menu

Bob Dylan - Nashville Skyline (1969)

mijn stem
3,73 (420)
420 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: Columbia

  1. Girl from the North Country (3:41)

    met Johnny Cash

  2. Nashville Skyline Rag (3:12)
  3. To Be Alone with You (2:05)
  4. I Threw It All Away (2:23)
  5. Peggy Day (1:59)
  6. Lay Lady Lay (3:20)
  7. One More Night (2:25)
  8. Tell Me That It Isn't True (2:45)
  9. Country Pie (1:35)
  10. Tonight I'll Be Staying Here with You (3:23)
totale tijdsduur: 26:48
zoeken in:
avatar van herman
4,0
Erg leuke plaat dit, al is het inderdaad even wennen aan de stem. Sterker nog, toen ik zijn stemgeluid hoorde heb ik nog even gecontroleerd of het wel echt Zijne Bobheid was. Maar dat bleek toch echt het geval.

Niet alleen heeft Dylan zich hier een compleet nieuwe zangstem aangemeten, ook het muzikale roer heeft hij flink omgegooid: dit is een onvervalste countryplaat. En ik moet zeggen dat het me prima bevalt.

Het nummer met Johnny Cash is een mooie opener en sowieso is het leuk dat de twee legendes ueberhaupt eens samen een nummer hebben opgenomen. Doordat ik een paar weken terug een Cash-docu op de Belgische TV zag, wist ik wel dat ze elkaar eens ontmoet hadden en dat er veel wederzijds respect bestond, maar deze cover van een al eerder opgenomen Dylan-nummer kende ik dus nog niet.

Echt een fijn album en in het kielzog van H61R en Blonde on Blonde wellicht een kandidaat voor mijn top 3 Dylan-albums.

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Lennonlover schreef:
ik heb het eigenlijk nooit voor dat duetje gehad. Geef mij maar liever de originele versie!


Volledig mee eens.

Verder vind ik dit een erg leuk en luisterbaar album. De stem die Dylan zich hier heeft aangemeten is in het begin hylarisch om naar te luisteren, maar ben ik gaandeweg het album steeds meer gaan waarderen.

Eeen 4.0* is deze plaat zeker waard!

avatar van El Cumbre
4,5
Ha! Mijn eerste berichtje.
Dan kies ik toch een plaatje waar ik vrolijk van word. En dat word ik nu net van Nashville Skyline.
Het begint reeds geweldig met een kapotte versie van Girl From the North Country, die ondanks al zijn gebreken (ze zingen totaal door elkaar heen), toch geweldig klinkt. Misschien was het het enige liedje dat van de Cash sessies te redden viel, maar ben blij dat het erop staat. De plaat zit verder vol met liedjes die net iets minder serieus klinken dan op de vorige albums, maar daarom niet niet slechter zijn. Het hoogtepunt is natuurlijk Lay Lady Lay. Over de plaat liggen echter veel meer pareltjes verspreid, zoals Country Pie, dat me elke keer ik het hoor weer opgewekt maakt. Kortom een plaat die ik over vele jaren nog zal beluisteren.
Verder de muzikanten die Dylan hier weer rond zich verzameld heeft niet vergeten. De betere Nashville sessiemuzikanten mogen van Dylan hun creativiteit gebruiken. Zo zorgt Bob er steeds weer voor dat de muzikanten zijn liedjes verrijken, vaak op een zeer subtiele manier.

avatar van musician
3,0
Ik weet niet goed wat ik met dit album moet.

Ervaren en bewierrookte artiest klinkt vocaal en muzikaal opeens niet meer als zichzelf.
De muziek is behoorlijk country, ik ontwaarde ook opeens Johnny Cash op de hoes van de cd. Waar ik een aantal malen al had gedacht dat Bob Dylan begon te klinken als Johnny Cash.

Ik kan niet echt ontwaren op welke nummers Cash allemaal meedoet en welke niet, het heeft bij mij allemaal niet geleid tot het gevoel dat ik hier een geweldig Dylan album aan het draaien ben.

De stem klinkt dus al niet als Dylan en op de koop toe brengt hij wat zouteloze country-achtige muziek. Geen opstand, ook al is het eind jaren '60, geen constateringen dat de wereld vergaat, geen cynisme over de maatschappij of de VS in het algemeen.

Het is in die zin een beetje een vreemde eend dat Dylan er voor heeft gekozen om een compleet ander album neer te zetten, geen boeiende verkenningen in een vertrouwde omgeving. En dan kunnen goede composities het nog redden, maar dat doen ze hier niet omdat ze het niet zijn.

Al met al in z'n soort dus maar een mager album naar mijn smaak, zeker als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Blonde on blonde van een paar jaar eerder.

avatar van AOVV
3,0
‘Nashville Skyline, Dylan’s negende studioplaat en, opmerkelijk genoeg, zijn grootste kassucces tot dan toe. Opmerkelijk, omdat het plaatje nog geen halfuur in beslag neemt, door vele critici werd verguisd en een behoorlijke stijlbreuk is met zijn overige platen. De afsluiter van zijn vorige plaat, ‘I’ll Be Your Baby Tonight’, gaf dan wel een vette knipoog naar de countrymuziek van één van zijn voorbeelden, Hank Williams, toch was dit niet bepaald de plaat die men van Dylan kon verwachten. En zo bleef hij toch maar verrassen en choqueren.

De plaat wordt geopend met een remake van één van z’n oudere nummers, ‘Girl from the North Country’. Dit keer een duet, met Johnny Cash, nog zo’n grootheid. Ik vind dat de twee goed samengaan, en het waren ook vrienden; zo schreef Dylan het nummer ‘Wanted Man’, speciaal voor Cash. En Cash schreef een mooie hoestekst voor op de achterflap van ‘Nashville Skyline’. Wederzijds respect tussen de groten. Veel meer dan een remake is het niet, het nummer, wel een degelijke opener.

‘Nashville Skyline Rag’ is een instrumentaal nummertje dat Dylan heeft bedacht, maar waar we niet zeker van zijn dat hij er überhaupt op meespeelt. Het ontbrak ‘m weer niet aan goeie musici rondom zich; drummer Kenny Buttrey, bassist Charlie McCoy en gitaristen als Wayne Moss, Charlie Daniels en Pete Drake. Allemaal keien in hun vak, maar dat waren ze in die tijd in Nashville praktisch allemaal. ‘To Be Alone with You’ wordt opgesmukt met een frivool pianootje, spaarzaam doch solide drumspel en een laid-back gitaartje. Deze song ligt nog meer bij de roots van de blues.

Op de hoes vinden we een goedlachse Dylan terug, gitaar in de hand, hoed op z’n hoofd. Het begin van een baard. Hij ziet er mild uit, en tevreden. Ontnuchterd ook waarschijnlijk, door dat motorongeluk. En dat hoor je ook terug in zijn zang. Die is, naast de genreverschuiving, de tweede opvallende verandering. En dat komt de kwaliteit niet altijd ten goede, en de luisterervaring ook niet naar mijn mening. ‘I Threw It All Away’ heeft bijvoorbeeld een heerlijk melodietje, maar ik vind de zang te zoetsappig, de muziek te… saai. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een mooi nummer, maar geef mij gewoon die heerlijk gejaagde kant van Dylan. Die zou echter nooit meer helemaal terugkomen. Hij klinkt alsof hij de innerlijke rust gevonden heeft.

De teksten zijn ook niet om over naar huis te schrijven. ‘Peggy Day’ is een vat vol clichés, en terwijl ik meestal heel wat geweldige dingen uit zijn teksten weet te halen, lukt me dat hier niet. Zelf reageerde hij provocerend op de kritiek op z’n teksten, door te beweren dat dit de nummers zijn die hij altijd al heeft willen schrijven, die meer over ‘m zeggen dan zijn vroegere songs. hoe komt het nou toch dat ik hier geen woord van geloof?

Het zijn allemaal korte nummers. Het verwijt dat hij een nummer te lang rekt, of teveel strofes heeft geschreven, kan hem dus onmogelijk gemaakt worden. ‘Lay Lady Lay’ is één van de langere nummers, en duurt nog geen drieënhalve minuut. De combinatie bongo’s-Koebel van Buttrey is trouwens een mooi verhaal; hij wist in eerste instantie niet meteen wat bij deze song paste, en vroeg het aan Dylan. Die antwoordde: “bongo’s”. Buttrey wist dat het op niks sloeg, en vroeg de mening van producer Bob Johnston. Die zei, na enig nadenken: “koebel”. Buttrey was ten einde raad, en besloot dan maar, om de twee te jennen, de bongo’s en koebel te combineren met zijn drumstel. Het werkte wonderwel, en mede dankzij dit detail is ‘Lay Lady Lay’ een erg fraai nummer, dat boven de put der vergetelheid uittorent.

Teveel gekabbel, is mijn voornaamste kritiek. ‘One More Night’ is er ook weer een schoolvoorbeeld van. Deze song, aanvankelijk nog ‘No Light Will Shine on Me’ getiteld, is zeker niet slecht, maar nooit bijzonder te noemen. Dylan slaagt er op ‘Nashville Skyline’ nauwelijks in me te raken, en daarom is de muziek wel degelijk, maar meer ook niet. Op enkele uitzonderingen na, natuurlijk. ‘Tell Me That It Isn’t True’ zou je ook kabbelend kunnen noemen, maar dit raakt me wel; goeie zanglijn van Dylan, dat dromerige steelgitaartje op de achtergrond, occasioneel wat pianonoten.

‘Country Pie’ vind ik persoonlijk ook een heerlijk niemendalletje; lekker ongedwongen, beetje countryrocken. Beatlesachtig ook. Laat het zingen door John Lennon of Paul McCartney, en je hebt ongetwijfeld een grote hit te pakken. Het nummer duurt amper een minuut veertig seconden, maar veel hits van The Beatles duurden niet veel langer. Dat hoeft dus niet echt een probleem te zijn.

Met ‘Tonight I’ll Be Staying Here With You’ kent ‘Nashville Skyline’ een afsluiter die verder breit op de afsluiter van ‘John Wesley Harding’. Toen was er nog de nood om het liefje te zijn, nu klinkt de berusting; “Throw my troubles out the door; I don’t need them anymore; ‘cause tonight I’ll be staying here with you” zingt Dylan, en dan weet je; deze man heeft z’n innerlijke rust gevonden. Hoe lang dat zou duren, dat horen we later dan wel weer.

‘Nashville Skyline’ is op het eerste zicht twee keer niets, maar mispak je er niet aan; voor wie echt wil, is er nog wel genoeg om van te smullen. Ik vind het wel z’n zwakste plaat tot dan toe, niet omdat ik de verandering niet apprecieer, maar gewoonweg omdat het voor mij niet werkt. En Dylan blijft Dylan, natuurlijk. Enkele nummers zijn meer dan de moeite, maar verder is het vooral een solide, gedegen countryplaat.

3 sterren

avatar van AdrieMeijer
4,0
Ik heb nooit begrepen hoe Dylan het voor elkaar heeft gekregen zijn stem zó te veranderen. Van een snerpende cirkelzaag naar een klinkend klokje en de teksten hebben zich moeiteloos aangepast. Geen "How does it feeeel?" maar "Peggy Day stole my poor heart away". Heerlijke plaat, daar krijg ik een goed humeur van. Al heeft Dylan me nooit kunnen overhalen de countrymuziek eens wat meer te gaan beluisteren.

avatar van Kramer
4,0
Ik kan me de gesprekken van 1969 levendig voorstellen.

"Best een lieverd eigenlijk hè?"
"Wie?"
"Bob, Bob Dylan! Ik vond het altijd zo'n griezel, met zijn ongewassen haar en die nare stem."
"Ja nou hè, wat een griezel."
"Ja, nou, dat dacht ik dus ook, maar ik zag toevallig laatst zijn nieuwe elpee, niet dat ik ernaar op zoek was hoor, ik zag hem toevallig liggen in zo'n bak bij Vroom en Dreesman, nou, kind, je herkent hem bijna niet!"
"Je meent het..."
"Moet je kijken, dat ziet er opeens een stuk frisser uit? Reuzevriendelijk hoor, met dat guitige hoedje op en zo, echt een leuke knul. Hij staat er zowaar lachend op!"
"Goh..."
"Ik kon het toch niet nalaten om de elpee gelijk te kopen, het is echt zo'n leuk kiekje! Mijn man zei nog, hij zei, ben je nou helemaal belazerd! Maar ik zette hem op, en wat blijkt nou: hij kan dus wél heel goed zingen!"
"Leuk baardje ook..."

Het is bij iedere plaat van Bob Dylan weer afwachten hoe zijn pet staat. Nou, op Nashville Skyline stond-ie duidelijk goed, Bob heeft er zin in. Even geen gezeur aan zijn kop, de zon schijnt, waarom sikkeneuren over wereldleed? Goed, liefdesleed, daar mag af en toe nog wel over gezongen worden, als het maar niet te zwaar wordt, het zal je maar gebeuren dat de stemming omslaat.

Ik moet zeggen dat ik de prekerige Dylan op dit plaatje niet mis. Natuurlijk, als hij alleen maar van dit soort albums had gemaakt, was ik snel op hem uitgekeken geweest, maar dit is een welkome afwisseling van de zwart-witte Bob Dylan die de jaren 60 overheerste. Zoals gezegd schijn hier in ieder nummer de zon, ook wanneer de minder leuke kanten van het leven bezongen worden. Bob laat zich begeleiden door een rammelend countrybandje en zingt alsof hij er goed op geoefend heeft - een paar jaar hiervoor had hij daar natuurlijk geen tijd voor, toen moest heel Noord-Amerika op zijn kop en snel ook. Voor deze plaat heeft hij in zijn hangmat fijn zijn toonladdertjes kunnen oefenen, en dat hoor je, of je er nou van houdt of niet.

In veel nummers ligt de gezapigheid om de hoek. Hij overheerst echter nergens, simpelweg omdat het grootste deel van de nummers gewoon heel goed is: na oudgediende Girl from the North Country - met Johnny Cash - kun je mij al wegdragen, en dan moeten nieuwe schoonheden als I Threw It All Away en Tell Me That It Isn't True nog komen. Serieuze teksten en muziek worden afgewisseld met losbandige vrolijkheid, die al bij het tweede lied, het instrumentale Nashville Skyline Rag, tot een hoogtepunt komt.

Soms zakt de aandacht even weg: dit album leent zich nu eenmaal heel goed voor de achtergrond, iets wat je niet van alle Dylanplaten kunt zeggen. Het is niet erg, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Wat ik hier al eerder schreef: ik heb een zwak voor dit plaatje. Het is niet Dylans beste, niet zijn spannendste en zeker niet zijn meest uitdagende, maar het luistert wel lekker weg, en dat is ook wat waard.

avatar van metalfist
Nashville Skyline was indertijd één van de eerste Bob Dylan albums die ik kocht en ik was op slag verliefd. Wat wil je wanneer de openingstrack een geweldig duet is met één van je muzikale helden. Ondertussen heeft Dylan zich naast Cash in de bovenste regionen van mijn muziekliefhebbershart genesteld maar wat blijft het toch fijn dat deze specifieke versie van Girl from the North Country meteen diezelfde gevoelens van pakweg 15 jaar geleden kan oproepen. Vergeet die versie van Freewheelin, vergeet de versies op Travelin' Thru of die van de Witmark Demo's.. Dit is de perfecte harmonie van twee unieke stemmen, zelfs wanneer ze niet akkoord zijn welke strofe ze nu gaan zingen. Alleen jammer dat het album daarna alleen maar kan tegenvallen. Het instrumentale Nashville Skyline Rag is nog een leuk riedeltje en Lay Lady Lay zal ook altijd wel één van mijn favoriete nummers zijn maar de rest (minus I Threw It All Away dan) voelt toch een beetje als een tussendoortje aan. Het moet niet altijd rauwe emotie zijn zoals bij bijvoorbeeld Blood on the Tracks maar Country Pie is wel het andere uiterste dat ik van Dylan verwacht. Ik dacht eigenlijk altijd dat Nashville Skyline een wat vergeten plaat was in het oeuvre van Dylan maar qua aantal stemmen doet dit het nog een stuk beter dan pakweg New Morning.

avatar van BoyOnHeavenHill
2,0
Een wezenloze verzameling onbenullige nummers met anderhalf hoogtepunt (het prachtige Lady lady lay en het innemende Tonight I'll be staying here with you) en verder niets dan dertien-in-het-dozijn-wegwerpliedjes. Muzikaal is het best in orde vanwege de muzikanten (zie de solo's in Nashville skyline rag), en een enkele melodische vondst beklijft, maar dat valt allemaal in het niet bij de muzikaal flauwe en emotioneel armetierige rest van het materiaal, inclusief dat lullige duet aan het begin waar alle melancholie van het ontroerende origineel vakkundig uit is weggefilterd. Een ontspannen Dylan is net zo welkom als de vroegere intense Dylan, en ik ben zelfs bereid om zijn onherkenbare en vrij beroerd klinkende stem door de vingers te zien, maar het triviale repertoire schiet mij echt in het verkeerde keelgat. "Peggy Day stole my poor heart away, by Golly what more can I say?"

avatar van Pancho
4,5
Het album begint met het al eerder uitgebrachte Girl from the North Country, maar dit keer schakelt Dylan country-legende Johnny Cash in, samen zorgen zij voor een adembenemend openingsnummer. Vervolgens word je door het speelse Nashville Skyline Rag ondergedompeld in heerlijke countrymuziek. Even later emotioneert Dylan je met het melancholieke I Threw It All Away. Lay Lady Lay behoort naar mijn bescheiden mening tot Dylans mooiste nummers. Heerlijke liefdesliedjes als One More Night en Tell Me It Isn't True maken dit al zo mooie album nog sfeervoller. En Tonight I'll Be Staying Here with You zorgt voor een warme afsluiting.

In één woord PRACHTIG!

4,5 sterren

avatar van Wandelaar
4,5
Een album waar niet iedere rechtgeaarde Dylan-liefhebber meteen voor in de houding springt. Alleen al vanwege de lengte van minder dan een half uur. Waar de meeste Dylan-albums uit de jaren '60 al snel boven de 45 minuten aantikken, valt de plaat op als een schijnbaar tussendoortje. Kennelijk moest Bob Dylan even een country-plaatje maken.

Toch was de connectie met Nashville geen incident want ook succesalbum Blonde On Blonde (1966) en John Wesley Harding (1967) werden in de country-hoofdstad ingespeeld. Voor producer Bob Johnston geen onbekend terrein en feitelijk is voor Dylan de sprong van folk naar country meer gradueel dan een omslag naar een nieuw genre. Americana kunnen we het nu noemen en daarin komt veel samen.

Opvallend is Girl from the North Country, samen met Johnny Cash, die nauwelijks introductie nodig heeft. Ik zie het zo dat Cash toch wel de grote man was in die jaren en Dylan hem ook zo zag, vereerd om met hem te kunnen opnemen. Er is meer van deze Dylan-Cash opnames te vinden op Bob Dylan - Travelin' Thru (2019) - MusicMeter.nl en ook op die opnames valt op hoe bijna eerbiedig die twee met elkaar musiceren.
Dat respect kwam echter van twee kanten en ik citeer hier de liner-notes die Cash bij het album noteerde:

"Of Bob Dylan"

There are those who do not imitate,
Who cannot imitate
But then there are those who emulate
At times, to expand further the light
Of an original glow.
Knowing that to imitate the living
Is mockery
And to imitate the dead
Is robbery
There are those
Who are beings complete unto themselves
Whole, undaunted,-a source
As leaves of grass, as stars
As mountains, alike, alike, alike,
Yet unalike
Each is complete and contained
And as each unalike star shines
Each ray of light is forever gone
To leave way for a new ray
And a new ray, as from a fountain
Complete unto itself, full, flowing
So are some souls like stars
And their words, works and songs
Like strong, quick flashes of light

From a brilliant, erupting cone.
So where are your mountains
To match some men?

This man can rhyme the tick of time
The edge of pain, the what of sane
And comprehend the good in men, the bad in men
Can feel the hate of fight, the love of right
And the creep of blight at the speed of light
The pain of dawn, the gone of gone
The end of friend, the end of end
By math of trend
What grip to hold what he is told
How long to hold, how strong to hold
How much to hold of what is told.
And Know
The yield of rend; the break of bend
The scar of mend
I'm proud to say that I know it,
Here-in is a hell of a poet.
And lots of other things
And lots of other things.
-- Johnny Cash


Ik kan dit moeilijk inkorten, want er wordt nogal wat gezegd. Er moet een diepe herkenning of vriendschap tussen die twee geweest zijn.
In het instrumentale Nashville Skyline Rag horen we met welke geweldige muzikanten er gewerkt werd. Sterke overtuigende nummers verder als I Threw It All Away, Lay Lady Lay en Tonight I'll Be Staying Here with You . En wat te denken dan van Peggy Day? Het is een frivole Dylan, prachtige steelguitar erbij en de man die ooit als protest-zanger naam maakte, gaat hier voor de simpele liefdesrijmpjes. Geen gekwelde gevoelens worden hier besproken deze keer.

Ja, zo mag Bob Dylan ook zijn. Op de opvolger Self Portrait (1970) maakte de artiest het nog een stukje bonter met een dubbelalbum vol covers, ongetwijfeld hiermee een grote schare 'volgelingen' van zich afschuddend. Zoiets zou hij tien jaar later met zijn bekeringsplaat Slow Train Coming (1979) nog eens presteren. Als artiest deed hij wat hij wilde doen. En waarom dan geen country-album?

Gast
geplaatst: vandaag om 03:34 uur

geplaatst: vandaag om 03:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.