Deep Purple - Whoosh! (2020)

Ik zeg alles voor een beetje reclame.
Dit soort discussies binnen een band zijn al zo oud als de weg naar Kralingen, ook bij Deep Purple.

Steve Morse heeft nog nooit zulke 26 geweldige jaren als muzikant gekend.
In allerlei opzichten.
Je bent alleen nooit meer anoniem en alles wat je zegt wordt natuurlijk zwaar onder een vergrootglas gelegd.

Whoosh zal ongetwijfeld weer prima zijn, het moet natuurlijk wel onder de aandacht blijven tot in ieder geval de uitgestelde datum van release, Dat schijnt aardig te lukken.

Volgens mij was het interview al gedaan voor de uitstel was bewerkstelligd. Maar ja, ik vond het nogal opvallend, die uitspraken, en gezien de reeds vrijgegeven songs een duidelijke keuze van de producer en " them ".

Net Nothing at All geluisterd, is me wel bevallen.

Bijzondere rol voor met name Airey in dat nummer. Verder weet ik het nog niet zo goed. Vind vooral de coupletten wel heel simpel en niet al te sterk.

Soms kan Spotify toch ook eens positief verrassen! Via Release Radar ben ik Nothing at All tegengekomen. Op de iets te lange Hammond (?) solo na vond ik dit echt een prima nummer! Geeft me veel zin om deze volledig te luisteren, terwijl ik van Deep Purple's recente werk zo goed als niets ken...

Nog een paar nachtjes slapen en dan.... "Whoosh!" Drie tracks zijn inmiddels te beluisteren op Spotify. Klinkt veel belovend. "Whoosh!" gaat de 43e cd worden in mijn Deep Purple collectie

Ben vooral benieuwd naar het gitaarwerk van één van mijn gitaarhelden, Steve Morse, op dit album

Deep Purple "Whoosh!" Official Pre-Listening - Album out on 7th August - YouTube

Stukjes van elk nummer... spannend. Throw my bones vond ik al erg prettig en relaxed klinken, het heilige vuur(werk) lijkt er ook nog wel in te zitten. Later meer...

Er wordt al met al wel erg veel weggegeven zo. Hoewel die snippets natuurlijk nooit echt een indruk van een album geven kon ik mijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen. Ben vooral erg benieuwd naar Power of the Moon.

Die nieuwe versie van And the Address. Maakt het plaatje rond aangezien het het aller eerste nummer van het aller eerste album was.
Ook erg benieuwd naar het album, alhoewel ik niet weet of het net zo sterk gaat worden als Now What?! En Infinite..

Voor wie zin heeft in een boterham met pindakaas... Hij is te smeren

Dagje wachten lukt nog wel. De Volkskrant heeft z'n (summiere) recensie al klaar.

Privacy settings - volkskrant.nl.

En interview met Gillan bij NRC. Toch nog best wat media-aandacht rondom een nieuwe release voor de oude heren. Alles wat ik zing, is echt gebeurd - NRC

Ik heb letterlijk geen noot gehoord van Deep Purple na de release van 'Come Taste The Band'. Laat me zeggen dat Whoosh me zeer positief heeft verrast, zolang ik het maar niet vergelijk met de platen van de gouden Deep Purple periode.

Ik wacht sowieso nog even want ik verwacht morgen het vinyl binnen te krijgen. Die recensie van de Volkskrant is echt matig, even snel wat opschrijven na 1x het album gehoord te hebben zo komt het over, nummers bespreken maar niks schrijven over And the Address die natuurlijk ook niet zomaar op dit album is verschenen, alhoewel ik het jammer vind dat het niet de album afsluiter is geworden, had het cirkeltje mooi rond gemaakt.

Ik verwacht in de loop van morgen ook de elpee en heb daar de nodige verzendbevestigingen van gehad. Leuk om voor al was het maar één keer per jaar iets nieuws te reserveren. Ben benieuwd naar wat te wachten staat.

Binnen! Wat een prachtig super album❤

De eerste twee luisterbeurten van "Whoosh! (2020)" zitten erop. Conclusie: Deep Purple heeft wederom een superalbum afgeleverd! 5*****

"And the Address" in een nieuw en eigentijds jasje klinkt helemaal geweldig . Zou wat mij betreft zomaar een nummer 1 zomerhit kunnen worden .

Wanneer je bijvoorbeeld in je werk moet presteren, jezelf moet bewijzen, gaat dit meestal gepaard met druk. Wanneer je vervolgens 67 jaar wordt, en met pensioen gaat, dan valt er soms een loden last van je schouders.

Het heeft er alle schijn van dat de heren van Deep Purple een soortgelijk proces hebben doorgemaakt.
Bandleden Ian Gillan, Ian Paice en Roger Glover zijn de 70 ruim gepasseerd. Steve Morse en Don Airey zijn eind 60 en daarom de "rookies".
Deze heren van Deep Purple hebben alles meegemaakt en hebben alles gezien. De status die de band heeft is inmens. En wat mij betreft is dit terecht.

Blijkbaar willen de bandleden geen één van allen stilzitten. Na hun pensioengerechtigde leeftijd hebben ze in tien jaar tijd gewoon drie albums afgeleverd. Het 22ste studioalbum "Whoosh!" zag in de afgelopen week het daglicht.
Ian Gillan gaf in een interview al aan dat Deep Purple alleen nog maar dingen doet die ze zelf leuk vindt. Dit was op Now what?! en op Infinite al te horen. Mijn persoonlijke mening is dat dit op "Whoosh!" helemaal het geval is. Deep Purple doet op dit album waar ze zin in heeft en laat zich door niemand de wet voorschrijven. Bob Ezrin is als producer ingehuurd om het creatieve proces van de band te stroomlijnen. Ezrin is daar in geslaagd.

"Whoosh!" is geen album geworden dat je één keer draait en vervolgens voor de eeuwigheid in de kast zet. Nee, het is een prachtig album geworden. Een album dat één en al Deep Purple uitstraalt.
Het mooie aan dit album is het feit dat de band als eenheid opereert. Muzikaal gezien zijn alle nummers in balans en is er naast de gitaarsolo's van Morse ook ruimte voor keyboard-intermezzo's van Airey.
Toch wordt er met "Whoosh" ook wel een beetje gebroken met het verleden. Whoosh betekent fluisteren. Wanneer je dit als metafoor bekijkt, zou je kunnen zeggen dat "Whoosh" net iets minder stevig is dan zijn voorgangers.Dit betekent overigens niet dat het een popplaat geworden is, integendeel.

"Whoosh!" staat bol van bluesgeöriënteerde-, slepende hardrock. De songs zijn redelijk compact en van de dertien nummers gaan er twee over de vijf minuten-grens heen. Gillan zingt in de meeste gevallen ingetogen en ik moet bekennen dat zelfs dit een streling voor de oren is.
Na het overlijden van John Lord is Don Airey als vast bandlid aan Deep Purple toegevoegd.(correctie van Mr. Rock: Don Airey werd in 2002 al lid van Deep Purple) Een betere keuze hadden ze niet kunnen maken. Het spel van Airey is redelijk klassiek en past geweldig goed in het totaalgeluid van de band.
Steve Morse is een gitarist uit de buitencategorie. Morse is gitaar en gitaar is Morse. Met het grootste gemak speelt hij de ene na de andere wonderschone solo. Kenners zeggen wel eens dat Morse zelfs iets wat gemakkelijk gespeeld kan worden toch op een ingewikkelde manier doet. En dit alles zeg ik als een echt Blackmore adept.
Paice en Glover maken het zoals altijd weer compleet. Iedere band zou wensen om zo'n ritmesectie te hebben. Ze spelen strak waar het moet en gaan los waar het kan.

Deep Purple is nog niet uitgeblust. De band bestaat zo'n 50 jaar en levert in 2020 gewoon een pracht-album af. Het zou mij niet verbazen wanneer dit niet het laatste album is dat ze uitbrengen. Over drie jaar is Ian Gillan 78 jaar. Ik zou zeggen, Gillan doe eens gek!

Ik ben overigens wel benieuwd hoe de band zich live staande weet te houden. Met name Ian Gillan had de laatste jaren wat moeite om mee te komen. Dit vind ik persoonlijk niet zo vreemd. Gillan's bereik was ooit erg groot en dit is iets dat je geen 75 jaar kunt volhouden.

Resumé: "Whoosh!" is een verrassend goed album geworden. Het weet mij van begin tot het einde te boeien. Het heeft geweldige sferen, ademt eenheid uit en je merkt dat de band er gewoon zin in heeft.
Dit alles gezegd hebbende, kan er voor mij maar een conclusie zijn: 5 sterren.

Mooi stuk Aad Bannink. Eén correctie: Don Airey is niet pas na het overlijden van Jon Lord ingestapt maar al 10 jaar daarvoor, in 2002.

Je hebt gelijk! Volgende keer toch beter even fact check doen. Thnx voor de correctie!

Helemaal mee eens.... op 1 dingetje na. Don Airey was al enkele jaren lid van Deep Purple voor het overlijden van Jon Lord. Jon Lord heeft al in 2002 het stokje overgegeven. Dit gebeurde officieel, in de nabijheid van fans en band tijdens het concert op 14 september in de NEC in London.

Nog even over Whoosh... het is wel jammer dat de nummers zo kort zijn gebleven. Het album is een mooi geheel maar had met iets meer vuurwerk tussen Airey en Morse nog mooier kunnen zijn. Dat hebben we op Now what?! en Infinite heel goed kunnen horen. Maar ach, dat kan en mag op een volgend album ook. Zo lang als de heren het met elkaar zo gezellig hebben mogen ze mij gewoon doorgaan met plezier maken. Het is voor ons een plezier om er naar te luisteren...

Whoosh! Betekend niet fluisteren, hoe kom je op die gedachte? Op internet wordt het veelal gebruikt na een stompzinnig antwoord omdat het sarcasme niet wordt gedetecteerd. Dan ga je met je hand van voor naar achter over je hoofd en zeg je: Whoosh!

Bedankt, zo leren we weer veel van elkaar.

Deep Purple is een muzikale jeugdliefde. Zoals wel meer gebeurd met jeugdliefdes; je ontgroeid ze. Ik ben wel onder de indruk van de band en dit album. Gedreven en kundig gemusiceerd; kwaliteit gegarandeerd lijkt het. Degelijke ritme sectie die al die jaren garant staat voor kwaliteit. En wat hebben de gitarist en die toetsenist zich het typische Deep Purple geluid eigen gemaakt zeg. Gillan is een zanger met veel ervaring en ondanks dat zijn stem een andere klankkleur heeft gekregen voegt het goed.
Respect en op basis van het vakmanschap 4.5* en wie weet sluit ik mijn jeugd liefde weer in de armen.

Mijn eerste Deep Purple was 'Come Taste The Band' gekocht vanwege die prachtige single 'You Keep On Moving'. Dat was ook mijn laatste, nieuwe Deep Purple plaat. In mijn digitale inbox lag recentelijk deze plaat. Mijn innerlijke recensie lag al klaar. Oude rockers doen hun kunstje nog een keer en veel minder goed dan toen. Bij de eerste luisterbeurt ergerde ik me aan de gierende Van Halen achtige uithalen van Steve Morse en zat te mopperen op deze V.S. invloed op een Engelse hardrock band.

Ik heb Woosh een tweede kans gegeven en vanaf dat moment opende het album zich voor me. Ik hoorde de strakheid waarmee werd gespeeld door Glover en Paice, de interactie tussen "nieuwkomers" Airey en Morse. De ironie wil dat deze line up de langste ooit is in de geschiedenis van de band en nog niet klaar lijkt te zijn. Het was belangrijk voor me om de herinnering aan de gouden jaren van Deep Purple los te laten. Plus het accepteren dat Gillan geen schim is van de jongeman die hij 50 jaar terug was. Het feit dat me dit lukte geeft aan dat het met de kwaliteit van Woosh goed zit.

Woosh heeft mij kortom totaal verrast. Morse speelt een aantal heerlijke solo's die perfect aansluiten op de rock en roll die de band neerlegt. Dan mag hij ook een keer los gaan op een Van Halen manier. Daar kan ik mee leven. Wat te horen is, is het plezier waarmee deze plaat is gemaakt. En die strakheid. Man, wat goed.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

En Gommans en gigage. Het Woosh geluid staat verbeeld op de hoes. Woosh is hetzelfde als wij zoef zeggen. Een woord om een geluid te omschrijven, bijvoorbeeld als een auto je snel passeert. Een onomatopee.

Nee nee nee nee nee, Whoosh! is een Canadees topbedrijf dat precies weet hoe je screentje moet schoonmaken, click to get clean.

Volgens mij is Woosh! weer zo'n tamme plaat van Deep Purple.

En als ik de wc doorspoel, hoor ik ook Whoosh!

Maar on-topic: ik heb Throw My Bones en Man Alive gehoord, en ik vind het niet slecht.

Deep Purple heeft het weer voor elkaar. Een heerlijk gevarieerd rockalbum, vleugjes blues, groovend, wat duistere nummers als Step by Step en Power of the Moon, een van de hoogtepunten. Klassieke rock 'n roll met What the What. De band klinkt weer fris en energiek, net als op de voorgaande twee platen. Gillan zingt met plezier en binnen zijn huidige mogelijkheden. Favoriet is vooralsnog We're All the Same in the Dark, dat zo op Perfect Strangers had kunnen staan. Leuke nieuwe versie van And the Address, alleen voor Paice bekend terrein. Zwakke broeders? Ja, afsluiter Dancing in My Sleep is matig, ondanks een fijne solo van Morse. Over Morse gesproken, ik kan me zijn onvrede enigszins voorstellen. Airey is hier toch meer dan ooit de ster, Morse staat meer in dienst van hem dan andersom. Maar het eindresultaat telt en dat is geweldig.