers van rijke, warme arrangementen voorzag met violen, opzwepende drums, ronkende gitaren en ‘lalalala’-koortjes. Het geluid grijpt terug naar muziek uit de jaren zeventig, maar klinkt ook eigentijds. Neem de swingende single You Ain’t The Problem, waarmee hij gelijk een concertzaal in vuur en vlam kan zetten, en het vuige Rolling, dat niet had misstaan op de soundtrack van Shaft.

Elders klinkt Kiwanuka bevlogen. Zo kan het sublieme Piano Joint (This Kind Of Love) zich moeiteloos meten met het beste werk van Marvin Gaye, zingt hij in Final Days over klimaatverandering en is Light een waardige afsluiter. Kiwanuka bevestigt dat hij een begenadigd soulzanger is, die zich kan voegen tot de grootste artiesten der aarde.

Het enige minpunt zijn de intro’s en interludes, die het album weliswaar tot een geheel smeden, maar ook soms de vaart er wat uithalen. Na flink wat luisterbeurten ging ik me hier toch wat aan storen, waardoor ik een playlist heb gemaakt waarop deze ontbreken. Het is slechts een smet op een meesterlijk album.

avatar van Spoelworm
aparte hoes, ik dacht dat dat hier om een of andere mij onbekende belangrijke rastafari persoonlijkheid ging, een koning ofz zoals welke op de hoesjes van wijlen Bob Marley prijkte. Dit is dus waarschijnlijk de artiest zelf haha. Ik ken deze beste man niet,maar het nummer Hero (via de youtube link) klinkt toch erg goed. Mijn interesse is gewekt.

avatar van Silky & Smooth
4,5
De (standaard) vinyl versie is trouwens zeer de moeite waard. Mooie hoes waar de nodige aandacht aan is besteed.

avatar van Venceremos
5,0
Spoelworm schreef:
een koning ofz zoals welke op de hoesjes van wijlen Bob Marley prijkte.


Je bedoelt Ras Ta Fari Negusa Nagast Haile Selassie Makonnen I, keizer van Ethiopië. Volgens rasta's was hij de op aarde teruggekeerde messias.

avatar van Spoelworm
Venceremos schreef:
(quote)


Je bedoelt Ras Ta Fari Negusa Nagast Haile Selassie Makonnen I, keizer van Ethiopië. Volgens rasta's was hij de op aarde teruggekeerde messias.





Ja. Maar dan niet hem, want hem ken ik. Maar een soortgelijke prominente figuur dat bedoelde ik.

avatar van Frisoboei
5,0
Venceremos schreef:
Hij gaat klinken als dat album met Karen O (Lux Prima), dat al veel weg had van Love & Hate (leg die openingstrack eens naast Cold Little Heart).

De - overigens vrij positieve - review in de Uncut hintte hier ook naar.


Wow dat is inderdaad opmerkelijk sterk overeenkomend. Instrumentale intro, dan het koortje en de zang en dan weer de instrumentale outro met koor. Maar ach, het zit ook gewoon geniaal in elkaar, dus blijft wat mij betreft lekker.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:34 uur

geplaatst: vandaag om 05:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.