Bob Dylan - Nashville Skyline (1969)

wel eens met jorro de hoes is eigenlijk het leukst van de hele plaat, een gelukkige Dylan die in deze periode van zijn leven een huismannen bestaan had, op een boerderij in het plaatsje Woodstock met vrouw Sara en een hele reeks kinderen,, ver verwijderd van de enorme status die hij in de voorafgaande periode had, hij kreeg een moterongeluk, brak zijn nek en keerde als een andere Dylan terug. En dat is aan de muziek te horen, vrij brave country, vaak tussen de lijntjes. wel zijn best verkochte plaat tot dan toe, er zijn legio fans die deze periode zeer omarmen.

.... met John Wesley Harding. Die crash was na Blonde On Blonde

Heerlijk album. Mag Dylan ook eens ontspannen klinken? Jazeker!

Nashville Skyline was indertijd één van de eerste Bob Dylan albums die ik kocht en ik was op slag verliefd. Wat wil je wanneer de openingstrack een geweldig duet is met één van je muzikale helden. Ondertussen heeft Dylan zich naast Cash in de bovenste regionen van mijn muziekliefhebbershart genesteld maar wat blijft het toch fijn dat deze specifieke versie van Girl from the North Country meteen diezelfde gevoelens van pakweg 15 jaar geleden kan oproepen. Vergeet die versie van Freewheelin, vergeet de versies op Travelin' Thru of die van de Witmark Demo's.. Dit is de perfecte harmonie van twee unieke stemmen, zelfs wanneer ze niet akkoord zijn welke strofe ze nu gaan zingen. Alleen jammer dat het album daarna alleen maar kan tegenvallen. Het instrumentale Nashville Skyline Rag is nog een leuk riedeltje en Lay Lady Lay zal ook altijd wel één van mijn favoriete nummers zijn maar de rest (minus I Threw It All Away dan) voelt toch een beetje als een tussendoortje aan. Het moet niet altijd rauwe emotie zijn zoals bij bijvoorbeeld Blood on the Tracks maar Country Pie is wel het andere uiterste dat ik van Dylan verwacht. Ik dacht eigenlijk altijd dat Nashville Skyline een wat vergeten plaat was in het oeuvre van Dylan maar qua aantal stemmen doet dit het nog een stuk beter dan pakweg New Morning.

Een wezenloze verzameling onbenullige nummers met anderhalf hoogtepunt (het prachtige Lady lady lay en het innemende Tonight I'll be staying here with you) en verder niets dan dertien-in-het-dozijn-wegwerpliedjes. Muzikaal is het best in orde vanwege de muzikanten (zie de solo's in Nashville skyline rag), en een enkele melodische vondst beklijft, maar dat valt allemaal in het niet bij de muzikaal flauwe en emotioneel armetierige rest van het materiaal, inclusief dat lullige duet aan het begin waar alle melancholie van het ontroerende origineel vakkundig uit is weggefilterd. Een ontspannen Dylan is net zo welkom als de vroegere intense Dylan, en ik ben zelfs bereid om zijn onherkenbare en vrij beroerd klinkende stem door de vingers te zien, maar het triviale repertoire schiet mij echt in het verkeerde keelgat. "Peggy Day stole my poor heart away, by Golly what more can I say?"