The Strokes - The New Abnormal (2020)

Ode to the Mets Klonk Julian ooit zo gepassioneerd? Misschien wel op enkele tracks van Is This It ja, maar toch een wel erg sterk nummer hoor. De eerste 4 nummers en uiteraard At the Door zijn ook top. De rest is wel aardig maar blijft minder hangen. Ze hebben het met amper 9 nummers kort en bondig gehouden en dat bevalt me wel.

Vrij consistent album. Ik denk wel hun meest urgente, opwindende plaat sinds Is This It. Niet dat dat heel moeilijk was, maar toch. Petje af voor de heren.

Endless Summer doet me bij sommige zanglijnen van Julian trouwens wat denken aan 'The Rat' van The Walkmen. Dit geheel terzijde.

Jammer dat Best Kept Secret hoogstwaarschijnlijk niet zal doorgaan, deze nummers gaan denk ik ook live werken. Een Brooklyn Bridge to Chorus met je smoel in de zon, moet heerlijk zijn.

Wat een album eigenlijk.
19 jaar na hun (alleszins voor sommige personen) legendarische debuut, flikken ze opnieuw een topalbum.

The Strokes kregen vrijwel meteen een heldenstatus na hun debuut. Voor mij konden ze dit minstens tot Room On Fire doortrekken. Daarna zakte het niveau echter heel wat. Angles, Comedown Machine, ... Het kon allemaal een pak minder boeien. Luister, behalve de singles, deze albums zéér zelden in hun totaliteit.

Dan komt plotseling dit album na 7 jaar radiostilte. Optredens in België en Nederland, éindelijk.

De vooropgeschoven singles zijn redelijk veelbelovend. Bad Decisions is voor mij meteen een voltreffer. The Strokes zoals ik ze ontzettend graag hoor en waarom ik fan ben geworden. At The Door iets experimenteler, maar zeker interessant genoeg.

Net voor het album uitkomt, wordt Brooklyn Bridge gedropt als single. Opnieuw een voltreffer. Dit kan écht wel wat gaan worden.

En dat doet het ook. 9 nummers, niet bijster lang, maar geen enkele slechte song op deze plaat. Echt geen enkele voor alle duidelijkheid.

Ik zou hier nu over elk nummer iets kort kunnen schrijven, maar dat is niet nodig. Het is gewoon stuk voor stuk ijzersterk. Het stembereik van Julian (al dan niet met autotune) is wondermooi en dat wordt ruimschoots geëtaleerd op dit album.

Favorieten aanduiden is zowaar niet eenvoudig en zwakke songs aanduiden zou zowaar nog moeilijker zijn.

Geen twijfel mogelijk dat dit album voor mij tot de 3 beste albums van The Strokes hoort. Room On Fire mag zelfs een beetje gaan oppassen voor dit zeer jonge broertje.

Wat ontzettend jammer dat ik hen in 2020 niet voor de eerste keer kan zien. Ik kan alleen maar hopen dat 2021 nieuwe kansen biedt om The Strokes aan het werk te zien.

Na First Impressions of Earth uit 2006 heb ik me niet meer veel met the Strokes bezig gehouden.Vond het er allemaal niet op vooruit gaan en er was wel interessantere en betere muziek voorradig.
Nu er na zeven jaar weer eens een nieuw album verscheen,de eerste berichten positief waren en het aanbod op dit moment nu niet bepaald overliep van kwaliteit wilde ik ze wel weer eens gaan proberen.
Aanvankelijk werd ik door the New Abnormal nu niet direct uit mijn stoel geblazen,maar na zo'n vier a vijf keer de plaat gehoord te hebben begonnen zich toch bepaalde contouren af te tekenen.
De heerlijk ontspannen stijl bijvoorbeeld,het vijftal uit New York lijkt voor elk nummer uitgebreid de tijd te hebben genomen waardoor de meeste songs niet alleen vrij lang duren maar ook doordachter,voller,rijker en uiteindelijk vaak nogal eens behoorlijk eclectisch klinken.Dat daardoor de toch altijd al wat nonchalante zangstijl van Julian Casablancas prima tot zijn recht komt is een extra pluspunt.
De negen tracks op the New Abnormal hebben dan ook veel te bieden,al vergt het wel wat tijd en geduld van de luisteraar voor ze volledig tot wasdom komen.Valt dan ook niet mee om terstond hoogtepunten of persoonlijke favorieten aan te wijzen maar voorlopig gaat mijn voorkeur voorzichtig naar Brooklyn Bridge to Chorus,Bad Decisions en Why Are Sundays So Depressing uit,al zal dat in de toekomst wellicht nog wel eens gaan veranderen.
The New Abnormal is dan ook een erg fijn en goed album,met een waarschijnlijk lange houdbaarheidsdatum,waar ik zodoende de komende tijd mee vooruit kan.

Negatief zijn op een positieve manier: dat doe je erg fraai, aerobag! Ook de reactie van Johnny Marr verdient applaus. Wat zijn jullie toch leuke, volwassen jongelui!

Ikzelf zit qua waardering ergens tussen jullie beiden in, met een fikse aandrang naar het positieve cijfer. The New Abnormal weet me namelijk te verrassen, wat ik na een hiaat van zeven jaar niet meer had verwacht van The Strokes. Is het die broodnodige adempauze geweest die de New Yorkers hernieuwde inspiratie heeft ingefluisterd? Is het de hand van Rick Rubin? Heeft het te maken met gestaag de gestaag oplopende leeftijd van de bandleden, wat onherroepelijk andere inzichten met zich meebrengt?

't Zal wel van alles wat zijn, vermoed ik. Deze nieuwe plaat klinkt me alvast fris en monter in de oren, energiek ook. En verrassend veelzijdig, daar de band wat nieuwe horizonten probeert te verkennen (frontman Julian Casablancas heeft in de tussentijd met o.a. Daft Punk samengewerkt, en ook twee platen uitgebracht met The Voidz). Dit alles wordt wat mij betreft mooi weerspiegeld in de albumhoes, een schilderij van Jean-Michel Basquiat.

Dat er velen zijn die de stem van Casablancas niet kunnen trekken, kan ik heel goed begrijpen; ik heb het er ook regelmatig lastig mee. Vooral wanneer de kwaliteit van de songs niet al te best is, zoals op drie vorige platen. Dan is dit een enorme stap voorwaarts, dunkt mij, want de zang komt zo goed uit de verf voor mij, net omdát die songs zo goed in elkaar zitten. En zo kan Casablancas alle toonaarden verkennen. Regelmatig zet hij zelfs z'n falsetpet op z'n kop, waardoor de zang een nieuwe, intense dimensie krijgt. Zo klinkt hij in Selfless op een gegeven moment als Jónsi van Sigur Rós, terwijl hij in Brooklyn Bridge to Chorus dan weer een geweldige imitatie van Morrissey ten tijde van The Smiths ("We're dancing on a moonbeam; on and on and on and on and on!").

Favoriete songs aanduiden is lastig, daar het niveau vrij constant is. Ik heb het album in de maand dat het nu uit is, vrij intensief beluisterd voor mijn doen (zo'n tiental keer), en telkens duikt er wel een andere song als lieveling op. The Adults Are Talking is een geweldige opener, Eternal Summer is een feest en een beest van een song, Ode to the Mets een gedroomde afsluiter. Dat zijn dan uiteindelijk toch wel de vaandeldragers van dit album, naar mijn mening.

4 sterren

Hoewel in mijn optiek The Strokes over het algemeen na First Impressions een dalende lijn hebben ingezet, waren er altijd wel één of twee nummers die ik tot hun beste werk rekende. Alsof ze door hun experimenteerdrift een op de vijf keer raak schoten.

Deze plaat is denk ik een van hun meest constante sinds een lange tijd, dat is meteen de kracht en de zwakte van de plaat. De band vliegt qua sounds weinig uit de bocht, en klinkt soms zelf iets té clean. Daarnaast zijn er nummers waarop Julian gewoon de akkoordenprogressies volzingt, zonder dat er echt sprake is van een uitgewerkt nummer. Vooral op de eerste helft van de plaat.

Dat gevoel heb ik in ieder geval niet bij de science fiction-ballad At the Door, Anastastia-cover Ode to the Mets, "You're the Voice"-pastiche Eternal Summer, de sombere Is This It?-zondagsnostalgieën van Not the Same Anymore en Why Are Sundays So Depressing.

Verder vind ik de opener niet sterk, maar het gitaarspel van Fab en Albert op dat nummer is dan weer een carrièrehoogtepunt op zich.

Mij doet deze plaat een beetje denken aan de laatste plaat van Arctic Monkeys. Niet helemaal qua stijl, maar wel een beetje qua gevoel dat de plaat uitstraalt en qua plaatsing van de plaat in het oeuvre van de band. De fans van het eerste uur die (enkel) houden van de garagerock zijn er aan voor de moeite. Het is allemaal wat minder garagerock en wat meer mellow, wat meer relax. En hoewel ik zeker fan ben van de eerste platen van The Strokes, kan ik dit geluid ook zeer zeker waarderen. Net zoals Arctic Monkeys, vind ik dat ook The Strokes hier een erg fijne plaat mee hebben afgeleverd!

Qua niveau kan deze 'The New Abnormal' zich wat mij betreft meten met het betere werk van de band. De opener vind ik fantastisch, maar ook Brooklyn Bridge to Chorus is voor mij een instant Strokesfavoriet, net zoals Ode to the Mets. Eigenlijk staat er geen enkel zwak nummer op het album. Single Bad Decisions vond ik in eerste instantie net wat te simpel, maar kan ik intussen ook wel waarderen.

Favorieten: Brooklyn Bridge to Chorus, The Adults are Talking

Ik begin voorzichtig met een 4*.

The Strokes is zo'n band waar ik al jaren liefhebber van ben, maar waar ik nooit aandachtig een volledig album van heb geluisterd - de platen doen het altijd goed op de achtergrond, en losse nummers behoren tot mijn absolute favorieten, maar voor een geconcentreerde integrale luistersessie waren er vreemd genoeg altijd andere artiesten die voorrang hadden. Vanavond besloot ik dat daar maar eens verandering in moest komen en heb ik The New Abnormal opgezet. Samen met een vriend zet ik deze plaat al sinds de release zeer regelmatig aan tijdens gezamenlijke eet- en drinksessies, dus ieder nummer heb ik al vele malen gehoord.

Als het woord catchy nog niet had bestaan, had het voor The New Abnormal uitgevonden moeten worden. De veertigers leveren drie kwartier energie én schoonheid, bovendien zeer strak geproduceerd met een goede balans tussen een klassiek bandgeluid en elektronica. Het mooiste lied blijft voor mij At The Door, een soort epische klaagzang die gedragen wordt door synths uit het paradijs - met de leipe videoclip erbij moet ik altijd een traantje wegpinken. Andere nummers doen me wat minder: Eternal Summer duurt me te lang, en Why Are Sundays So Depressing blijft ook niet echt hangen. Afsluiter Ode To The Mets is dan weer één van de beste nummers van de plaat.

Al met bevat The New Abnormal een aantal van de mooiste werken van The Strokes. Het wordt dan ook hoog tijd om het vroegere oeuvre met dezelfde aandacht te gaan beluisteren.