Queen - Queen II (1974)

Wat een album! God save The Queen!

Ik zie nu pas, na vanmiddag nog eens gedraaid te hebben dat ik hier nog niet op gestemd heb .
Ik heb de originele LP nog uit 1974, die best nog in goede staat is.
En er staat inderdaad niet op wat kant 1 of kant 2 is.
Maar ik begin toch altijd maar braaf met de processie.
Het is misschien het 'moeilijkste' album van Queen, maar iedere keer word ik toch maar mooi weer meegevoerd en vervoerd door Father To Son, The White Queen en The Black Queen en wat eigenlijk niet.
Seven Seas Of Rhye is het vrolijke afsluitertje en eerste hitje in Engeland.
Veel meer woorden maak ik er niet aan vuil. Altijd weer een genot om dit album te horen en doe nog maar eens een keer 5 sterren dus.

"Queen II" is niet het moeilijkste album maar zonder enige discussie het allerbeste album van Queen.

De zompige productie en Loser In The End zijn de vlekjes op een verder zeer sterk album. Eigenlijk vind ik geen enkel album van Queen perfect. Mijn favoriet wisselt nog wel eens.

Eén van mijn vinkjes staat juist bij die heerlijke Taylor-rocker.
Even iets anders. Lekker die veelzijdigheid, vind ik.

Zo zie je maar. Ik vind het zo’n beetje het meest beroerde nummer dat Taylor gemaakt heeft. Fight From The Inside, Fun It, Drowse, Sheer Heart Attack, Coming Soon... allemaal verstoringen in het luisterplezier van grotendeels prachtige albums. Zonde.

Als Taylor een soloplaat met die rockers had uitgebracht had ik hem wel en jij niet gekocht.
Dat moge duidelijk zijn.

Uit je opsomming concludeer ik wel dat je Modern Times Rock n Roll en In Love with My Car wel okay vind.
En uiteraard Radio Gaga.

Vooral Tenement Funster vind ik steengoed. Serieus.

Ik vind eigenlijk maar een klein aantal Taylor songs ondermaats.
Fun It hoort er bij,(vrij platte funker) en zijn bijdragen op The Game zijn nu ook niet bepaald hoogstaand.
Op de prillere albums komt hij met iets heel anders aanzetten en dat werkt wel vind ik dan.
Toen zat er al een soloartiest in Taylor. Demootje maken, het meeste zelf inspelen en dan aan de band voorstellen.
Altijd wat rauwer en ongepolijster. Voor het contrast prima.
Hier dan ook weer met Loser In The End. Veel kaler en straighter dan het overige materiaal.
Je kunt in ieder geval van Taylor zeggen dat hij een eigen stijl hanteerde die nogal afweek van de anderen.

In de 80's schreef hij dan gewoon hits. Het was overigens wel zo dat Freddie nogal eens ging schaven als Roger niet in de studio aanwezig was.

Ik sluit me aan bij De buurman, ook voor mij is The Loser in the End het zwakste nummer op deze verder heerlijke plaat. Ik ben sowieso overigens zelden echt kapot van Taylors werk, noch bij Queen, noch solo.

"Queen II" kent geen zwakke nummers. Het album is volmaakt.