menu

Alice in Chains - Alice in Chains (1995)

mijn stem
3,76 (300)
300 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Grind (4:45)
  2. Brush Away (3:22)
  3. Sludge Factory (7:12)
  4. Heaven Beside You (5:27)
  5. Head Creeps (6:28)
  6. Again (4:05)
  7. Shame in You (5:35)
  8. God Am (4:08)
  9. So Close (2:45)
  10. Nothin' Song (5:40)
  11. Frogs (8:18)
  12. Over Now (7:03)
  13. Again [Tattoo of Pain Mix] * (4:01)
  14. Again [Jungle Mix] * (4:01)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 1:04:48 (1:12:50)
zoeken in:
avatar van MDV
4,0
MDV
Alice In Chains heeft nooit echt garant gestaan voor vrolijke feel-good muziek. Zowel tekstueel als muzikaal was er altijd ellende, verdriet en narigheid in de muziek van de band uit Seattle terug te horen, en de paar nummers die wel vrolijk klonken lieten meestal een cynische indruk achter.

Ook dit album vormt geen uitzondering, deze hond met drie poten is zelfs de smerigste en ellendigste plaat uit de hele discografie van Alice In Chains. Dit album klinkt minstens even gepijnigd als de hond op de hoes eruit ziet.

Een van de eerste dingen die opvalt aan het eerste nummer, Grind genaamd is de zware vervorming van de stem van Layne, die eigenlijk goed laat horen hoe de beste man er aan toe was, zoals Kaztor al zei was hij behoorlijk naar de klote en zag hij het leven niet meer zitten, deze gevoelens komen goed naar voren op nummers als Shame In You en Brush Away.

Naast de sterke verdrietige en best wel confronterende teksten van het album ligt de kracht van de hond in de rauwheid van het beestje. Vooral het gitaarwerk klinkt modderig en vuil, soms zelfs tegen het valse aan. Aan de ene kant is dit natuurlijk voor veel luisteraars niet prettig, die horen liever muziek volgens alle nette regeltjes die iedereen leuk vindt en objectief als goed te bestempelen valt, gelukkig sta ik aan de andere kant. Want zeg eens eerlijk, het is toch nooit de bedoeling van blues geweest om mooi te zijn?

Op dit album laat Alice In Chains zich zowel van hun (Again, Brush Away) harde als van hun zachte (God Am) kant zien. Wat dit album beter doet dan de andere is het combineren van deze twee kanten, bijvoorbeeld in Heaven Beside You en Frogs.

Maar perfect is dit album ook weer niet hoor. Ik moet toegeven dat het gewoon net een tikkeltje te lang duurt en hier en daar wat eentonig is. Imperfect als het is blijft dit hondje een van mijn favorieten en een belangrijke inspiratiebron voor een van mijn favoriete albums, namelijk The Marrow Of A Bone van Dir en grey. Van Alice In Chains is alleen Dirt beter dan dit.

avatar van Beatlejim
4,0
Alice in Chains - Alice in Chains (1995)

Dit is het begin van een ''nieuwe'' Alice in Chains, al hebben ze dat op albums maar 1 keer vertoont. (i.v.b. met de dood van Staley)

Helaas.. Want ik luister er harstikke graag naar, hij staat ook niks voor niks op nummer 5 in mijn top 10.

De voorkant & de achterkant is erg ''freaky'' heb er wel eens verder over gelezen en de man op de achterkant heet: Frank Lentini.

The Rolling stones heb ik gelezen was ook erg tespreken over dit album, die noemde het zelf een ''Muzikale wedergeboorte''.

Naar mijn mening het beste Alice in Chains album, en dit is zeker niet het enige goeie album wat Alice in Chains heeft gemaakt, denk aan Dirt natuurlijk.

Een wel verdiende 4.5!

avatar van Kill_illuminati
4,0
In war of the worlds bracht een tripod doods en verderf. Maar deze Tripod brengt niets, het vraagt je te vertrekken. Welkom in een nachtmerrie waar hoop een aparte afdeling is.

Het is midden jaren 90 en het einde van de bloei van twee prominente muziek stromingen. Zowel Grunge en Hiphop worden geteisterd door clichés en velen commerciële trekjes. De muziekindustrie veranderd gestaag. Een van de weinig sterke en interessante producten uit die eindperiode is dit. Een waar nachtmerrie dat het best kan worden verhaalt voor in een klein verhaaltje.

Maar eerst voor dat het album je in z’n greep neemt. Ooit een pacht met de duivel hemzelf gesloten? Nee, of nooit afgevraagd hoe iemand klinkt die dit wel heeft ondermeden? Een gemiddelde grunge artiest laat je kennis maken. Zij kennen “The gift & the curse” maar al te goed. En dit is geen uitzondering.

Kom binnen en maak kennis met de kwelgeesten van Layne Staley. Zojuist is hij met z’n band herreven uit de grond ( Dirt ) en ziet er nog slechter uit. Het is alsof de duivel naar je wenkt en je meeneemt op reis naar de diepste en meest angstaanjagende plek van hel. Alles is afschuwelijk, zelfs het mooie bijt je in je oren. Het is er duister en soms geven de piepende geluiden je een benauwd gevoel.

In de hoek zit Layne Staley met allerlei La tourette trekjes. Hij bibbert en zijn stem hapert (Grind). Sinds je laatste ontmoeting is zijn conditie ernstig verslechterd. Maar toch weet hij zich te bedwingen wanneer hemel even naast ons bevind (Heaven besides you). Dan lijkt hij even bij begrippen. Tot hij geen uur later een waas voor zich krijgt en je wantrouwt. Een niemands vriend (Frogs). Afvragend wat jij hem waard bent. Dit is waar hij je de hoeken van het labyrintgenaamd Layne Staley laat zien. Hijgend van de dreiging en depressie die er hangt geeft Layne je een hand en zegt dat deze nachtmerrie voor jouw het over is (Over Now). Voor Layne niet, hij blijft. Zijn balenschap zal nog 7 jaar duren tot zijn uiteindelijke dood. Zijn boodschap, niets en niemand is perfect. En dat mislukking ook lelijkheid ook charme heeft. Zo ook Tripod.

avatar van frolunda
3,0
Aardig album maar toch niet zo goed als hun eerste twee platen.De reden daarvoor is heel simpel,tracks van het nivo Man in the box,Rooster en Would ontbreken gewoonweg.Daarvoor in de plaats krijg je een traag,depressief en soms zelfs naargeestig rock album.....ach en dat heeft ook wel weer wat..

avatar van james_cameron
4,0
Minder sterk dan het voorgaande meesterwerk Dirt, vooral door de wat lichtere sound en het minder indringende songmateriaal. Goed is het album zeer zeker, maar de lat lag gewoonweg te hoog voor deze derde plaat. Tegen het einde worden de songs steeds langer en begint de boel te slepen. Al met al het minste Alice In Chains-album, wat mij betreft.

avatar van deric raven
4,0
In Dirt werd nog de paranoia en pijn van het drugsgebruik bezongen, hier is het al veel meer de verdoving die je terug hoort.
Het gevecht is definitief verloren, al voelt Layne Staley zich een overwinnaar.
Zichzelf staande houdend aan de microfoonstandaard, zoals perfect weer gegeven in de clip van Grind.
Dramatisch schreeuwde hij nog Wake Up op het Mad Season album uit dezelfde periode.
Hier zijn de ogen al gesloten achter de donkere zonnebril, welke zijn leven typeert.
Gitzwart.
Niet het album is zoveel vlakker en emotielozer dan Dirt.
Staley is hier uitgeput, en dat is wat je terug hoort.

avatar van Edwynn
4,0
Het derde volledige album van Alice In Chains vond ik maar niets toen het uitkwam. Maar ik had destijds een totaal broertje dood aan die zich traag voortslepende ellende van in houthakkersbloezen gehulde types die hun leven niet onder controle hadden. Gekscherend riep ik wel eens dat die gasten nog een supertrage automutilatiesong met een jankrefrein konden schrijven over het feit dat ze de bus eens een keer gemist hadden. Gabbers gingen ook hard op drugs maar die joegen qua herrie wat sneller door het leven. Dus het kan wel. Maar die gabbertoestanden vond en vind ik nog steeds het ultieme dieptepunt uit de moderne muziekgeschiedenis. Dan toch maar liever grunge ofzo. Kijk traag zijn mocht van mij wel, maar dan moest het een smerige klodder doom zijn. En niets anders.

Gekheid op een stokje: Ik hield aanvankelijk dus niet van de 90s alternatieve rockscene en dat is (in tegenstelling tot electronische bonkedebonkherrie) later gaan veranderen. Wat mooi is aan deze "aus der Reihe" Alice In Chains, is de naturel productie. Alles klinkt of je er naast staat.

Anders dan Dirt of het debuut zijn er verder niet zoveel hooks te vinden. Maar wel een stapeltje songs die gewoon binnenkomen. Ik hoor dan ook geen vermoeide band ofzo. Het geluid is gewoon bijgesteld van relatief uitbundig naar iets intiemers. Dat één been in het graf verhaal deel ik dan ook verder niet. Misschien dat Staley's teksten daarnaar verwijzen maar horen doe ik het allemaal niet zo. Het is niet zo dat Alice In Chains hiervoor carnavalsmuziek voor in het café van "ons" oom Kees maakte.

Heaven Beside You is dan wel een beetje een meezingliedje en ook meteen heel erg Nirvana en is in die zin ook een beetje vreemde eend in het verhaal. Wel een leuke song. Zelf vind ik het soms jammer dat het gitaarwerk op songs als Again en Head Creeps zo ingehouden klinkt. Ingetogen en intiem zijn past wat dat betreft niet altijd. De meer slepende songs zoals Shame On You, Brush Away en het waanzinnige Frogs daarentegen zijn weer bloedmooi in al hun onderdehuidkruiperij.

De volgende donkere ballade Over Now sluit het verhaal op introspectieve wijze af. Met de waanzinnige MTV Unplugged sessie kreeg de goegemeente nog een mooie toegift van de klassieke Alice In Chains en toen was het tijdperk wel over.

Dit titelloze album is wat mij betreft niet beter dan Facelift en Dirt maar toch zeker ontzettend fraai. Misschien komt deze over een paar jaar wel op hetzelfde voetstuk bij mij. OWant deze is alleen maar aan het groeien geweest.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:11 uur

geplaatst: vandaag om 15:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.