The Strokes - The New Abnormal (2020)

Haha, exact dit.
Ik moest "fairytale my way" googlen, aangezien die woorden in mijn hoofd spookten bij elke luisterbeurt maar ik het ook niet kon plaatsen

Toch beter als ik had verwacht moet ik zeggen. The Adults Are Talking is een geweldige openingstrack. Vintage Strokes, maar als het zo goed is maakt dat mij weinig uit. Voor de rest vind ik die mellow vibe op het album heerlijk. Het gaat bijna richting Tame Impala op nummers als Eternal Summer. Minpuntje is voor mij wel Bad Decisions en Brooklyn Bridge to Chorus: The Strokes klinken als een coverband van The Strokes.

Die solo in Selfless is ook heerlijk mellow.

Halen hier een niveau dat ik in 2020 niet meer verwacht had van The Strokes en in tegenstelling tot zijn voorgangers waar er naast 2 of 3 sterke nummers altijd een hoop filler op stond is deze best genietbaar van begin tot einde. De tracks waar ze wat uit hun comfort zone treden vind ik de beste, met At the Door en de afsluiter als hoogtepunten. Wat mij betreft hun beste sinds Room on Fire.

Ben heel benieuwd. De titel van deze plaat lijkt in ieder geval met een vooruitziende blik gekozen .

Best een aardig album. Niet heel bijzonder, maar het luistert prima weg. Ik ben op zich niet zo'n hele grote fan van The Strokes, maar ik moet wel zeggen dat ik dit album beter vind dan hun voorgaande albums.

Julian Casablancas's stem klinkt wat 'ronder', wat mooier en hij kan nog behoorlijk zuiver hoog uithalen.

Casablancas is echt een goede zanger. Dat viel eigenlijk minder op op die eerste platen, hier meer.

Casablancas is geweldig goed op deze plaat idd. Eternal summer voor mij toch wel het absolute hoogtepunt. Fantastisch nummer.

Lekker plaatje.mooie nummers. Hoewel de magie van Is this it ? Van destijds in sommige nummers niet meer aanwezig is.

Heb helemaal niks met deze muziek, maar mijn aandacht werd getrokken door de titel Ode to the Mets, maar eh, song lijkt niet echt iets met honkbal te maken te hebben. Waarom niet?

The Strokes; wat hebben we ze op een schild omhoog getakeld om ze daarna te bestraffen dat ze eraf zijn gekukeld of gesprongen (welke van de twee het was, is afhankelijk van interpreatie van de toeschouwer). En na jaren toegejuicht, verguisd en stil gewezen komen ze daar terug. En wie van de jubelaars van het eerste uur, waarvan sommigen moeiteloos overgingen naar de rol van criticasters van het tweede uur, had nog een Euro gegeven voor ze? Maar daar staan ze, een vijftal veertigers die een mooie plaat maken. Evenwichtig vooral; geen uitschieters fors omhoog of omlaag maar een stabiel album. Met het geluid dat we van ze kennen en meer. En in ieder geval beter dan ik nu nog verwacht had van The Strokes en daarom hulde.

Mets kan ook slaan op personen die gedurende ons leven op ons pad zijn gekomen (people we've met).

Ik snap de tegenvallende recensies niet zo. Het is gewoon een heerlijke Strokes plaat geworden! Staat de hele dag al op repeat.
Toppers: The adults are talking, Selfless, Bad decicsions, Ode to the mets. Eigenlijk staan er alleen maar goede nummers op.

Waar ik eigenlijk afgehaakt was na de laatste twee albums (Angles en Comedown Machine) hebben ze me met dit album weer compleet te pakken.

Dat is nogal een uitspraak Ik hoor het nog niet... Ik vind dit samen met Angles juist een van de minste tot nu toe.

Geen van hun eerdere albums vind ik top maar deze nieuwe telg vind ik een knaller. Voor mij allemaal goei tot uitstekende songs. Deze zal mijn toplijstje van 2020 zeker halen.

Ik vond is this it de beste met een aantal hele goede nummers maar vond een paar nummers ook echt fillers.
Het tweede album was al iets minder maar nog steeds goed en daarna ging het achteruit TOT dit album.
Zijn stem is hier nog nooit zo goed geweest als ie was.
Tot slot zijn ze ook een nieuw soort genre ingegaan, kan dit nog niet helemaal in hokjes plaatsen (en dat hoeft ook niet).
Misschien ga je er na meer luisterbeurten hetzelfde over denken

The Strokes hebben er een handje van om de melodie van een bestaand nummer zodanig te vervormen, zodat het geen cover is, maar waardoor ik me suf denk om welk bestaand nummer het nu gaat. Op deze plaat geldt dat voor Ode to the Mets. Iemand een idee?

Hoe dan ook, lekker nummer.

Door zoek de berichten en gij zult uw antwoord vinden
Iets met Anastasia..

Neen, gaat wel degelijk over de ploeg, Julian Casablancas verklaarde dat punt van dit nummer is het gevoel ergens onvoorwaardelijk bij te horen ondanks het feit dat het ook vaak tegenvalt (zoals blijkbaar the Mets waar hij supporter van is). Vergeleek dat dan met zijn band.

Tja, een quintet gevorderde, mannelijke veertigers met gitaren past niet in het plaatje van sommige media. Krijg je sowieso wisselvallige recensies. Had er ook weinig van verwacht, strokes altijd wel garant voor 2 of 3 goede nummers maar sinds first impressions of earth was het ook niet meer dan dat. Dat ze een album afleveren zonder echt zwakke broeders had ik op dit punt niet meer verwacht.

Dat had ik inderdaad kunnen doen. Anastacia it is. Thanks.

Met Angles werd het dieptepunt bereikt. Op enkele uitschieters na 'n wat ongeinspireerd en weinig indrukwekkend album. Met de Comedown Machine werd het herstel ingezet. 'n album dat ik weer met plezier vele malen beluisterd heb.
De stijgende lijn wordt met The New Abnormal ('n profetische titel) doorgetrokken. Wat mij betreft hun beste sinds Room on fire. The Strokes zijn weer helemaal terug met 'n hele genietbare en fijne plaat. Uitschieters zijn voor mij voorlopig The Adults are talking , Eternal summer en Bad decisions, maar er staat eigenlijk geen zwak nummer op.
Daarom des te jammer dat het optreden op Best Kept Secret waarschijnlijk niet door zal gaan.

Gewoon een lekkere plaat. Gelukkig denken sommige mensen hier op Musicmeter er ook zo over, want de recensies (o.a. Oor) die ik lees zijn overwegend negatief en zijn voor de helft gevuld met huilend terugblikken op hun debuut van 19 jaar geleden...

Ik vind dit overgeproduceerde rock voor de massa. Zit weinig smaak aan. Rock muziek dat veelal binnen de lijntjes blijft. Net als Foals, Bombay Bicycle Club en nog een zooitje van die bands is het voor mij allemaal te braaf. Ik hoor weinig urgentie en ook de zangers zijn voor mij allemaal zo middelmaat. Ik vind het dan ook allemaal veel op elkaar lijken. (Maar dat heb je vaak met muziekstijlen die niet je ding zijn).

De eerste 2 tracks + Eternal Summer vind ik nog wel boven de rest uitspringen. Met de singles heb ik over het algemeen nog wel het minst. Toch nog wel een magere voldoende, omdat het wel aardig is.

De eerste paar beluisteringen had ik ook een beetje het gevoel dat het teveel binnen de lijntjes was. Maar met elke beluistering groeit de waardering.

Met name door de uitstekende zang en die grappig stukjes aan het begin en/of eind van een nummer.

Of tijdens een nummer al zingend "can we go back to the chorus" of "drums please". Geeft het dan weer net dat gevoel dat de basis live-in-the-studio opnames betreft.

Eerst dacht ik dat deze minder was dan Comedown Machine maar nu meen ik dat deze gelijkwaardig is.

Wat een album eigenlijk.
19 jaar na hun (alleszins voor sommige personen) legendarische debuut, flikken ze opnieuw een topalbum.

The Strokes kregen vrijwel meteen een heldenstatus na hun debuut. Voor mij konden ze dit minstens tot Room On Fire doortrekken. Daarna zakte het niveau echter heel wat. Angles, Comedown Machine, ... Het kon allemaal een pak minder boeien. Luister, behalve de singles, deze albums zéér zelden in hun totaliteit.

Dan komt plotseling dit album na 7 jaar radiostilte. Optredens in België en Nederland, éindelijk.

De vooropgeschoven singles zijn redelijk veelbelovend. Bad Decisions is voor mij meteen een voltreffer. The Strokes zoals ik ze ontzettend graag hoor en waarom ik fan ben geworden. At The Door iets experimenteler, maar zeker interessant genoeg.

Net voor het album uitkomt, wordt Brooklyn Bridge gedropt als single. Opnieuw een voltreffer. Dit kan écht wel wat gaan worden.

En dat doet het ook. 9 nummers, niet bijster lang, maar geen enkele slechte song op deze plaat. Echt geen enkele voor alle duidelijkheid.

Ik zou hier nu over elk nummer iets kort kunnen schrijven, maar dat is niet nodig. Het is gewoon stuk voor stuk ijzersterk. Het stembereik van Julian (al dan niet met autotune) is wondermooi en dat wordt ruimschoots geëtaleerd op dit album.

Favorieten aanduiden is zowaar niet eenvoudig en zwakke songs aanduiden zou zowaar nog moeilijker zijn.

Geen twijfel mogelijk dat dit album voor mij tot de 3 beste albums van The Strokes hoort. Room On Fire mag zelfs een beetje gaan oppassen voor dit zeer jonge broertje.

Wat ontzettend jammer dat ik hen in 2020 niet voor de eerste keer kan zien. Ik kan alleen maar hopen dat 2021 nieuwe kansen biedt om The Strokes aan het werk te zien.

Ik heb The Strokes hier op Musicmeter vaak voor bij zien komen, maar ondanks dat de style wel in mijn straatje ligt heb ik nooit gepoogd een album op te zetten. Ik denk vooral door het bij mij bekende verloop van hun carrière. Een blijkbaar legendarisch debut waardoor ze in één keer in het middelpunt van de New Yorkse music scene stonden (en daarmee van de wereld). Een scene die ik heel hoog heb zitten door bands als Interpol en LCD Soundsystem. Vervolgens begon het aftakelingsproces vrij snel waardoor ik nooit bij een nieuw album ben aangehaakt.

De inmiddels 40-ers is het dan toch gelukt. Wat een lekker album! (en fantastische hoes van Jean Michel Basquiat)

Ik heb wel met ze te doen. Het debut kwam op een verschrikkelijk moment. Na 9/11 had men in New York wel andere dingen aan hun hoofd. En nu het Coronavirus dat roet door de plannen gooit.. Ze leken er weer echt zin in te hebben, hopelijk vinden ze na dit alles weer de motivatie om verder te gaan.

Dit album heb ik nu een paar keer gehoord, maar ik ben nog niet meteen enthousiast. En dat terwijl het oproepen van enthousiasme nou nét is wat ik van The Strokes verwacht. Dat deden ze vroeger namelijk wel. Het tempo op The New Abnormal ligt relatief laag en het wordt zelden opwindend. Dit is echt een heel andere stijl dan ik gewend en én dan ik had gehoopt en voorlopig heb ik daar moeite mee.

Brooklyn Bridge to Chorus vind ik wel echt lekker en lijkt niet toevallig ook het meeste op hun oudere werk.

Sterk album, alleen why are sundays so depressing doet me weinig.