menu

Queen - Queen II (1974)

mijn stem
3,95 (706)
706 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Procession (1:12)
  2. Father to Son (6:14)
  3. White Queen (As It Began) (4:34)
  4. Some Day One Day (4:23)
  5. The Loser in the End (4:02)
  6. Ogre Battle (4:10)
  7. Fairy Feller's Master-Stroke (2:40)
  8. Nevermore (1:15)
  9. The March of the Black Queen (6:33)
  10. Funny How Love Is (2:50)
  11. Seven Seas of Rhye (2:50)
  12. See What a Fool I've Been * (4:38)
  13. Ogre Battle [1991 Bonus Remix] * (3:30)
  14. Seven Seas of Rhye [1991 Bonus Remix] * (6:35)
  15. See What a Fool I've Been [BBC Session July 1973, Remix 2011] * (4:22)
  16. White Queen (As It Began) [Live at Hammersmith Odeon, December 1975] * (5:32)
  17. Seven Seas of Rhye [Instrumental Mix] * (3:09)
  18. Nevermore [BBC Session, April 1974] * (1:27)
  19. See What a Fool I've Been [B-Side Version February 1974] * (4:31)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 40:43 (1:14:27)
zoeken in:
avatar van barrett
4,5
Prachtige plaat, als geheel die staat als een huis, het is duidelijk hieral dat queen veel in zijn mars had. Hier primeren als nog de gitaar en de hoge zang, later zouden ze het heelwat minder hard doen, wat ik wel jammer vind.

Als fan moet ik dus eerlijk toegeven dat ik eerder fan ben van Queen uit de beginperiode, later hebben ze nog andere mooie albums gemaakt maar die waren zeker op het einde minder hard. Innuendo is daarvan een mooi voorbeeld, maar deze is dan weer een mooi staaltje van hun kunnen.

avatar van Boermetkiespijn
4,5
Superalbum. Al zó veel beter dan hun debuut! Vind het altijd erg belangrijk dat een plaat afwisseling heeft. Queen heeft een echt eigen stijl, maar elk nummer is weer totaal anders. Kunst!

Brian May opent de plaat ijzersterk instrumentaal met "Procession".

"Father to Son", wederom geschreven door Brian May. Sommige stukken zijn echt heavy, en is daarmee bij mij meteen geliefd. Die hadden ze wat mij betreft nooit uit de liveset hoeven halen...

"White Queen (As It Began)", óók geschreven door May, vind alleen het geluid van de sitar(?) niet zo fijn in het gehoor liggen in dit nummer.

"Some Day One Day", geschreven door Brian May, en ook gezongen. Hij laat hiermee zien dat zingen niet zijn grootste talent is. Ik ben meestal niet zo gecharmeerd van zijn stem.

"The Loser in the End", geschreven en ingezongen door Roger Taylor. Fijnere stem dan Brian May, dat wel. Maar nog steeds niet het strotje van Freddy Mercury. De rauwe gitaarsolo van Brian May krikt het nummer op...

Dan "Ogre Battle", een echt wel harde track die oorspronkelijk was bedoeld voor hun eerste album. Het nummer heeft naar mijn smaak een te lange intro, maar dat wordt zeker goed gemaakt met wat er op deze intro volgt! Geweldig hoe Brian May de zang begeleidt. Roger Taylor zingt hier de backing vocals, wat hem veel meer siert dan de lead. De vele geluidseffecten kunnen chaotisch overkomen en je storen. Maar het liedje moest nu eenmaal een gevecht tussen ogers beschrijven...

"The Fairy Feller's Master-Stroke" heeft een wat raar en onbestemd sfeertje. Maar ook hier spat de creativiteit van de mannen vanaf. De outro van dit nummer vormt de naadloze overgang naar het volgende nummer:

"Nevermore"... Geweldige melodie en zang van Freddy Mercury, naar mijn idee is dit liedje véél te kort, ik kan hier langer naar luisteren. Over dit nummer wordt beweerd dat het een voorloper zou zijn op "Love of my Life".

"The March of the Black Queen" bevat zoveel afwisseling dat je zou denken dat het net als
"Bohemian Rhapsody" een samenvoeging is van meerdere ideeën. Wederom weer heerlijke solo's van Brian May. Knap hoe er verschillende maatsoorten worden gebruikt ("Bohemian Rhapsody" en dit nummer zijn de enige nummers van Queen waarin dit gedaan wordt). Dit is echter wel de reden dat dit nummer nooit is opgenomen in een liveset. Als je denkt dat het nummer langzaam wegebt, word je in de laatste 30 seconden verrast met een outro die meteen de intro is voor het volgende nummer.

"Funny How Love Is", vrolijk en simpel aandoend liedje. Een enorm contrast met het voorgaande nummer.

"Seven Seas of Rhye", mooi nummer dat al een tijd op de plank lag, voor het op deze plaat uit werd gebracht. Leuk weetje is dat Queen later een sample uit dit nummer zal gebruiken in de Reprise van "It's a Beautiful Day" op "Made in Heaven".

Schitterende plaat. Vaak gehoord, ik verwacht niet dat het me ooit zal vervelen.

avatar van wizard
4,0
Van de Queenalbums die ik ken (toegegeven, dat zijn er een stuk of vijf), is dit een van de sterkste. Een beetje afhankelijk van mijn stemming heb ik het liefst deze of A Night at the Opera.
Het lijkt alsof Queen voor dit album een enorme hoeveelheid ideeën had liggen, en die ook allemaal meteen wilde gebruiken op dit album. Dat levert een een verzameling van elf veelal sterke nummers op, waarbij het tweede deel van het album het meest consistent is qua kwaliteit. Some Day One Day en The Loser in the End vind ik namelijk de minste nummers op Queen II. Voor mij springen Father to Son, The March of the Black Queen en Seven Seas of Rhye eruit als toppers. Vooral March of the Black Queen is geweldig, een mini-epos van zes minuten met tempo- en sfeerwisselingen met alles erop en eraan.
Het enige minpunt (los dan van de twee iets mindere nummers die hierop staan) van Queen II vind ik dat het als album weinig consistent is. De nummers gaan in totaal verschillende richtingen qua sfeer wat het album een beetje chaotisch over doet komen. Dat is iets waar ik aan zal moeten wennen, ook bij A Night at the Opera heb ik soms hetzelfde gevoel.

Kortom, een verzameling hele goede nummers: vier sterren.

4.0*

avatar van Chimpz
4,0
Na het uitstekende debuutalbum is deze Queen II een logische volgende stap in de verdere evolutie van de band. Plooien werden gladgestreken en sterke kanten komen al veel prominenter aan bod. Maar toch, ondanks dat ze Queen-leden er wederom in geslaagd zijn om enorm veel goed songmateriaal op één schijfje te drukken, blijven er wat mij betreft een aantal schoonheidsfoutjes over waardoor ik het album in zijn geheel maar nèt boven het debuut zou plaatsen..

De witte A-kant is een beetje een vervolg op het eerste album. De Led Zeppelin invloeden waar iedereen toen over sprak zijn hier wederom te vinden in Some Day One Day, en vooral de Roger Taylor rocker The Loser in the End. Dit duo vormt met een duidelijke aflijning het zwakste moment van het album: ik weet niet of Queen II tekstueel een concept-album voorstelt (de fantasy-waanzin is me daar té onontcijferbaar voor), maar puur gevoelsmatig passen deze nummers niet in de luchterigere, kitscherige (dat bedoel ik positief) sfeer die over de rest van de plaat hangt.

De rest van het album luistert op een héél natuurlijkere manier weg, en nummers vloeien naadloos in elkaar over. Omdat de band weer bijzonder gecondenseerd staat te schrijven (hoeveel ideeën zitten er in The March of the Black Queen alleen al?) lijkt het eerder alsof Queen II bestaat uit twee grote progstukken, met daartussen nog twee matige (opzichzelfstaand niet persé slechte) nummertjes die de algemene ervaring een beetje opbreekt.

In het opzicht van dat gecondenseerd schrijven is het hier zelfs jammer dat het prachtige Nevermore zo snel voorbijvliegt, dat had voor mijn part gerust nog een minuutje mogen ademen (en dat minuutje hadden ze dan weer gerust van Funny How Love Is mogen afpitsen).

De band heeft, in tegenstelling tot op het debuut, nu ook serieuze studiotijd tot hun beschikking, en dat is er aan te merken. Het aantal overdubbings moet echt gigantisch geweest zijn, er zit wat schaamteloze spielerei in (die onnoemelijk briljante intro van Ogre Battle!), en uiteraard worden er ook weer wat exotische instrumenten bijgesleurd (sitar, castagnetten, klavecimbel, ...). Het begint al veel op de latere Queen te lijken, maar jammer genoeg lijkt de zang in al dat studiogeweld soms een beetje vergeten te worden. De instrumentatie wordt goed opgebouwd en klinkt strak en present, maar Freddie lijkt soms een paar meter verder in een volledig kale kamer te zingen. Teveel galm, wat hem bij momenten een hele hoop aan presence en frisheid kost. In The March of the Black Queen bijvoorbeeld horen we een uithaal van de lead-vocalen, die daarna gewoon overstemd wordt door de backing vocals die zowel frisser, directer als gewoonweg luider klinken. Zo zijn er voor mij wel een handvol momenten waarop het geluid een beetje een soep wordt. Geen grote ramp natuurlijk, het blijft allemaal zeker en vast goed luisterbaar, maar het is altijd zonde wanneer zulke composities en strakke instrumentatie een beetje in de steek gelaten worden door de productie. Of de remaster, dat kan natuurlijk ook.

Verder niets dan lof. Alle typische kenmerken komen hier groter én beter uit dan ze op hun debuut hadden laten horen. De meest fantastische composities, opgeleukt met fantastische melodieën en zanglijnen. Vooral de zwarte kant (geschreven door Freddie) straalt gewoon op elk moment kwaliteit uit. Net als op het eerste album weer een hoop materiaal om van te smullen, dat in het algemeen ook al beter klinkt. Het zijn juist de twee slotnummers van kant A - en dan ook nog eens vooral de plaatsing ervan - die mijn enthousiasme een beetje temperen.

+ Ogre Battle, The March of the Black Queen, Father to Son, Nevermore
- Some Day One Day, The Loser in the End

avatar van tbouwh
3,5
Prima! ik ben zeker fan van Queen, maar ben toch ´grootgebracht´ met hun latere materiaal en grote hits, vanaf a Night at the Opera. Daarom beluisterde ik pas later vroeger materiaal, en heb ik nu de 2e Queen-plaat goed beluisterd. De eerste Queen-plaat vond ik gewoon nog niet heel bijzonder, maar deze plaat is duidelijk stukken beter. Queen evolueert, al komen ze op deze plaat mijns inziens nog steeds niet in de buurt van later werk. Er staan wat leuke nummers op desondanks, die juist te genieten zijn omdat dergelijke nummers op latere platen juist weer buiten boord blijven.
The Loser in the End rockt lekker weg, wat van Ogre Battle ook te zeggen is.
The March of the Black Queen vind ik het beste nummer, gezien de opbouw en de vele ideeën en concepten die in dit nummer zijn verwerkt.
Ook White Queen is een leuk nummer, en een schoolvoorbeeld van de vrije, frisse sound van Queen op dit album.
Seven Seas of Rhye is waarschijnlijk de bekendste song, vanwege de fabelachtige pianomelodie. Helaas vind ik, naast de fantastische intro, dat dit nummer verder niet tot de echte Queen-toppers behoort.
Queen II is een fijn album met een frisse, vrije sound, maar echt bijzonder vind ik het geluid dat ze hier neerzetten nog niet. Er zitten weliswaar een paar goede tracks tussen, maar sommige zijn ook wat saaier en van een constant hoog niveau durf ik dan toch net niet te spreken.
Kan hier net geen 4* aan kwijt.
Ruim 3,5*

avatar van HugovdBos
4,5
Een klein jaar na de kennismaking met het hevige geluid van de band Queen verscheen het tweede album. De muziek vervolgt de weg van zijn voorganger, maar is opgebouwd als een conceptalbum. De witte kant van het album toont de emotionele kracht en de positieve sferen, terwijl de zwarte kant de donkere fantasie en de negatieve sferen naar voren brengt. De drijvende krachten zijn de gitaren en verschillende melodielagen, waarop Mercury zijn stem in alle hevigheid ten gehore brengt.

De openingsmars van Procession gaat over in de heavy metal van Father to Son. Van de hevige gitaarklanken wordt er overgeschakeld naar pianopartijen en zangharmonieën. De brief van de vader aan de zoon gaat over in de schoonheid van de White Queen. De perfecte vrouw doemt op in de pianoklanken en de akoestische gitaar. Op de zwarte kant vinden we echter de pure kracht van de band. Met Ogre Battle begint de strijd tussen de ogres, opgezweept door de gitaarsolo’s van May. De hevige riff en het einde van het nummer, dat aan het begin omgekeerd ten gehore wordt gebracht, tonen de ontwikkeling van de studiotechnieken van de mannen. Het hoogtepunt en langste nummer van het album komt met The March of the Black Queen. Het complexe geheel is opgebouwd uit elf verschillende delen, die gekenmerkt worden door tempowisselingen en gebruik van verschillende instrumentatie. De pianoklanken vormen de stuwende opening, waarna vooral de bombast van gitaren en drums het nummer de hoogte in werken. Naast de samenzang zijn het de vocalen van Mercury die de kracht van het nummer vormen. Het afsluitende nummer Seven Seas of Rhye is afkomstig van het debuutalbum van de mannen, maar toont in deze langere versie zijn ware kracht. Het pianoriedeltje vermengt zich met onstuimige gitaarsolo’s en vormt daarmee een passend eind van dit album.

4,5*

avatar van lennon
3,0
Samen met Queen - Queen (1973) het album van de heren waar ik het langst over heb gedaan om erin te komen. Je hoort bij dit album wel de ontwikkeling van de band. Als je de 1e 2 naast elkaar neerlegt hoor je dat het meer eigen "smoel" krijgt, en de sound wat meer Queen zoals ie bekend zou worden. De hoes vind ik overigens erg mooi. Leuk om te zien dat de foto nog terug zou komen in verschillende clips.

1.Procession (1:12)
Mooi intro tot het album. Aan het eind lijk ik al het refrein van Father to son te herkennen. Ondanks dat het kort is, vind ik het een indrukwekkend stukje muziek. Het bezit een stuk drama, want meeslepend is.

2.Father to Son (6:14)
Het nummer begint mooi rustig, maar al snel beland ik midden in een rock nummer. En dat is best lekker! Voor het eerst hoor ik ook de zo typische drum sound van Roger Taylor. Het eindigt weer zoals het begon, in alle rust. Mooi nummer.

3.White Queen (As It Began) (4:34)
De overloop naar dit nummer is erg mooi. De stem van Mercury betovert me wederom. Wat een vocale tovenaar was die man. Ik begrijp dat dit nummer gaat over een liefde van May. Als luisteraar wordt je meegevoerd op de mooie zang en achtergrond koortjes. Het refrein doet vermoeden dat er snel weer een rock moment ontstaat, maar al snel zit ik weer in de mooie droomsfeer. Ik hoor overigens hetzelfde gitaar geluid in de solo, die later ook in Jealousy te horen is. Erg mooi nummer!

4.Some Day One Day (4:23)
Brian May op zang. Hij heeft een warm stemgeluid, en ik luister er graag naar. Maar als je een zanger als Mercury in je band hebt, moet je dat aan hem overlaten. Met Roger Taylor heb je 3 man in de band die vocale kwaliteiten hebben. Daar zal vast enige balans in gezocht zijn, en daarom zullen de heren ook ruimte krijgen. Maar het meest indrukwekkende in dit nummer is de solo aan het eind, en Freddie op de achtergrond. Een beetje een niemanddalletje dit nummer.

5.The Loser in the End (4:02)
Die drums vallen lekker binnen zeg! Dat belooft wat. Het nummer is een langzame rocker. Daar hou ik wel van. Ook van de stem van Roger ben ik wel gecharmeerd, maar ik blijf me toch afvragen hoe het geklonken zou hebben als Freddie de vocalen waar had genomen. Het einde vind ik een teleurstelling. De solo van May wordt overheerst door een andere (onherkenbaar) geluid en het eindigt in een redelijk zooitje. De laatste 2 tracks van de witte kant vind ik redelijk gemiddeld, en stellen wat teleur in vergelijk tot de 1e 3 tracks

6.Ogre Battle (4:10)
Een wat storende opening voor dit nummer. Het is wel knap gedaan, want wat achteruit opgenomen begint loopt gladjes over in de rock gitaar van May. Dan klinkt het ineens wel erg lekker. Het is een vrij musical achtig nummer. Zoals Queen ze wel vaker maakt. Er wordt dan ook een verhaal verteld over de Ogres die in oorlog zijn. De gitaar van May klinkt lekker agressief, en geeft de sfeer van het nummer goed weer. Het musical achtige stoort me deze keer niet zo.

7.Fairy Feller's Master-Stroke (2:40)
Hoor ik daar een Synth als opener? De zwarte kant neigt wat meer naar een symfonische plaat. Niet echt mijn smaak over het algemeen. Maar Mercury is betoverend genoeg om mijn aandacht er bij te houden. De achtergrond koortjes van Taylor en Mercury maken er een magisch geheel van.

8.Nevermore (1:15)
Vlekkeloos vanuit het vorige nummer ben ik beland in een mooi piano stuk. Er wordt nog steeds een verhaal verteld. Een nummer als deze mag echt wel langer duren dan 1.15. Hier kan ik van genieten!

9.The March of the Black Queen (6:33)
Inmiddels krijg ik een beetje het gevoel dat ik naar War of the worlds aan het luisteren ben. Het wordt me dan toch teveel. Er is echt niks mis met de zang en muzikaal ook niet, maar in feite luister ik nu vanaf de 1e track van kant 1 naar één lang sprookje, en dan gaat de aversie tegen een musical achtige sfeer me toch parten spelen. Teveel tempo wisselingen, teveel gepingel, en teveel overdreven spacey koortjes. Mercury heeft waarschijnlijk al zijn inspiratie uit de kast getrokken en dat in een tig aantal minuten willen stoppen. Wellicht had ie dat wat beter kunnen verdelen. Ik haak helaas wat af tijdens dit nummer.

10.Funny How Love Is (2:50)
Een nummer wat me doet denken aan de single van Larry Lurex. Dit klinkt al weer een stuk beter! Het lijkt wel een Phil Spector productie, de Wall of sound die te horen is, is zo typisch voor zijn sound. Dit nummer redt de zwarte kant voor mij nog enigszins.

11.Seven Seas of Rhye (2:50)
Dit nummer kende ik al voor ik deze lp kende. Nooit echt mijn favoriete track geweest. Live vind ik 'm sterker.

Vooral de witte kant kan me dus bekoren. De zwarte kant is me wat teveel gepingel. Dat is mijn stijl muziek niet, en zal het nooit worden. Het is dat Queen zijn stempel op dit album heeft staan, anders had ik het nooit in bezit gehad waarschijnlijk. Het is natuurlijk wel een document, want na deze 2 albums zou Queen (wat mij betreft) alleen nog maar tot grotere hoogtes reiken. Deze 2 albums zie ik dan ook als warmdraaien voor de toekomst. En horen dus zeker bij een belangrijk deel van het oevre van de mannen. Bij mij zullen ze echter niet zoveel op de draaitafel terecht komen.

avatar van RuudC
4,5
Queen II gaat lekker verder waar de eerste ophield. De groei zit er nog steeds in. Het vervolg is nog theatraler en bij vlagen nog zwaarder. Het schurkt zelfs bijna tegen metal met The March Of The Black Queen en anders wel bij Ogre Battle. Ook hier weer geen slechte songs te vinden, maar wel weer minder interessante stukken. Het schurkt weer net tegen de maximale score aan, maar dat neemt niet weg dat dit een episch meesterwerk is. Ook voor mij is dit de favoriete periode. Mercury schrijft hier nog fel spul en May zit daar niet ver achter. Het is wel jammer dat Deacon hier praktisch onzichtbaar is. Dat zal later gelukkig wel veranderen. Seven Seas Of Rhye laat andermaal horen welke koers Queen op zal gaan.


Tussenstand:
1. Queen II
2. Queen

avatar van lennert
5,0
Perfectie! Waar het debuut nog wat rauwe kantjes had die weggeschuurd konden worden, is Queen II in al zijn bijzonderheid en charme eigenlijk een perfect proto-metal/progrock album. Het voelt aan als een goed lopend concept, waar de band de blues achter zich laat en meer experimenteert met bombastische passages. De meerstemmige zang komt beter naar voren, de gitaarpartijen zijn nog agressiever (Ogre Battle!) en met The March Of The Black Queen hebben we een van de beste Queen-epics ooit te pakken. Een werkelijk heerlijk album, dat ten onrechte door veel Queen-liefhebbers met het debuut vergeten is omdat er geen 'hits' op staan.

Tussenstand:
1. Queen II
2. Queen

avatar van Reijersen
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Sinds lange tijd kan ik bij deze plaat weer eens terugkeren naar de platenkast van mijn vader. Hij had zoveel van Queen staan, dat deze er vast ook wel tussen heeft gezeten.
Hier staan dan niet direct de grote hits op, maar het is natuurlijk wel gewoon Queen. En die zijn niet vies van de nodige opsmuk en theater. Bombastisch is het ook zo nu en dan wel. Freddie is natuurlijk een begenadigd zanger, de muziek vaak meelevend of minstens aanstekelijk. Vind het wel fijn eens wat anders te horen dan die reeds een beetje kapotgedraaide hits.

avatar van ABDrums
4,5
De afgelopen jaren betrap ik mezelf erop dat wanneer de Top 2000 net is afgelopen, ik de periode erna terugval op wat ik voor het gemak maar 'klassieke artiesten' noem. Zo heb ik me vandaag en gister op Leonard Cohen, Peter Gabriel, Dire Straits en nu dus Queen gestort. Een revisie van dit album bleek hoognodig, omdat ik bij het zien van de tracklist me slechts een wazig beeld kon vormen van hoe dit album ook alweer klonk.

Tot mijn verbazing hoor ik hier ontzettend veel prog-invloeden in terug. Veel meer dan dat ik me in ieder geval kan herinneren van de vorige luisterbeurten. Als progliefhebber doet dat me natuurlijk ontzettend veel deugd. In dit kader valt me de door Freddie gecomponeerde 'black side' van Queen II het meeste op. Met name het drieluik Ogre Song - The Fairy Feller's Master-Stroke - Nevermore is een lust voor mijn progrock-minnende oren.

Sowieso geniet ik enorm van de veelzijdige bombatische elementen die alle songs op dit album kleuren. Ik snap nu waarom men bij een band als Muse altijd het commentaar levert dat Queen een grote inspiratie is geweest. De overeenkomsten en parallellen tussen beiden zijn me nu vele malen duidelijk geworden. Ik kan me echter ook goed voorstellen waarom juist die bombastische elementen voor sommige luisteraars een enorm struikelblok kunnen vormen. Ook ik kan er niet altijd naar luisteren, aangezien je daar uiteraard voor in de stemming moet zijn. Maar ze komen nu toch wel ontzettend lekker binnen hier, zeker in combinatie met een wat progressiever en harder geluid dat de band op latere albums meer los zou gaan laten. Over dat laatste ben ik overigens zeker niet rauwig; ik vind het getuigen van een enorme durf en creativiteit om elk album weer een nieuwe weg te bewandelen die afwijkt van een reeds eerder verkend territorium. Er zijn maar weinig bands die in hun hele muzikale carrière altijd interessant zijn gebleven op zowel kwalitatief als creatief gebied. Queen is er zeker één van in mijn optiek.

In de discussies die hier de afgelopen jaren over dit album zijn gevoerd, stuitte ik op de term 'sequencing'. Queen II is inderdaad één van de weinige albums waarbij de afzonderlijke songs elkaar op een dusdanige manier weten te complementeren en versterken, dat het bijzonder lastig is om ze als losstaand te beluisteren en beschrijven. Dat geldt uiteraard nog sterker voor het tweede deel van de plaat, omdat de nummers daar dienen als losse componenten van een grotere suite. De luisterervaring van dit album wordt zowel veel beter als leuker door de volgorde van de nummers enerzijds en dus die briljante manier waarop de nummers zich onderling tot elkaar verhouden anderzijds.

Queen II is een heftige luisterervaring. Op zowel muzikaal als emotioneel vlak vliegt het alle kanten op. Kwalitatief zit het echter immer snor op dit album, hetgeen des te knapper is gezien de diffusiteit aan emoties waar beroep op wordt gedaan en de verscheidenheid aan muzikale trucjes die wordt toegepast. Een album dat veel beter, leuker en intenser is dan ik mij eigenlijk dacht te herinneren. Daarom gooi ik er een halfje bij op en kijk ik ernaar uit om ook de rest van het oeuvre van Queen weer eens van een dergelijke revisie te voorzien!

Gast
geplaatst: vandaag om 14:52 uur

geplaatst: vandaag om 14:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.