Grateful Dead - American Beauty (1970)

Of Dick's Picks Volume 4 een stuk beter en completer dan Live/Dead. Via de officiele kanalen zal het wel lastig zijn deze te vinden op CD, al staat hij nog wel op Spotify (geloof ik) en op het interwebs is hij ook nog te vinden.

Voordat dat album officieel werd uitegbracht waren de concerten van 13 en 14 februari 1970 al erg populair onder de fans van the Dead. Van Workingman's Dead staan er een aantal nummers op, evenals klassiekers als China Cat > Rider en de 1,5 uur durende zaligheid van Darks Start, Other One en Lovelight.

Dick's Picks 4 is nou juist bij uitstek de live plaat van Dead waar ik nou niets mee kan. Ik heb de cd een tijdje terug dan ook maar verkocht. Grappig hoe smaken zo verschillen.

Zo even uit het hoofd zijn dit mijn 5 favoriete live Dead platen (en ik heb ze lang niet allemaal beluisterd):

-Two from the Fault (1968)
-Dick's Pick's 16 (1969)
-Sunshine Daydream (1972)
-Grateful Dead Movie Soundtrack (1974)
-Dick's Pick's 18 (1978).

Deze plaat wordt vaak in een adem genoemd met zijn voorganger, Workingman's dead. Er zijn overeenkomsten maar er zijn ook wel degelijk grote verschillen. Workingman's Dead is rauwer en American Beauty wat meer gepolijst en wat gevarieerder qua arrangementen, waardoor deze plaat voor een beginner het meest toegankelijk is. Er wordt nog iets beter gezongen dan op de voorganger, en het songmateriaal is, op een enkele uitzondering na (Till the morning comes) zonder meer top. Bob Weir komt naar voren als zanger en songwriter met sterk werk (Sugar Magnolia en Truckin), Phil Lesh is de zanger op Box of Rain (prachtig) en nummers als Brokedown palace en Ripple van Garcia en Hunter zijn echte mijlpalen.

Tussen al het schoons is Ripple buitenkatagorie, dat mogen ze op m'n BBQ draaien.

Attics Of My Life vind ik de flow van de plaat helaas bedenkeluk ophouden. Met Brokedown Palace erbij is 2 nogal lange langzame nummers op 1 kant wat teveel voor mijn papillen. Ik krijg altijd de nijging om de plaat daar te stoppen, gelukkig is skippen op CD een stuk makkelijker ........

Brokedown Palace is juist één van mijn favorieten van kant 2. Box of Rain draaien ze, hoe cliché ook wellicht, op mijn BBQ. Samen met Black Muddy River van de Day of the Dead cover CD, Through my Sails van Neil Young (CSNY eigenlijk) en Circle Game van Joni.

Daar heb ik beslist ook geen probleem mee, prima nummer, maar daarna stort het een beetje in elkaar. Till The Morning Comes is een niemendalletje wat ik eigenluk ook al te lang door vind gaan, maar wat prima voldaan zou hebben als er een sterk nummer na gekomen was. Dat is Attics dus ( voor mijn papillen ) niet. Het is mooizingerij om de mooizingerij en wat mij betreft hadden ze er beter af gelaten.

Daar ben ik het mee eens, de overbrugging naar Truckin duurt zo wel erg lang, ja.

Zal een jaar of vijftien geweest zijn, eindelijk een eigen PC.

Internet. De rest laat zich raaien.

Alles binnenlaaien wat maar los of vast had gezeten, of zoals ze hier in meer bedekte term ook wel zeggen: pindakaaien.

Uit die dagen voor dit plaatje ook zeker wel een speciaal plaatsje met een zekere sentimentele waarde zo nu en dan nog steeds wel naar boven te halen.

Dit is mijn eerste kennismaking met een album van Grateful Dead. Hun muziek doet mij wat denken aan de
country rock van onder meer Gram Parsons en de Flying Burrito Brothers. . Ik vind deze muziek (zowel vocaal als instrumentaal behoorlijk afwisselend.

Wat mij betreft het beste album wat ze gemaakt hebben , maar een beetje meer pit en paar sterkere songs hadden mij dit album misschien doen kopen. Ik blijf nu steken bij 3,5 ster.

Ripple

Ah say agin:

Sinds 30 oktober is ook de 50th anniversary edition uit, met als bonus een live concert uit 1971; Port Chester, NY, 18 februari, op 2 CD's. De voorganger, Workingman's Dead had het concert van 21 februari als bonus.

Staat inmiddels in bestelling.

Het Grateful Dead-kwartje begint echt goed te vallen. Vaak moet je gewoon meer luisteren en niet maar één keer en dan direct afserveren.

Een band/sound moet landen, voor je het goed kan beoordelen. Ik maak me zelf ook te vaak schuldig aan de 2000-ziekte: alles moet snel en vlug. Ook door de streaming-kanalen, gaan mensen als een malloot platen luisteren en een cijfer geven zonder echt de tijd te nemen,

Lang verhaal kort: heerlijke plaat en de zang begin ik steeds sympathieker te vinden. Niet voor niets dat the Dead en Garcia/Weir/Lesh wereldberoemd zijn.

Deze americana-versie van de band doet het erg goed bij mij. Ik ben om!

Haaatsjoe!.

Net als Allman Brothers Band heeft the Dead niet eens zoveel studioplaten gemaakt (ik tel er 13 op deze website). Voor ik aan hun magistrale liveplaten ga beginnen, wil ik toch eerst de basis goed beheersen.

Wisten jullie trouwens sat Warren Haynes van Allman Brothers Band en The Mule een tijdlang de bandleider van The Dead was, maar ik moet die ins en outs nog leren.

Over deze plaat: ik vind de (samen-)zang soms erg vals, muzikaal is het in orde, maar ik mis (lange) instrumentale stukken.

Haaaaaaatsjoe!!!!

Vanwege de legendarische status van The Dead was ik nieuwgierig geworden naar dit album. Het doet mij echter niet veel. Het is duidelijk niet helemaal mijn ding.