Deep Purple - Whoosh! (2020)

Ik heb zojuist ook Throw My Bones en Man Alive beluisterd. Het vakmanschap straalt er van af. Veel leven zit er echter niet in. Ik vind niet slecht maar daarmee is alles gezegd.

WoNa yep, de vertaling ken ik wel, maar ik geef louter het gebruik op social media enzo aan. Het is in ieder geval geen fluisteren.
Edit: mocht de man op de albumhoes in de ruimte zijn of op de maan dan is er helemaal geen whoosh ( behalve in films) maar dan zou die ook deels moeten zweven. Is het een gestrande Dakar rally rijder?

Dat vind ik vreemd om te lezen. Het kan je smaak niet zijn of je hebt geen behoefte aan ouwe lullen die nog een keertje gaan met die banaan, maar je kunt in mijn oren niet zeggen dat er geen leven in zit. Klinkt voor mij heel gedreven en levendig.

Luister naar de tekst van Man Alive

A man alone
Washed up on the beach
Just a man
Whoosh...

Het is een apocalyptisch nummer over het einde van de mensheid. De aanspoelende man is de laatste mens op aarde.

Voor mij is Deep Purple weer helemaal 'alive' sinds de huidige samenstelling van de band. En dat is inmiddels alweer heel wat jaartjes. Het had in het begin nog wat aanloop nodig, maar sindsdien klinkt het allemaal als een geoliede machine.

Ik heb geen enkele heimwee naar begin jaren '70, Child in time of Smoke on the water. De jaren '80 en de Perfect Strangers periode.
De band, het huidige Deep Purple is juist de band die klinkt zoals het eindresultaat zou moeten klinken.

Die geweldige opleving kan aan van alles liggen, ervaring, productie, volledige onbevangenheid, lol en goede betrekkingen in de band, bevlogenheid.
Het allerbelangrijkste blijven evenwel de songs en het spel. De knikkers dus en het lijkt er sterk op dat Deep Purple vanaf Now What?! (2013) de overtreffende trap heeft gevonden in musiceren: de songs zijn allemaal goed (hoewel van mij een What the What ook mag worden weggelaten), er is sprake van een evenwichtig geheel en het loopt (grotendeels) ook als een trein.

Dat Ian Gillan een belangrijk deel van zijn bereik heeft ingeleverd zegt mij helemaal niks, als je het afzet tegen wat er nu nog steeds wordt gezongen, geen sleetsheid te bekennen.
Ook Ian Paice bekende recent geen schim meer te zijn van de man met de mokerslagen, 50 jaar geleden. Nou en? Nog afgezien van het feit dat huidige technieken heel wat kunnen verhullen, heb ik geen moment dat ik denk dat Paice tegenvallend klinkt of dat hij zijn werk niet meer aan kan.

Ergo, Now What?! heeft inmiddels de eerste plek in mijn top 10 albums ingenomen, Infinite (2017) en nu ook Whoosh! doen daar weinig voor onder. De aantrekkelijkheid van deze albums gaat ver boven het niveau van een album als Who do you think you are (1973) of Burn (1974).

Daarom hoeven we ook niet meer aan die albums te denken, met het niveau in het achterhoofd dat nu (nog steeds) wordt gehaald. Ik vind wel dat met name Now What?! en dan Infinite iets betere albums zijn. Maar een kniesoor die daar over valt.

Volgens Roger Glover, dat zegt hij op de bijgevoegde dvd in een dubbel gesprek met Bob Ezrin. Komt de albumtitel “Whoosh” uit een scène van John Cleese in Fawlty Towers.... (dat had vast niemand achter deze titel gezocht)

Ik zeg het ook niet in jouw oren maar schrijf het op een muziekforum.

Ik heb Don Airey nog live gezien niet zo heel lang geleden en als ik hem dan lekker bezig hoor gaan op Nothing at all dan zie ik automatisch die glimlach op zijn gezicht terwijl het lijkt of hij het met twee vingers in de neus speelt. Leuk zo'n associatie.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Deep Purple - Whoosh! - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Deep Purple - Whoosh!
Wie verwacht er van Deep Purple nog een album dat er toe doet? Ik zeker niet, maar Whoosh! is echt een heerlijk album vol echo’s uit het verleden en verrassend sterke songs

Ik moest er even in komen, maar als de meedogenloze gitaarriffs van Steve Morse uit de speakers knallen, het orgel van Don Airey ronkt, de door Roger Glover en Ian Paice gevormde ritmesectie het geluid opstuwt en de stembanden van Ian Gillan opeens 50 jaar jonger klinken dan ze zijn, is de magie van de eerste helft van de jaren 70 terug. Deep Purple teert meer dan 50 jaar na de oprichting echter zeker niet alleen op het verleden, maar durft ook stappen te zetten in de uitstekende songs op het nieuwe album. Een oude jeugdliefde keert terug en blijkt bijna net zo mooi en onweerstaanbaar als 45 jaar geleden. Het kan normaal gesproken niet, maar Deep Purple flikt het.

Ik heb het voor de zekerheid maar even opgezocht, maar het meest recente Deep Purple dat ik in de kast heb staan was tot voor kort Burn uit 1974. Na dit album viel de band voor een belangrijk deel uit elkaar en de nieuwe bezetting wist de oude glorie niet in ere te herstellen.

De band heeft sindsdien in uiteenlopende samenstellingen een flink aantal albums gemaakt, maar ik heb ze allemaal laten liggen. Het geldt ook voor de twee studioalbums die de band de afgelopen tien jaar maakte, al maakten de lovende recensies me in 2013 Now What?!) en 2017 (InFinite) wel wat nieuwsgierig. Deze nieuwsgierigheid was niet meer te bedwingen nadat ik de eerste recensies van Whoosh! had gelezen.

Van de band die in 1968 werd geformeerd is alleen drummer Ian Paice nog over, maar uit de bezetting die in de eerste helft van de jaren 70 wereldberoemd werd, zijn ook bassist Roger Glover en zanger Ian Gillan nog over, waardoor de huidige bezetting alle recht heeft om de naam Deep Purple te dragen.

Op Whoosh! moet de band het uiteraard doen zonder de in 2012 overleden toetsenist John Lord en ook zonder stergitarist Ritchie Blackmore, die de band halverwege de jaren 90 definitief de rug toekeerde, maar met gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey heeft de band prima vervangers in huis gehaald en het zijn vervangers die inmiddels al flink wat jaren Deep Purple op hun CV hebben staan.

Over ervaring heeft Deep Purple anno 20202 dus niet te klagen, maar moeten we van zestigers en zeventigers nog een album verwachten dat de magie van weleer ook maar enigszins kan benaderen? Voor beluistering van Whoosh! was ik geneigd om deze vraag negatief te beantwoorden, maar het nieuwe album van Deep Purple heeft me zeer aangenaam verrast.

Whoosh! opent wat symfonischer dan ik me de band herinner, maar ook de gitaarriff in de openingstrack is geweldig en de zang van Ian Gillan valt me zeker niet tegen. De flirts met progrock geven de band een net wat ander geluid, al hoor je de bluesy hardrock nog terug in het gitaarwerk. Het oude geluid van de band komt vanaf de tweede track wat nadrukkelijker aan de oppervlakte. Enerzijds vanwege het geweldige gitaarwerk en de zang vol bravoure, maar ook vanwege het voor Deep Purple zo karakteristieke orgel.

Dat de leden van de band hun muzikale kunsten niet verleerd zijn is op zich niet verbazingwekkend, maar dat de songs zo goed zijn is dat wel. Deep Purple staat op Whoosh! met minstens één been in het verleden, maar de band heeft haar geluid samen met topproducer Bob Ezrin ook flink opgepoetst, zodat je geen moment het idee hebt dat je naar een aantal heren op leeftijd die mijmeren over het verleden aan het luisteren bent. Dat Deep Purple een jeugdliefde was helpt absoluut bij het genieten van het nieuwe album van de band, maar ik ben vast niet de enige die de band ooit bewonderde maar de afgelopen decennia totaal heb genegeerd.

Zeker in de songs met meedogenloze gitaarriffs, een ronkend orgel en de verrassend lenige stembanden van Ian Gillan teert Deep Purple deels op oude glorie, maar de band verkent op Whoosh! ook zeker nieuwe richtingen, waaronder uitstapjes richting progrock of juist richting wat lichtvoetigere songs. Ik moest er absoluut even in komen, maar sindsdien wordt het nieuwe album van Deep Purple alleen maar leuker en verslavender. Erwin Zijlema

Deep Purple gaat maar door. En waarom ook niet? Whoosh! heet het nieuwe hoofdstuk uit de line up zonder (merkbare) wrevel.

De organische sound geeft er een leuke livedraai aan. Verder voegt het allemaal niet zo heel veel toe aan de uitdijende discografie. De traditionele hardrock klinkt net zo als op Abandon, Rapture Of The Deep en Now What?! Ze zullen er lol aan beleven en dat is prima natuurlijk. Het is uiterst respectabel om na al die jaren platen uit te blijven brengen. Ook nog platen die lovend onthaald worden door de kenners. Die vat ik zelf niet want zoals gezegd, vind ik dit niet anders dan wat Deep Purple vanaf The Battle Rages On deed. Maar ik gun het ze hoor.

De meedogenloze riffs waar Erwin het over heeft, heb ik dan ook niet gehoord.

De funky loopjes vallen me dit keer wel erg op. Zo is No Need To Shout is wel heel erg Stormbringer.

Step By Step is een andere track die me het voor nu meest bij blijft. Een beetje spooky ondertoon en een slepende brug met een frivool hammondloopje. Dat hele drukke orkestrale vind ik dan iets minder. Alleen lijkt het alsof de song niet af is. Ineens is daar de fade out. Alsof de grote lampen in het café om 22:00 alweer aangaan. Tijd om op te rotten. Echt jammer.

What The What is dan weer superflauw. Ian Gillan is echt te uitgeblust om hier iets leuks van te maken. Dat gemaakt lollig doen met een afgetrapt rock n roll riedeltje, past ook niet zo wat mij betreft.

Al met al toch een leuke plaat voor tussendoor.

Tracks afgeluisterd, Deep niet meer als in de begin jaren. Maar niet goed en niet slecht
een beetje er tussen in.

Wat een hoge scores, niet te geloven. Je mag het niet vergelijken met de platen uit hun hoogtijdagen maar een score is toch relatief? Dus wel degelijk vergelijken en dan is deze plaat zwaar klote.
Ik moet zeggen dat de zang van Gillan me niet tegenvalt maar wat een armoe qua nummers... Geen song haalt het t.o.v. het jaren zeventig-werk. Paice's drumwerk kennen we ondertussen wel, het verveelt.
En er mot een orgeltje klinken, geen miezerig synthesizertje!

Dat je dit album minder vindt dan het oude werk en daardoor een lage score geeft kan ik zeker begrijpen, maar het lijkt er nu op dat je een extra dikke onvoldoende uitdeelt om het gemiddelde omlaag te brengen...

Wat ik tot nu toe van dit album gehoord hebt stemt mij wel blij. Ik vind het echt gaaf om zo'n oude band nog steeds prima muziek te horen maken. Ook al is het misschien net wat minder dan in hun glorietijd.

Lage waardering is toch prima uitgelegd.

Now What?! Vind ik fantastisch. Geregeld wordt in de song de spanning opgebouwd of orkestratie en een vette intro aan toegevoegd ( de oortest bij Out of Hand intro bijvoorbeeld). De hele plaat krijgt ook een proggy vibe met de vele instrumentale breaks. Op Infinite werden de composities al meer teruggebracht naar bleusrock deuntjes zoals in de jaren '00 maar de productie was top en de band klonk nog erg gedreven. Nu op Whoosh mag steve zich niet meer roeren of het weggemoffelde geluidskanaal verlaten. Compositorisch is er ook niet veel spannends meer aan en een beetje progressief wordt het alleen bij Man Alive. Gelijk na Whoosh heb ik Now What?! nog eens opgezet. Dat is niet goed voor de score van Woosh. Ik laat ' m dan ook maar achterwege.
Maar veel respect voor de heren dat ze de energie en vibe nog hebben om ons te blijven verblijden met nieuwe releases.

Ik begrijp vergelijken met de seventies niet zo goed, Zoetemelk vloog indertijd ook de bergen op, nu kruipt ie, mag het, de prestatie is hetzelfde.

Ik vind dp uit de beginjaren geweldig, maar naarmate ik deze nieuwe schijf vaker hoor vind ik dit zeker zo goed, niet vergelijkbaar ( daar doe je niemand een plezier mee) mooi klinkende zang van Gillan ondersteund door een geweldige ritmesectie en duellerende orgel-en gitaarpartijen , luister nu voor de 6e keer (spotify) binnenkort ga ik de vinyluitvoering halen, maar zoal het nu staat ruim 4 ,5 ster voor deze mastodonten.

Airey bespeelt overigens wel degelijk een orgel. Hier en daar aangevuld met elektronische effecten maar dat is niets nieuws, deden ze op Perfect Strangers ook al.

Trouwens, stel je voor dat DP inderdaad nog hetzelfde had geklonken als in de jaren zeventig. Dus helemaal geen ontwikkeling had doorgemaakt. Dát was pas armoe geweest.

Ik hoor anders nog gewoon hetzelfde hoor. Maar dan gematigder. Welke ontwikkelingen bedoel je dan?

Ik vind er toch wel wat atypische nummers tussen zitten. Nothing at All bijvoorbeeld, niet mijn favoriet maar wel opvallend door met name de rol van Airey. Zo'n nummer zou ik niet op een van de vroegere albums kunnen plaatsen. Of Man Alive en Power of the Moon met een behoorlijke laag prog eroverheen. Maar ook tekstueel. Gillan die op zijn 74ste nog zou gillen over snelle auto's en vrouwen zou lachwekkend zijn. De thema's zijn nu veel meer maatschappijkritisch of filosofisch, zonder dat het al te zwaar wordt. Natuurlijk staan er ook nummers in de klassieke stijl tussen zoals de eerste drie. Maar ze proberen zeker wel nieuwe dingen.

Mwa ik vind het wel meevallen. Af en toe wat accentjes en dat is het dan. In de 70s was er meer ontwikkeling. We hoorden toen ook funk en nog meer blues in het geluid sijpelen. Dat komt hier weer terug. Die funky grooves van Stormbringer en Come Taste The Band vallen echt op
Dat de teksten veranderen, snap ik wel. Al vind ik die nog altijd niet zo sterk.

Van mij mag ook Whoosh! worden vergeleken met ouder werk.
Er wordt vaak buitengewoon nostalgisch gedaan over oudere prestaties maar er wordt meestal niet bijverteld dat er vaak een drietal nummers boven uit staken en dat de rest middelmaat was.

Dat werd ook toen al met enige regelmaat zo ervaren maar we vergeten snel, zeker als het over 50 jaar geleden gaat. Met In Rock had Deep Purple een goed album te pakken, een goede opvolger in Fireball en het beste album uit die tijd, Machine Head werd gevolgd door één van de beste live albums ooit, Made in Japan.
Dan praten we over 1970 tot en met 1972.
Daarna is Deep Purple er niet beter op geworden, gekenmerkt door ruzies, veel was middelmaat of inderdaad, een paar aardige songs die er boven uit staken.

Echter, sinds de huidige samenstelling is het elan niet alleen terug, ze klinken gewoon goed en ze hebben goede songs. Het is waar, Now What?! is van de laatste albums de beste. Maar inzake aantrekkelijkheid gaan alle albums onder Ezrin gewoon mee en is DP leuker om naar te luisteren dan alles vanaf halverwege de jaren '70 tot aan de 21e eeuw. Ze zijn tussendoor ook lang weggeweest, natuurlijk.

Maar ik neem er mijn petje voor af voor rockers van dik in de 70.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die vinden dat het niet kan, dat "oud" altijd slecht is en bovendien dat vroeger altijd alles beter was. Ik denk dat met Airey en Morse nu in de gelederen daar terecht aan mag worden getwijfeld.

Je bedoelt misschien de inspanning. De prestatie is erg verschillend.


Al eens overwogen dat anderen daar anders over denken? Zou een optie kunnen zijn in plaats van er maar van uit te gaan dat 'we' aan amnesie lijden.

Geen spijt van mijn gereserveerde LP, heb Whoosh! nu een keer of zes gehoord en het koerst af op vier uit vijf sterren, zoveel is duidelijk. Kan er echter geen grote uitschieters op ontwaren en evenmin zwakkere broeders, al zullen What the What en de afsluiter wel de minsten zijn. Die kordate, veelal vlotte aanpak werkt in mijn optiek wel.

Een grote inspanning kan en mag gelden als een grote prestatie. Het eindresultaat kan dan nog wel erg verschillen...

Toevallig DP's 'Machine Head' gisteren voor het eerst in z'n geheel gehoord (i know, i know), maar ik kan me wat die plaat betreft wel vinden in musicians bewering; daar staan een aantal nummers op die er gewoon met kop en schouders bovenuit steken. Wat 'In Rock' betreft, vind ik dat verschil weer minder. Verder ben ik schandalig onbekend met het werk van Purple.

Dat wil niet zeggen dat de rest middelmaat is maar dat 'we' dit vergeten zijn. Bij alle albums die ik heb (14) heb ik een korte mening geschreven. Ik vind ook niet alles even geweldig op hun klassieke albums. Maar dat is mijn mening.

Heb inmiddels de elpee bij de plaatselijke platenzaak gehaald, gauw even op de fiets heen en weer gesneld, ondanks de zinderende hitte.

Gelukkig is niet iedereen het met elkaar eens over deze plaat, maar ik heb hem met veel plezier op de draaitafel gelegd, gelukkig zijn de buren er met de caravan vandoor.

Op vinyl komt het allemaal net ietsje warmer uit de speakers, mijn beoordeling blijft fier overeind, ik vind het een heerlijke plaat met 12 overwegend krachtige songs, enkel dancing trekt imo het gemiddelde omlaag , ook Made en in Rock nog even op draaitafel gelegd, deze standaard klassiekers luisteren ook heerlijk weg en zijn natuurlijk niet te vergelijken met deze nieuwe worp, met deze albums kom ik deze warme dagen wel door.

Valt zeker niet tegen. Wel erg terug in de tijd. Het orgel van Lord vakkundig overgenomen. Heeft alle kenmerken van een afscheidsplaat. Had dat gevoel bij Bowie Cohen, Black Sabbath ook. Als laatste teken van leven. Ik vind dat mooi Die ouderen die nog eens flammen.

Sorry, vlammen.

Dit is dan de eerste waarbij we je voorspellende gaven ook echt kunnen gaan toetsen.