Gisteren hoorde ik Theo Maassen bij 'Zomergasten' praten over gecontroleerde waanzin. Als onverbetelijke muziekgek begon ik natuurlijk meteen bij mezelf te denken welke plaat in mijn bezit aan dat criterium zou kunnen voldoen.
Hüsker Dü('Land Speed Record') en Jesus Lizard('Liar') vielen om duidelijke redenen meteen af.
Toen moest ik denken aan deze plaat van die rare kwibus Arno Hintjens die begin jaren '80 geenszins die reputatie als veelvuldig geëerde en gelauwerde chansonnier bezat die hij vandaag de dag geniet. Als hij al bekend was, was dat al een opstandige volksbengel die achter de vrouwtjes zat, hectoliters alcohol verzette en duivelse bluesmuziek met het combo Tjens-Couter maakte.
Maar toen kwam daar T.C. Matic plots uit de lucht vallen.
Gevuld met grommende rockmuziek, tegen elkaar opklotstende melodiepartijen en de kermende en ijle gitaarmuziek van Jean-Marie Aerts leverde TC Matic meteen haar visitekaartje af om zo de alternatieve muziekscene in België tijdens een groot deel van de jaren '80 te domineren.
Pareltjes van tekstuele aard hoeft men op deze plaat evenwel niet te verwachten: de teksten raken immers kant nog wal. Maar het levert wel een prikkelende mengelmoes van schor geschreeuwde Franse, Oostendse en Engelse tekstflarden, zoals dat te horen is in het (in België althans) overbekende
Ohlalala en het met "
petatten méh sauccisse" gedrapeerde
Viva Boema.
Ook laten ze zelfs Gekke Dolfje uit Duitsland tijdens
Give Them A Leader zijn zegje doen.
De tekstuele waanzin wordt strak ingekaderd door de monotone ritmesectie. De basgitaar blijft uitermate 'cool' en beheerst klinken terwijl het tegendraads klinkende gitaarwerk van de onvolprezen JM Aerts toch op zijn eigen manier strak in het gareel blijft zitten.
Kortom, dit is Mafheid in een dwangbuis van baslijnen en drumpatronen die tot het einde moeiteloos hectisch en opgejaagd blijft klinken zonder het muzikale kaderwerk geweld aan te doen.
Toch zomaar even 4,5*.