The Strokes - The New Abnormal (2020)

Ik snap grote delen van het negatieve commentaar echt totaal niet. Wat hadden jullie dan verwacht, een album dat totaal niet als The Strokes klinkt? Dan zul je toch echt naar een andere band moeten gaan luisteren.

Maar dit is wat mij betreft niks minder dan een geweldige comebackplaat. Ze hebben hun sound goed doorontwikkeld en gekozen voor langere nummers waarin veel gebeurt. Echt elk nummer is raak en er is veel variatie tussen en binnen de tracks. Julian Casablancas zorgt ook voor veel afwisseling in zijn zang. Sowieso de beste plaat sinds Is This It en Room On Fire, maar dit zou zomaar op hetzelfde niveau kunnen eindigen.

Ik begrijp de vergelijking wel met The Killers. Het is allemaal te afgelikt. Hier en daar vind ik een nummer wel tof, maar over de gehele lijn is het te clean/poppy. Maar dit heb ik bij al hun albums, behalve This Is It.
De twee openingsnummers kan ik nog appreciëren, maar dan komt "Brooklyn Bridge to Chorus". wat een gedrocht van een nummer. Ik krijg het gevoel dat ik naar een nummer van Placebo aan het luisteren ben.
Sorry voor de fans, maar ik hou het bij deze voor wat het is en ga het album ook geen stem geven.

Tja als je iets wat een beetje gelikt is n reden vind om t met n band te vergelijken kun je meteen nog 1000 bands vinden hoor.
Totaal ander sound dan the killers en ook de structuur is anders

Ondanks dat ik vroeger Is This It en Room On Fire veelvuldig met luisterbeurten heb bestookt, moet ik nu toch concluderen dat The Strokes en ik uit elkaar zijn gegroeid.

De productie op dit album is duidelijk opgepoetst, met de hulp van Rick Rubin. Het is echter nog steeds dezelfde bekende Strokes sound, opgedost in een kek synthesizer jasje. Hoe clean en catchy de productie ook is, hij doet mij ook gelijk weer zo kil en hol aan. Onder alle bombast zit maar weinig substantieels verscholen, het is mij te voorspelbaar en veilig. Het album kent wel zeker wat hoogtepunten, zeker als ze buiten hun eigen Strokes comfort zone durven te treden. Maar deze momenten zijn te sporadisch om mij te blijven boeien. Het bij tijden lusteloze gemompel van Casablancas geeft de songs ook maar weinig energie mee, ook al probeert hij het wel degelijk, maar het raakt me niet.

Wel leuk voor The Strokes en hun fanbase dat dit album zo gewaardeerd is, het is leuk om de indie acts van 20 jaar terug nu nog zien te gedijen en een nieuw publiek weten aan te treken.

Een mooi stukje heb je geschreven aerobag, al raakt de nieuwe plaat jou niet meer als het debuut destijds heb je dit toch in een positieve boodschap gegoten. Waarvoor hulde.

Dankje Johnny Marr, voor deze wijze en volwassen reactie. Bedankt dat je de tijd genomen hebt om mijn mening te lezen. Ik hoop dat je nog veel luisterplezier zult beleven aan deze nieuwe Strokes.

Negatief zijn op een positieve manier: dat doe je erg fraai, aerobag! Ook de reactie van Johnny Marr verdient applaus. Wat zijn jullie toch leuke, volwassen jongelui!

Ikzelf zit qua waardering ergens tussen jullie beiden in, met een fikse aandrang naar het positieve cijfer. The New Abnormal weet me namelijk te verrassen, wat ik na een hiaat van zeven jaar niet meer had verwacht van The Strokes. Is het die broodnodige adempauze geweest die de New Yorkers hernieuwde inspiratie heeft ingefluisterd? Is het de hand van Rick Rubin? Heeft het te maken met gestaag de gestaag oplopende leeftijd van de bandleden, wat onherroepelijk andere inzichten met zich meebrengt?

't Zal wel van alles wat zijn, vermoed ik. Deze nieuwe plaat klinkt me alvast fris en monter in de oren, energiek ook. En verrassend veelzijdig, daar de band wat nieuwe horizonten probeert te verkennen (frontman Julian Casablancas heeft in de tussentijd met o.a. Daft Punk samengewerkt, en ook twee platen uitgebracht met The Voidz). Dit alles wordt wat mij betreft mooi weerspiegeld in de albumhoes, een schilderij van Jean-Michel Basquiat.

Dat er velen zijn die de stem van Casablancas niet kunnen trekken, kan ik heel goed begrijpen; ik heb het er ook regelmatig lastig mee. Vooral wanneer de kwaliteit van de songs niet al te best is, zoals op drie vorige platen. Dan is dit een enorme stap voorwaarts, dunkt mij, want de zang komt zo goed uit de verf voor mij, net omdát die songs zo goed in elkaar zitten. En zo kan Casablancas alle toonaarden verkennen. Regelmatig zet hij zelfs z'n falsetpet op z'n kop, waardoor de zang een nieuwe, intense dimensie krijgt. Zo klinkt hij in Selfless op een gegeven moment als Jónsi van Sigur Rós, terwijl hij in Brooklyn Bridge to Chorus dan weer een geweldige imitatie van Morrissey ten tijde van The Smiths ("We're dancing on a moonbeam; on and on and on and on and on!").

Favoriete songs aanduiden is lastig, daar het niveau vrij constant is. Ik heb het album in de maand dat het nu uit is, vrij intensief beluisterd voor mijn doen (zo'n tiental keer), en telkens duikt er wel een andere song als lieveling op. The Adults Are Talking is een geweldige opener, Eternal Summer is een feest en een beest van een song, Ode to the Mets een gedroomde afsluiter. Dat zijn dan uiteindelijk toch wel de vaandeldragers van dit album, naar mijn mening.

4 sterren

Begon zo hoopvol: The adults are Talking. Maar dan houdt het voor mij al weer bijna op. Te weinig creativiteit. Mindere composities en te gladjes, poppy. Mij kan het helaas niet boeien. Snik.

Volgens mij is dit nog niet benoemd, maar elke keer hoor ik Pink Floyd in Eternal Summer. Niet het hele nummer, maar de stijlswitch die begint met de lyrics ‘I can’t believe it...’. Erg fijn stuk hoor, sowieso een van de betere nummers van de plaat naar mijn mening.

Hoewel in mijn optiek The Strokes over het algemeen na First Impressions een dalende lijn hebben ingezet, waren er altijd wel één of twee nummers die ik tot hun beste werk rekende. Alsof ze door hun experimenteerdrift een op de vijf keer raak schoten.

Deze plaat is denk ik een van hun meest constante sinds een lange tijd, dat is meteen de kracht en de zwakte van de plaat. De band vliegt qua sounds weinig uit de bocht, en klinkt soms zelf iets té clean. Daarnaast zijn er nummers waarop Julian gewoon de akkoordenprogressies volzingt, zonder dat er echt sprake is van een uitgewerkt nummer. Vooral op de eerste helft van de plaat.

Dat gevoel heb ik in ieder geval niet bij de science fiction-ballad At the Door, Anastastia-cover Ode to the Mets, "You're the Voice"-pastiche Eternal Summer, de sombere Is This It?-zondagsnostalgieën van Not the Same Anymore en Why Are Sundays So Depressing.

Verder vind ik de opener niet sterk, maar het gitaarspel van Fab en Albert op dat nummer is dan weer een carrièrehoogtepunt op zich.

Ja, dat hoor ik er ook wel in!

Herkenbaar aan de stem natuurlijk, maar veel (te) gladde ballad-achtige nummers die me weinig boeien helaas.
Gelukkig zijn er wel nummers die het niveau opvijzelen, maar meer dan een 7 zit er voor mij niet in.

Helemaal mee eens. Dit is ook precies wat mij tegenstaat aan dit album. Een te laag tempo en te weinig catchiness.

Leuk album. Al moeten we het ook niet romantiseren, want naast een paar goede nummers, staan er ook een paar miskleunen op.

Mij doet deze plaat een beetje denken aan de laatste plaat van Arctic Monkeys. Niet helemaal qua stijl, maar wel een beetje qua gevoel dat de plaat uitstraalt en qua plaatsing van de plaat in het oeuvre van de band. De fans van het eerste uur die (enkel) houden van de garagerock zijn er aan voor de moeite. Het is allemaal wat minder garagerock en wat meer mellow, wat meer relax. En hoewel ik zeker fan ben van de eerste platen van The Strokes, kan ik dit geluid ook zeer zeker waarderen. Net zoals Arctic Monkeys, vind ik dat ook The Strokes hier een erg fijne plaat mee hebben afgeleverd!

Qua niveau kan deze 'The New Abnormal' zich wat mij betreft meten met het betere werk van de band. De opener vind ik fantastisch, maar ook Brooklyn Bridge to Chorus is voor mij een instant Strokesfavoriet, net zoals Ode to the Mets. Eigenlijk staat er geen enkel zwak nummer op het album. Single Bad Decisions vond ik in eerste instantie net wat te simpel, maar kan ik intussen ook wel waarderen.

Favorieten: Brooklyn Bridge to Chorus, The Adults are Talking

Ik begin voorzichtig met een 4*.

Drums please Fab...

De laatste drie songs zijn echt de perfecte afsluiting van dit album.
Ode to the mets is inmiddels uitgegroeid tot een waar anthem hier in huis. De nonchalante stem van Casablancas maakt dit nummer compleet! Vanaf 4:20 kippenvel

Dit zou zomaar eens m'n favoriete Strokes-album kunnen worden... Niet slecht voor een band die wat mij betreft -vooral- met de eerste 3 platen toch al wel enkele toppers in z'n oeuvre had!

4,5*

Zo. Ik zit er inmiddels helemaal in zeg! Ik had hier eerst 3 sterren staan, maar op de één of andere manier kwam ik bij de clips uit op youtube en heb ik de teksten er nog eens bij gepakt en hij komt nu echt goed binnen. Ik lees hier en daar dat het echt een ander geluid is dan we van the strokes gewend zijn, ja en nee.

Ja het is natuurlijk heel anders dan een this is it (wat eigenlijk wel gewoon in mijn top 10 lijstje zou moeten staan misschien), maar je hoort ook wel weer gewoon heel duidelijk de typerende ontwikkelingen van akkoorden door de nummers heen (kan het niet uitleggen eigenlijk, want ben geen muzikant ), ze hebben zo een typerende wisseling van tempo/refrijn/akkoorden in hun nummertjes en dat hoor ik hier ook wel terug. Ook aan de manier waarop Julian de teksten over de nummers legt vind ik typerend voor the strokes.

Ode to mets, brooklyn bridge, adults are talking, why are sundays en bad decisions
De laatste twee uit dat rijtje hadden trouwens prima op this is it kunnen staan wat mij betreft.

Opmerking over zang snap ik hier en daar wel. Die uithaal op adults are talking rond 03:30 had van mij ook niet helemaal gehoeven.

Bij "Ode To The Metz" moet ik toch denken aan "Left Outside Alone" van Anastacia.

Ik vind Bad Decisions echt enorm vervelend, dat nummer had tweeënhalve minuut korter kunnen zijn en het had niks uitgemaakt. Brooklyn idem, gelukkig is de rest van het album uitstekend.

De zang in "Ode To The Mets" is ronduit heerlijk...Onsterfelijke band.

Geweldig album. Was aan het begin even wennen. Maar elke luisterbeurt werd het beter.
Er zit eigenlijk geen zwak nummer tussen. Alle nummers zijn sterk.
Voor mij zijn "The Adults Are Talking", "Selfless", "At The Door" de absolute hoogtepunten.

Het jaar is bijna om en ik kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij absoluut het beste album van 2020 is. Volgens Spotify waren mijn 4 meest beluisterde nummers dit jaar op dit album te vinden, dat zegt genoeg...

The Adults Are Talking is wel een contender voor nummer van het jaar voor mij. Ik vind dit album ook erg goed, maar Alfredo, UNLOCKED, de nieuwe Spinvis, Mac Miller en Fly Siifu's zijn over de gehele linie toch net iets beter.

Een paar miskleunen op 9 nummers en toch een 5 geven, bizar.
Verrassend dat deze in de top 10 staat hier, er zijn dit jaar zoveel betere platen gemaakt.
Op deze staan een 3-4 zeer goeie nummers (vooral eternal summer) die ik de volgende jaren wel nog eens ga beluisteren. Er staan echter ook zeer zwakke nummers op, saai, weinig verrassend en met zang op het randje van storend. Ligt ergens tussen 3 en 3,5 voor mij.

Bizar kun je het vinden, maar voor mij en merkbaar voor vele anderen behoort dit album tot een van de beteren van 2020 en hoort daar dan dus ook een riant cijfer bij.

Verder denk ik dat jij het album ook wat anders beoordeelt als hoe ik dat doe. Zelf luister ik meer naar The Strokes als ik zogezegde meezingers wil horen en zo beoordeel ik dan ook het album en de nummers die hieraan voldoen: The adults are talking - Bad decisions - Brooklyn bridge to chorus..

Ik vind het maar een raar verhaal. Wat geef je dan aan een plaat zonder miskleunen?

Dat ligt geheel aan de kwaliteit van de nummers. Een Dua Lipa of een Miley Cyrus hebben bijvoorbeeld ook aardige albums afgeleverd afgelopen jaar, maar al die nummers kun je zo inwisselen voor de volgende, ben ik over een half jaar weer vergeten en kan ik dan ook niet een allerhoogst cijfer geven.

Je moet er natuurlijk ook niet een te groot punt van maken, cijfers geef ik soms nog wel eens op gevoel, wat er voor kan zorgen dat ik iets op het ene moment geweldig vind en op het andere als matig of zelfs als onplezierig bestempel.

Voor nu sta ik dus achter dit cijfer omdat ik die paar nummers zo goed acht om dit cijfer waard te zijn, maar kan het ook weer gauw veranderen in een, uh, 3,5.

Je moet je eerste tekst nog eens herlezen. Niemand maar dan ook werkelijk niemand zal een score 5 linken aan jouw uitleg . Jouw uitleg past eerder bij een 3. Soit over smaken valt niet te twisten, maar echt kloppen doet je verhaal toch niet .

Ik krijg nu haast het idee dat het niet is toegestaan om op een andere manier te stemmen dan het te doen aan de hand van de regels die jullie eraan verbonden hebben..