Roger Waters - Us + Them (2020)

Waarom speelt hij geen nummers van zijn andere soloplaten? Nu alleen 3 van zijn laatste, wel een beetje raar om 35 jaar van zijn solo carrière helemaal te negeren.

Op zich leuk hoor die Pink Floyd covers, maar erg sterk komt het niet over als je vele decennia na je vertrek daar nog zo op moet leunen.

Eindelijk had ik de kans om dit spektakel te aanschouwen. Toch enigszins bevreesd vanwege diverse eerdere wat negatieve reacties, maar ik heb me prima vermaakt.

Ik behoor wel tot de groep die dit concert in de Ziggodome heeft gezien. Verder ken ik ook het solowerk van Jonathan Wilson goed. De middag voor het concert kwam ik er achter dat hij in de band van Waters speelde en dat was een aangename verrassing. Ik kende zijn stem dus al en heb me er geen moment aan geërgerd. Teksten als een ‘wannabe Gilmour’ heb ik dan ook niet zoveel mee. Jonathan Wilson is geen David Gilmour en David Gilmour is ook zeker geen Jonathan Wilson, naar wiens soloplaten ik veel liever luister dan die van Gilmour.

Het concert op deze blu ray / 2CD staat als een huis. Het is een prachtige herinnering aan een van de beste concerten die ik in de afgelopen 10 jaar heb gezien. Wat betreft het beeld heb ik mij tijdens het eerste deel enigszins geërgerd aan de vele filmbeelden (projecties) waar ik liever gewoon de muzikanten zie, maar dit verdween tijdens de rest van het concert. Het concert is gewoon prima en ook de geluidsweergave is geweldig. De nummers van Animals springen er wat mij betreft uit maar eigenlijk bevat de opname nog veel meer hoogtepunten. Geen ergernis dus aan de zang of muzikaliteit van Jonathan Wilson. Heerlijk concert, fijn repertoire ook al had Comfortably Numb er wat mij betreft gewoon tussen gemogen.

Wel een rieële gedachtengang. Het is jammer dat hij met name Amused To Death volkomen negeert. Radio Kaos vind hij achteraf zelf een mispeer en Pros And Cons is misschien toch wat te fragmentarisch voor een liveconcert, al zou Every Strangers Eyes geen straf zijn. Op In The Flesh staat het dan weer wel.
Waters is uiteraard trots op zijn Floyd verleden en het is net als Paul McCartney, die vooral uitpakt met Beatles songs, kennelijk een must om dat vooral te laten horen.
Toch ook om de fans te pleasen?
In ieder geval toch nog wat van zijn laatste soloplaat.

Dat zegt hij (en ik) toch ook niet?

Nou dan zal ik het verkeerd hebben geïnterpreteerd. Ik wens je een vrolijke dag en veel plezier met "Us + Them".

Een integrale uitvoering van Pros & Cons of Hitchhiking sta ik niet onwelwillend tegenover. Maar het is ook niet alsof het Body of Work van Roger Waters nou zo groot is; met 4 echt populaire Pink Floyd albums (DSOTM, WYWH, Animals en The Wall), Pros & Cons, Amused to Death en zijn laatste album. Het is toch in zekere zin een crowd pleaser. Dat gezegd hebbende vind ik deze setlist genoeg variatie bieden ten opzichte van zijn In the Flesh, DSOTM en Wall tours.

maar als je het vergelijkt met Neil Young of Bob Dylan, tja.

Da’s wel een erg ‘zuurpruimige’ afsluiter (geintje he)

Goed weekend Hans!

Comfortably numb staat toch op fe bonus? Samen met andere nummers?

Op de blu-ray wel, op de 2CD volgens mij niet.

Ik heb de blu ray.
Hadden ze ook gewoon in het cocert kunnen doen op blu ray...nu bonus.
Zal wel niet qua tijd gekund hebben op de 2 cd

Ja eens.

Heb nu de eerste helft van de BluRay gezien en ben benieuwd naar wat nog komen gaat. De eerste indruk is dat het wel allemaal erg perfect klinkt, op het klinische af. Ik vraag mij dan ook af hoeveel overdubs er in de studio nog zijn bijgesleuteld, want zo droog en afgemeten heb ik het in nog geen enkele concertzaal gehoord. Voor thuisgebruik op een XXL-surroundset klinkt het wel overdonderend.

Irritant zijn die beelden van die té enthousiast zingende Instagram-meiskes, waarvan ik mij ook afvraag of die beelden er niet tussen in gezet zijn, want ze zijn toch wel heel erg aanstellerig bezig met z'n allen daar in die zaal ....

Puik is wel dat die Animals-nummers worden gespeeld, alhoewel ik Sheep toch wel mis. Tracklisting is prima, inderdaad jammer dat Waters kiest voor een mix van vooral PF-classics en minder citeert uit eigen werk. Benieuwd hoe die Instasnolletjes al die nummers zouden meezingen.

'Instasnolletjes'? Ik ken ontzettend veel mensen van mijn leeftijd (jongens en meiden) die alles van Pink Floyd op vinyl hebben. Zo zag ik heel veel jonge mensen emotioneel worden tijdens het concert - terwijl ze aan het meezingen waren. Trek niet meteen je conclusies, Jonestown!

Gisteren eindelijk de BR bekeken. Over zijn eindeloze politieke lobby heb ik al genoeg gezegd. Het moet gezegd worden dat er niets mis is met het visuele aspect van deze tour / BR / Show die ook mooi tot zijn recht komt met de 2:35 presentatie (zouden meet bands moeten doen). Ook mooi om te zien dat Waters er duidelijk meer plezier in had dan ooit ervoor. Met Comfortably Numb gaat ie zelfs even handje schudden met de eerste rij van het publiek. Wie had dat ooit gedacht van dezelfde persoon die ooit op het idee kwam om een muur te bouwen tussen de and en het publiek zodat ze niet meer door de lallende horde konden worden gestoord.

Mooie setlist, al was het wat mij betreft completer geweest als gewoon het hele concert in Atmos was aangeboden en in zijn geheel was behouden. Vond vooral Pigs en Welcome To The Machine erg mooi uitgevoerd en vond ik The Great Gig In The Sky overbodig (zoals altijd) De twee achtergrondzangeressen irriteerde mij mateloos om nog maar van alle pontificaal luid en overdreven meezingende fans die steeds in beeld komen nog maar te spreken terwijl er visuele genoeg andere dingen waren om van te genieten.

Qua geluid, ik was bij vlagen verrast maar ik heb echt veel beter gehoord (Hans Zimmer anyone ?) en ik vraag me tegelijk ook af hoeveel er is bijgeschaafd naderhand, en hoeveel hij ook daadwerkelijk echt zelf live zingt. De gitarist die de Gilmour partijen zingt (het kon er mee door) en speelt (beduidend beter dan op de Wall Tour waar de solo in Comfortably Numb schaamteloos werd verkracht) is duidelijk in tijd gegroeid in zijn rol. Iets anders wat ik frappant vond was de aanwezigheid van een tweede bassist. Gilmour heeft in de jaren nogal eens afgegeven op Water's zijn Baswerk of het gebrek aan niveau ervan. Dat het zo erg is dat hij een tweede bassist nodig is vond ik wel heel zorgwekkend.

Al met al toch een aardig mooi document geworden wat het zeker waard is om nog eens op te zetten van tijd tot tijd maar haalt het niet bij In The Flesh.

Ik snap het hoge gemiddelde niet echt eerlijk gezegd. Zijn vorige registratie van The Wall vond ik geweldig, dus ik keek hier erg naar uit. Fijne setlist, kan niet zoveel misgaan zou je zeggen. Mwa, toch wel blijkbaar.

Er is behoorlijk wat aan te merken op deze registratie. Allereerst is het geluid van het publiek vrijwel volledig weggehaald. Zonde, want hierdoor voel je nergens de vibe van de zaal. Het heeft voor mij echt meerwaarde om een golf van enthousiasme door de zaal te horen/voelen gaan wanneer het prisma van Dark Side of the Moon naar beneden gehaald wordt.

Een ander heikel punt is de zang van ‘David Gilmour’. Die is regelmatig om te huilen. Hoe kun je in vredesnaam iemand casten voor zijn zangpartijen die klinkt als Ray LaMontagne? Zo’n stem moet schuren, er sprak echt 0 emotie uit. Wat in zijn algemeenheid gold voor het grootste deel van de band overigens. Gitaarsolo’s redelijk nagespeeld, maar wel heel erg clean soms. Wat ook al niet hielp is dat de regisseur soms echt bizarre keuzes maakte. Krijg je de zeer imposante solo op de talk box, en dan laten ze die misschien anderhalve seconde zien. Maar wel continu schakelen naar Roger Waters die z’n vinger opsteekt naar willekeurige concertgangers. Tja..

Sowieso is wel duidelijk dat Roger Waters geen frontman is. Tuurlijk, hij draagt dit qua naam, maar qua interactie met het publiek komt het niet verder dan ‘fuck Trump’ en ‘arme Palesteinen’. Dat moralistische stoor ik me normaliter niet zo aan (sterker nog, ik vind dat hij met Animals en zijn solowerk spot-on is), maar als dat het enige vermaak is dat je te bieden hebt. Zijn stem is ook niet bijster sterk meer. Een nummer als Eclipse, wat tot een enorm hoogtepunt bouwt, komt domweg niet uit de verf. Wat dat betreft merk je duidelijk dat zijn solowerk recenter is, want dat is veel beter gebouwd op zijn huidige zangcapaciteiten.

Volgens mij kan ik wel concluderen dat Roger Waters ingehaald is door talloze coverbands die het werk anno 2020 met veel meer passie en kwaliteit kunnen brengen. Ik denk aan een Brit Floyd of Australian Pink Floyd Show. Maar zelfs in Nederland zijn er coverbands die het beter kunnen. Wellicht is dat ook de reden dat Roger Waters the Wall (2014) - MovieMeter.nl een stuk beter is. Dat concert leunt veel minder op Waters en meer op de entourage.

Hoogtepunten: Welcome to the Machine, het instrumentale deel van Dogs en zijn solowerk.
Dieptepunten: de zang in Time, een vreemde versie van The Great Gig in the Sky, en een zielloze versie van Another Brick in the Wall.

De behoefte ontbreekt bij mij vooralsnog deze te gaan beluisteren.
Misschien weet ik het zo zachtjes aan wel met Waters zijn live capriolen.
Ik vermaak mij momenteel uitstekend met Nick Mason's Saucerfull Of Secrets live. Heerlijk album, fijne old school Floyd songs, niet zo grootschalig en smaakvol uitgevoerd.
Aanrader!

Ik heb ergens gelezen dat de beelden van het publiek voornamelijk in Brazilie zijn geschoten, omdat die enthousiaster en emotioneler zijn dan het Nederlandse publiek.

In een interview met Waters in het AD wordt het door hemzelf min of meer bevestigd: De hele tour heeft een medewerkster van mij tussen het publiek gefilmd. Daarom ogen veel bezoekers niet als echte Nederlanders. Maar de rest is allemaal in Amsterdam opgenomen ...

Het vermoeden wat ik al had klopte blijkbaar en dat doet toch wel afbreuk aan de registratie. Je gaat je dan afvragen wat er nog meer gesleuteld is aan deze film ....

Ik was bij dit concert en vond het ijzersterk. En toch ben ik weer aangenaam verrast hoe goed het was, als ik de LP's draai. Ik zou 'm niet overslaan als ik jou was.

Hey west,

Uiteraard neem ik je advies ter harte. Ik ben natuurlijk een liefhebber van Waters, maar de noodzaak ontbreekt nog even. Ik heb wel de song Us And Them ( die stond al op spotify) gehoord en net als velen hier ging ik ook niet uit m'n dank van de zangpartijen van Jonathan Wilson.
Desalnietemin komt ie heus wel aan de beurt, maar wat ik al aangaf, Nick Mason en co luister ik op het ogenblik vrij regelmatig en dat heeft mij aangenaam verrast.

Maar dank voor het advies. Ik kom er op terug.

Vanmiddag het grootste stuk hiervan gezien en gehoord, op een enorm scherm met een geweldige geluidsinstallatie. Op zich een prima registratie van het concert dat ik zelf bijwoonde in Ziggodome.

En net als twee jaar terug deed het me vrij weinig. Ik geef toe: de special effects, met name de opbouw van Battersea Powerstation na de pauze, waren best indrukwekkend. Maar ik ben toch een beetje klaar met het voortdurend opwarmen van oud Pink Floyd materiaal. Dat varken wordt ook een beetje taai inmiddels.

Iedere gitaarsolo, iedere drumbreak en iedere zangpartij is op de nanoseconde nauwkeurig gekopieerd van het origineel. The Great Gig In The Sky wordt vertolkt door de twee achtergrondzangeressen, die beter passen op het Eurovisie Songfestival. Tussendoor loopt een houterige grijze man met een basgitaar, die ook als hij niet hoeft te zingen, toch alle teksten meedoet met zijn mond. Dat is Roger Waters, die wil laten weten dat hij de auteur is.

Nog irritanter vind ik het steeds meer activistische toontje. Weinig verbeelding en introspectie. Water deugt namelijk, en Trump, Netanyahu en Wilders (jawel!) zijn natuurlijk honden en varkens. Bij Another Brick In The Wall worden zogenaamde IS-slachtoffers opgevoerd die op het punt staan onthoofd te worden. Maar gelukkig: nadat ze hun hoofdkappen afdoen en hun oranje overalls opentrekken, blijken het kindjes te zijn met "Resist" op hun t-shirt, die hun vuistjes in de lucht steken en hippe dansjes doen. Ze zullen onder de indruk zijn, de beulen van de islam. Soms zien we close-ups van het publiek. Goed uitziende jonge mensen, die heel erg "woke" zijn en helemaal uit hun dak gaan. Ik weet het nu wel en heb mijn buik er van vol. Portie is voor Fikkie.

PS: vannacht keek ik op YouTube een oude originele opvoering van The Wall, Earls Court 1980. Aanrader!

Mooie weergave van een even fantastisch concert in de Ziggo Dome. Ondanks enige twijfel toch goed om RW weer live te hebben gezien.

Ondanks mijn eerdere woorden hier ergens boven, heb ik de dvd toch maar in huis gehaald. Ja, het is prachtig, de show is heel goed in elkaar gezet en de muziek is van de kwaliteit die onovertroffen is. Pink Floyd blijft toch, als alles gezegd en gedaan is, mijn favoriete band, van de bands die ik op eigen kracht ontdekt heb. (Oudere bands kreeg ik aangereikt als klein mannetje, die grote oren had.) Us + Them krijgt derhalve de volle mep.

Hoe theatraal ook de show mag zijn en wat je ervan vindt, het is heel erg goed gedaan. Om niet te zeggen indrukwekkend. Ik heb ook mijn ogen uitzitten kijken in de Ziggo. Nu kan ik dat ook van dichtbij en met een prima geluidskwaliteit. Dat maakt ook, dat ik iets anders naar de persoon Roger Waters kijk. Ik zie dat hij echt geniet van de waardering die hij krijgt. Dat klinkt misschien raar om te zeggen van een , toen, 74 jarige man, maar mijn indruk was altijd dat hij daar niet toe in staat was, zich ervan afkeerde wellicht. Hier duidelijk niet. Dat is de laatste halve ster in de waardering.

Als laatste, heeft deze show mijn waardering voor 'Animals' een boost gegeven. Tussen het geweld van "mijn grote drie" viel die altijd weg. Nu een stuk minder.

en.... Ja, net als op zijn laatste solo plaat had David Gilmour mee moeten doen op deze misschien wel laatst grote tour van Waters. Het was het ultieme sluitstuk geweest. Dat gezegd hebbende is Jonathan Wilson zeker een goede vervanger.

top album zonder meer. Klinkt als een klok

Deze eigenlijk voor de heb gekocht maar ben zeer positief verrast. Wat een klasbak blijft het toch ook die stokouwe Roger, dit bewijst maar weer dat er maar één Roger Waters is. Zeer herkenbaar en ik heb het oude werk tot in den treure gedraaid maar ik kan er niet om heen dat ook dit weer ERG lekker klinkt. Waanzinnige band heeft hij ook om zich heen.

De film heb ik helaas nog niet gezien. De cd heeft zeker niet dezelfde beleving als het concert destijds. Misschien geen Gilmour, maar wel Jonathan Wilson. Is mij eigenlijk om het even. Er had misschien nog wel iets meer van Is This the Life We Really Want? op gemogen. De klassiekers kennen we nu wel en het album doet nauwelijks onder voor zijn beste (solo)werk.

Ik ben ook naar die concerten geweest en ik zag voornamelijk oude knarren van mijn leeftijd. Ook onlangs weer. Ja er loopt wel eens een verdwaalde jongere rond die met zijn vader of opa’ mee is. Maar “ontzettend veel” en “heel veel” zijn termen waar ik een andere beleving bij heb. Tis een fantastische artiest maar geen Taylor Swift of Harry Styles. Dààr zie je heel veel jonge mensen