Alice In Chains heeft nooit echt garant gestaan voor vrolijke feel-good muziek. Zowel tekstueel als muzikaal was er altijd ellende, verdriet en narigheid in de muziek van de band uit Seattle terug te horen, en de paar nummers die wel vrolijk klonken lieten meestal een cynische indruk achter.
Ook dit album vormt geen uitzondering, deze hond met drie poten is zelfs de smerigste en ellendigste plaat uit de hele discografie van Alice In Chains. Dit album klinkt minstens even gepijnigd als de hond op de hoes eruit ziet.
Een van de eerste dingen die opvalt aan het eerste nummer, Grind genaamd is de zware vervorming van de stem van Layne, die eigenlijk goed laat horen hoe de beste man er aan toe was, zoals Kaztor al zei was hij behoorlijk naar de klote en zag hij het leven niet meer zitten, deze gevoelens komen goed naar voren op nummers als Shame In You en Brush Away.
Naast de sterke verdrietige en best wel confronterende teksten van het album ligt de kracht van de hond in de rauwheid van het beestje. Vooral het gitaarwerk klinkt modderig en vuil, soms zelfs tegen het valse aan. Aan de ene kant is dit natuurlijk voor veel luisteraars niet prettig, die horen liever muziek volgens alle nette regeltjes die iedereen leuk vindt en objectief als goed te bestempelen valt, gelukkig sta ik aan de andere kant. Want zeg eens eerlijk, het is toch nooit de bedoeling van blues geweest om mooi te zijn?
Op dit album laat Alice In Chains zich zowel van hun (Again, Brush Away) harde als van hun zachte (God Am) kant zien. Wat dit album beter doet dan de andere is het combineren van deze twee kanten, bijvoorbeeld in Heaven Beside You en Frogs.
Maar perfect is dit album ook weer niet hoor. Ik moet toegeven dat het gewoon net een tikkeltje te lang duurt en hier en daar wat eentonig is. Imperfect als het is blijft dit hondje een van mijn favorieten en een belangrijke inspiratiebron voor een van mijn favoriete albums, namelijk The Marrow Of A Bone van Dir en grey. Van Alice In Chains is alleen Dirt beter dan dit.