Fontaines D.C. - A Hero's Death (2020)

Consistent album met een naargeestige sfeer. Begint stilaan toch ook wel wat te groeien bij mij. Ik vond na een eerste beluistering de nummers nogal drammerig en herhalend met wat saaiheid tot gevolg. Er zijn nog altijd enkele tracks die ik minder - hier komt ie - trek, maar het album in zijn geheel heeft wat meer evenwicht gevond. Weinig uitschieters, maar wel voldoende kwaliteit aanwezig.

Omdat hij toch regelmatig opduikt in de eindejaarslijstjes weer eens een draaibeurt gegeven om te kijken of de klik nu wel kwam, maar het blijft toch een frustrerend album voor mij.

De laatste jaren staken er weer een aantal rock acts de kop op die mij erg enthousiast kregen. Acts die lekker ruig zijn, dat enigmatische en vooruitstrevende van de eind'70/begin'80 post-punk scene weer omarmen en wat experimentatie niet schuwen. Black Midi, Tropical fuck Storm, Squid, Viagra Boys, Protomartyr, Black Country New Road... Ik geniet zeer van de opkomst van deze stroming die weer wat durf en pit injecteert in het moderne rock landschap.

Ik schaar deze Ierse kerels van Fontaines D.C. ook zeker bij dit rijtje. Ik voel de dreigende energie en ik merk dat ze wat nieuws proberen, maar ze behalen hun volle potentie voor mijn gevoel niet. Pak bijvoorbeeld de leadsingle 'A Hero's Death' Het nummer start veelbelovend met een heerlijke drive en een meeslepende voordracht van de teksten, maar telkens als ik denk: Kom op, nu een onbevangen invalshoek er tegen aan gooien óf barst maar volledig los, dan gebeurt dat dus niet.

Dat gebeurt dus naar mijn smaak net iets te vaak op dit album, nummers die wat teveel in de muzikale limbo blijven hangen. neem Lucid Dream: begint zo sterk met die windvlagen aan gitaren gevolgd door dat opbouwende rustige deel en als die gitaardistorsie weer aanzwelt, ga ik er eens even goed voor zitten, maar dan loopen ze weer terug naar dat aardige-maar-niet-exceptionele eerste deel. Zit je dan met je broek op je enkels. Staat de C in D.C. voor cockteasers?

Misschien was het ook allemaal net wat te snel na hun debuut en hadden ze de nummers wat meer de tijd moeten geven om te rijpen en wat meer body te krijgen. Het is nu een beetje de ballenbak waar het een kilmklauter-paradijs had kunnen zijn.

Om nog op een positieve noot te eindigen: Televised Mind vind ik een krachtpatser en ik waardeer ook dat ze het voet van het gaspedaal durven te halen met de ingetogenere nummers. Ik denk dus wel dat deze band het in zich heeft, dus ik ga ze zeker in de gaten houden.

Onderschrijf geheel het luistergevoel van aerobag.... bij eerste beluistering van de Fontijnen.
Maar daarna volgde de confrontatie voor het podium. Waarna elke noot duidelijk werd.
Conclusie: F.D.C. moet je life beleven. de registratie in de studio is een ander level.
Voor mij ook heel genietbaar.

Het is Iers, laddy...

Gezeur over die stem. Na hun 1e is dit een prima opvolger. Niet copy van 1e waar veel bandjes in vervallen. Anders maar wel weer heel lekker!