‘Nashville Skyline, Dylan’s negende studioplaat en, opmerkelijk genoeg, zijn grootste kassucces tot dan toe. Opmerkelijk, omdat het plaatje nog geen halfuur in beslag neemt, door vele critici werd verguisd en een behoorlijke stijlbreuk is met zijn overige platen. De afsluiter van zijn vorige plaat, ‘I’ll Be Your Baby Tonight’, gaf dan wel een vette knipoog naar de countrymuziek van één van zijn voorbeelden, Hank Williams, toch was dit niet bepaald de plaat die men van Dylan kon verwachten. En zo bleef hij toch maar verrassen en choqueren.
De plaat wordt geopend met een remake van één van z’n oudere nummers, ‘Girl from the North Country’. Dit keer een duet, met Johnny Cash, nog zo’n grootheid. Ik vind dat de twee goed samengaan, en het waren ook vrienden; zo schreef Dylan het nummer ‘Wanted Man’, speciaal voor Cash. En Cash schreef een mooie hoestekst voor op de achterflap van ‘Nashville Skyline’. Wederzijds respect tussen de groten. Veel meer dan een remake is het niet, het nummer, wel een degelijke opener.
‘Nashville Skyline Rag’ is een instrumentaal nummertje dat Dylan heeft bedacht, maar waar we niet zeker van zijn dat hij er überhaupt op meespeelt. Het ontbrak ‘m weer niet aan goeie musici rondom zich; drummer Kenny Buttrey, bassist Charlie McCoy en gitaristen als Wayne Moss, Charlie Daniels en Pete Drake. Allemaal keien in hun vak, maar dat waren ze in die tijd in Nashville praktisch allemaal. ‘To Be Alone with You’ wordt opgesmukt met een frivool pianootje, spaarzaam doch solide drumspel en een laid-back gitaartje. Deze song ligt nog meer bij de roots van de blues.
Op de hoes vinden we een goedlachse Dylan terug, gitaar in de hand, hoed op z’n hoofd. Het begin van een baard. Hij ziet er mild uit, en tevreden. Ontnuchterd ook waarschijnlijk, door dat motorongeluk. En dat hoor je ook terug in zijn zang. Die is, naast de genreverschuiving, de tweede opvallende verandering. En dat komt de kwaliteit niet altijd ten goede, en de luisterervaring ook niet naar mijn mening. ‘I Threw It All Away’ heeft bijvoorbeeld een heerlijk melodietje, maar ik vind de zang te zoetsappig, de muziek te… saai. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een mooi nummer, maar geef mij gewoon die heerlijk gejaagde kant van Dylan. Die zou echter nooit meer helemaal terugkomen. Hij klinkt alsof hij de innerlijke rust gevonden heeft.
De teksten zijn ook niet om over naar huis te schrijven. ‘Peggy Day’ is een vat vol clichés, en terwijl ik meestal heel wat geweldige dingen uit zijn teksten weet te halen, lukt me dat hier niet. Zelf reageerde hij provocerend op de kritiek op z’n teksten, door te beweren dat dit de nummers zijn die hij altijd al heeft willen schrijven, die meer over ‘m zeggen dan zijn vroegere songs. hoe komt het nou toch dat ik hier geen woord van geloof?
Het zijn allemaal korte nummers. Het verwijt dat hij een nummer te lang rekt, of teveel strofes heeft geschreven, kan hem dus onmogelijk gemaakt worden. ‘Lay Lady Lay’ is één van de langere nummers, en duurt nog geen drieënhalve minuut. De combinatie bongo’s-Koebel van Buttrey is trouwens een mooi verhaal; hij wist in eerste instantie niet meteen wat bij deze song paste, en vroeg het aan Dylan. Die antwoordde: “bongo’s”. Buttrey wist dat het op niks sloeg, en vroeg de mening van producer Bob Johnston. Die zei, na enig nadenken: “koebel”. Buttrey was ten einde raad, en besloot dan maar, om de twee te jennen, de bongo’s en koebel te combineren met zijn drumstel. Het werkte wonderwel, en mede dankzij dit detail is ‘Lay Lady Lay’ een erg fraai nummer, dat boven de put der vergetelheid uittorent.
Teveel gekabbel, is mijn voornaamste kritiek. ‘One More Night’ is er ook weer een schoolvoorbeeld van. Deze song, aanvankelijk nog ‘No Light Will Shine on Me’ getiteld, is zeker niet slecht, maar nooit bijzonder te noemen. Dylan slaagt er op ‘Nashville Skyline’ nauwelijks in me te raken, en daarom is de muziek wel degelijk, maar meer ook niet. Op enkele uitzonderingen na, natuurlijk. ‘Tell Me That It Isn’t True’ zou je ook kabbelend kunnen noemen, maar dit raakt me wel; goeie zanglijn van Dylan, dat dromerige steelgitaartje op de achtergrond, occasioneel wat pianonoten.
‘Country Pie’ vind ik persoonlijk ook een heerlijk niemendalletje; lekker ongedwongen, beetje countryrocken. Beatlesachtig ook. Laat het zingen door John Lennon of Paul McCartney, en je hebt ongetwijfeld een grote hit te pakken. Het nummer duurt amper een minuut veertig seconden, maar veel hits van The Beatles duurden niet veel langer. Dat hoeft dus niet echt een probleem te zijn.
Met ‘Tonight I’ll Be Staying Here With You’ kent ‘Nashville Skyline’ een afsluiter die verder breit op de afsluiter van ‘John Wesley Harding’. Toen was er nog de nood om het liefje te zijn, nu klinkt de berusting; “Throw my troubles out the door; I don’t need them anymore; ‘cause tonight I’ll be staying here with you” zingt Dylan, en dan weet je; deze man heeft z’n innerlijke rust gevonden. Hoe lang dat zou duren, dat horen we later dan wel weer.
‘Nashville Skyline’ is op het eerste zicht twee keer niets, maar mispak je er niet aan; voor wie echt wil, is er nog wel genoeg om van te smullen. Ik vind het wel z’n zwakste plaat tot dan toe, niet omdat ik de verandering niet apprecieer, maar gewoonweg omdat het voor mij niet werkt. En Dylan blijft Dylan, natuurlijk. Enkele nummers zijn meer dan de moeite, maar verder is het vooral een solide, gedegen countryplaat.
3 sterren