Bob Dylan - Nashville Skyline (1969)

Heerlijke, pretentieloze country met een afgekickte (van de sigaretten) Dylan. Van deze sessie zijn meer opnamen bekend met Cash.

Heb nooit zoveel gehad met Bob Dylan maar deze Nashville skyline vind ik een erg leuke plaat.Hij zingt hier op een manier die me wel bevalt en de Country doet voor mij ook wonderen.Mijn interesse is opnieuw gewekt.

Heb deze een keer voor € 5,-- gekocht in de FRS en heb 'm vanaf de eerste luisterbeurt altijd heel aangenaam gevonden. Inderdaad wat aan de korte kant. Er had wel wat meer van de sessies met Johnny Cash op deze plaat mogen staan. Als je op de bootlegs kijkt van de gezamenlijke sessies krijg je de indruk dat er genoeg materiaal voorhanden was.
Een fijn album met een ontspannen Dylan.

Ik zal niet zeggen dat ik Nashville Skyline zijn allerbeste album vindt, maar hij komt heel ver in de buurt. Er staan zoveel ontzettende aangename, vrolijke of intens trieste nummers op, die Dylan volkomen juist vangt. De in de basis doodsimpele drie akkoorden deuntjes worden telkens doorboord met een bridge die de hele zaak extreem prettig op zijn kop zet. Dylan lacht op de hoes en in zijn zang en muziek. Hoe goed ik 'Blood on the Tracks', 'Blonde on Blonde' of 'Desire' ook vindt, Nashville Skyline hoort daar volkomen tussen. Een directe vijf sterren plaat en die deel ik niet heel vaak uit.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Die geforceerd "mooie" zang krijg je nergens de foute kriebels van dus ?

Ik krijg het niet voor elkaar de hele 26+ minuten uit te zitten en ben blij dattik 'm nog op vinyl heb. Na een kantje heb ik het wel gehad.

Het heeft mij nooit gestoord. Sterker, ik heb het altijd leuk gevonden om Dylan's stemgeluid te imiteren. Overigens, dat geldt ook voor zijn stem zoals ie te horen is op 'Highway 61 Revisited' en op recente albums. Altijd leuk om tijdens repetities de stemming positief te beinvloeden met een paar imitaties.

Zelfde als Droombolus ; een aantal prachtige songs (waaronder een remake), maar dat is het dat ook wel zo'n beetje.

Die stem was voor mij even wennen, maar uiteindelijk kan het me wel bekoren. Al met al vind ik het niveau ook buiten de singles erg hoog. Dit album staat wat mij betreft niet direct tussen 'Blonde on Blonde' en 'Highway 61 Revisited', maar wellicht kan dat nog veranderen.

Graag verwijs ik nog even naar dit album: Dylan, Cash & the Nashville...
Geeft mooi de context / music scene aan waarin dit album opgroeide.

Ik heb nooit begrepen hoe Dylan het voor elkaar heeft gekregen zijn stem zó te veranderen. Van een snerpende cirkelzaag naar een klinkend klokje en de teksten hebben zich moeiteloos aangepast. Geen "How does it feeeel?" maar "Peggy Day stole my poor heart away". Heerlijke plaat, daar krijg ik een goed humeur van. Al heeft Dylan me nooit kunnen overhalen de countrymuziek eens wat meer te gaan beluisteren.

Die versie van One Too Many Mornings vind ik bijv. erg gaaf en mooier/beter dan het origineel zelfs. Heerlijke samenwerking.

Normaal geen last van, maar met deze "mooi" zingende Dylan dus wel .... vooral Lay Lady Lay en Girl From The North Country waren het mikpunt damaals. Kompleet met lachkiks na een pretsigaret ...

hij zingt compleet anders, geen sneer meer te ontdekken, alsof hij mooi probeert te zingen en nasaal, weet iemand het verhaal hierachter?

rolandobabel schreef:




How Bob Dylan Found His New Voice on 'Nashville Skyline' | Rolling Stone

Ik kan me de gesprekken van 1969 levendig voorstellen.

"Best een lieverd eigenlijk hè?"
"Wie?"
"Bob, Bob Dylan! Ik vond het altijd zo'n griezel, met zijn ongewassen haar en die nare stem."
"Ja nou hè, wat een griezel."
"Ja, nou, dat dacht ik dus ook, maar ik zag toevallig laatst zijn nieuwe elpee, niet dat ik ernaar op zoek was hoor, ik zag hem toevallig liggen in zo'n bak bij Vroom en Dreesman, nou, kind, je herkent hem bijna niet!"
"Je meent het..."
"Moet je kijken, dat ziet er opeens een stuk frisser uit? Reuzevriendelijk hoor, met dat guitige hoedje op en zo, echt een leuke knul. Hij staat er zowaar lachend op!"
"Goh..."
"Ik kon het toch niet nalaten om de elpee gelijk te kopen, het is echt zo'n leuk kiekje! Mijn man zei nog, hij zei, ben je nou helemaal belazerd! Maar ik zette hem op, en wat blijkt nou: hij kan dus wél heel goed zingen!"
"Leuk baardje ook..."

Het is bij iedere plaat van Bob Dylan weer afwachten hoe zijn pet staat. Nou, op Nashville Skyline stond-ie duidelijk goed, Bob heeft er zin in. Even geen gezeur aan zijn kop, de zon schijnt, waarom sikkeneuren over wereldleed? Goed, liefdesleed, daar mag af en toe nog wel over gezongen worden, als het maar niet te zwaar wordt, het zal je maar gebeuren dat de stemming omslaat.

Ik moet zeggen dat ik de prekerige Dylan op dit plaatje niet mis. Natuurlijk, als hij alleen maar van dit soort albums had gemaakt, was ik snel op hem uitgekeken geweest, maar dit is een welkome afwisseling van de zwart-witte Bob Dylan die de jaren 60 overheerste. Zoals gezegd schijn hier in ieder nummer de zon, ook wanneer de minder leuke kanten van het leven bezongen worden. Bob laat zich begeleiden door een rammelend countrybandje en zingt alsof hij er goed op geoefend heeft - een paar jaar hiervoor had hij daar natuurlijk geen tijd voor, toen moest heel Noord-Amerika op zijn kop en snel ook. Voor deze plaat heeft hij in zijn hangmat fijn zijn toonladdertjes kunnen oefenen, en dat hoor je, of je er nou van houdt of niet.

In veel nummers ligt de gezapigheid om de hoek. Hij overheerst echter nergens, simpelweg omdat het grootste deel van de nummers gewoon heel goed is: na oudgediende Girl from the North Country - met Johnny Cash - kun je mij al wegdragen, en dan moeten nieuwe schoonheden als I Threw It All Away en Tell Me That It Isn't True nog komen. Serieuze teksten en muziek worden afgewisseld met losbandige vrolijkheid, die al bij het tweede lied, het instrumentale Nashville Skyline Rag, tot een hoogtepunt komt.

Soms zakt de aandacht even weg: dit album leent zich nu eenmaal heel goed voor de achtergrond, iets wat je niet van alle Dylanplaten kunt zeggen. Het is niet erg, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Wat ik hier al eerder schreef: ik heb een zwak voor dit plaatje. Het is niet Dylans beste, niet zijn spannendste en zeker niet zijn meest uitdagende, maar het luistert wel lekker weg, en dat is ook wat waard.

Ondenkbaar zonder de ontmoeting van Dylan met Johnny Cash. Van Folk naar Country. Niet eens zo'n heel grote stap. Maar ook geen genre waarin Dylan zich als een vis in het water voelt. Als we Self Portrait nu even niet meerekenen (en dat doe ik graag) dan was dit een eenmalig gebeuren. Geen uitglijder, maar tussenstation. Want één ding staat altijd vast bij Dylan: hij moet verder.

4,5 ster is best veel voor een vergeten plaat van Dylan. Maar ik zou hem dan ook wel een verborgen diamantje willen noemen. Hij voldoet aan alle criteria die je aan een goede plaat zou stellen:
afwisselend en toch een geheel, zonder slechte momenten, authentiek, tijdloos, niet te pretentieus, met plezier gemaakt en een plezier om (uit) te luisteren. Hij is wat kort, de nummers zijn zeker voor Dylan zijn doen ongewoon bondig, maar dat kan ik onmogelijk een negatief punt noemen.

Zijn lach op de front, het openingsnummer met Johnny Cash, Lay Lady Lay en nog andere leuke countryliedjes.
Ja ik hou van deze plaat.
5*

Is inderdaad een fijn album van Dylan. Van folk naar country. Voor zijn doen korte nummers en met onherkenbare stem. Het nummer met Cash, Lay Lady Lay & Tell Me That It Isn"t True zijn voor mij de prijsnummers.