Deep Purple - Whoosh! (2020)

Wanneer je bijvoorbeeld in je werk moet presteren, jezelf moet bewijzen, gaat dit meestal gepaard met druk. Wanneer je vervolgens 67 jaar wordt, en met pensioen gaat, dan valt er soms een loden last van je schouders.

Het heeft er alle schijn van dat de heren van Deep Purple een soortgelijk proces hebben doorgemaakt.
Bandleden Ian Gillan, Ian Paice en Roger Glover zijn de 70 ruim gepasseerd. Steve Morse en Don Airey zijn eind 60 en daarom de "rookies".
Deze heren van Deep Purple hebben alles meegemaakt en hebben alles gezien. De status die de band heeft is inmens. En wat mij betreft is dit terecht.

Blijkbaar willen de bandleden geen één van allen stilzitten. Na hun pensioengerechtigde leeftijd hebben ze in tien jaar tijd gewoon drie albums afgeleverd. Het 22ste studioalbum "Whoosh!" zag in de afgelopen week het daglicht.
Ian Gillan gaf in een interview al aan dat Deep Purple alleen nog maar dingen doet die ze zelf leuk vindt. Dit was op Now what?! en op Infinite al te horen. Mijn persoonlijke mening is dat dit op "Whoosh!" helemaal het geval is. Deep Purple doet op dit album waar ze zin in heeft en laat zich door niemand de wet voorschrijven. Bob Ezrin is als producer ingehuurd om het creatieve proces van de band te stroomlijnen. Ezrin is daar in geslaagd.

"Whoosh!" is geen album geworden dat je één keer draait en vervolgens voor de eeuwigheid in de kast zet. Nee, het is een prachtig album geworden. Een album dat één en al Deep Purple uitstraalt.
Het mooie aan dit album is het feit dat de band als eenheid opereert. Muzikaal gezien zijn alle nummers in balans en is er naast de gitaarsolo's van Morse ook ruimte voor keyboard-intermezzo's van Airey.
Toch wordt er met "Whoosh" ook wel een beetje gebroken met het verleden. Whoosh betekent fluisteren. Wanneer je dit als metafoor bekijkt, zou je kunnen zeggen dat "Whoosh" net iets minder stevig is dan zijn voorgangers.Dit betekent overigens niet dat het een popplaat geworden is, integendeel.

"Whoosh!" staat bol van bluesgeöriënteerde-, slepende hardrock. De songs zijn redelijk compact en van de dertien nummers gaan er twee over de vijf minuten-grens heen. Gillan zingt in de meeste gevallen ingetogen en ik moet bekennen dat zelfs dit een streling voor de oren is.
Na het overlijden van John Lord is Don Airey als vast bandlid aan Deep Purple toegevoegd.(correctie van Mr. Rock: Don Airey werd in 2002 al lid van Deep Purple) Een betere keuze hadden ze niet kunnen maken. Het spel van Airey is redelijk klassiek en past geweldig goed in het totaalgeluid van de band.
Steve Morse is een gitarist uit de buitencategorie. Morse is gitaar en gitaar is Morse. Met het grootste gemak speelt hij de ene na de andere wonderschone solo. Kenners zeggen wel eens dat Morse zelfs iets wat gemakkelijk gespeeld kan worden toch op een ingewikkelde manier doet. En dit alles zeg ik als een echt Blackmore adept.
Paice en Glover maken het zoals altijd weer compleet. Iedere band zou wensen om zo'n ritmesectie te hebben. Ze spelen strak waar het moet en gaan los waar het kan.

Deep Purple is nog niet uitgeblust. De band bestaat zo'n 50 jaar en levert in 2020 gewoon een pracht-album af. Het zou mij niet verbazen wanneer dit niet het laatste album is dat ze uitbrengen. Over drie jaar is Ian Gillan 78 jaar. Ik zou zeggen, Gillan doe eens gek!

Ik ben overigens wel benieuwd hoe de band zich live staande weet te houden. Met name Ian Gillan had de laatste jaren wat moeite om mee te komen. Dit vind ik persoonlijk niet zo vreemd. Gillan's bereik was ooit erg groot en dit is iets dat je geen 75 jaar kunt volhouden.

Resumé: "Whoosh!" is een verrassend goed album geworden. Het weet mij van begin tot het einde te boeien. Het heeft geweldige sferen, ademt eenheid uit en je merkt dat de band er gewoon zin in heeft.
Dit alles gezegd hebbende, kan er voor mij maar een conclusie zijn: 5 sterren.

Voor mij is Deep Purple weer helemaal 'alive' sinds de huidige samenstelling van de band. En dat is inmiddels alweer heel wat jaartjes. Het had in het begin nog wat aanloop nodig, maar sindsdien klinkt het allemaal als een geoliede machine.

Ik heb geen enkele heimwee naar begin jaren '70, Child in time of Smoke on the water. De jaren '80 en de Perfect Strangers periode.
De band, het huidige Deep Purple is juist de band die klinkt zoals het eindresultaat zou moeten klinken.

Die geweldige opleving kan aan van alles liggen, ervaring, productie, volledige onbevangenheid, lol en goede betrekkingen in de band, bevlogenheid.
Het allerbelangrijkste blijven evenwel de songs en het spel. De knikkers dus en het lijkt er sterk op dat Deep Purple vanaf Now What?! (2013) de overtreffende trap heeft gevonden in musiceren: de songs zijn allemaal goed (hoewel van mij een What the What ook mag worden weggelaten), er is sprake van een evenwichtig geheel en het loopt (grotendeels) ook als een trein.

Dat Ian Gillan een belangrijk deel van zijn bereik heeft ingeleverd zegt mij helemaal niks, als je het afzet tegen wat er nu nog steeds wordt gezongen, geen sleetsheid te bekennen.
Ook Ian Paice bekende recent geen schim meer te zijn van de man met de mokerslagen, 50 jaar geleden. Nou en? Nog afgezien van het feit dat huidige technieken heel wat kunnen verhullen, heb ik geen moment dat ik denk dat Paice tegenvallend klinkt of dat hij zijn werk niet meer aan kan.

Ergo, Now What?! heeft inmiddels de eerste plek in mijn top 10 albums ingenomen, Infinite (2017) en nu ook Whoosh! doen daar weinig voor onder. De aantrekkelijkheid van deze albums gaat ver boven het niveau van een album als Who do you think you are (1973) of Burn (1974).

Daarom hoeven we ook niet meer aan die albums te denken, met het niveau in het achterhoofd dat nu (nog steeds) wordt gehaald. Ik vind wel dat met name Now What?! en dan Infinite iets betere albums zijn. Maar een kniesoor die daar over valt.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Deep Purple - Whoosh! - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Deep Purple - Whoosh!
Wie verwacht er van Deep Purple nog een album dat er toe doet? Ik zeker niet, maar Whoosh! is echt een heerlijk album vol echo’s uit het verleden en verrassend sterke songs

Ik moest er even in komen, maar als de meedogenloze gitaarriffs van Steve Morse uit de speakers knallen, het orgel van Don Airey ronkt, de door Roger Glover en Ian Paice gevormde ritmesectie het geluid opstuwt en de stembanden van Ian Gillan opeens 50 jaar jonger klinken dan ze zijn, is de magie van de eerste helft van de jaren 70 terug. Deep Purple teert meer dan 50 jaar na de oprichting echter zeker niet alleen op het verleden, maar durft ook stappen te zetten in de uitstekende songs op het nieuwe album. Een oude jeugdliefde keert terug en blijkt bijna net zo mooi en onweerstaanbaar als 45 jaar geleden. Het kan normaal gesproken niet, maar Deep Purple flikt het.

Ik heb het voor de zekerheid maar even opgezocht, maar het meest recente Deep Purple dat ik in de kast heb staan was tot voor kort Burn uit 1974. Na dit album viel de band voor een belangrijk deel uit elkaar en de nieuwe bezetting wist de oude glorie niet in ere te herstellen.

De band heeft sindsdien in uiteenlopende samenstellingen een flink aantal albums gemaakt, maar ik heb ze allemaal laten liggen. Het geldt ook voor de twee studioalbums die de band de afgelopen tien jaar maakte, al maakten de lovende recensies me in 2013 Now What?!) en 2017 (InFinite) wel wat nieuwsgierig. Deze nieuwsgierigheid was niet meer te bedwingen nadat ik de eerste recensies van Whoosh! had gelezen.

Van de band die in 1968 werd geformeerd is alleen drummer Ian Paice nog over, maar uit de bezetting die in de eerste helft van de jaren 70 wereldberoemd werd, zijn ook bassist Roger Glover en zanger Ian Gillan nog over, waardoor de huidige bezetting alle recht heeft om de naam Deep Purple te dragen.

Op Whoosh! moet de band het uiteraard doen zonder de in 2012 overleden toetsenist John Lord en ook zonder stergitarist Ritchie Blackmore, die de band halverwege de jaren 90 definitief de rug toekeerde, maar met gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey heeft de band prima vervangers in huis gehaald en het zijn vervangers die inmiddels al flink wat jaren Deep Purple op hun CV hebben staan.

Over ervaring heeft Deep Purple anno 20202 dus niet te klagen, maar moeten we van zestigers en zeventigers nog een album verwachten dat de magie van weleer ook maar enigszins kan benaderen? Voor beluistering van Whoosh! was ik geneigd om deze vraag negatief te beantwoorden, maar het nieuwe album van Deep Purple heeft me zeer aangenaam verrast.

Whoosh! opent wat symfonischer dan ik me de band herinner, maar ook de gitaarriff in de openingstrack is geweldig en de zang van Ian Gillan valt me zeker niet tegen. De flirts met progrock geven de band een net wat ander geluid, al hoor je de bluesy hardrock nog terug in het gitaarwerk. Het oude geluid van de band komt vanaf de tweede track wat nadrukkelijker aan de oppervlakte. Enerzijds vanwege het geweldige gitaarwerk en de zang vol bravoure, maar ook vanwege het voor Deep Purple zo karakteristieke orgel.

Dat de leden van de band hun muzikale kunsten niet verleerd zijn is op zich niet verbazingwekkend, maar dat de songs zo goed zijn is dat wel. Deep Purple staat op Whoosh! met minstens één been in het verleden, maar de band heeft haar geluid samen met topproducer Bob Ezrin ook flink opgepoetst, zodat je geen moment het idee hebt dat je naar een aantal heren op leeftijd die mijmeren over het verleden aan het luisteren bent. Dat Deep Purple een jeugdliefde was helpt absoluut bij het genieten van het nieuwe album van de band, maar ik ben vast niet de enige die de band ooit bewonderde maar de afgelopen decennia totaal heb genegeerd.

Zeker in de songs met meedogenloze gitaarriffs, een ronkend orgel en de verrassend lenige stembanden van Ian Gillan teert Deep Purple deels op oude glorie, maar de band verkent op Whoosh! ook zeker nieuwe richtingen, waaronder uitstapjes richting progrock of juist richting wat lichtvoetigere songs. Ik moest er absoluut even in komen, maar sindsdien wordt het nieuwe album van Deep Purple alleen maar leuker en verslavender. Erwin Zijlema

Valt zeker niet tegen. Wel erg terug in de tijd. Het orgel van Lord vakkundig overgenomen. Heeft alle kenmerken van een afscheidsplaat. Had dat gevoel bij Bowie Cohen, Black Sabbath ook. Als laatste teken van leven. Ik vind dat mooi Die ouderen die nog eens flammen.

Prima album Woosh. Het lijkt alsof Deep Puple hier meer de symfonische kant opgaat. Het klassiek funkende Deep Purple is echter ook aanwezig. Als band klinkt het allemaal doortimmerd. Zang van Ian Gillan is goed. Don Airey laat horen dat ie een uitstekende toetsenman is. Hij staat nu meer in de frontlinie. Klassiek klinkende rifs zijn hem niet vreemd en ook flitsend rock pianowerk klinkt als vanouds. Jon kan best tevreden zijn. Steve Morse is minder prominent aanwezig, maar zijn onmiskenbare virtuoze spel hoor je in alle nummers. Een zeer evenwichtig album, ga ik goed vinden.
Lekkere nummers vind ik Drop the Weapon (funky hardrock met mooi gitaarwerk en slepende Hammond), Nothing at All (dartele klassiek klinkende riffs zowel op gitaar als orgel), No Need to Shout, What the what (rock&roll), The Long Way Around (mooie toetsensolo met een geweldige Morse partij), Man Alive (progrock) en And The Address (funky, vette gitaar en swingende hammond partij).

Het swingt allemaal! => vier sterren.

In 2013 kwam een gereanimeerd Deep Purple terug met het geweldige “NOW WHAT?!”, een album waarin het heilige vuur weer aangestoken was en dat was voor een groot deel te danken aan de legendarische producer Bob Ezrin, die de band uitgedaagd had. Die uitdaging namen ze aan, ze schreven en namen 11 klassieke Purple tracks op en de fans sloten de Engelsen weer in de armen. Opvolger “INFINITE” was wat mij betreft een fractie minder en ook daar werkten ze samen met de Canadese producer, die in het verleden betrokken was bij onder andere Lou Reed, Pink Floyd, Alice Cooper en Kiss. Ook op dat album is de spelvreugde en kwaliteit in overvloed aanwezig. De vraag was of het zou lukken dit voor een derde keer te realiseren en het antwoord is daarop volmondig ja. “WHOOSH!” is weer een briljantje geworden. In 13 typische Deep Purple songs zingt zanger Ian Gillan nog steeds erg mooi en herkenbaar, laat gitarist Steve Morse horen waarom hij bij de beste gitaristen ter wereld hoort, produceert Don Airey heerlijke orgel/toetsenpartijen en zorgen bassist Roger Glover en drummer Ian Paice voor een strakke basis. Het album gaat stevig van start met “THROW MY BONES” waarin het meteen duidelijk wordt dat het wel goed zit met de kwaliteit van dit album. “NOTHING AT ALL” heeft een deinend tempo waarop in het eerste deel toetsen en gitaar elkaar subtiel afwisselend, erg gaaf! Het begin van “NO NEED TO SHOUT” is klassiek Deep Purple met een geweldige piano solo, “THE LONG WAY ROUND” en “MAN ALIVE” zijn de 2 langste tracks van “WHOOSH!” en zijn beiden van een hoog niveau. De eerste is een rocker met een mooi refrein en heerlijke orgel bijdragen, de tweede is een nummer met een lang intro en daarna komt het tot leven met smaakvolle toetsenbijdragen, een aanstekelijke gitaar riff en een deels gesproken tekst door Gillan. Het instrumentale “AND THE ADRESS” is een oudje, stond op het eerste album van de band, “SHADES OF DEEP PURPLE” dat in 1968 verscheen. Van die versie is alleen drummer Paice nog te horen op deze remake. Met dit album kan Deep Purple volgens mij weer jaren vooruit. Het is een album dat elke keer weer een genot is om naar te luisteren. Kopen, opzetten en op repeat....”WHOOSH!”!!!

Tot aan Now What! had ik de platen uit het Morse-tijdperk aan me voorbij laten gaan, maar Now What! en Infinite bevielen me prima. Whoosh! is ten opzichte van deze platen toch een stapje terug. De energie van de voorgaande twee albums mist hier, en de gezapigheid viert hoogtij. Natuurlijk is alles vakkundig ingespeeld en gezongen, maar slechts zelden wordt het spannend. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de treffende omschrijving van Leptop.

Neil Peart & ricardo. Vandaag kwam mijn exemplaar in huis en heb hem rond het koken eens heel hard aangezet. Ik ben het eens als we concluderen dat Whoosh geen classic rock is, zoals we het zijn gaan noemen met dank aan Arrow. Maar rock is het zeker wel. Er zitten referentie genoeg in naar ouder werk, zoals solo's die vergelijkbaar zijn met Jon Lord's werk in 'Woman From Tokio' bijvoorbeeld, toch wel een heel echte favoriet van me. Daarnaast is het aan Bach, houd me t en goede, ik ben helemaal geen kenner, refererende keyboard werk van Don Airey toch zeker op Lord niveau te noemen. De eerste luistersessies op mijn stereo en niet als stream bevallen me heel erg goed. Daaraan toevoegend, gelukkig is het geen classic/hard rock meer. Het zou suggereren dat de band 45 jaar heeft stil gestaan. Whoosh toont aan dat dat niet zo is. Sterker, dat 70 plussers nog een heel overtuigend potje kunnen rocken.

De stem van Ian Gillan is veel om te doen. In mijn oren doet hij het heel goed. Hij weet precies wat hij niet meer kan en ook wat wel. Dat laatste doet hij heel erg. Ik denk dat hij vergeleken moet worden met Robert Plant, die haalt zijn Led Zep uithalen ook niet meer en blijft er dus van weg door bijvoorbeeld niet meer met Page on tour te gaan.

En Hans Brouwer, dank voor de tip. Zodra ik 'Burn' tweede hands zie staan, gaat hij mee naar huis. Ik ben heel benieuwd en wacht tot ik de plaat "echt" kan draaien zoals het hoort.

Kortom, ik blijf er bij, Whoosh is een echt goede plaat en ik sluit een extra halfje binnenkort niet uit.

Alweer een ijzersterk album van deze mannen, maar door dat de voorgaande 2 albums van zo'n hoge kwaliteit waren ga ik nu niet verder komen dan 4, ja 4 is nog steeds een hoog cijfer natuurlijk en Gillan heeft heerlijke lyrics, maar nu na 8x het album gedraaid te hebben mis ik toch de langere instrumentele stukken dat de mannen even lekker los gaan, ze gaan nog steeds los maar niet zoals Now What?! en ook niet zoals op Infinite, het is nog steeds genieten maar als ik deze 3 albums naast elkaar leg, zijn die 2 voorgaande albums meer favoriet voor mij geworden, dat kan natuurlijk nog steeds groeien want ook met Infinite ben ik pas later van 4 naar 4,5 gegaan.

Voorlopig dus die 4, mijn favorieten: Drop the Weapon,No Need to Shout ,The Power of the Moon & de cover, And the Address.
Ik hoop eigenlijk nog steeds op een Purple blues album, de zang van Gillan leent zich daar namelijk perfect voor, of die er ooit gaat komen? dat is natuurlijk een kwestie van afwachten.

Lekker plaatje wederom van deze oude helden en ook al is het al een tijdje uit toch nog even een bijdrage.

Grappig was het dat ik tot drie maal toe naar mijn vaste platenzaak moest om het album te bemachtigen, de eerste twee keer dat ik erom ging was het uitverkocht. Dit terwijl hij naar eigen zeggen toch redelijk optimistisch had ingekocht. Deep Purple leeft zoals ze sinds Perfect Strangers niet meer hebben gedaan was het commentaar.

Throw my Bones: hadden we al mogen beluisteren via diverse media en het is een nummer in lijn met de vorige drie albums. lekker stevig met een heerlijke rol voor de ritme sectie, denk dat het live wel zal werken.
Drop The Weapon: is naar mijn gevoel een echt Gillan nummer en meer dan actueel op dit moment van leven.
We're All The Same In The Dark: heeft vooral heerlijke zang van Gillan, die man heeft de hoge uithalen niet meer maar ik hou erg van zijn huidige zang. Het is wel weer een heel herkenbaar Deep Purple nummer zonder verrassingen.
Nothing At All: is een heerlijk nummer met lekker solo werk haverwege daarbuiten ook weer een erg actuele tekst in de lijn zoals Gillan z'n teksten kan schrijven (erg fijn vind ik)
No Need To Shout: een beetje bluesy nummer naar mijn idee maar niet echt bijzonder.
Step By Step: heeft wel iets bijzonders, je zal dit of een lekker nummer vinden of verafschuwen denk ik. Voor mij geld het eerste. Het is een beetje slepend met mooi solospel van Don Airey.
What The What: heeeeerlijk rock and roll nummer waar Ian Gillan zijn huidige zang perfect tot zijn recht komt.
The Long Way Around: Dit is naar mijn mening wel een van de toppers van dit album. Wederom geweldig werk van Paicy en Glover en heerlijke teksten en zang van Gillan beiden tot in perfectie uitgevoerd.
The Power Of The Moon; gedurfd nummer maar wel bijzonder lekker en op haar eigen manier past het bijzonder goed op dit album. Het heeft heerlijke zanglijnen en Gillan schittert hierdoor nog maar eens.
Remission Possible: Wellicht de opvolger van de Well Dressed Guitar tijdens live optredens ?
Man Alive: Dit is het hoogtepunt wat mij betreft zowel muzikaal als tekstueel. Hele band in topvorm !
And The Address: Dit nummer maakt nog maar eens duidelijk dat de mannen vroeger heerlijke muziek maakten
Dancing In My Sleep: Dit is wat mij betreft het minste nummer van het album maar nog immer lekker om naar te luisteren.

Alles bij elkaar een dikke vier sterren en ik kijk uit naar Oktober als de heren naar de Ziggo Dome komen. Verwacht daar nou geen Child in Time maar geniet van de dingen waar ze nu goed in zijn.

Deep Purple kon zich in de jaren '10 verheugen in een stijgende populariteit. Met opnieuw een grote promotiecampagne werd Woosh! aangekondigd. Het resultaat was zoals Sweet Lucy in 2021 schreef: "Grappig was het dat ik tot drie maal toe naar mijn vaste platenzaak moest om het album te bemachtigen, de eerste twee keer dat ik erom ging was het uitverkocht. Dit terwijl hij naar eigen zeggen toch redelijk optimistisch had ingekocht. Deep Purple leeft zoals ze sinds Perfect Strangers niet meer hebben gedaan was het commentaar." Dat belooft wat voor = 1 dat morgen verschijnt.

Bij de vorige paar albums kregen de leden van Purple steeds de vraag of dit hun laatste is. "Zou kunnen, maar we hebben geen plannen tot stoppen," is steevast het antwoord. Woosh! bleek in ieder geval de laatste met gitarist Steve Morse, die de groep in 2022 verliet om zijn zieke echtgenote te kunnen bijstaan, nadat hij in het najaar van '21 om dezelfde reden de schrijfsessies voor de opvolger had moeten verlaten.
Wat dat betreft is de titel Woosh! toepasselijk als verwijzing naar de vluchtigheid van het leven, extra dichtbij toen Gillans echtgenote nadien overleed. Dit album gaat over ouder worden, eindigheid én terugblikken op je leven. Dit in de bekende combinatie van hardrock met de nodige progelementen, dankzij de bijdragen van Morse en toetsenist Don Airey.

Het album is verdeeld in twee bedrijven en op Act 1 bevallen mij het uptempo Drop the Weapon met zijn koortjes (!), de langzame shuffle van Nothing at All met prachtig Hammondspel en prachtige gitaarversierinkjes én het van een bombastisch kerkorgel profiterende Step by Step, die er met hun progrocksferen uitspringen.
Act 2 bevat nog eens zes nummers, waarbij ik vrolijk word van het korte instrumentaaltje Remission Possible dat naadloos overgaat in het geheimzinnige intro van Man Alive, het magnum opus van dit Whoosh! : "And so the earth was cleansed in no time at all", spreekt Gillan, terwijl Ian Paice de tijd laat tikken. Symfonisch en fascinerend.
Dan volgt een sterke remake van het instrumentale And the Adress, oorspronkelijk de opener van het debuut Shades of Deep Purple (1968). Wellicht tevens een eerbetoon aan de oorspronkelijke bezetting, waarvan in 2020 alleen drummer Ian Paice nog over is; toen speelde hij dit nummer met Blackmore, Lord en Simper. Met Morse, Airey en Glover als hun vervangers zit het op deze Whoosh! wel goed. Bovendien passend bij het thema 'tijd'.

En de niet genoemde nummers, waarbij ook bonusnummer In My Sleep ? Ach, vanzelfsprekend excellent gemusiceerd. Nee, slecht is het nergens. En toch. Neem bijvoorbeeld het vriendelijke uptempo What the What: erg doorsnee. Ik mis te vaak urgentie. Komt wellicht ook omdat Gillan niet meer over de extra versnelling beschikt en zijn zang in ieder nummer op elkaar lijkt. Of doe ik nou flauw? Feit is dat Whoosh! met die keurige middelmaat wederom een lange zit is, ondanks de zes hoogtepunten.

Enfin, wie weet wat de inbreng van Simon McBride doet op het nieuwe album. Ik hoop op een portie nieuwe energie, meer uptempo in de richting van de Uriah Heep die vorig jaar verscheen. Ben bovendien benieuwd of we nog schrijfsels van Morse tegenkomen, hij was immers betrokken bij de eerste conceptie van = 1.