Queen - Queen II (1974)

Als Taylor een soloplaat met die rockers had uitgebracht had ik hem wel en jij niet gekocht.
Dat moge duidelijk zijn.

Uit je opsomming concludeer ik wel dat je Modern Times Rock n Roll en In Love with My Car wel okay vind.
En uiteraard Radio Gaga.

Vooral Tenement Funster vind ik steengoed. Serieus.

Ik vind eigenlijk maar een klein aantal Taylor songs ondermaats.
Fun It hoort er bij,(vrij platte funker) en zijn bijdragen op The Game zijn nu ook niet bepaald hoogstaand.
Op de prillere albums komt hij met iets heel anders aanzetten en dat werkt wel vind ik dan.
Toen zat er al een soloartiest in Taylor. Demootje maken, het meeste zelf inspelen en dan aan de band voorstellen.
Altijd wat rauwer en ongepolijster. Voor het contrast prima.
Hier dan ook weer met Loser In The End. Veel kaler en straighter dan het overige materiaal.
Je kunt in ieder geval van Taylor zeggen dat hij een eigen stijl hanteerde die nogal afweek van de anderen.

In de 80's schreef hij dan gewoon hits. Het was overigens wel zo dat Freddie nogal eens ging schaven als Roger niet in de studio aanwezig was.

Ik sluit me aan bij De buurman, ook voor mij is The Loser in the End het zwakste nummer op deze verder heerlijke plaat. Ik ben sowieso overigens zelden echt kapot van Taylors werk, noch bij Queen, noch solo.

Het zal wel een verschil van smaak zijn maar deze plaat pakt mij absoluut niet. Alleen 'Ogre Battle' vind ik een prima song. 'Hot Space' bevalt mij beter dan deze 'Queen II'.

Laten we het daar maar op houden. In mijn beleving is er namelijk geen beter album dan "Queen II".

Heerlijk en eerlijk bericht wat ik zeker wel kan waarderen.

Ik vind zelf Queen II een fantastisch album die mij absoluut pakt. Een Heilige Graal ! Een oorgasme van geluiden. Hot Space kan ik ook zeker waarderen (vooral live) maar het gebiedt mij wel om te zeggen dat ik deze beide albums van de band totaal niet met elkaar kan en wil vergelijken.

Is al decennia lang mijn favoriete album aller tijden, dat was ie niet meteen want als 11 jarig jochie in 1978 kon ik er nog weinig mee nadat ik na "News of the World" welke mijn eerste serieuze LP was de voorgaande LP's had aangeschaft.
Alles zit erin, het is bij vlagen heavy, volop emotie, progressieve rock (kant 2), bombastisch en de solo in "Father to Son" vind ik hemels!
De pruduktie is ook erg gaaf en helder, je zou meer denken dat het is opgenomen eind jaren'70 als in 1974.

Veruit mijn favoriete album van de band, gekocht nadat ik Killer Queen op de radio hoorde. Dus nog redelijk vlot geweest met de aanschaf van de platen, hoewel ik Queen I tot de dag van vandaag nooit volledig heb kunnen waarderen. Nevermore steekt er bovenuit. Probeer op een regenachtige dag eens de uitvoering van Midge Ure op 10.

De Midge Ure uitvoering is ook prachtig, maar wat wil je met zo'n stem...

Op dit Queen II album viand ik The March of the Black Queen ook een absoluut hoogtepunt.

Ik ken Midge Ure niet, of althans alleen van naam.

Midge Ure was de zanger van Ultravox gedurende de laatste periode, op zeker 7 albums

Een geweldige zanger met ook een PRACHTIG solo oeuvre, fragile, zijn laatste studioalbum is subliem!
Ook een heel sympathieke zanger. Er is veel van hem te vinden op Spotify en YouTube.

Wat velen niet weten is dat de hoes vaan Queen II (wat ook als shot later gebruikt is in de clip van Bohemian Rhapsody) een still is die is geïnspireerd op Marlene Dietrich in Shanghai Express.

Ik ben niet zo gek op zang, en ik maak bij Queen graag een uitzondering, maar ik sla Ultravox en zijn zanger graag over. Niets persoonlijks.

Ik wist het wel van Marlene Dittrich maar ik lees ook veel Queen-biografiëen.

Midge Ure heeft op Fragile ook instrumentale stukken.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Sinds lange tijd kan ik bij deze plaat weer eens terugkeren naar de platenkast van mijn vader. Hij had zoveel van Queen staan, dat deze er vast ook wel tussen heeft gezeten.
Hier staan dan niet direct de grote hits op, maar het is natuurlijk wel gewoon Queen. En die zijn niet vies van de nodige opsmuk en theater. Bombastisch is het ook zo nu en dan wel. Freddie is natuurlijk een begenadigd zanger, de muziek vaak meelevend of minstens aanstekelijk. Vind het wel fijn eens wat anders te horen dan die reeds een beetje kapotgedraaide hits.

Heb dit album diverse keren beluisterd, maar voor mij is hij wat te bombastisch en pakt mij niet.

Op 12 april 2021 heeft moderator Casartelli mij vriendelijk doch dringend verzocht mijn lovende woorden voor "Queen II" niet meer uit te spreken. Doe ik dus ook maar niet. Maar..., ik word wel enigszins verdrietig als ik het bericht van Robje1968 lees...

Lees de 99% van de andere berichten bij dit album en je wordt weer blij

Dat zijn troostvolle woorden meneer .

Queen II is voor mij de op 1 na beste Queen album. Op de eerste 2 albums is de band nog wat zoekende maar laat horen over veel potentieel te beschikken. En die ontwikkeling is goed hoorbaar op dit album. Top nummers, sublieme zang van Farokh Bulsara en fantastisch gitaarspel van Brian May op zijn zelfbouw Red Special. En ook nog eens met een versterker/speaker op een 9 Volts batterij gemaakt door John Deacon, de Deacy Amp. Luister maar eens naar Fairy Feller's Master Stroke, geweldig!

Alleen maar goede nummers, Oggre Battle vind ik nog steeds het mooist. Queen II is niet het album die het eerste bij de fans opkomt. Velen zullen het ook niet gehoord hebben maar die missen echt iets moois.

Gaat het weer een beetje meneer Brouwer?

Queebus, jouw mooie woorden wat betreft "Queen II" zorgen ervoor dat ik met een vrolijk humeur aan deze vooralsnog zonnige zaterdag ga beginnen.

Deze ontbrak nog aan mijn verzameling Queen jaren 70. Nou, mag er inderdaad wel wezen zeg. Ik hou wel van deze sound. (Hard ) rock met soms wat bombast maar dat stoort mij totaal niet. Misschien is deze plaat niet zo goed gekend omdat hier geen "mega" hits op staan. Maar dat maakt de plaat zeker niet minder goed. Mensen > Kopen deze plaat ! ! ! !

Het is vooral een fanplaat TONYLUNA. Veel oerfans beschouwen dit als hun favo Queenalbum.
Er viel natuurlijk nog wel wat te halen. Qua produktie is Sheer Heart Attack, de opvolger en uit het zelfde jaar, een fikse stap voorwaarts.
Queen II (toch al geen heel slecht geproduceerd album) klinkt wat wolliger en zit alles niet even lekker in de mix, maar dat zijn details die het luisterplezier niet echt beïnvloeden.
Hun laatste stijlvaste plaat en de meest progessieve ook nog eens.
Op Sheer Heart Attack lijkt de band een zelfde soort route als "die 4 uit Liverpool" te ambiëren; een mix van veel stijlen en soepel in elkaar overlopend.
Maar de heavy rock zou altijd een belangrijk onderdeel van de sound blijven.

Sheer Heart Attack is voor mij DE Queen plaat, maar deze volgt op de 2e plaats!!

Ter info. De Deacy amp. A Queen Mystery: The Legend Of The Deacy Amp | Hackaday

Toen ik actief muziek begon te luisteren was deze Queen II op momenten magisch, daarna is het nooit meer wat geworden. Sheer hearth attack nog gekocht, daarna was het over met Queen. Ook. Zo kan het gaan.

Kort maar krachtig. Maar dat vind ik ook.