Queen - Queen II (1974)

Volledig mee eens.

Heeft iemand al geluisterd naar de geluidskwaliteit van de in september 2015 uitgekomen Studio Collection boxset? Ik heb deze onlangs gekocht en het gekleurde vinyl plus het fotoboek zien er prachtig uit. Heb nog niet naar de albums geluisterd maar misschien iemand hier wel. Ben benieuwd naar de bevindingen hierover.

Voor mij één van de beste albums van Queen. Vooral de albums uit het eerste decennium spreken mij het meest aan. Met Queen, kwam ik en net zoals vast meer anderen, in aanraking via Live at Wembley. Zelf ga je dan eerst het bekendere werk luisteren en uiteindelijk kom je op, voor mij, hun beste platen: de platen met de minste hits en de platen waarbij alle leden hun stemgeluid (tot aan opera toe) laten horen. Aanrader!!

Leuk album! Mijn eerste kennismaking met Queen bevalt me, doch hou ik het er voorlopig even bij omdat ik andere muziek even prioriteit geef.

3 en een halve ster!

Dat hoor je toch niet vaak, anno 2016. Op MuMe.
Een nieuwe generatie.

En nog meteen in de roos geschoten ook met deze keus. Benieuwd hoe je de opeenvolgende artistieke ontwikkelingen van Kwien gaat verteren in het geval dat.

Ik heb het debuut overigens een halfje teruggezet en deze een halfje omhoog. Het pakt me toch net wat meer bij herhaling.

Enkel 'The Loser In The End' vind ik een flauw nummer en eigenlijk vind ik dat van de meeste nummers gezongen (of geschreven) door Roger. Voor de rest staat alles als een huis en vormt dit één van de beste Queen-albums.

Ik vind hem in de context van de hele plaat anders prima op zijn plek. Die drum-intro voelt van mij heel vanzelfsprekend na het uitsterven van de laatste tonen van Some day one day.
Maar misschien is dat ook wel zo omdat ik de plaat na zo'n 20 jaar in mijn bezit gehad te hebben zo'n beetje kan dromen

Niet mijn favoriete Queenplaat, dit tweede album van de band. Eigenlijk vind ik alleen 'Father to son' en 'Ogre battle' echt goede nummers. Met de rest heb ik niet zoveel. Ik vond het debuut beter.

Nog iemand anders die bij het nerveuze pianoloopje van Fairy Feller's Master Stroke moet denken aan The Shirts' Laugh And Walk Away?

Context helpt. Dat soort knulligheid kon waarschijnlijk nog in 1974. Bovendien kan ik het van Taylor wel hebben. Zijn bijdragen en voordracht hebben altijd wat eerlijks. Ik heb ook niet het idee dat er iets op het album bijeen geraapt is. Dit nummer en het eerder genoemde Funny How Love Is passen helemaal perfect in het plaatje.

Ik meende laatst zoiets gelezen te hebben dat, als Seven Seas Of Rhye in Engeland niets gedaan zou hebben, dat het over en uit zou zijn geweest voor ze. Wat zou dat zonde geweest zijn!

Er is echter wel een verschil tussen een remaster en een remix. Is er wat met faders gespeeld bij een eerste of tweede generatie mastertape, dan is het een remaster. Als de opnames zelf grondig onder handen zijn genomen (zoals hier blijkbaar het geval is), dan is het een remix. Steven Wilson doet het tweede, die tovert gerenommeerde progklassiekers om tot iets wonderbaarlijks. De King Crimson-platen zijn onder zijn toezicht een genot voor het oor, zowel twee -als meerkanaals!
Als een control-freak als Robert Fripp je al zijn zegen geeft, dan praten we niet over een prutser achter de knoppen.

Berichten verplaatst naar Yes

Queen II gaat lekker verder waar de eerste ophield. De groei zit er nog steeds in. Het vervolg is nog theatraler en bij vlagen nog zwaarder. Het schurkt zelfs bijna tegen metal met The March Of The Black Queen en anders wel bij Ogre Battle. Ook hier weer geen slechte songs te vinden, maar wel weer minder interessante stukken. Het schurkt weer net tegen de maximale score aan, maar dat neemt niet weg dat dit een episch meesterwerk is. Ook voor mij is dit de favoriete periode. Mercury schrijft hier nog fel spul en May zit daar niet ver achter. Het is wel jammer dat Deacon hier praktisch onzichtbaar is. Dat zal later gelukkig wel veranderen. Seven Seas Of Rhye laat andermaal horen welke koers Queen op zal gaan.


Tussenstand:
1. Queen II
2. Queen

Perfectie! Waar het debuut nog wat rauwe kantjes had die weggeschuurd konden worden, is Queen II in al zijn bijzonderheid en charme eigenlijk een perfect proto-metal/progrock album. Het voelt aan als een goed lopend concept, waar de band de blues achter zich laat en meer experimenteert met bombastische passages. De meerstemmige zang komt beter naar voren, de gitaarpartijen zijn nog agressiever (Ogre Battle!) en met The March Of The Black Queen hebben we een van de beste Queen-epics ooit te pakken. Een werkelijk heerlijk album, dat ten onrechte door veel Queen-liefhebbers met het debuut vergeten is omdat er geen 'hits' op staan.

Tussenstand:
1. Queen II
2. Queen

Mooie waardering lennert!
Voor veel old school Queenfans is dit het meest gewaardeerde album.
In ieder geval een stijlvastere plaat met prograndjes.
Klein minpuntje is de produktie m.i. De drums bijv. zijn niet goed vastgelegd en de algehele sound is op opvolger Sheer Heart Attack een stuk beter voor elkaar.
Maar jeetje wat een inspiratie en wat een ferme stap vooruit in vergelijking met het debuut.

Seven Seas Of Rhey was een hitje in de Uk overigens. Maar bracht de band nog niet de erkenning.

Helemaal waar dat laatste, ik bedoelde in dit geval ook meer de Nederlandse fans, aangezien Killer Queen bij ons pas de eerste hit was. Maar ja, helemaal nu de marathon klaar is en ik toch ook flink wat jaren '80 albums en Innuendo hoge noteringen heb gegeven, blijkt wel dat voor mij alsnog de meest kunstzinnige kant die op dit album tentoon gespreid wordt, me verreweg het beste bevalt. Sterker nog, heb The March Of The Black Queen meteen weer opgezet, aangezien ik hier helemaal in vervoering van raak, helemaal bij dat stuk dat Taylor de zang overneemt.

Productioneel en compositorisch vind ik dat een stap voorwaarts tov. het debuut. Het epische The March Of The Black Queen (eigenlijk een nummer dat veel eerder werd geschreven en waaruit de groepsnaam voortkwam) reken ik tot één van de beste Queen-songs ooit.

Ben deze de laatste tijd weer aan het draaien geweest. Toch wel een top 3 album van de band, voor mij. Wat was May toch een geweldige gitarist. Zijn tijd ver vooruit. Zeer dynamisch, technisch vaardig, complex en met veel muzikale diepgang.

Taylors compositie is, zoals zo vaak, een beetje een domper, maar op Father To Son, White Queen, Fairy Feller’s en March Of The Black Queen stijgen ze tot ongekende hoogten.

Queen ging met haar tijd mee, en opvolger Sheer Heart Attack liet een toegankelijker geluid horen. De onbeteugelde intensiteit en compromisloze aanpak maakt Queen ll één van hun absolute hoogtepunten.

Goed verhaal buurman en uiteraard waar en mee eens.
Het is vreemd - want ik was groot fan v.a ongeveer 1976 - maar heb deze lang gelaten voor wat het was.
Ik kan mij niet precies meer herinneren waarom, maar misschien had het te maken met mijn enthousiasme betreft Opera en Races, News Of The World en Jazz ( die ik achteraf niet zo bijzonder vind trouwens.)
Ten tijde van de release van Live Killers kreeg ik voor mijn verjaardag ook het debuut. Die kon ik al via mijn buurjongen.
Langzaam maar zeker nam mijn Queen belangstelling wat af en had ik Queen II nog steeds niet serieus beluisterd.
Het zal ergens eind jaren 80 zijn geweest dat deze tot mij kwam en dat was gelijk helemaal raak.
Queen is hier nog niet zo bezig met allerlei stijlen aan elkaar te rijgen, maar maakt een vrij duister progrock album met hardrock kantjes. Tekstueel heel duidelijk 70's ( fantasieverhaaltjes maar wel aardig bedacht.)
Heel inventief en samen met Sheer Heart Attack mijn favo Queenplaat.

Mijn top 5.

1. Sheer Heart Attack
2. Queen II
3. Queen I
4. A Night at the Opera
5. A Day at the Races.