Queen - Queen II (1974)

Heel erg off topic maar jullie vergeten één van de beste naar mijn mening; Brian Downey.

Yep. Ook een topper. Wellicht wat onderschat.

Ik weet niet of de discussie hier ooit is gevoerd.

Maar in de lp-tijd had deze plaat eigenlijk geen a- en b-kant. Wel een white en black side.

Dus de cd-volgorde had net zo goed anders kunnen zijn. Dat de plaat begint met Ogre Battle en eindigt met Loser in the End.

Of is dit te ver gezocht? Wie heeft eigenlijk bepaald wat kant a en wat kant b is?
Dit is gewoon een hersenspinsel van mijn kant.

Wat ik weet is dat de white side emotionele thema's bevat en de zwarte fantasierijke. De hoes van de lp is ook zo gemaakt. Heel fraai vastgelegd door fotograaf Mick Rock, naar een idee van Freddie. Die wilde een Marlene Dietrich achtige sfeer.
Dus over de indeling is wel degelijk nagedacht.
Op de cd valt dit uiteraard niet op. Mits je bekend bent met de opzet.
Ik neem aan dat je hier op doelt.

Er was er, in deze band, maar eentje die net wat beter zong: 73 jaar - 5 september 1946

Nou, wat ik bedoel is wat ik vaker terug zie op lp's.
Soms staat er op lp's: "this side" en "the other side", waarbij de luisteraar dus zelf mag bepalen met welke kant hij/zij begint. Bij cd's verdwijnt die vrijheid (mits je shufflet).

Bij Queen II worden we volgens moderne media gedwongen een bepaalde songvolgorde te volgen.
Wie weet bedoelde Queen helemaal niet deze volgorde.
Het is een rare gedachte van een rare snuiter, die ik ben. Vergeef mij mijn hersenspinsels...

Grappig dat je er over begint. Ik denk namelijk dat het best wel veel gebeurt( gebeurde) dat de luisteraar met de B-side begint i.p.v de A- side.
De langspeler is weer helemaal terug, dus kan het weer actueel zijn.
Zelf heb ik ook zo'n tijd gehad en heel toevallig inzake Queen's A Night At The Opera.
Meestal begon ik met de B- side. Ik vond en vind eigenlijk nog steeds wel een beetje dat de Prophet' s Song een enorm sterke albumopener zou zijn. De A kant is speelser en van de hak op de tak springend. Terwijl kant B op één of andere manier wat serieuzer is. Beladender zo je wilt.
Als ik dat had gehad, was het lekker "losser" genieten van de A zijde.
Dus ja, gelukkig heb je een keuze betreft de LP.
En ik denk betreft deze van Queen; Voel je vrij waar mee je start.

Heerlijk de terugkomst van vinyl.
Er is nooit serieus aandacht besteed aan het cd-artwork en de speelsheid waarmee ze er bij vinyl mee omgaan.

Ook vindt een lp altijd zijn weg terug naar de hoes, terwijl cds maar rond lagen te zwerven.
De hoesjes gingen ook altijd kapot.

En omdat ik een usb-platenspeler heb, kan ik ook mp3's voor onderweg meenemen.
Als ik zelfs bij gloednieuwe releases (Queen On Air) de verschillende versies vergelijk, steekt de lpbox er ook met kop en schouders bovenuit.

De ouwetjes snor ik op in bakken en discogs. Op één of andere manier wil ik die het liefst tweedehands, met kraakjes ??

Ik ben trouwens wel benieuwd wat het verschil in geluidskwaliteit is tussen dat oude en dat nieuwe vinyl.

Is er hier iemand die Queen II in een huidige vinylheruitgave heeft gekocht?

Laat dat wellicht maar weg

Net als LP's moet je ook CD's een beetje voorzichtig behandelen en ze altijd terugstoppen in de doosjes, als je beschadigingen wilt voorkomen.

Ik hoor dat argument vaker, dat CD's zo snel beschadigen en LP's niet. Mijn ervaring is toch een beetje het omgekeerde, al teken ik erbij aan dat mijn tolerantiedrempel voor kraakjes, tikjes en andere bijgeluiden die niet bij de muziek horen vrij laag is.
Die CD-doosjes, ja, dat onderken ik: die zijn vaak snel stuk, zeker de hedendaagse doosjes, die veel minder stevig zijn dan de oorspronkelijke doosjes uit begin jaren tachtig en negentig.

En natuurlijk wint een LP het met afstand als het gaat om uitstraling, sexiness en beleving.

Ik heb van Queen II nog de originele LP en die klinkt uitstekend, beter dan de oude EMI-cd die ik ook heb. Wat vinyl betreft: op basis van slechts enkele vergelijkingen - die misschien niet maatgevend zijn - constateer ik toch dat er vrij grote verschillen (kunnen) zitten tussen het geluid van originele persingen en reissues. Vaak zijn die laatste wat scheller en hebben ze meer bas, een beetje zoals het opgepompte geluid van CD's, maar dan minder heftig. Ik koop af en toe nieuw, recent uitgebracht vinyl, maar ik heb toch vaak het idee dat ik een CD-master op LP heb aangeschaft. Ik ga vaak toch voor de originele platen, vooropgesteld dat die een beetje betaalbaar aan te schaffen zijn.

Er zijn vinyl- (en tegenwoordig ook cassette-) liefhebbers die voor het pure, analoge geluid van deze media gaan. Met nieuw vinyl, van nieuwe opnamen, maar ook van ouder werk, kun je dat meestal wel vergeten. Er zit in het omzettingsproces vrijwel altijd een digitale schakel.

Ik koop weleens (jaren 90)-reissues op lp omdat die vaak nooit op lp zijn verschenen (het lp-loze tijdperk), vaak op 'musiconvinyl' of 'let them eat vinyl'. Maar inderdaad lijkt er gewoon gebruik gemaakt van het overzetten van cd op lp en is er geen gebruik gemaakt van de originele masters (al betaal je er wel voor).
Ik kijk dus nu heel goed uit.

Vanavond A Day At The Races weer gedraaid en begonnen met de B-kant waar alleen het logo van de hoes op het label staat, en eindigde met de A-kant. Eigenlijk is dat ook een volgorde die plast bij het album, omdat je in een soort roes beland aan het einde. Maar Teo Torriate is ook een typische album afsluiter. Of op zijn minst een albumkant afsluiter.

Bij Races heb ik dat nooit gehad. Al zal ik ook wel eens kant 2 eerder hebben opgezet. Echter, niet om redenen die ik bij Opera wel had.
Bij deze idem. Proccesion (van geluidsband) is de perfecte opener. Zo begonnen ze tot 1975 ook hun concerten. Meestal met Now I'm Here als vervolg.
Het intro van Races werd later ook even gebruikt om de concerten te starten.

De remaster klinkt stukken beter dan elk andere versie die ik hoorde. Met name de vocalen hebben een broodnodige boost gekregen.

Zet dit album af tegen de latere albums en hoor het grote verschil!

Man, dat weet iedereen inmiddels wel. Ja, jij vindt de eerste vijf platen top, en alles na 1980 ruk. Tis helemaal prima, en ieder zijn mening. Maar je brengt het met zo'n stelligheid, dat je iedere discussie doodslaat.

Bands die eindeloos hun debuut blijven herhalen, die schoppen het meestal niet zo ver. Of je moet AC/DC heten. Maar creatieve zielen moeten verder. En nee, dat is niet altijd een verbetering. Maar het zegt ook iets over luisteraars. Een deel ervan wíl ook persé geen verandering ten opzichte van hetgeen ze ooit goed vonden.

En dat is prima. Maar bij elke discussie (want ik zie dat je het ook doet bij Van Halen bijvoorbeeld) roepen dat het ruk is, omdat het debuut veel beter is, dat helpt niet om een leuke discussie over later werk te voeren.

Ik bedoel dit niet persoonlijk of grievend, overigens.

Eh, sorry dat ik het ongevraagd toch even vraag, maar hoe bedoel je het dan?

Opbouwend.

oké de buurman, punt gemaakt