Bob Dylan - Nashville Skyline (1969)

wel eens met jorro de hoes is eigenlijk het leukst van de hele plaat, een gelukkige Dylan die in deze periode van zijn leven een huismannen bestaan had, op een boerderij in het plaatsje Woodstock met vrouw Sara en een hele reeks kinderen,, ver verwijderd van de enorme status die hij in de voorafgaande periode had, hij kreeg een moterongeluk, brak zijn nek en keerde als een andere Dylan terug. En dat is aan de muziek te horen, vrij brave country, vaak tussen de lijntjes. wel zijn best verkochte plaat tot dan toe, er zijn legio fans die deze periode zeer omarmen.

.... met John Wesley Harding. Die crash was na Blonde On Blonde

Heerlijk album. Mag Dylan ook eens ontspannen klinken? Jazeker!

Nashville Skyline was indertijd één van de eerste Bob Dylan albums die ik kocht en ik was op slag verliefd. Wat wil je wanneer de openingstrack een geweldig duet is met één van je muzikale helden. Ondertussen heeft Dylan zich naast Cash in de bovenste regionen van mijn muziekliefhebbershart genesteld maar wat blijft het toch fijn dat deze specifieke versie van Girl from the North Country meteen diezelfde gevoelens van pakweg 15 jaar geleden kan oproepen. Vergeet die versie van Freewheelin, vergeet de versies op Travelin' Thru of die van de Witmark Demo's.. Dit is de perfecte harmonie van twee unieke stemmen, zelfs wanneer ze niet akkoord zijn welke strofe ze nu gaan zingen. Alleen jammer dat het album daarna alleen maar kan tegenvallen. Het instrumentale Nashville Skyline Rag is nog een leuk riedeltje en Lay Lady Lay zal ook altijd wel één van mijn favoriete nummers zijn maar de rest (minus I Threw It All Away dan) voelt toch een beetje als een tussendoortje aan. Het moet niet altijd rauwe emotie zijn zoals bij bijvoorbeeld Blood on the Tracks maar Country Pie is wel het andere uiterste dat ik van Dylan verwacht. Ik dacht eigenlijk altijd dat Nashville Skyline een wat vergeten plaat was in het oeuvre van Dylan maar qua aantal stemmen doet dit het nog een stuk beter dan pakweg New Morning.

Een wezenloze verzameling onbenullige nummers met anderhalf hoogtepunt (het prachtige Lady lady lay en het innemende Tonight I'll be staying here with you) en verder niets dan dertien-in-het-dozijn-wegwerpliedjes. Muzikaal is het best in orde vanwege de muzikanten (zie de solo's in Nashville skyline rag), en een enkele melodische vondst beklijft, maar dat valt allemaal in het niet bij de muzikaal flauwe en emotioneel armetierige rest van het materiaal, inclusief dat lullige duet aan het begin waar alle melancholie van het ontroerende origineel vakkundig uit is weggefilterd. Een ontspannen Dylan is net zo welkom als de vroegere intense Dylan, en ik ben zelfs bereid om zijn onherkenbare en vrij beroerd klinkende stem door de vingers te zien, maar het triviale repertoire schiet mij echt in het verkeerde keelgat. "Peggy Day stole my poor heart away, by Golly what more can I say?"

Dit album maakt me gewoon blij. Telkens weer. En volgens mij is dit ook het enige doel wat Dylan met dit album voor ogen had. Het vangt Dylan in een gelukkige periode, blij ook omringd te zijn door geweldige muzikanten. Hij wil zijn geluk delen, en doet dit dan ook op een lichtzinnige manier. In tegenstelling tot op John Wesley Harding mogen de muzikanten weer volop op de voorgrond treden. Het begint met een rammelend duet met Johnny Cash, zo los dat het bijna uit elkaar valt. En net daarom houd ik meer van deze versie dan het origineel. Vervolgens mag elke aanwezige muzikant zich lekker laten gaan op Nashville Skyline Rag. Het spelplezier spat er van af. Is it rolling, Bob? Bob Johnston is inderdaad aan het opnemen en vanaf nu zijn het allemaal liefdesliedjes. Geen moeilijke teksten hier, maar recht op het doel af. Niets om dagen over na te denken. Simpel? Ja! Maar so what, dit is dan ook de geest van het album. En je krijgt er bovendien nog het prachtige Lay Lady Lay bovenop. Waarom klagen? En mijn favoriet op het album Tell Me That It Isn't True. Ik houd gewoon van de structuur van het liedje en het samenspel. En van alle liedjes hoor ik hier de grootste invloed op latere muzikanten. En ik moet stiekem bekennen dat ik Country Pie ook heerlijk vind. Tenslotte is Tonight I'll Be Staying Here with You en typisch slotlied zoals Dylan het betaamt. De tekst is iets uitgewerkter dan de rest van het album, maar daarom niet minder direct.
Een sentimentelere Dylan dan dit ga je waarschijnlijk niet meer tegenkomen, dus geniet van deze kans, vergeet even de abstracte poeet met zijn scherpe randjes en laat de lichtheid even tot je binnenkomen.
Heb geen angst, de oude Dylan komt wel weer terug... Het leven is geen eeuwige speeltuin.

Het album begint met het al eerder uitgebrachte Girl from the North Country, maar dit keer schakelt Dylan country-legende Johnny Cash in, samen zorgen zij voor een adembenemend openingsnummer. Vervolgens word je door het speelse Nashville Skyline Rag ondergedompeld in heerlijke countrymuziek. Even later emotioneert Dylan je met het melancholieke I Threw It All Away. Lay Lady Lay behoort naar mijn bescheiden mening tot Dylans mooiste nummers. Heerlijke liefdesliedjes als One More Night en Tell Me It Isn't True maken dit al zo mooie album nog sfeervoller. En Tonight I'll Be Staying Here with You zorgt voor een warme afsluiting.

In één woord PRACHTIG!

4,5 sterren

Een album waar niet iedere rechtgeaarde Dylan-liefhebber meteen voor in de houding springt. Alleen al vanwege de lengte van minder dan een half uur. Waar de meeste Dylan-albums uit de jaren '60 al snel boven de 45 minuten aantikken, valt de plaat op als een schijnbaar tussendoortje. Kennelijk moest Bob Dylan even een country-plaatje maken.

Toch was de connectie met Nashville geen incident want ook succesalbum Blonde On Blonde (1966) en John Wesley Harding (1967) werden in de country-hoofdstad ingespeeld. Voor producer Bob Johnston geen onbekend terrein en feitelijk is voor Dylan de sprong van folk naar country meer gradueel dan een omslag naar een nieuw genre. Americana kunnen we het nu noemen en daarin komt veel samen.

Opvallend is Girl from the North Country, samen met Johnny Cash, die nauwelijks introductie nodig heeft. Ik zie het zo dat Cash toch wel de grote man was in die jaren en Dylan hem ook zo zag, vereerd om met hem te kunnen opnemen. Er is meer van deze Dylan-Cash opnames te vinden op Bob Dylan - Travelin' Thru (2019) - MusicMeter.nl en ook op die opnames valt op hoe bijna eerbiedig die twee met elkaar musiceren.
Dat respect kwam echter van twee kanten en ik citeer hier de liner-notes die Cash bij het album noteerde:

"Of Bob Dylan"

There are those who do not imitate,
Who cannot imitate
But then there are those who emulate
At times, to expand further the light
Of an original glow.
Knowing that to imitate the living
Is mockery
And to imitate the dead
Is robbery
There are those
Who are beings complete unto themselves
Whole, undaunted,-a source
As leaves of grass, as stars
As mountains, alike, alike, alike,
Yet unalike
Each is complete and contained
And as each unalike star shines
Each ray of light is forever gone
To leave way for a new ray
And a new ray, as from a fountain
Complete unto itself, full, flowing
So are some souls like stars
And their words, works and songs
Like strong, quick flashes of light

From a brilliant, erupting cone.
So where are your mountains
To match some men?

This man can rhyme the tick of time
The edge of pain, the what of sane
And comprehend the good in men, the bad in men
Can feel the hate of fight, the love of right
And the creep of blight at the speed of light
The pain of dawn, the gone of gone
The end of friend, the end of end
By math of trend
What grip to hold what he is told
How long to hold, how strong to hold
How much to hold of what is told.
And Know
The yield of rend; the break of bend
The scar of mend
I'm proud to say that I know it,
Here-in is a hell of a poet.
And lots of other things
And lots of other things.
-- Johnny Cash

Ik kan dit moeilijk inkorten, want er wordt nogal wat gezegd. Er moet een diepe herkenning of vriendschap tussen die twee geweest zijn.
In het instrumentale Nashville Skyline Rag horen we met welke geweldige muzikanten er gewerkt werd. Sterke overtuigende nummers verder als I Threw It All Away, Lay Lady Lay en Tonight I'll Be Staying Here with You . En wat te denken dan van Peggy Day? Het is een frivole Dylan, prachtige steelguitar erbij en de man die ooit als protest-zanger naam maakte, gaat hier voor de simpele liefdesrijmpjes. Geen gekwelde gevoelens worden hier besproken deze keer.

Ja, zo mag Bob Dylan ook zijn. Op de opvolger Self Portrait (1970) maakte de artiest het nog een stukje bonter met een dubbelalbum vol covers, ongetwijfeld hiermee een grote schare 'volgelingen' van zich afschuddend. Zoiets zou hij tien jaar later met zijn bekeringsplaat Slow Train Coming (1979) nog eens presteren. Als artiest deed hij wat hij wilde doen. En waarom dan geen country-album?