menu

Bob Dylan - John Wesley Harding (1967)

mijn stem
3,90 (391)
391 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. John Wesley Harding (2:58)
  2. As I Went Out One Morning (2:49)
  3. I Dreamed I Saw St. Augustine (3:53)
  4. All Along the Watchtower (2:31)
  5. The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest (5:35)
  6. Drifter's Escape (2:52)
  7. Dear Landlord (3:16)
  8. I Am a Lonesome Hobo (3:19)
  9. I Pity the Poor Immigrant (4:12)
  10. The Wicked Messenger (2:02)
  11. Down Along the Cove (2:23)
  12. I'll Be Your Baby Tonight (2:34)
totale tijdsduur: 38:24
zoeken in:
avatar van jorro
3,0
Ik vind dit in muzikaal opzicht een aardige tegenvaller. Hoe scherp de teksten ook zijn, ik draai muziek toch meest en vooral om de muzikaliteit De voorgaande albums van Bob Dylan sluiten meer bij die behoefte aan dan dit album. Ik heb het album nog eens kritisch een aantal maal beluisterd en dan kom ik echt niet verder dan een minimale voldoende, dus 3*. Ik denk niet dat ik dit snel nog eens zal draaien want het stemt me te somber.
25 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 20 in de Best Ever Album chart over dat jaar

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Muzikaal bedrieglijk simpel, met bijna alle nummers in een idioom van drie coupletten-plus-harmonica-solo's, gezongen met een totaal anders gebruikte stem, en met als begeleiding bijna niets anders dan een gortdroge (maar niet verkeerde) ritmesectie. Tekstueel niet zozeer multi- alswel maxi-interpretabel, met allemaal verhaaltjes die ergens middenin de handeling beginnen zonder dat wordt uitgelegd wie of wat bijvoorbeeld de huisbaas, de zwerver en de immigrant zijn, gevolgd door een plot die steeds veel suggereert maar zelden iets expliciet uitlegt ("Nothing is revealed") en bovendien alweer afgelopen is voordat de luisteraar heeft kunnen bepalen waar het nummer precies over gaat of wat de moraal (if any) is.
        Dat je veel mist c.q. wellicht veel niet kan waarderen wanneer je geen aandacht aan de teksten schenkt geldt voor veel van Dylans platen, maar misschien nooit méér dan bij dit album. Anthony Scaduto's vroege biografie benadrukt de religieuze parallellen, terwijl Tim Riley's Hard rain – a Dylan commentary het meer zoekt in de afstand die Dylan tussen zichzelf en zijn veeleisende publiek probeert te creëren, en ongetwijfeld zijn er nog diverse andere valide interpretaties te verzinnen. Ik probeer er zelf maar zo'n beetje omheen te laveren, want elke keer dat ik deze plaat beluister ontdek ik bij veel nummers weer een nieuwe invalshoek zonder dat ik ooit precies kan aangeven wat er zo fascinerend aan is – ook nu niet.

avatar van alifib
5,0
Ik kan er mijn vinger niet op leggen waarom, maar dit is het Dylan album waar ik emotioneel de sterkste band mee heb. Het geeft me altijd een roadtrip gevoel. De zang en het erg mooie harmonicaspel staan sterk op de voorgrond, terwijl de bas van Charles McCoy en de Drums van Kenny Buttrey de nummers op een subtiele manier dragen. Soms klinkt het allemaal wat losser, minder gespannen dan we gewend zijn, wat voor mij zeker bijdraagt tot de charme. Het zo eenvoudige lijkende album, blijft steeds fris.
Zoals steeds start Dylan met een sterk nummer, dat de toon zet, in dit geval de titel song. Drum en bas is hier erg mooi. Maar het kan nog beter, met As I Went Out One Morning, waar Buttrey en McCoy excelleren. Dit is dan ook mijn favoriete song op het album. Er zit zoveel speelvreugde in deze 2 en halve minuut. Met I Dreamed I Saw St. Augustine gaat hij op een prachtige manier verder. Meer dan op eerdere platen wordt de zang naar voor gebracht. Met All Along the Watchtower, heerlijke drum hier, gaat hij op zijn elan verder. Ik houd er ook van hoe het lied eindigt. Vervolgens komt Frankie Lee en Judas Priest langs, voor het langste lied op het album. Alles draait hier om de geweldige tekst, de muziek volledig in functie hiervan. De eerste kant van het album is voor mij de beste kant, hoewel erg nog genoeg lekkers op de B kant staat. Vooraal het geweldige Dear Landlord, met zijn piano, wat een ander, trager maar urgenter gevoel geeft. Je voelt echt dat hij het meent. Nog beter vind ik I Pity the Poor Immigrant, waar de kleine bezetting ook weer tot zijn recht komt. De zang klinkt ook zo oprecht. Dit is voor mij een mildere, warmere Dylan. De andere drie songs heb wat minder impact op me, maar zijn zeker wel goed. Om vervolgens te eindigen met het mooie I'll Be Your Baby Tonight, dat een beetje verwijst naar wat er aankomt op het volgende album. De steelgitaar van Pete Drake geeft een prachtige sfeer. Kortom een kort maar geweldige album, dat in sterk contrast staat met Blonde On Blonde, maar zeker niet moet onderdoen voor mij.

gastheerg
Hardin is geen typefout maar het is wel een afwijking op de hoes van achtste studio-album van Bob Dylan dat in 1967 verscheen. Dit album is immers vernoemd naar een outlaw uit het tweede deel van de 18de eeuw.

Zelf merk ik dat ik op de een of andere manier het album John Wesley Harding stelselmatig oversla als het om Dylan's beste albums gaat.
Het album zit bij mij toch een beetje in een blind spot en daarmee doe ik dit album zwaar onrecht aan.
Vandaag zetten we dat even recht!

Dylan was nog aan het herstellen van een zwaar motorongeluk en met dit album schoof hij wat op naar de hoek van de Country. Iets wat op de opvolger Nashville Skyline nog verder zou worden doorgetrokken.

John Wesley Harding bevat een dozijn pareltjes waarbij het nummer "All Along the Watchtower" dankzij Jimi Hendrix een legendarische status heeft gekregen. Laten we toch de versie van Dylan niet te kort doen want zijn versie is een juweeltje.
Het is ook een van de vele songs waar analisten hun tanden op stuk hebben gebeten. Voor mij is het toch simpel: Moeten we iedere keer Dylan snappen of haalt ieder uit een nummer waar hij/zij op dat moment behoefte aan heeft?
Dat laatste lijkt mij geen slechte manier om van muziek te genieten. Zeker als we luisteren naar deze woordentovenaar.

Soms kan je jaren op een tekst van Dylan kauwen zoals "The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest". Hoewel Dylan ons aan het eind mee probeert te geven wat de moraal is van deze song, kan iedere luisterbeurt weer een nieuw inzicht geven.

Zelf kan ik erg genieten van de nummers "Drifter's Escape" en "As I Went Out One Morning" omdat beide nummers een - voor mij dan toch - speels muzikale insteek hebben.

Ondanks de nodige tekstlabyrinten zorgt Dylan dat we op dit album eenvoudig eindigen want uitsmijter "I'll Be Your Baby Tonight" is lekker concreet. Een song dat zorgt voor geruststelling, comfort, gemak, je thuis voelen. Dylan als zorgzame romanticus:

Close your eyes, close your door
You don't have to worry any more
I'll be your baby tonight.

Shut the light, shut the shade
You don't have to be afraid
I'll be your baby tonight.

Well, that mockingbird's gonna sail away
We're gonna forget it
That big, fat moon is gonna shine like a spoon
But we're gonna let it
You won't regret it.

Kick your shoes off, do not fear
Bring that bottle over here
I'll be your baby tonight.

avatar van nlkink
gastheerg schreef:

Dylan was nog aan het herstellen van een zwaar motorongeluk


Mwah: Bob Dylan's 1966 Motorcycle Accident: What Really Happened? - groovyhistory.com

Interessant aanvullend leesvoer...

Gast
geplaatst: vandaag om 10:43 uur

geplaatst: vandaag om 10:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.