Fontaines D.C. - A Hero's Death (2020)

Vaak nogal repetitief met weinig inspirerende melodieën.

Maar 1979 gaat toch echt nooit meer overtroffen worden!
(ja, kopt u maar in: OK boomer)

Nu kom jij er nog mee weg denk ik.

Nou, 1981 gaat daar fier over heen imo.

Wat zijn de singles goed zeg! Het is allemaal wat duisterder en dreinender geworden. Indrukwekkend, zo kort na het debuut.

Berichten verplaatst naar Genres > Rock > New wave / post-punk / gothic discussietopic

Bedankt jordidj1 voor het afstoffen van dat topic

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Het Ierse Fontaines D.C. maakte met Dogrel een van de meest opwindende platen van vorig jaar en nu is daar al de opvolger. De postpunk-/gitaarband bevestigt met A Hero’s Death gelukkig nog eens dat ‘de moeilijke tweede’ een mythe is. Fontaines D.C. klinkt hier vitaal en vol zelfvertrouwen, maar wel een stuk duisterder dan op de succesvolle debuutplaat. De gitaren zijn gruiziger en regelmatig in noise gedrenkt en zanger Grian Chattens lage stem schuurt steeds dichter tegen Joy Divisions Ian Curtis aan.

Opvallend vaak sombert hij monotoon met zijn kenmerkende Ierse accent mantra’s als ‘That’s a televised mind’, 'Life ain’t always empty’, 'I don’t belong to anyone’ en 'Love is the main thing’. Soms twee keer, maar meestal veel vaker. Het vergroot de intensiteit van de meest opwindende nummers van de plaat, maar veroorzaakt ook enige irritatie; het wordt een beetje een trucje.

Meer dan op Dogrel en dan bij vakgenoten Idles en Shame gaat het tempo af en toe omlaag. Zo zijn het korte Oh Such A Spring, het dromerige Sunny en afsluiter No opvallende, niet onaardige rustpunten. Fijn dat Fontaines D.C. zoekt naar verdieping en verbreding van hun geluid, maar dit zijn de nummers die de band met een gerust hart in Ierland achter kan laten als festivaloptredens weer mogelijk zijn. Liever brult een kolkende menigte straks 'Life ain’t alway’s empty’ mee. Niet twee keer, niet zes keer, maar vol levenslust dertig keer.

Ik vind de herhalingen in de tekst heel vet en komt bij mij echt wel binnen. Alsof hij zichzelf wil overtuigen van iets dat er voor hem niet is (Love is the main thing).

Middelmatig allemaal.
Waarom wordt dit zo gehypet?

Omdat andere mensen het niet middelmatig vinden misschien ?

Gehypet? Ik liep de platenwinkel in op de dag van de release, luisterde het begin van de eerste vier nummers en nam de lp gelijk mee. Ik vind het steengoed. Beter nog dan hun debuut. Hypes volg ik niet.

Prima disco jaar!

Toch echt wel een groeier dit hoor! Wordt met de week beter.
Enige smetje vind ik I was not born.

Hoop nog steeds op een kaartje voor Tivoli in maart.

Toch een spannende, broeierige rode draad door het album heen. Zelfs bij het rustigste nummer No dwaal je er helemaal in.

reteiPzegt:Dat was mijn eerste indruk ook nog wel een beetje. De liedjes zijn niet heel ingewikkeld maar het kostte me toch nog wel wat draaibeurten voordat ik uiteindelijk overstag ging - 'overgewaardeerd' is in die fase wel eens door mijn hoofd geschoten. "Postpunk met Beach boys-invloeden" las ik in bepaalde recencies en dat leek me wel een aanprijzing en wie weet zelfs met de hele familie samen gezellig luisteren. Maar dat zat er uiteindelijk niet in, daarvoor is de plaat toch te donker/alternatief - ook met die declamerende snerende praatzang van Grian Chatten. En over dat "Beach boys-gehalte"; één koortje maakt nog geen zomer. Maar uiteindelijk kroop de plaat toch onder mijn huid, in eerste instantie via: I Don't Belong (fraai dat in die herhaling telkens wisselen van klemtonen in het "I don't belong to anyone"), Love Is the Main Thing, Televised Mind (talloze malen herhaald, lekker bezwerend gezongen), You Said (heerlijk meeslepend gitaar-pull up-jengeltje) en A Hero's Death ("Life ain't always empty": een vondst van jewelste om zo punky-credible toch een hart onder de riem te steken). Ik vind deze nummers nog altijd wel beter dan de relatief rustige nummers aan het eind, die melodisch toch wel erg rechttoe rechtaan zijn. De donkerte en in eerste instantie ontwaarde monotomie zorgden ervoor dat het even moest landen. Maar al met al vind ik dit onderhand wel een heel geïnspireerde plaat, waarin de band de finesse toch in kleine dingetjes en variaties zoekt en het album al met al toch een stijlvaste eenheid is.

Muzikaal klinkt het (erg) lekker. Ik haak hier voornamelijk af op de verveelde zeurderige saaie zang a la Oasis. Andere zanger en we hebben een post-punk homerun.

Ze draaien ze nu vaak op de radio en ik blijf toch met hetzelfde idee zitten hoor.
Serieus below par.

De singles bleken een voorbode, wat een ontzettend machtige opvolger! Onbegrijpelijk dat dit album een stuk lager scoort dan het debuut. Naast de singles is You Said voor mij het hoogtepunt, wat een riff

You Said doet mij hier aan denken ook qua stem. DMA'S - Delete (Official Video) - YouTube En ben het daarom ook wel eens met Rainmachine hier boven. En het mooie nummer van Hurricane#1 - Step into my world, kwam in mijn gedachten. Met Oasis heb ik niet zoveel, was meer een Blur type.