Fontaines D.C. - A Hero's Death (2020)

Typisch aan deze band is dat de leadzanger constant hetzelfde zinnetje herhaalt. Dit komt in bijna elk nummer voor. Ze deden dit op dogrel en nu herhalen ze dit ook op deze plaat. Het werkt me wat op de zenuwen.

Over het algemeen klinkt alles wat rustiger dan de vorige plaat. De sfeer is dromerig.

Het nummer de Hero´s Death is voor mij momenteel de uitschieter. De tekst spreekt me enorm aan. Het is een oplijsting van clichés. Hetgeen we elke dag horen als goedbedoeld advies voor een beter leven. De tekst wordt gebracht op een manier waarop het lijkt dat de een inzinking nabij is, maar dat men zich tevergeefs probeert recht te houden door luidop deze clichés aan zichzelf op te dragen.

Een mooi interview over hoe dit album tot stand is gekomen, en in welke situatie de band zat rond de tour en succes van Dogrel. Dan begrijp je gelijk een stuk beter waarom deze toch vrij anders klinkt dan Dogrel.
Death or Glory: Fontaines DC | DIY - diymag.com

Dit is ook een mooi geschreven stuk, en slaat over een aantal punten de spijker op zijn kop wat mij betreft.
Fontaines D.C.: ‘We wilden het idee dat iedereen van ons had kapotmaken' - 3voor12 - 3voor12.vpro.nl

Toch wel een aantal missers bij deze nieuwe plaat. Vanaf a heroes death is het kommer en kwel. Fantasieloos, monotoon. De nummers daarvoor zijn mooi, raken me. Gelukkig sluit de plaat af met 2 mooie rustige nummers, ballads.

Dus van de elf nummers vind je er twee wat minder.

Ik weet niet precies wat de gedachte van de band/zanger is, maar ik lees hem net andersom. Het doet me denken aan de beroemde quote van Morty (uit de serie Rick and Morty) : “Nobody exists on purpose. Nobody belongs anywhere. Everybody's gonna die. Come watch TV”. Ondanks het betekenisloze bestaan is het leven niet altijd leeg. Je kan er maar beter het beste van maken. En hoe lame de quotes van de zanger ook zijn, er zit wel een kern van waarheid zijn als je iets van je leven wil maken.

De zanger speelt wel vaker met de vraag van ons bestaan. Hij zingt eerder al 'I don't belong here' en 'just dying for a cause' op het titelnummer. Interessant hoe een nummer voor meerdere interpretaties vatbaar is... Echter is dit mijn eigen positieve interpretatie ervan, volgens mij zat de zanger/band wel iets dieper in de put getuige het 3voor12 artikel.

Overigens vind ik het een zeer fijn tweede album. Bij het debuut duurde het langer voordat ik het hele album ga appreciëren dus ik verwacht dat deze ook nog gaat groeien. Maar vooralsnog zeer te spreken, het lijkt alsof de stem van Chatten (wellicht door het overmatige alcohol/drugsgebruik) op bepaalde momenten nog doorleefder is dan op het debuut. En het staat weer bol van uitermate strakke instrumentatie en geweldige gitaarriffs.

Ze speelden trouwens gisteren het hele album integraal live in een studio in Dublin, zonder publiek. Er was wel een filmploeg bij. Hier te zien. Geen dank.

Bedankt Barend .

Enkel 48u te zien. Groeiplaat, ik vond Dogrel werkelijk geweldig, deze nog niet maar zit er aan te komen. Deze live-performance helpt daartoe, vind ik.

Fascinerende tweede worp, wel vind ik dat de 'muziekkenners' onder ons een beetje overboord gaan met hun duiding en significantie van dit album.
Simpelweg een mooi en uit het hart klinkend plaatje. Totaal niet passend bij de zomer. Ik zat vandaag op de fiets te genieten, buiten in het zonnige groen, oortjes in en als ik mijn ogen sloot zag ik gure regenbuien, klamme koude kleren, de muziek die tot op het bot kwam.

Mooi

“Life ain’t always empty”
“Life ain’t always empty”
“Life ain’t always empty”

Het is nooit handig om op je fiets, je ogen te sluiten. Gelukkig ben je er goed vanaf gekomen..

De afgelopen jaren heb ik een heftige allergie opgebouwd tegenover de nieuwe mode-beweging van brits/Iers-klinkende blaffende postpunkrockers. Maar nu moet ik toch eerlijk gaan toegeven dat ik dit een bijzonder boeiende plaat vind. Vooral de combi van de instrumentatie en teksten vind ik erg interessant. Knap dat ze blijkbaar ook deze cynicus over de streep weten te trekken en daarmee in mijn ogen hun genregenoten ontstijgen.

Iets beter dan zijn voorganger. Een minpunt is dat alle clichés uit de postpunk hierheen worden gehaald. Goede postpunk maar ergens klinkt het te standaard ofzo
Alsnog heb ik zeker genoten!
A televised mind is voor mij het beste nummer

'A Lucid Dream' lijkt me toch wel een gedoodverfde vierde single, niet? Wát. Een. Track.

'A Lucid Dream' als singel !! Terwijl ik het bij eerste beluistering niet hoorde.
Zelfde geld voor I Was Not Born. Op eerste gehoor ondergeschikt, daarna. keihard nodig voor totaalplaatje.
4de singel? nergens voor nodig. het is een album album. waar alles op zn plek zit.
singels zijn bedoeld als apetijgers.

Leuk, goeie plaat ook. Vooral de zang lijkt ten opzichte van het debuut beter.

Wat een tegenvaller zeg! Werkelijk alles wat ik aan het debuut zo goed vind mis ik op deze plaat. Ik mis de hele punky-vibe van het debuut. Ik kan hier echt helemaal niks mee, jammer. 1,5*

Dat zou de prijs kunnen zijn van/voor de groei van deze band. Geen stilstand maar ontwikkeling. De één haakt dan af. Een ander gaat verder mee. Andere nieuwe fans worden bereikt. Kenmerkend.

Eens. Ik (ver)oordeel ook niet. Ik denk dat ze hier meer nieuwe fans mee zullen krijgen dan dat er af zullen haken.

Na het sensationele debuut ‘Dogrel’ van een jaar geleden kwam Fontaines D.C. vorige week ineens met het opvolgalbum op de proppen. De altijd moeilijk tweede.

Het album klinkt behoorlijk anders dan het eerste album. De uptempoliedjes zijn verdwenen, daarvoor is een soort dromerige postpunk in de plaats gekomen. Veel rustige, ingetogen liedjes die echt nog even moeten beklijven. Het is eigenlijk een echte herfstplaat geworden.

Ik weet dus nog niet goed wat ik hiervan vind. De liedjes zijn echt niet slecht te noemen, maar zijn toch van een andere categorie dan Liberty Belle, Hurricane Laughter of Boys in the Better Land. Maar goed, deze herfstige muziek werkt ook niet echt bij temperaturen boven de dertig graden. Ik geef het album over twee maanden wel een tweede luisterbeurt.
Nu al zin in de herfst, laat die blaadjes maar zo snel mogelijk van de bomen vallen.

Met enige tegenzin en een beetje een hard hoofd heb ik me toch maar eens op dit album gestort, want als zelfbenoemd post-punkliefhebber móet ik Fontaines D.C. toch ook wel goed vinden? De singles konden me nog niet overtuigen, maar ik waag het erop.

Oef, dat viel even vies tegen. De singles blijken behoorlijk maatgevend voor het hele album. Die sound ligt mij echter niet. Het rauwe, ongepolijste spel, de monotone composities die meer op sfeer en stemming leunen dan op melodie, de plat-Ierse praatzang: allemaal staat het me tegen. Ook het tempo ligt over de gehele linie vrij laag en het hele album komt gewoon erg monotoon over.

Ik laat me niet kennen en zal dit album echt nog wel even de tijd geven om te bewijzen dat ik te snel conclusies heb getrokken, maar mijn scepsis is er absoluut niet minder op geworden.

Met 'Dogrel' kon ik heel erg weinig. Met A Hero's Death des te meer. Dit heet progressie maken en het pad inzetten dat een lange carrière mogelijk maakt. Dit album heeft variatie, diepgang, spanning, speelt met dynamiek en laat verschillende kanten van deze jonge band zien. Waarschijnlijk volkomen onvermoede kanten.

Een jonge band moet in mijn ogen op verschillende niveaus meters maken. Een van die niveaus is veel schrijven, opnemen en uitbrengen. Dat is de enige manier om het vak te leren, naast veel spelen en technisch beter worden. Dit tweede album in iets meer dan een jaar voldoet daaraan. Eigenlijk zou nu de eerstvolgende non-album single al klaar moeten liggen. Die tijden zijn (lang) voorbij voor bandjes.

In de paar recensies die ik van het nieuwe album gelezen heb, valt hij voor de critici tegen. Men wilde dus meer van hetzelfde horen. Het oordeel was in dat geval ook snel geveld: Fontaines D.C. herhaald zichzelf. Wat ik hoor, is een band die zichzelf vernieuwd en verbeterd. De verdieping is gezocht en gevonden. Wat mij betreft volkomen succesvol. De manier waarop een nummer als 'I Don't Belong' speelt met de verwachting van de luisteraar, is meesterlijk. Komt de ontlading nu?, nu?, nu? Het titelnummer knalt er gewoon meteen direct in en boeit van begin tot eind. De ballads kunnen wellicht iets spannender, maar brengen voor mij een goede balans naar het album.

A Hero's Death heeft voor mij nog niet het niveau van mijn persoonlijke favoriet van de jonge, aanstormende rockbandjes, 'Songs Of Praise' van Shame, maar gaat makkelijk in een adem mee met The Murder Capital. Van een degradatiekandidaat naar stevige subtopper in twee platen? Dat heet progressie.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Man wat is het toch een goed jaar voor de post-punk liefhebber. Crack Cloud, Protomartyr en Porridge Radio behoren allemaal tot mijn persoonlijke favorieten van het jaar. En ook de tweede Fontaines is weer om van te smullen. Het album pakt me nog niet zo als Dogrel, omdat ik die echt heb moeten leren waarderen. Uiteindelijk vond ik daarvan elke track geniaal.

Toch een hele goede tweede van de Ierse jongens. Ze laten zien dat ze meer in hun mars hebben en laten een gevarieerder geluid horen. Best een knappe release zo snel na het succes van het vorige album. Het kost ze volgens mij niet heel veel moeite om met zulke kwalitatieve muziek op de proppen te komen. I'm impressed!

Of je hebt een creatieve geest, of je bent een handje geholpen door autocorrect. Maakt ook helemaal niet uit. Je hebt in ieder geval een leuk nieuw woord bedacht!

Een diepere, rijkere, meer gelaagde plaat dan het toch ook mooie 'Dogrel'. Mooi hoor, zo'n moodswing. Was 'Dogrel' vooral een plaat met een gejaagde en verbeten (atom)sfeer, op 'A Hero's Death' schakelen de mannen een niveautje verder. Dan weer grommen de bassen diep, dan weer tintelt een lichtere gitaarriff, maar ook Beach Boys-achtige koortjes worden niet geschuwd. Soms messcherp, soms verfijnd, maar de plaat blijft een geheel. Stemmige afsluiter in de vorm van twee melancholische ballads. Maar bij mij steelt 'Televised Mind' de show. Van Fontaines D.C. zijn we nog niet af. Gelukkig maar.